The Boy from Brazil

Það hljóp óvænt á snærið hjá páfanum þegar að sex ára drenghnokka frá Brasilíu tókst að sleppa inn fyrir raðir lífvarða hans og ná af honum tali.

Siðareglur Vatíkansins banna svona hegðun algerlega en siðameistari páfa var fljótur að sjá þetta sem tækifæri fyrir fulltrúa Guðs á jörðu til að fara eftir orðum Krists; "Leyfið börnunum að koma til mín, bannið þeim það ekki því að slíkra er Guðs ríki."

Úr varð einnig ágætis tækifæri til bættra almenningstengsla því sagan og myndirnar af páfa að blessa barnið flugu um heimsbyggðina á örskammri stundu.

Siðareglur í Vatíkaninu eru nokkuð margar og sumar allfurðulegar. Þær sem mest snerta almenning eru reglurnar um klæðaburð ferðamanna sem heimsækja Vatíkanið. Hvorki karlar né konur mega vera í stuttbuxum, stuttu pilsi eða ermalausri skyrtu og bol, og skiptir þá engu hversu heitt er eða kalt í veðri.

Við formlega atburði gilda strangari reglur. Þá verða konur að klæðast síðum kjólum eða pilsum við ófleginn topp og hafa um höfuð sér svartan langan klút (mantillu), en karlar verða að vera í dökkum jakkafötum með bindi og alles.

 

Drengur braut siðareglur í páfagarði

Sprellikarlinn sem ekki vill vera í kassanum

Pólitíkusarnir í borgarstjórn eru að fara á límingunum vegna þess að Jón Gnarr og hans menn haga sér ekki eins og pólitíkusar eiga að haga sér. Hva, engar nefndir, engin stefna??

Stöðugt er reynt að troða sprellikarlinum aftur ofaní kassann en gormurinn er greinilega of stífur. - Gott hjá Jóni að láta ekki þessa hundleiðinlegu pólitíkusa draga sig ofaní svaðið.

Hann gerir það sem honum sýnist og sprellar í liðinu.  Til þess var hann líka kosinn. Ef að fólk baular á hann svona í gamni, kippir hans sér ekkert upp við það. Slíkt gerist oft hjá grínurum og þeir læra að taka slíku eins og hverju öðru. -

Þeir sem reyna að setja á Jón og "klíkuna" hans einhverjar venjulegar pólitískar mælistikur, eru úti að aka. Hann er ekki pólitíkus og besti flokkurinn er ekki venjulegur stjórnmálaflokkur.  Ég veit að það er erfitt fyrir gamla pólitíska gjammara að skilja þetta, en svona er málið í pottinn búið.

Það sem Jón gerir er ekki endilega "stefna." Hann bregst bara við, les salinn og hagar sér í samræmi við það. - Alvöru pólitíkusar reyna líka að gera þetta en eru bara mjög lélegir í því. Jón er góður í þessu og þess vegna öfundast þeir út í hann.

Sagði Besta flokkinn líkjast lítilli strákaklíku

Sérstaklega hannaður línpoki til að geyma í konur

Í hugum margra er spurningunni hvort burqa sé "fangelsi" eða "vernd" fyrir konuna greinilega ósvarað. Það er óskiljanlegt að Ögmundur Jónsson skuli sýna slíka þjónkun við þessa aldagömlu kvenkúgunar-aðferð. - Burqa er einfaldlega línpoki sem er sérstaklega hannaður og notaður til að geyma í konur.

Í Kóraninum er hvergi minnst á burqa. Múhameð bauð fylgjendum sínum að virða reglurnar um "hijab" sem átti upphaflega við tjaldvegg sem hengdur var umhverfis vinnusvæði og vistarverur kvenna í hálfköruðum búðum Spámannsins í Medínu eftir flótta hans frá Mekka. Reglurnar voru einfaldlega þær að karlmennirnir áttu að halda sig utan tjaldveggsins fyrir utan málsverðartíma nema þeir væru sérstaklega boðnir. -

"Ó þið sem trúið. Komið ekki í híbýli spámannsins til að matast fyrir utan viðeigandi tíma, nema að þið hafið fengið til þess leyfi. En ef ykkur hefur verið boðið, komið þá og þegar máltíðinni er lokið, hverfið þá á braut. Staldrið ekki við til samræðna, því það veldur spámanninum ama og að biðja ykkur um að fara er honum feimnismál; en Guð er ekki feiminn við sannleikann. Og þegar að þið biðjið konur spámannsins um eitthvað, gerið það handan tjalds. Þetta er hreinna fyrir ykkar hjörtu og þeirra."

Þessi einföldu tilmæli Múhameðs til fylgjenda sinna áttu eftir að hafa víðtæk áhrif. Um leið og hann dró eðlileg efnisleg mörk milli fjölskyldu sinnar og átrúendanna lagði hann félagslegan grundvöll að aðgreiningu stétta og aðgreiningu kynjanna. Tjaldið sem að greina átti vistarverur kvenna spámannsins frá almúganum var fljótlega fært að andliti þeirra og blæjan sem var í fyrstu vernd þeirra og skjól, varð að tákni stöðu þeirra í samfélaginu.   

Í 33. Versi 35 súru er sú staða skírð. "

 "Karlmenn eru verndarar og forsjáendur kvenna. Vegna þess að Guð hefur gefið öðru þeirra meira en hinu og vegna þess að þeir sjá fyrir fyrir þeim með getu sinni. Þess vegna eru réttsýnar konur innilega undirgefnar og gæta þess í fjarveru þess sem Guð ætlar þeim að gæta."

 Á fyrstu öld Íslam gengu kvenmenn hvorki í burqa búningum né báru þær almennt andlitsslæður. Þær klæddust samt oft, eins og kynsystur þeirra af öðrum trúarbrögðum, (kristni og gyðingdómi) höfuðklútum (khimar) einkum til að skýla sér frá hita. Slíkir klútar þjóna líka til að uppfylla trúarlega skyldu í öllum þremur trúarbrögðunum sem boða að hylja beri höfuðkoll sinn fyrir Guði.

Í Íslam eru múslímar hvattir til að sýna hógværð í klæðnaði, bæði karlmenn og kvenmenn. Kvenmenn eru hvattir til að klæða "fegurð" sína af sér og er þar átt við brjóst, hár, axlir og handleggi.  Smá saman var farið að beita ákvæðum "hijab" til að móta klæðnað kvenna á almannfæri. Tjaldið sem umlukti hýbýli þeirra var fært upp að andliti þeirra og líkamar þeirra umvafðir þeim. Ef þær þurftu að ferðast var þeim gert að hírast í "hovda". (tjaldhýsi á hesti eða úlfalda).

Í gegn um aldirnar hefur andlitsslæðan og burqa búningurinn tekið á sig mismunandi myndir. Konur múllanna (prestaanna) og virtra kennimanna Íslam gerðu sér far um að sýna guðrækni sína og bónda síns með því að klæðast eftir ströngustu túlkunum og við það varð klæðnaðurinn að einskonar hefðarkvennabúningi.

Þegar að íslamska heimsveldinu tók að hnigna, tóku Persar og Arabar upp afar einstrengingslega stefnu í öllum málum hvað varðaði rétt kvenna til menntunar og sjálfræðis. Misrétti varð að almennri reglu frekar en undantekningu. Samtímis varð andlistslæðan og burqa búningurinn að tákni um kúgun þeirra.

Í löndum Íslam í dag er samt mjög misjafnt hvernig konur og menn þeirra álíta að þessum reglum Kóransins sé fullnægt. Víst er að mestu öfgunum var náð í valdatíð talibana í Afganistan.

Sumar konur klæðast aðeins khimar höfuðklútnum, aðrar klæðast niqab sem er bæði höfuð, háls og andlitsslæða. Þá velja sumar að klæðast chador sem er létt útfærsla á burqa. Í sumum löndum múslíma eins og Pakistan eru engin lög í gildi um klæðnað kvenna.

Sá búningur sem varð seint á síðustu öld einskonar árétting rétttrúnaðar íslamskra kvenna, ekki hvað síst á Vesturlöndum þar sem þessi klæðaburður var í auknum mæli gagnrýndur, var hannaður í Afganistan.

Holland var fyrsta landið í Evrópu til að banna burqa-búninginn á opinberum vettvangi en til þess er hann  einmitt ætlaður. Frakkland hefur nú fylgt í fótspor Hollendinga. Múslímar klæðast allt öðrum klæðnaði heima hjá sér. 

Þetta er í þriðja sinn sem ég birti þessa grein á þessu bloggi. Fyrri færslurnar er að finna hér.

Vill ekki banna búrkur

Apaleg ofurmenni

Upp úr 1920 neytti Jósef Stalín allra ráða til að styrkja Rauða herinn sem hafði látið á sjá í undangengnum styrjöldum. Stalín vissi að líffræðingurinn Ilya Ivanov, sá sami og hafði fyrstur manna (1901) komið á laggirnar sæðisgjafa-miðstöð fyrir veðreiðarhesta, hafði lýst yfir þeirri trú sinni að mögulegt væri að kynblanda mann og simpansa.

Stalín sagði vísindamanninum að hann hefði áhuga á að skapa nýja tegund af ósigrandi mönnum sem ekki fyndu fyrir sársauka og gæði mataræðis hefðu engin áhrif á. Stálmaðurinn fyrirskipaði Ivanov að finna leið til að framleiða slíka menn fyrir Rauða herinn. 

Stalín var greinilega einn þeirra sem vildi halda öllum möguleikum opnum, þótt hann treysti engum, ekki einu sinni sjálfum sér að eigin sögn.  Hann hafði ungur að árum lært til prests en gefið námið upp á bátinn eftir að hafa lesið Das Kapítal eftir Karl Marx. Þrátt fyrir að vera einn grimmasti einvaldur sem sögur fara af var hann tvisvar útnefndur til Friðarverðlauna Nóbels. Í fyrra sinnið, 1945 var það Cordell Hull  sem fékk verðlaunin fyrir þátt sinn í stofnun Sameinuðu þjóðanna og í seinna skiptið, 1948, var friðarverðlaununum ekki úthlutað.

Ilya Ivanov hóf þegar að gera tilraunir á öpum og mönnum upp úr 1920. árið 1926 var hann sendur með fullar hendur fjár til Afríku þar sem hann stundaði sæðisgjafir af kappi.  Hann reyndi að gera kvennapa ólétta með mennsku sæði og kvenmenn ófríska með karlapa-sæði. Megin vandmál hans virðist hafa verið að komast yfir nægilegan fjölda heilbrigðra apa. Hann gerði tilraunir sínar á simpönsum og órangútum, allar án tilætlaðs árangurs.

Ilya hefur eflaust vitað að til voru heimildir þar sem sagt var frá samskiptum apa og manns sem endað með fæðingu afkvæmis þeirra.

Meðal þeirra er  De bono religiosi status et variorum animantium tropologia sem kom út á 11. öld eftir St. Pétur Damian. Hann segir frá Gulielmusi greifa sem átti apa sem gerðist elskhugi eignkonu hans. Dag einn kom apinn að greifanum með konu sinni í rúminu og varð æfur af afbrýði. Hann réðist á greifann og drap hann. Damian segist hafa þessa sögu eftir Alexander II páfa sem sýndi honum veru sem kölluð var Maimo og sögð afkvæmi apans og greifaynjunnar.

Ef til vill hefði Ilya Ivanov þótt mikið koma til hinar tiltölulega nýlegu kenningar, að forfaðir mannsis  hafi í þróunarsögu sinni  fyrir ca. 1.4 milljónum ára, N.B. löngu eftir að hann var orðin að aðgreindri tegund, eðlað sig með forföður simpansa. Þessi kenning á að skýra hversvegna simpansar eru svo náskyldir mönnum að 95% af erfðaefni þeirra eða meira, er eins. Litningafjöldin er samt ekki sá sami, menn eru með 46 en Simpansar með 48 og því næsta ómögulegt að venjuleg æxlun geti átt sér stað á milli þeirra.  

"Enn erfiðara yrði að breyta öpum í einhvers konar menn með genaflutningi úr mönnum enda ólíklegt að nokkur maður eða api hefði áhuga á slíkum tilraunum." segir vísindavefurinn samt sem áður. 

Tilraunirnar Ilya Ivanov mistókust allar og hann var að lokum sendur í útlegð til Kasakstan árið 1931 og fraus víst til dauða á brautarpalli þar í landi,  ári síðar.

(Aðrar tilraunir Stalíns um þetta leiti, höfðu mun alvarlegri afleiðingar eins og t.d. samyrkjubúskapurinn sem endaði með hungursneyð árið 1932 sem varð til þess að fjórar milljónir þegna hans sultu til dauða.)

Þekkingu mannsins á erfðafræði hefur fleygt fram síðasta áratuginn.  Þegar er farið að breyta erfðaefni í mannlegum fósturvísum. Að geta fengið sérstaklega hönnuð börn hlýtur að vera eftirsóknarvert fyrir nýríka þotuliðshyskið sem keppist þess dagana um að eignast börn sem það fer með líkt og aðra fylgihluti við nýjustu dressin sín.  

Tæknilega er heldur ekki langt í að hægt verði að láta draum Stalíns um Apaofurmenni rætast.

Rétt eins og lýtalækningar voru í fyrstu þróaðar til að hjálpa þeim sem áttu um sárt að binda, eru þessar erfðabreytingar í mennskum fósturvísum sagðar til að koma í veg fyrir alvarlega sjúkdóma.

Í dag er mest upp úr fegrunarlækningum að hafa, ekki lýtalækningum.

Flestar fegrunaraðgerðir fara í dag fram í Asíu. Í Kína, Japan og suður Kóreu er ekki óalgengt að börn leggist undir hnífinn til að láta "réttsetja" skásett augu sín. Algengustu aðgerðirnar, bæði í Asíu og Ameríku eru samt brjóstastækkanir.

Þessi vandmál er eflaust hægt að leiðrétta með einföldum breytingum á litningunum og koma þannig í veg fyrir að börn framtíðarinnar þurfi að kljást við þessi skelfilegu vandamál.

Þeir sem segja að vísindamenn og læknar séu vandari að virðingu sinni en svo að þeir fari að krukka í litninga fósturvísa nema að þeir hafi til þess góða ástæðu, ættu að kynna sér handbragð þeirra á öðrum verum.

Allir vita að það er talverður kostnaður í því að affiðra kjúklinga og að sá hluti þeirra sem best selst eru lærin. Vængir kjúklinga eru óvinsælir enda lítið kjöt á þeim. Best er því að rækta fiðurlausa kjúklinga sem eru að mestu læri og leggir.

Hægt er að láta "mennsk" eyru vaxa á mýs, skera það af músinni og græða það á manveru. Og til að sýna hvað hægt er að gera "sniðugt", má t.d. gera mýs eða ketti sjálflýsandi.

 

Fyrsti rafmagnsgítarinn og drottningin af Hawaii

Í hálfa öld og gott betur hafa Íslendingar sungið "Sestu hérna hjá mér ástin mín" um leið og þeir hjúfra sig upp að einhverjum kærum við varðeldinn.  Ljóðið er eftir Jón Jónsson (1914-1945)  frá Ljárskógum en lagið er eftir síðasta einvald Hawaii eyja, Lili'uokalani drottningu sem samdi einnig upphaflega texta þess. Lagið heitir á frummálinu Aloha 'Oe. 

Lydia Kamakaʻeha Kaola Maliʻi Liliʻuokalani eins og hún hét fullu nafni,  (1838 – 1917) naut í æsku leiðsagnar Henry nokkurs Berger, sem var sendur til Hawaii af Vilhjálmi I Prússakonungi og keisara af Þýskalandi að beiðni Kamehameha V konungs Hawaii eyja. (Bróðir Liliʻuokalani)  

Berger sem hafði verið  konunglegur hljómsveitarstjóri í Þýskalandi, heillaðist fljótt eftir komuna til Hawaii af þjóðlögum eyjaskeggja. Hann hóf að skrásetja þau og færa í búning sem gerði þau aðgengileg vestrænum tónlistarmönnum.

Lili'uokalani drottning samdi fjölda laga en þeirra þekktust eru Aloha 'Oe og Drottningarbænin svokallaða, sem hún samdi í stofufangelsi eftir að henni hafði verið steypt af stóli af bandarískum og evrópskum kaupsýslumönnum í lok 19. aldar.  Lög hennar voru samt ekki gefin út í heild sinni fyrr en árið 1999.

Snemma á síðustu öld barst Hawaii tónlistin til Bandaríkjanna sem þá höfðu gert eyjarnar átta að hjálendum sínum. Tónlistin varð strax vinsæl, þótti bæði seyðandi og fögur, rétt eins og  húla-dans innfæddu kvennanna sem dilluðu mjöðmunum undir strápilsunum við taktþýða tónana.

Vinsældir tónlistarinnar tengdust einnig þeirri miklu umfjöllun sem Lili'uokalani drottning fékk um þetta leiti í Bandaríkjunum en a.m.k. tvær skýrslur sem unnar voru af sérstökum nefndum fyrir þingið og forseta landsins komust að því að hún hafði  verið rænd krúnunni og ólöglega hefði verið staðið að stjórnarmyndun landsins eftir að hún fór frá.

Hljóðfærin sem Hawaii tónlistin var leikin á voru í fyrsta lagi ukulele, smágítarinn sem Hawaiibúar  höfðu þróað út frá fjögra strengja hljóðfærinu braguinha,sem borist hafði til eyjanna með sjómönnum frá Portúgal. Annað aðalhljóðfærið var gítarinn sem sagan segir að fyrst hafi komið til Hawaii með mexíkönskum kúasmölum. Með því að setja harða strengi í gítarinn og nota síðan málmstykki til að þrýsta á strengina fékkst hinn sérstaki Hawaii ómur sem hljómaði líkt og  mansröddin. - Seinna voru gerðir þar sérstakir stálgítarar til að hljómurinn yrði sterkari.

Upp úr 1925 var Hawaii tónlistin orðin svo vinsæl í Bandaríkjunum að margar hljómsveitir sem spiluðu ameríska sveitasöngva, tóku tónlistarstefnuna upp á sína arma og spiluðu Hawaii tónlist á milli sveitalaganna. Auk þess blönduðu þær Hawaii hljóminum inn í sveitatónlistina. Þetta gekk alveg upp því hljóðfæraskipanin var eins í hljómsveitum sem spiluðu Hawaii tónlist og sveitatónlist. Brátt fóru einnig stærri hljómsveitir að flytja Hawaii tónlist,  þótt sá hængur væri á að erfitt var að heyra í stálgítarnum innan um marga lúðra, trommur og píanó.

Lausnin á lélegum hljómburði stálgítarsins fannst árið 1931 þegar að tónlistar og uppfinningamaðurinn George Beauchamp, smíðaði fyrsta rafmagnsgítarinn. Eftir nokkra tilraunastarfsemi fékk hann Rickenbacker Electro til að framleiða þessa uppfinningu sína sem nefnd var Steikarpannan, vegna þess að gítarnum svipaði nokkuð til þess eldhúsaáhalds. Gítarinn var gerður úr áli og er einnig þekktur undir  framleiðslunúmerinu A-22.

Margir eru þeirrar skoðunar að rokktónlistin hefði aldrei orðið til ef rafmagnsgítarinn hefði ekki komið til sögunnar.

Bannað að prumpa í Malaví

Í suðaustur Afríkuríkinu Malaví standa fyrir dyrum miklar lagabætur. Í landinu sem stundum er kallað "Hið heita hjarta Afríku"  búa um 14 milljónir og eru um 80% þeirra kristnir og 13% tilheyra Íslam. Landið komst síðast í heimsfréttirnar þegar að poppdrottningin Madonna flaug þangað til að kaupa sér barn.

Lögin sem  til stendur að samþykkja varða hverskonar hegðun fólks á almannafæri og eiga auðvitað að stuðla að bættari samskiptum þess og að meira tillit verði tekið til náungans en hingað til hefur tíðkast í landinu.

Í yfirskrift lagabálksins sem lýsir tilgangi þeirra, kemur fram að lögin eigi aðallega að refsa þeim sem trufla trúarlegar samkomur, gangi illa um grafreiti og brjóti gegn velsæmi kvenna.

Þau taka samt hvergi til stærsta félagslega vandmáls landsins,  sem er að 12% fullorðna eru smitaðir af HIV.

Lögin munu banna vopnaburð, slagsmál og einvígi, að bera ljúgvitni, að eyðileggja sönnunargögn, koma undan eignum sem ríkið á tilkall til og að leysa vind á almannafæri.

Ákvæði lagana um prump hefur að vonum vakið mikla athygli, ekki síst utan Malaví.  Margir hafa velt því fyrir  sér hvernig hægt verði að framfylgja slíkum lögum, einkum þegar kemur að börnum og gamalmennum sem litla stjórn hafa á þessum hluta af eðlilegri starfsemi líkamans.

Undirstaða mataræðis í Malaví er maís en undanfarin ár hefur uppskerubrestur verið árviss og fæða landmanna því afar misjöfn að gæðum.

Þeir sem mæla fyrir lögunum segja að viðrekstur á fundum sé of algengur og til mikillar truflunar og þess vegna eigi að banna hann með lögum.

Að auki sé það staðreynd að þeir sem mest leysi vind í landinu séu glæpamenn. Glæpamenn borði verstan mat og því framleiði þeir meira gas en aðrir. Líkur séu því mestar á að það verði glæpamenn sem þegar hafi eitthvað slæmt á samviskunni,  sem lendi í fangelsi vegna þessarar lagasetningar.

Vísindamenn í vanda

Vísindi og vísindamenn eiga í vök að verjast. Ástæðurnar eru margvíslegar og miserfitt að ráða á þeim bót.

Netið hefur gert hinar ýmsu upplýsingar sem aðeins vísindamenn höfðu aðgang að, aðgengilegar fyrir almenning og hver og einn getur í dag kynnt sér forsendurnar fyrir niðurstöðum vísindamanna um leið og þær eru settar fram.

Samtímis hefur myndast gjá milli þeirra sem við köllum í daglegu tali vísindamenn og almennings. Það hlutfall almennings sem véfengir hinar ýmsu kenningar vísindamanna er stærra og talsmenn þess öflugri enn nokkru sinni fyrr.

Sérstaklega á þetta við um kenningar þróunarfræðinnar, læknisfræðinnar og veðurfræðinnar.

Í landinu þar sem vísindalegar staðreyndir hafa sama vægi og skoðanir, þ.e. Bandaríkjunum, rengir meira en 40% íbúa landsins að þróun hafi á einn eða annan hátt eitthvað með lífríki jarðar að gera.

Þá ber þess að gæta að meira en 60% íbúa heimsins notast við aðrar skýringar en þróunarkenninguna til að útskýra tilkomu lífsins á jörðinni.

Víða um heiminn rengir fólk niðurstöður mikils meirihluta vísindamanna um að hitnun jarðar sé tengd athöfnum manna. Vísindamenn sjálfir  deila einnig um niðurstöður rannsókana á þessu sviði. Þótt yfirgnæfandi meirihluti vísindamanna sé fylgjandi þeirri skoðun að hitnunin sé af mannavöldum, láta sumir sér ekki segjast.

Virtir vísindamenn sem ætíð mundu, ef þeir fengu krabbamein, fara að ráðum sem grundvölluð eru á áliti meirihluta lækna heimsins, hika ekki við að rísa upp gegn meirihlutanum, þegar hitnun jarðar og þáttar mannsins í því ferli, kemur til umræðu.

Flestir vísindamenn eru líka sérstaklega lélegir í að koma skoðunum sínum á framfæri. Þeir kunna til verka í rannsóknarstofunum en þegar kemur að almannatengslum, eru þeir óttalegir stirðbusar. -

Stundum mætti líka halda að sumir þeirra hafi meiri áhyggjur af orðspori sínu en nokkru öðru,  því þeir þora ekki að leggja nafn sitt við eitt eða neitt sem gæti talist umdeilanlegt.

 

Sköpunarsinni fær bætur

Arfleifð Árna Johnsen og Guðlaugs Þórs Þórðarsonar

Árni og félagar hans á þingi sem leggja fram þessa þingsályktunartillögu eru greinilega hræddir við að gildunum sem þeir fengu sem vegarnesti út í lífið úr skólum landsins, sé ógnað.

Ég efast ekki um að þetta mál er þeim persónulega mikilvægt, því Þessi kristnu gildi sem þeir vilja varðveita, fleyttu þeim í gegnum lífið, gerðu þá að gildum stoðum í þjóðfélaginu.

Þeir vita líka betur en margir aðrir, að ekkert er betri sönnun fyrir nauðsyn þess að viðhalda arfleifð kristni í skólastarfinu en gott fordæmi þeirra sem kristilegt menningarstarf hefur náð að móta.

Þetta vita Árni Johnsen og Guðlaugur Þór Þórðarson og þess vegna bjóða þeir nú fram krafta sína til að tryggja að komandi kynslóðir verði örugglega ekki meinað um samskonar siðferðismótun og þeir fengu.

Eða, kannski er þetta alls ekki svona.

Þegar maður lítur yfir nöfn flutningsmanna þessarar tillögu, dettur manni helst í hug að það sem raunverulega vakir fyrir þessu fólki með þessari tillögu sé að gera yfirbót.

Það er vissulega hluti af kristinni arfleifð og gildum, að sjá eftir því sem þú hefur gert rangt og gera síðan yfirbót með einhverju góðverki eða líferni sem Guði er þóknanlegt.  

Kannski er það málið að bæði Gulli og Árni reiða sig nú á þau orð Krists að Það verði mikill fögnuður á himnum þegar einhver iðrast þess sem hann hefur gert rangt?

Við skulum vona að þannig sé málið í pottinn búið. Ef ekki gætu þeir félagar verið í slæmum málum, alla vega gagnvart Kristi.  Hann segist nefnilega hata hræsnara.

Starfshættir grunnskóla skuli mótast af kristinni arfleifð

Mikið klúður, mikið gaman

Stjórnlagaþingið, óskabarn þjóðarinnar  datt á rassinn og nú standa allir úrtölumennirnir skellihlæjandi í kringum það og hæðast að hnokkanum. Þeir halda sig hafa ýmislegt um málið að segja og gallið sem drýpur úr dimmum munnum þeirra er súrt.

"Sko, við vorum aldrei fylgjandi þessu. Við vissum að þetta mundi ekki ganga.  Þetta barn kemst aldrei sjálft á koppinn. Það eitt að fólk trúði því að það gæti gengið, sýnir hversu léleg þessi ríkisstjórn er. Loksins, loksins klúður sem ekki er hægt að efast um að sé klúður, já, mikið fjör og mikið gaman."´

Samt liggur ljóst fyrir að króinn mun rísa aftur á fætur. Sjálfstraustinu verður dálítið ábótavant til að byrja með, en svo kemur þetta, rétt eins og vant er með þá sem eru að taka fyrstu skrefin. 

Við munum kjósa aftur til stjórnlagaþings eins og ekkert hafi í skorist og látum úrtöluliðið ekki hafa neitt um það að segja. Kjósum og kjósum aftur uns þetta tekst og krakkinn kemst á legg.

 

Íhaldið er „skíthrætt“

Kína mun kaupa heiminn

Herra Hu sá ástæðu til að reyna sannfæra Obama um að Kína mundi aldrei sækjast eftir heimsyfirráðum. Hu er sennilega skyggn úr því hann getur fullyrt þetta.  Kína er fjölmennasta ríki veraldar. Efnahagskerfi þeirra hefur þanist út á s.l.  30 árum og  skotist fram fyrir allar þjóðir nema Bandaríkin.

Engin þjóð hefur á síðustu 10 árum fjárfest eins mikið í iðnaði annarra þjóða, en Kína. Hu getur óhræddur lýst því yfir að Kína ætli ekki að fara með hernaði gegn þjóðum heimsins. Innan skamms munu þeir geta keypt þær með húð og hári.

Samt á Kína langt í land þegar augun beinast inn á við. Þeir eru, miðað við höfðatölu, enn fátæk þjóð, þótt þeir sitji á billjónum að dollurum í varasjóðum sínum. Vandamál Kína snúa fyrst og fremst inn á við og varða innviði samfélags þeirra.

Í fljótu bragði má benda á þrennt.

Mikil ósátt milli þeirra sem stjórna landinu, og þeirra sem stjórnað er. Kommúnistaflokkurinn er enn við völd og í gegnum hann liggja allir valdþræðir í Kína.  Þeir sem á einn eða annan hátt vinna gegn flokknum,  eru ofsóttir og fangelsaðir.

Þá er einnig óeining innan kommúnistaflokksins. Valdabaráttan innan hans stafar ekki af mismunandi hugsjónum, heldur er hún eingöngu barátta um völd og áhrif. Kerfið býður ekki upp á skilgreindar leiðir fyrir flokkmeðlimi að velja helstu leiðtoga sína og þess vegna er þetta ætíð spurning hver er snjallastur í pólitísku hrossakaupmennskunni sem stunduð er í flokknum. 

Enn er talsvert um árekstra milli einkageirans og hins opinbera. Kína er með blandað hagkerfi sem gefur stjórnvöldum í raun yfirráð yfir öllu hagkerfinu um leið og þeir sigla undir flöggum frjálsra viðskipta þegar það hentar þeim. Sá auður sem skapast hefur í Kína, sést aðeins í borgum landsins. Mestur hluti íbúa landsins lifir enn við mikla fátækt. -

 

Kínverjar vilja ekki heimsyfirráð

Sprekakelling ertu!

Þetta er alls ekki í fyrsta sinn sem lagið Money for Nothing veldur fjaðrafoki. Texti lagsins hefur verið umdeildur frá því að lagið kom út og hefur reyndar verið breytt í sumum útgáfum þess til að koma á móts við hörðustu gagnrýnendur hans. Að þessu sinni er það orðið faggott sem fólk kveinkar sér undan í Halifax en orðið er vissulega notað, í Norður Ameríku sérstaklega, sem klúrt uppnefni á hommum.

Það er oft fróðlegt og upplýsandi að skilja hvernig ákveðin orð virka meira særandi fyrir fólk en önnur. Við fyrstu sýn virðist það t.d. langsótt að kalla homma sprek eða kindling, en það er einmitt merking enska orðsins faggott.  

Talið er að orðið hafi fengið niðrandi merkingu, þegar það er notað um homma, vegna þess að verið sé í raun að kalla þá gamlar konur sem selji eldivið.

Uppruni orðsins gerir niðrandi merkingu þess fyrir homma ósköp skiljanlega.

Í eina tíð unnu gamlar konur og ekkjur í Englandi fyrir sér með því að safna sprekum og selja þau sem kindlinga. Þessar konur  voru kallaðar sprekasafnarar (faggot-gatherer) eða líka sprekakonur, (faggott women) Fagott eða styttingin fag, sem oftast er oftar er  notuð, merkir því eiginlega "sprekakelling" eða "kindlingakelling".  

 

25 ára gamalt lag bannað

Lygapistillinn sagður sannleikur

Í annað sinn á rúmri viku birtist hér á blog.is og því haldið fram að um sannindi sé að ræða, falsaður pistill sem sagður er ættaður úr munni forsætisráðherra Ástralíu, Júlíu Gillard.

Í þessum lygapistli eru forsætisráðherranum lögð óvarleg orð í munn um múslíma og Íslam. Einhverjir hafa orðið til að trúa þessu þvættingi, tekið undir hann og jafnvel bætt um betur, í athugasemdum við hann, eins og sjá má á þessum tveimur bloggum.

En það sem er öllu verra,  er að þeir sem birt hafa þessa flökkusögu sem sanna, hafa annað hvort ekki haft fyrir því að leiðrétta málið við lesendur sína, eða jafnvel þrætt fyrir að pistillinn sé uppspuni, eins og Verkfræðingurinn Halldór Jónsson gerir á sínu bloggi,en hann var einmitt sá sem fyrri til varð að bera þetta bull á borð fyrir lesendur sína sem sannleika fyrir rúmlega viku síðan, hér á blog.is

Sá seinni,  Jón Valur Jensson, sem þegar þetta er skrifað, er enn  að athuga sannleiksgildi þess að þessi "ræða" sé tilbúningur,  eftir að honum var bent á það í athugasemd snemma í morgun, hefur greinilega ekki lesið blogg Halldórs, né haft fyrir því að kynna sér uppruna spunans áður en hann vakti á honum athygli sem "einhverju kröftugu og hyggindalegu um múslíma í vestrænum samfélögum" eins og hann kemst að orði.

PS. Sé nú á athugasemdum frá Jóni á bloggsíðu hans, að hann álítur pistilinn uppspuna og ætlar að leiðrétta það við lesendur sína. Gott hjá honum. kl:01:43

Vísifingur og langatöng

Sagan segir að Hinrik V Englandskonungur hafi ávarpað hermenn sína fyrir orrustuna við Agincourt árið 1415. Hann sagði þeim að Frakkar hefðu hótað því, að ef þeir hefðu sigur, mundu þeir höggva af vísifingur og löngutöng hægri handar allra ensku langbogaskyttnanna. Þá fingur notuðu skytturnar einmitt til að spenna streng bogans.

Þessa orrustu hundrað ára stríðsins unnu hins vegar Englendingar og þess vegna gengu langbogaskytturnar þeirra framhjá frönsku föngunum og rák fingurna tvo sigri hrósandi upp í loftið.

Þannig varð til sá siður meðal enskra bogaskytta að heilsast með því að sýna þessa tvo fingur, þannig að lófinn snéri út á við. Þegar að lófinn snéri inn á við varð kveðjan aftur á móti að dónamerki.

Meðfylgjandi ljósmynd sem er frá árinu 1901, er trúlega í fyrsta ljósmyndin sem sýnir dónamerkið. Á henni sést verkamaður við Parkgate járnsmiðjuna í Rotherham gefa ljósmyndaranum til kynna með þessum ákveðna hætti (fuck off) að hann vill ekki láta mynda sig.

Seinna á 20 öldinni varð þessi enska bogaskyttuheilsa að sigurkveðju og síðan að alþjóðlegu friðartákni.

Eftir að seinni heimstyrjöldin hófst og bæði Belgía og Holland voru hernumin af Þýskalandi, stjórnaði fyrrum dómsmálaraðherra Belgíu Victor de Laveleye, útsendingum Breska ríkisútvarpsins( BBC) til hinna herteknu landa. Til að efla samstöðu meðal þjóðanna, lagði hann til að fólk gerði V að tákni andstöðu sinnar við hernámið. V stóð fyrir victoire á frönsku og vrijheidá hollensku.

Að auki lét BBC hefja alla þætti sem sérstaklega voru ætlaðir fólki í hernumdum löndum Evrópu, á því að spila opnunarstef fimmtu symfóníu Beethovens, en taktur þess, þrjú stutt og eitt langt, er táknið fyrir V í mors stafrófinu. -

Kaldhæðnin sem fólst í því að höfundur verksins var þýskur, og heiti inngangsins "örlögin banka á dyrnar" fór ekki fram hjá neinum sem eitthvað þekkti til tónlistar.

Samtímis hóf Winston Churchill að nota V merkið við hvert tækifæri. Fyrst beindi hann lófanum inn á við og eru til af honum nokkrar myndir þar sem hann gefur fuck off  táknið í stað sigurtáknsins.

Churchill sem var af aðalsættum breytti ekki tákninu fyrr en einhver útskýrði fyrir honum að táknið sem hann notaði, oft með vindilinn á milli fingranna, væri í raun argasta ókurteisi meðal verkamanastéttarinnar. -

Margir aðrir leiðtogar bandamanna notuðu einnig sigurtáknið og héldu því áfram löngu eftir að stríðinu var lokið, eins og t.d. Charles de Gaulle sem lauk hverri ræðu sem hann flutti til ársins 1969 á að gefa sigurkveðjuna.

Árið 1967 ferðaðist Richard Nixon vítt og breitt um Bandaríkin til að kynna forsetaframboð sitt. Hann notaði sigurkveðjuna í upphafi og enda hverrar ræðu og flassaði henni hvar sem hann fór.

Hippahreyfingin sem var þá í miklum uppgangi, var að mörgu leiti í andstöðu við Nixon og stefnu hans, byrjuði samt að nota sigurkveðjuna sem friðartákn.

Í augum hippa var allur sigur fólgin í friði. - Upp úr 1969 þegar myndir höfðu birst af John Lennon með puttana upp að myndavélinni,  varð táknið þekktara sem alþjóðlegt friðartákn frekar en sigurtákn og er það enn.

Vilja Íslendingar fyrirgefa Gordon Brown

Forseti Íslands kallar eftir afsökunarbeiðni frá Gordon Brown. Spurningin er hvað það mundi hafa upp á sig að Gordon Brown biðji Íslendinga afsökunar á að hafa kallað Íslendinga gjaldþrota, eins og Ólafur Ragnar vill að hann geri.  - Breski varnarmálráðherrann Liam Fox bað Íslendinga afsökunar á að hafa beitt hryðjuverkalögunum gegn Íslandi og það hefur komið fram í máli Össurar Skarphéðinssonar að ýmsir breskir ráðamenn hafa tjáð honum eftirsjá sína yfir meðferðina á Íslandi að Breta hálfu í kjölfar bankahrunsins. Þessar afsökunarbeinir eru mikils virði af því þær koma frá núverandi stjórnvöldum sem hafa einnig tök á að láta gjörðir fylgja máli.

Eftir að Gordon Brown tapaði kosningunum hefur svo til horfið af sjónarsviðinu, þótt hann sé vissulega enn þingmaður er hann áhrifalítill í breskri pólitík í dag. Afsökunarbeiðni frá honum mundi aðeins vera persónuleg beiðni, en ekki fyrir hönd bresku ríkisstjórnarinnar. Og svo er spurning hvernig slíkri beiðni yrði tekið af Íslendingum. Mundu þeir raunvrulega vera tilbúnir til að fyrirgefa Brown og taka hann í sátt.

Brown ætti að biðjast afsökunar

Fegurstu íslensku orðin....

Skáld þjóðarinnar voru dugleg í eina tíð við að mæra íslenska tungu. Í dag eru þau sparari á hrósið. Raunsæið varð rómantíkinni yfirsterkari.  

"Ástkæra, ylhýra málið, og allri rödd fegri." kvað Jónas Hallgrímsson, og "Ég lærði að orð er á íslensku til um allt, sem er hugsað á jörðu." skrifaði Einar Benediktsson.

Jónas getur vel staðið á sinni skoðun, enda fegurðarskyn fólks mismunandi og hugtakið afstætt. En óhætt er að fullyrða að sá sem kenndi Einari var að ýkja. Fjölmörg hugtök eru til á erlendum tungum sem engin orð eru til um á íslensku. 

Sem dæmi má taka orðið Matrix. Flestir vita nokkurn veginn hvað það þýðir, þótt ekkert eitt sambærilegt orð sé til í íslensku?

Að mínu áliti fer fegurð tungumáls eftir  grunnhugsuninni sem býr að baki orðunum og grunnhugsunin veðrur ætíð tengd síbreytilegum veruleika og upplifunum okkar frá mínútu til mínútu hvort sem við erum höll undir rómatík eða raunsæi.  

Til dæmis  getur setningin "Ég elska þig." verið það fegursta sem þú hefur nokkru sinni heyrt. Og mínútu seinna gæti það verið setningin "það er ekki illkynja."

Hvað er að vera Íslendingur?

Allar smáþjóðir í heiminum eiga um þessar mundir í vök að verjast. Hvarvetna er sótt að menningu þeirra og efnahagslegu sjálfstæði. Tilhneigingin er að þær hverfi ein af annarri ofaní myrka súpu efnahagsbandalaga og fjölþjóða-samfélaga þar sem fjölbreytileikinn kostar of mikið til að valdhafar, sem meta allt út frá peningum, þar á meðal menningarverðmæti, sjái sér hag í að viðhalda honum.

Sjálfstæði Íslands hlýtur því, þegar allt kemur til alls, að velta á tilfinningu okkar sem landið byggja, fyrir því hvað það er að vera þjóð.

Á meðan að sjálfstæðisbaráttan fór fram, var lögð rækt við þjóðlega arfleifð okkar þar sem tungumálið og sagnahefðin skiptu mestu máli. Allt miðaði að því að sannfæra okkur sjálf um að við værum þjóð og að sem slík gætum staðið á eigin fótum. 

Um leið og við trúðum þessu sjálf, hófst sú ósvinna að sannfæra aðra í heiminum um það líka. Einhverstaðar þar varð okkur á í messunni.

Til þess virtist ekkert minna duga en nokkur ár af mikilmennskubrjálæði á því stigi að aðrar þjóðir prísuðu sig sæla að við vorum fámenn þjóð og herlaus.

Viðleitnin til að skapa okkur sérstöðu á meðal annarra þjóða hefur einkennt þjóðarvitundina frekar en nokkuð annað, upp á síðkastið. Ísland átti; fegurstu konurnar, sterkustu karlana, klárustu viðskiptajöfrana, falllegasta landið, hreinustu náttúruna, næst besta handboltaliðið og  frumlegasta tónlistarfólkið.  Skoðanakannanir sýndu að við voru bjartsýnastir, hamingjusamastir og ríkastir allra, hér var spillingin meðal stjórnmálamanna og stjórnsýslu minnst í heiminum og draumurinn um að vinna júróvisjón var ávalt lifandi á meðal vor.

Allt þetta mótaði þjóðarvitundundina í nokkra áratugi, sameinaði  þjóðina og gerði okkur að Íslendingum. Þetta var Gamla Ísland.

Nú árar hins vegar illa.

Það er ár og öld síðan íslensk kona vann alþjóðlega fegurðarsamkeppni, eða karl kraftakeppni, viðskiptajöfrarnir reyndust mest prettarar og bankaræningjar, stórir hlutar landsins eru komnir undir virkjanalón og borholur, loftmengun nálægt hættumörkum er algeng í Reykjavík, einn bankaræninginn er líka búinn að ræna "strákunum okkar" svo þjóðin getur ekki lengur sameinast um þá, við erum orðin svartsýnust allra og í 23. sæti yfir þá hamingjusömu, minnstu líkur á hagvexti mælast á Íslandi,  Björk er hætt að seljast og allir eru löngu búnir að gefa upp vonina að við vinnum nokkru sinni júróvisjón.

Fólk spyr sig hvort allt sjálfstraustið hafi aðeins verið hrævareldar og tálsýn og hvað sé til ráða til að bæta ástandið.

Einhverjir vonuðu að eftir allsherjarhrunið mikla mundi gefast tækifæri til að byggja Nýtt Ísland. Í ljós hefur komið að fólk hefur ekki hugmynd um úr hvaða efni það Ísland eigi að vera. Í reynd logar Ísland enn því Það sem hingað til hefur verið reynt að gera er meira í ætt við illa skipulagt slökkvistarf en uppbyggingu.

Kannski er mál að spyrja hvað það í raun og veru er sem fær okkur til að vilja að vera áfram Íslendingar.

Er það raunverulega aðeins það sem við lögðum upp með í sjálfstæðisbaráttuna forðum, í viðbót við þær fáu auðlindir sem landið ræður enn yfir, sem gerir okkur að Íslendingum, sem sagt tungumálið, sagan, fiskur, jarðhiti og rafmagn?

Fróðlegt væri að heyra álit einhverra þeirra fáu sem þetta blogg lesa, um hvað það er að vera Íslendingur og hvort það skipti þá enn einhverju máli. 

"Í móðu hlýrra tilfinninga"

Hafi einhver farið i grafgötur með í hvaða tilgangi bandaríska sendiráðið á Íslandi heldur uppi "menningarlegum" samskiptum við landsmenn, þá er lesning þessara samskiptapósta sendiráðsins við utanríkisráðuneytið í Washington afar upplýsandi. - Öll samskipti eru vegin og metin út frá pólitískum hagsmunum Bandaríkjanna.

Sumt af því sem fram kemur, sýnir að starfsmenn sendiráðsins telja sig hafa djúpa innsýn inn í sálarlíf mörlandans.

Jafnvel hinir siðfáguðu veraldarvönu Íslendingar, verða afar upp með sér fái þeir boð um að vera gestir Sendiherrans og fara frá slíkum fundum í móðu hlýrra tilfinninga varðandi samskiptin yfir Atlantsála.

Á þeim er einnig að skilja að veikleiki Frónbúa fyrir víni, sé sendiráðsfólkinu talsvert til framdráttar.

Það sem við gerum oftast á endanum til að teygja úr þeim peningum sem við höfum til umráða, er að bjóða upp á tollfrítt alkahól í móttökum, á opnunum sýninga og listahátíða. Þar sem Alkahól er mikið skattlagt á Íslandi, virðast víngjafir okkar Íslendingum miklu rausnarlegri, en þær eru í raun og veru. Í staðinn fyrir þessar gjafir eru okkur færðar þakkir á boðsmiðum og kynningarefni sem gefið er út af skipuleggjendum og við fáum boðmiða fyrir starfsfólk okkar að sækja þessa atburði ásamt merkisfólkinu. Þá notum við tækifærið til að spjalla, koma á samböndum og hæla stefnu Bandaríkjanna.

Ekki er ráð nema í tíma sé tekið og áróður Bandaríkjanna beinist að börnum jafnt sem fullorðnum. Þannig ber Latabæ á góma og hvernig hægt er að notfæra sér viðhorf íslenskra barna til heilbrigðis til að efla pólitísk tengsl þjóðanna. Unglingum er boðið í poppkorn og gos í sendiráðskjallaranum til að horfa á bandarískar áróðursmyndir en kvartað er undan því að myndböndin sem sendiráðið fái send frá Bandaríkjunum séu of einföld og augljós fyrir skörp æskumenni Íslands.

WikiLeaks birtir Reykjavíkurskjöl

Trúboðsstellingin

Einhvern tíma upp úr 1980 heyrði ég fyrst talað um "trúboðsstellinguna".  Eins og flestir vita er orðið notað yfir ákveðna aðferð til kynmaka.

Samkvæmt könnunum er að þessi ákveðna stelling sé algengasta eðlunaraðferð mannfólksins, líklega vegna þess að hún líka einföldust í framkvæmd. En einhvernvegin komust Íslendingar samt  upp með í 11 hundruð ár að hafa ekkert sérstakt nafn yfir hana.  

Hugtakið (ekki aðferðin, sem betur fer) kemur úr enskri tungu og það væri fróðlegt að vita eftir hvaða leiðum hugtakið kemur inn í íslenska málið.  

Í ensku varð það til einhvern tíman um miðbik síðustu aldar, trúlega vegna misskilnings ákveðins mannfræðings sem var að skrifa um kynhegðun frumstæðs ættflokks á eyju í Kyrrahafinu - Það er sem sagt ekki flugufótur fyrir því að þessi ákveðna stelling,  hafi nokkru sinni  eða nokkurs staðar, verið tengd trúboði eða trúboðum sérstaklega. 

Elsta heimild um notkun orðsins í fjölmiðlum heimsins er frá 1969 en þá segir The Daily Telegraph frá því að í sex ríkjum Bandaríkjanna geti konur farið fram á skilnað við eiginmenn sína hafi þeir við þær mök í öðrum stellingum en trúboðsstellingunni. Um sama leiti mátti sjá orðið "trúboði" notað um elskhuga sem ekki þóttu með nógu gott ímyndunarafl.

Trúðar, oss er ekki skemmt!

Hvar á að byrja?

Fyrir það fyrsta þá hef ég aldrei séð hvað er fyndið við trúða. Að vera ekki fyndinn hlýtur að vera til vansa fyrir þann sem hefur þann eina tilgang að vera fyndinn. -

Trúðar og trúðslæti eru alls ekki hlægileg. Hver hlær t.d. að þessu fúla trixi þegar vatni er sprautað úr gerviblóminu? Kannski Hitler.

Húmor sem byggir á því að detta á rassinn í hvert sinn sem bassatromman drynur, er svo afkáralegur að hann jaðrar við hrylling.

Reyndar eru trúðar hryllilegir. Ef einhverjir rithöfundar settust niður og reyndu að skapa persónu sem væri holdtekja alls þess sem við álítum hryllilegt, væri útkoman trúður. 

Eldrautt rafmagnað hár, dauðahvítt andlit með skelfilegu glotti og voodoo augnfarða, útbelgdur skrokkur í viðundarlegum búningi, bigfoot fætur og hlátur hinna fordæmdu.  Allt þetta hefur trúðurinn. - Þess vegna  finnst mér það ætíð hljóma eins og hótun þegar ég heyri lagið Send in the Clowns.

Jerry Lewis gerði eitt sinn kvikmynd um Trúð. Hún hét The day the Clown Cried og fjallaði um trúð sem lenti í útrýmingarbúðum Nasista. Myndin var svo hryllileg að hún var aldrei að fullu kláruð, hvað þá tekin til sýninga.  Það segir heilmikið um trúða.

Stundum er fólki sem hefur aðra atvinnu,  líkt við trúða. Þú ert bara trúður, segja pólitíkusar oft um andstæðinga sína með fyrirlitningu og neikvæðu formerkin loða við röddina í mönnum. Samt borga þessir sömu menn stundum heilmikla peninga til að fá trúð í heimksókn til að taka þátt í merkisdögum í lífi barna sinna. - Þannig er pólitíkin, full af mótsögnum og þannig er að vera trúður, þeir eru ein mótsögn.

Oh, hvað er að þessu liði?

Fólk lætur mismunandi hluti fara í taugarnar á sér. Þessa dagana eru það spurningar fréttamanna sem ég læt pirra mig. 

Ég á einkum við sjónvarpsfréttamenn  sem ekki kunna að spyrja viðmælendur sína að Því sem skiptir máli, mjög líklega vegna þess að þeir vita ekki nóg til að bera á það skynbragð hvað gerir það og hvað ekki.

Ein spurning umfram aðrar fer samt mest í mínar fínustu. Einkum vegna þess að við henni er ekki til svar sem er í senn skynssamlegt og kurteist.

 Ég á auðvitað við klisjuna; Og hvernig tilfinning var það að.....?

Einhvern veginn hefur þessi spurning, sem áður tilheyrði örstuttum viðtölum við fegurðardísir, fólk sem hafði unnið eitthvað í happdrætti eða móða og másandi unglinga sem höfðu nýlega sloppið undan snjóflóði, orðið að fullgildri spurningu sem látinn er flakka í alvöru viðtölum við alvöru fólk.

Helst dettur manni í hug að spyrlarnir séu að reyna að finna eitthvað mótvægi við tilfinningadauðann sem skín út úr augum þeirra sjálfra, með því að reyna sjúga örlítinn trega eða smá glaðværð út úr viðmælendum sínum. Eða það sem er enn hræðilegra, kannski er ótölulegur fjöldi fólks sem situr stjarft heima í stofu og nærist á svona sjónvarps-geðshræringum eins og blóðsugur á bláæð.

Hvernig tifinning var það þegar þú sást dóttir þinni nauðgað?...hvernig tilfinning var það þegar þú heyrðir að konan þín væri enn á lífi?....hvernig tilfinning er það að vita að það varst þú sjálfur sem kveiktir í húsinu þínu?

Jafnvel góðir fréttamenn sem rembast við að kreista einhver tilfinningaleg viðbrögð út úr viðmælendum sínum,  freistast til að spyrja þessarar spurningar aftur og aftur án þess að hafa vit á að klippa hana svo í burtu fyrir útsendingu, eins og þeir vitanlega ættu að gera.

Einkennilegasta svarið sem ég hef heyrt um við henni til þessa, er frá konu einni sem sökuð var um að hafa banað eiginmanni sínum með skammbyssunni hans;

Fréttakona; Hvernig leið þér eftir að hafa skotið manninn þinn?

Svar; Ég var glorhungruð.