Hinn pólitíski vindhani Íslands

Ólafur Ragnar Grímsson er afar hæfileikaríkur maður. Fyrir utan að hafa góðar gáfur hefur hann góðan talanda, bæði á íslensku og ensku. - Hann kann að koma fyrir sig orði og orð hans eru sem örvadrífa af pólitískum frösum, þekkingu á íslenskri hreppspólitík og illkvittnislegum skotum sem íslendingar kunna einnig vel að meta.  Hæfileika sína hefur hann nýtt ágætlega sér til frama og framdráttar, fyrst í íslenskri pólitík, þótt hann ætti erfitt með að fóta sig á þeim sleipa velli til að byrja með og finna sér flokksmynd sem vildi nýta sér krafta hans og hann sjálfur gat nýtt sér eins og hann hafði hug til. Í staðinn fékk hann orð á sig fyrir að vera pólitískur vingull og tækifærissinni.

En eftir að Ólafur varð forseti, má segja að hæfileikar hans hafi í fyrsta sinn orðið honum og samferðafólki hans að verulegu gagni. Hann varð að pólitískum vindhana Íslands. Frammistaða hans við að hygla útrásarvíkingunum vinsælu, og aðstoð selja afurðir og þjónustu landsins, þegar allt lék í lyndi, jafnast aðeins á við fimlega og röggsama vörn hans í erlendum fjölmiðlum og annarsstaðar, eftir að skútan á hverri hann stóð í stafni og veifaði sverði, sigldi í strand. -

Það er aðdáunarvert að horfa og hlusta á Ólaf í fjölmiðlum upp úr 2008, halda uppi vörnum fyrir land og þjóð af nákvæmri þekkingu á öllum aðstæðum, notandi orðaforða sem hver einasti enskumælandi hádiplómat með afstífaða efri vör og marmara fyrir hægðir, gæti verið stoltur af.

Og þegar að kemur að því að ræða hlut hans sjálfs, hans stoltustu stundu,  þegar hann varð náðarsamlega við kröfu þúsunda manna sem staðið höfðu niður við alþingishús í marga mánuði og barið þar potta og pönnur og öskrað sig hása í rigningu og slyddu, og vísaði því til þjóðaratkvæðagreiðslu hvort íbúar landsins vildu taka að sér að greiða sem nemur 17 millum á hvert mannsbarn, af skuldum óreiðumanna, kviknar á geislabaugnum fyrir ofan höfuð hans og glitrandi tár réttlátrar reiði, út í allt þetta gráðuga fólk út í heimi sem vill fá peningana sína aftur, glitrar á púðruðum hvarmi hans.

Allir þessir miklu hæfileikar Ólafs og allt það sem hann hefur gert fyrir þjóðina ættu að nægja til að mikill meirihluti fólks styddi  Ólaf Ragnar til áframhaldandi setu á Bessastöðum eins lengi og honum hugnast.

En svo er ekki.

Ólafur er í dag frekar óvinsæll maður og ekki er hægt að komast hjá því að velta fyrir sér hvers vegna. Þeir sem styðja hann enn og vilja af góðum og gildum íslenskum sið launa honum Icesave greiðann, eða í stíl við útlendan ósóma, vilja notfæra sér hann og embættið á pólitískan hátt til að ná sér niður á núverandi ríkisstjórn eftir að henni og Ólafi lenti saman, gera það með óbragð í munninum.

Óbragðið stafar af eðlislægri andúð íslendinga á falsi og skrumi,  sem lystilega býr í orðum og fasi hins pólitíska sjónhverfingamanns.

Forseti og forsætisráðherra í hár saman

Makríllinn er svo mikið 2007

Makríllinn er ólánsfiskur og mikill skaði hefur orðið af honum eftir að hann fór að gera sig heimakomin við strendur landsins. Hann hefur riðlað vistkerfinu við landið svo um munar. Fyrst eyðilagði hann lundavarpið, síðan kríuvarpið og nú eru líkur á að hann verði til þess að ESB varpið spillist líka.
Vei sé honum.
En nóg er til af honum og þeir sem veiða hann græða mikið á honum, svo fremi sem þeir geta selt hann, auðvitað. Það verður líklegar erfiðara ef viðskiptabann verður sett á þá.
En iss, við veiðum hann bara samt, bara til að láta ekki kúga okkur. Söfnum honum í frysta út um allt, eins og kvalkjötinu.
Makríllinn er auðvitað ekki einn af þessum hefðbundnu góðu íslensku fiskum. En hann er nógu góður fyrir útlendinga að éta. Makríllinn er sem sagt nýtilkomin auðlind. Dálítið eins og allt féð sem við fundum sem var án hirðis. Þess vegna virkar makrillinn eitthvað svo ákaflega 2007.

ESB hótar viðskiptabanni

Reyna að hræða fólk með ESB grýlunni til að kjósa ÓRG

Stuðningsmenn ÓRG hafa ákveðið að fylgja fordæmi leiðtogans og reyna nú öll möguleg klækjabrögð til að fá fólk til að kjósa ÓRG. Maður skyldi halda að það of snemmt í kosningaslagnum til að örvænta svona. En sjálfur forsetinn setti tóninn og eftir höfðinu dansa limirnir. -

Þóra Arnórsdóttir er hans helsti keppinautur.  Þeir sem elska Ólaf mest, eru tilbúnir að leggjast svo lágt að reyna telja fólki trú um að þessar forsetakosningar séu í raun kosningar um hvort þjóðin gangi í ESB eða ekki. Þeir segja að Þóra sér ekkert annað en útsendari Samfó sem ætli að koma þjóðinni inn í ESB án þess að fram fari Þjóðaratkvæðagreiðsla.

Ekkert getur verið jafn fjarri lagi.

Vitanlega hefur Þóra tjáð sig ýtarlega um málið og það vita þessir ástvinir Óla. En þeir  kæra sig kollótta um hvað er satt og halda að með því að hrópa nógu hátt, nái þeir kannski að yfirgnæfa sannleikann.

En hvað hefur Þóra að segja um ESB og þjóðaratkvæðagreiðsluna;

"Alþingi samþykkti árið 2009 að Ísland skyldi sækja um inngöngu í Evrópusambandið. Í þingsályktuninni kemur skýrt fram að væntanlegur aðildarsamningur skuli fara í þjóðaratkvæðagreiðslu. Viðræður hafa staðið yfir síðustu ár og ef samningar nást og nefndin kemur heim með aðildarsamning, þá afgreiðir Alþingi hann fyrst frá sér og leggur hann síðan í þjóðaratkvæði.

Forsetinn hefur því engin áhrif á þá framvindu og á ekki að skipta sér af henni. Það sem ég hef sagt er að ef svo ólíklega skyldi vilja til að einhverjum dytti í alvörunni í hug að reyna að fara framhjá því að þjóðin eigi lokaorðið í algerlega hreinni og beinni atkvæðagreiðslu (þ.e. bara já eða nei), þá væri það dæmi um neyðartilvik þar sem forsetinn grípur inn í. Þannig að ég get fullyrt að það verður þjóðaratkvæðagreiðsla um mögulega inngöngu Íslands í ESB."

 

Pólitíkusinn Ólafur Ragnar sýnir klærnar

Ólafur Ragnar gerir að ekki endasleppt og innkoma hans í þennan forsetakosningaslag hlýtur að vera einsdæmi í sögu íslenskra forsetakosninga. Hanskarnir eru strax komnir af og Ólafur kemur grenjandi til leiks og heggur í átt til allra pólitískra óvina sinna, fyrrum félaga sinna úr stjórnmálunum.  

Þarna er gamli góði rammpólitíski Ólinn kominn aftur og sýnir klærnar.  Ólinn sem kann að spila á strengi sundurlyndis og ósættis pólitískra andstæðinga sinna og láta sjálfan sig líta út fyrir að vera saklaust fórnarlamb. -

Það er fyrirsjáanlegt að þessi kosningabarátta verður rammpólitísk.  En það sem verra er,  að með því að fara þessa leið hefur Ólafi tekist að gera embættið sjálft rammpólitískt og þar með svipt það öllu sem gerði það að þeim friðarstóli sem það átti að vera samkvæmt stjórnarskrá.

Ólafur nýtir sér óhikað óánægju og upplausnarástandið sem ríkir í þjóðfélaginu og gerir að því skóna að hann einn hafi það sem þarf til að standa vörð um lýðræðið og sjálft sjálfstæði þjóðarinnar. Ólafur hljómar þannig í ískyggilega eins og lýðskrumarar og mannkynslausnarar gerðu í Evrópu um miðbik síðustu aldrar.

Segir Jóhönnu í herferð gegn sér

Tvíeykið Ólafur og Dorrit í framboði

Það er haft fyrir satt að Ólafur Ragnar þakki þáverandi eiginkonu sinni Guðrúnu Katrínu Þorbergsdóttur að hann var kosin forseti árið 1996. Víst er að framlag hennar í kosningaslagnum þegar á brattann var að sækja fyrir Ólaf vegna aðkomu hans að pólitík, var ómetanlegur stuðningur, enda Guðrún afar geðug og vinsæl kona.´

Nú blæs aftur ekki byrlega fyrir Ólafi. Fólk virðist almennt vera búið að fá nóg af honum og ýktum landsföðurlegum tilburðum hans í seinni tíð. - En Ólafur deyr ekki ráðalaus. Aftur vill hann nýta sér styrk og vinsældir eiginkonu sinnar til að ná settu marki.   Ólafur á afar vinsæla eiginkonu, svo vinsæla, aða sumir hafa haft á orði að ef hún væri í framboði, væri pottþétt að Ólafur þyrfti ekki að flytja frá Bessastöðum í bráð.

Þetta veit Ólafur mæta vel og þess vegna ákveður hann að  tíeykinu Ólafi og Dorrit skuli  teflt fram í næstu kosningum, frekar en honum einum.  Kosningasíðan hans heitir "Ólafur og Dorrit" og boðað er til kosningafunda vítt og breitt um landið sem "forsetahjónin" efna til. Og kosningabarátta Ólafs. hófst með því að Dorrit kom fram í vinsælum spjallþætti í Ameríku.

Ólafur tekur greinilega þann pól í hæðina að ef þjóðin hafnar honum mun hún verða að hafna Dorrit í leiðinni.

„Ég er að byrja kosningabaráttuna“

Flokkspólitíkin tapar í Garði

Í fjölda ára hefur bæjarfélagið í  Garði verið undir stjórn hægri sinnaðra karla sem það hefur flutt inn frá Vestmannaeyjum.  Suðurnesjamenn virðast trúa því statt og stöðugt að þeim sé best borgið í höndum notaðra íhaldssinnaðra mini-pólitíkusa sem rekja ættir sínar út í Eyjar.

Það gerir a.m.k. Árni Sigfússon, Sigurður Jónsson fyrrverandi bæjarstjóri kom í Garðinn beint frá Vestmannaeyjum og svo auðvitað Ási Friðriks sem þarna fann sér, að hann hélt, trygga matarholu.

Kolfinna S Magnúsdóttir er greinilega orðin langþreytt á Ása Friðriks og hefur ákveðið að gefa öðru fólki möguleika. -

Bæjarfulltrúar Sjálfstæðisflokksins telja ákvörðun Kolfinnu ekki byggja á pólitík heldur koma til út af ágreiningi um persónur. Sé það svo er það bara gott. Nóg komið af vitleysis flokkapólitík í þessu smáa samfélagi. Malið snýst um persónu Ása Friðriks sem Kolfinna vill ekki lengur hafa fyrir bæjarstjóra.

Það er fólkið sem skiptir máli, ekki flokkspólitíkin sem það segist aðhyllast. Flokkspólitík er að mörgu mannskemmandi og pottþétt helsta sundrungaraflið í þjóðfélaginu. - Innan stjórnmálaflokkanna leynast skemmdu eplin sem fela sig á bak við frómar stefnur og yfirlýsingar flokkanna.

Gallinn er sá að fólki almennt er talið trú um af flokkseigendafélögunum að hún sé eina aðferðin sem til er við að stjórna mannlegu samfélagi og einhverskonar ómissandi hluti að lýðræðislegu skipulagi.

Það er auðvitað fjarri lagi. Í öllum kosningum á að kjósa um fólk, ekki flokka.

Það er aðeins skipulagsatriði.

Meirihlutinn í Garði fallinn

Hið fölnaða bros Árna Sigfússonar

Árni Sigfússon, bæjarstjóri Reykjanesbæjar er jafn ráðalaus og hann hefur verið frá upphafi ferils síns í Reykjanesbæ. Hann hefur bara ekki viljað horfast í augu við það fyrr en nú. Íbúar Reykjanesbæjar hafa ekki viljað horfast í augu við það fyrr en nú.

Hann kom þangað glaðhlakkalegur og sprækur, lofaði aðþrengdu bæjafélagi gulli og grænum skógum og það eina sem þyrfti væri framtaksemi og gott skipulag.

Þótt fólk kærði sig ekki lengur um hann við stjórn Reykjavíkur, hlaut hann að vera nógu góður fyrir Keflavík og nágrenni.

Árni hefur fram að þessu verið keikur og á honum að skilja þegar talað er um atvinnuleysið, að mestur skaðinn sé af því að minnast á hversu ástandið suður með sjó er bágborið. Hann brosir jafnan breitt og vill að allir aðrir séu sínir viðhlæjendur. Þess vegna líkar fólki yfirleitt vel við Árna. Hann  er glaðlyndur maður og skemmtilegur .

En þegar kemur að erfiðu málunum, skipulagningu atvinnuvega og verkefna til að minka atvinnuleysið og vinna náið með einkaaðilum og stjórnvöldum að því, komum við að tómum kofanum hjá Árna og brosið hans breiða verður að aulaglotti.

En nú er loks úr honum allur vindur.  Hann hefur selt allt sem seljanlegt er svo eignir bæjarfélagsins eru nánast engar. Í ráðaleysi hans og undir hans stjórn hefur Reykjanesbær drabbast enn meira niður og atvinnuleysi hefur þar ekki verið meira í manna minnum. 

Nú þegar fólkið í bænum er á þrotum með nánast allt, sparnaðurinn búinn, það fær ekki meira lánað, húnæðið á leið á uppboð, og það hefur ekki geð í sér lengur að brosa við bröndurum Árna, reynir hann af fáheyrðri pólitískri óbilgirni, að koma sökinni yfir á aðra, fyrst og fremst núverandi ríkisstjórn.

Þetta er þeim að kenna segir Árni, með sitt fölnaða bros. Þeir sögðust ætla að hjálpa, en hafa ekkert gert...... nema bara lítið. 

Árni hefur verið lengur bæjarstóri með stjórn hægri manna í landinu en þeirrar vinstri. Hvað stöðvaði hann frá því að vinna að uppbyggingu bæjarins með félögum hans í Sjálfstæðisflokknum frá 2002 eða frá því  hann komst til valda í Reykjanesbæ. Hann hafði þá a.m.k. sex ár til að gera eitthvað annað en að fylla bæinn af grjóti og troða upp listaverkum eftir frændur sína um allar jarðir.

Hafi stefna eins pólitíkusar í bæjarmálum nokkurs staðar á Íslandi beðið augljóst skipbrot er það stefna Árna Sigfússonar í Reykjanesbæ og það sætir undrum að hann skuli enn njóta stuðnings svo mikils hluta íbúa bæjarins.

Störfin sem ekki urðu til

Hverju trúir Mitt Romney um tilgang hjónabands

Barack Obama styður hjónaband samkynhneigðra. Hann er frjálslyndur og leggur miklu frjálslegri túlkun í merkingu orðsins hjónaband og tilgang þess sem stofnunar, en gert var hér áður fyrr þegar fólk var enn að reyna að fara eftir anda og bókstaf Biblíunnar.

Obama fylgir þannig almennum "nútímalegum" viðhorfum kristinna mana til málsins, frekar en kenningum biblíunnar eins og þær koma þar fyrir. Þeir sem sækjast eftir hjónabandsvígslum eru ekki að sækjast eftir að grundvalla eilífa guðlega stofnun eins og Biblían lýsir hjónabandinu heldur er tilgangur þeirra oft afar persónulegur og því mismunandi. 

Flestir og þar með samkynhneigðir eru fyrst og fremst að sækjast eftir einhverskonar samfélagslegri viðurkenningu á sambandi sínu, sem hefur lítið sem ekkert með boðskap Biblíunnar að gera, jafnvel þótt sóst sé eftir blessun og yfirlagningu prests við athöfnina.

Mitt Mitt Romney, forsetaframbjóðanda Repúblikanaflokksins í USA tilheyrir Kirkju Jesú Krists hinna Síðari daga heilögu, en meðlimir hennar eru í daglegu tali er kallaðir Mormónar.

Innan þeirrar kirkju kveður við allt annan tón þegar kemur að hjónabandinu. Mormónar segjast fara alfarið eftir ströngustu túlkun Biblíunnar og bæta síðan aðeins við. Hér að neðan fer yfirlýsing þeirra um fjölskylduna og búast má við að Mitt Romney, komist hann til valda, muni beita sér fyrir að færa löggjöfina í Bandaríkjunum nær þeim viðhorfum sem þar koma fram, en hún er í dag.

Fjölskyldan: Yfirlýsing til heimsins frá  Æðsta forsætisráðið og ráð postulanna tólf í Kirkju Jesú Krists hinna Síðari daga heilögu.

Við, Æðsta forsætisráðið og ráð postulanna tólf í Kirkju Jesú Krists hinna Síðari daga heilögu, lýsum því hátíðlega yfir að hjónaband milli karls og konu er vígt af Guði og að fjölskyldan er kjarninn í áætlun skaparans um eilíf örlög barna hans. Allar mannlegar verur – karlar og konur – eru skapaðar í mynd Guðs. Hver þeirra er ástkær andasonur eða dóttir himneskra foreldra, og sem slík á sérhvert þeirra sér guðlegt eðli og örlög.

Kynferði er nauðsynlegur eiginleiki einstaklingsins, sem einkennir hann og samræmist tilgangi hans í fortilveru, jarðneskri tilveru og um eilífð. Í fortilverunni þekktu og tilbáðu andasynir og dætur Guðs hann sem eilífan föður og samþykktu áætlun hans, en samkvæmt henni gátu börn hans hlotið efnislíkama og öðlast jarðneska reynslu til að feta í átt að fullkomnun og að lokum gera að veruleika guðleg örlög sín sem erfingjar eilífs lífs. Hin guðlega sæluáætlun gerir fjölskylduböndin varanleg handan grafar. Helgiathafnir og sáttmálar í heilögum musterum gera mönnum mögulegt að komast aftur í návist Guðs og fjölskyldum að sameinast að eilífu.

Fyrsta boðorðið sem Guð gaf Adam og Evu varðaði mögulegt foreldrahlutverk þeirra sem eiginmanns og eiginkonu. Við lýsum því yfir að boðorð Guðs til barna hans um að margfaldast og uppfylla jörðina er enn í gildi. Við lýsum því jafnframt yfir að Guð hefur boðið að hinn helgi sköpunarkraftur skuli aðeins notaður milli karls og konu í löglega vígðu hjónabandi.

Við lýsum því yfir að leiðin til sköpunar jarðlífsins sé guðlega tilnefnd. Við staðfestum helgi lífsins og mikilvægi þess í eilífri áætlun Guðs. Eiginmaður og eiginkona bera þá helgu ábyrgð að elska og annast hvort annað og börn sín. ‘Synir eru gjöf frá Drottni, ávöxtur móðurkviðarins er umbuna (Sálm 127:3). Foreldrar bera þá helgu skyldu að ala börn sín upp í kærleika og réttlæti, að sjá fyrir líkamlegum og andlegum þörfum þeirra, að kenna þeim að elska hvert annað og þjóna hvert öðru, að virða boðorð Guðs og vera löghlýðnir þegnar, hvar sem þau búa.

Eiginmenn og eiginkonur og “ mæður og feður“verða ábyrg frammi fyrir Guði, ef þau bregðast þessum skyldum. Fjölskyldan er vígð af Guði. Hjónaband milli karls og konu er nauðsynlegt eilífri áætlun hans. Börn eiga rétt á því að fæðast innan hjónabandsins, vera alin upp af föður og móður sem heiðra hjónabandseiða sína af fullkominni tryggð. Hamingju í fjölskyldulífi hljótum við fyrst og fremst þegar við byggjum á kenningum Drottins Jesú Krists.

Farsælt hjónaband og fjölskyldulíf byggist og varðveitist á reglum trúar, bænar, iðrunar, fyrirgefningar, virðingar, kærleika, umhyggju, vinnu og heilbrigðrar dægrastyttingar. Samkvæmt guðlegri áætlun eiga feður að sitja í forsæti fjölskyldu sinnar í kærleika og réttlæti og bera þá ábyrgð að sjá henni fyrir nauðsynjum lífsins og vernda hana. Meginábyrgð mæðra er að annast börnin.

Við þessa helgu ábyrgð ber feðrum og mæðrum skylda til að hjálpa hvort öðru sem jafningjar. Sjúkdómar, andlát eða aðrar aðstæður geta gert persónulega aðlögun nauðsynlega. Ættingjar ættu að veita stuðning þegar með þarf. Við vörum við því að þeir sem rjúfa sáttmála skírlífis, sem misþyrma maka eða barni, eða sinna ekki ábyrgð sinni gagnvart fjölskyldunni, munu síðar meir verða að standa ábyrgir gerða sinna frammi fyrir Guði.

Enn fremur viljum við vara við því að sundrung fjölskyldunnar mun leiða yfir einstaklinga, samfélög og þjóðir þær hörmungar sem spámenn fyrr og nú hafa sagt fyrir um. Við biðjum alla ábyrga þegna og opinbera embættismenn alls staðar að efla þá þætti sem ætlaðir eru til að varðveita og styrkja fjölskylduna sem grundvallareiningu þjóðfélagsins.

Yfirlýsingu þessa gaf Gordon B. Hinckley forseti á aðalráðstefnu Líknarfélagsins sem haldin var 23. september 1995 í Salt Lake City, Utah

Gagnrýna Obama fyrir stuðninginn

Þar sem mömmur fá að borða

Það er oft gert grín af því þessa dagana þegar stjórnmálamenn segjast vilja standa vörð um heimilin og velferðarkerfi þjóðarinnar. Sérstaklega hljóma slíkar yfirlýsingar klisjulegar í eyrum hinna atvinnulausu og þeirra sem misstu eignir sínar ofaní lánakörfur bankanna. -

Þess vegna er gott að vera minntur af og til, hvernig líf okkar væri án þess sem unnist hefur í velferðar- mennta og samfélagsmálum í landinu og hvað það er sem við viljum standa vörð um í okkar menningu.

Ísland hefur til margra ára haft lægstu tíðni ungbarnadauða i heiminum og það er einmitt mennta og heilbrigðiskerfinu að þakka, segjum við.

En það sem skekkir samanburð í þessum efnum, við þjóðir hinum megin á skallanum, er að hér á landi þykir það sjálfsagt að bæði móðir og barn skorti aldrei grundvallar lífsforsendur eins og næringu.  Við tilheyrum sem sagt þeim löndum þar sem mömmur fá að borða.

Það er skelfilegt að hugsa að við búum en í heimi þar sem í löndum sem neðst koma á besta mömmulands-listanum,  búa mæður og hvítvoðungar við varanlegt hungur og næringarskort sem dregur þau til dauða frekar en nokkuð annað.

Eða eins og segir í þessari ágætu grein hér að neðan;

"Vannæring er undirliggjandi orsök að minnsta kosti fimmtungs dauðsfalla mæðra og þriðjungs barna í heiminum. Meira en 171 milljón barna þjáist af falinni vannæringu sem hefur varanleg áhrif á líkamlegan og andlegan þroska þeirra og gerir þeim ókleift að ná þeim árangri sem þau gætu annars.“

Gott að vera móðir á Íslandi

Klaufarnir byggja

Til þess er tekið í sögubókum, hversu Íslendingar bjuggu við lélegan húsakost á miðöldum. Sumstaðar er haft á orði að frónbúar hafi svo gott sem skriðið ofaní jörðina og búið í þústum þar sem torfi og grjóti var huslað saman í einhverskonar verustað fyrir bæði fé og menn sem saman reyndu að þrauka vosbúð og horfelli langvarandi kuldaskeiðs. -

Meðal endingaraldur þessara íverustaða, sem voru byggðir úr því byggingarefni sem fáanlegt var á hverjum stað, torfi, grjóti, rekavið og hvalbeinum aðallega, er sagður hafa verið í mesta lagi ca. 30 ár.

Nú bregður hinsvegar svo við að það ku vera afar dýrt að reisa slíka kofa á Íslandi í dag, ekki síður  en nútíma húsnæði með vatnslögnum, rafmagni, einangrun og alles. - Að hrófla upp líkani af miðaldarbæ eða búð í Skálholti er áætlað að kosti ekki minna en 38 milljónir.

Og hver er betur til þess fallinn að stýra slíkri framkvæmd en maðurinn sem hlotið hefur þjálfun sína við byggingu umdeildra líkana um allar jarðir, m.a í Vestmannaeyjum og á Grænlandi?

Árni Johnsen er mikill endurreisnarmaður og vílar ekki fyrr sér að takast á við stór og dýr verkefni, endurreisnarverkefni helst. En hann er ekki maður smáatriðanna. - Hann lætur sér yfirleitt fátt um finnast um smáatriðið eins og bókhald. Þess vegna eru bókhaldsvammir yfirleitt viðloðandi öll þau verkefni sem hann hefur komið að. Það hefur komið honum í koll áður og hann fengið opinbera umvöndun fyrir slælegt bókhald. Það var ansi "klaufalegt" hjá Árna.

Það er einnig mikill "klaufaskapur" að velja Árna til að koma að þessu ákveðna verki, í ljósi hinna stöðugu vandræða sem verið hafa á fjáreiðum þeirra mála sem hann hefur komið að og virðast hreinlega elta hann á röndum.

En  "klaufalegast" af öllu er að halda að eftirlíking úr nútíma efnivið af miðaldarskála, sem enginn hefur hugmynd um hvernig leit út í raun og veru, geti orðið Skálholti til framdráttar eða frægðar.  

Íslendingar sjálfir brosa út í annað og umbera slíka eftirlíkingarnar,  af því þeim er talið trú um að þetta sé gott fyrir túrismann. Erlendir ferðamenn sem hingað koma eru ekki í leit að eftirlíkingum. Þvert á móti sækjast þeir eftir raunverulegum minjum og söguslóðum og af þeim er nóg til. 

Það sem túrisminn þarf ekki á að halda eru "klaufar" og "klaufaleg" áform, í líkingu við áform Þorláksbúðarfélagsins sem geta aðeins orðið til að spilla ímynd landsins þar sem náttúra og menning er samofin án tilgerðar.

„Ámælisverður klaufaskapur“