Hugsjónir Herdísar

Herdís Þorgeirsdóttir býður sig fram til forseta. Hún er þegar flestum
landsmönnum kunn af góðum verkum sínum og eljusemi við að koma
hugsjónum sínum í framkvæmd.

Hugsjónir Herdísar tengjast fyrst og fremst  auknum mannréttindum og
auknu lýðræði, baráttu fólks fyrir að fá að ráða lífi sínu sjálft í
sátt við samfélag sitt og umhverfi. Hún hefur notað góða menntun sína
og persónulega hæfileika til að takast farsællega á við margvísleg
verkefni tengdum þessum hugsjónum, bæði á Íslandi og fyrir alþjóðlegar
stofnanir.

Herdís sækist nú eftir embætti forseta Íslands til að gera það m.a. að
vettvangi og farvegi þessara hugsjóna.  Henni hefur tekist á
starfsferli sínum að hefja þessar hugsjónir upp yfir dægurþras
stjórnmálanna, fullviss um að þau snerti fæðingarrétt hvers einasta
manns sem jörðina gistir. - Sýn og nálgun Herdísar við forsetaembættið
er einmitt sama eðlis. Flokkadráttum og pólitískum væringum á að halda
fjarri Bessastöðum.

Þess vegna beinir hún máli sínu nú, í ræðu og riti, beint til okkar
almennra kjósenda. Óháð öllum stjórnmálaflokkum, án tengsla við
auðhringa og valdaklíkur,  skorar hún á alla Íslendinga að skoða verk
sín og hugsjónir í samhengi  við okkar daglega líf og þær
grunnhugsjónir sem við byggjum það á.

Með framboði sínu dregur hún skýr mörk milli þeirra sem sjá
forsetaembættið sem friðarstól og þeirra sem skoða það sem pólitískt
bitbein.

Herdís hyggist ekki gera forsetaembættið að pólitískum neyðarhemli sem
hún stígur á eftir eigin geðþótta. En um leið kvikar hún hvergi frá
þeirri sannfæringu sinni að sjálfsákvörðunarrétt hverrar þjóðar verði
að virða í öllum tilvikum. Réttinn til að skjóta málum til þjóðarinnar sem hann
snerta,  mun hún ekki hika við að nota, komi sú
staða upp.

Margir minnast þess helst úr forsetatíð Vigdísar Finnbogadóttur hversu
hún vakti þjóðina vel til meðvitundar um að græða landið okkar.
Fingraför hennar sjást allvíða þar sem skóga prýða híðaranar sem áður
voru örfoka.

Styrkleiki Herdísar felst fyrst og fremst í hæfni hennar til að
gróðursetja hugmyndir og hlúa að þeim. Og ég er viss um að hugmyndir
hennar um lýðræðið og mannréttindi falla vel að hugmyndum miklu fleiri
Íslendinga en skoðanakannanir um fylgi hennar til embættisins gefa til
kynna .

Þess vegna skora ég á alla sem þetta lesa að kynna sér
rækilega ferilsskrá hennar og afstöðu til þessara mikilvægustu
málflokka okkar tíma. Kjósum Herdísi Þorgeirsdóttur  næsta forseta
lýðveldisins.

Svo mikið 2007

Dramb er löstur sem öðrum fremur einkenndi fas og framkomu hinna svo kölluðu útrásarvíkinga. Ákveðið yfirlæti sem reyndar hefur lengi blundað með þjóðinni, magnaðist svo mög við tímabundið og hverfult efnahagslegt velgengi hennar á upphafsárum aldarinnar að það varð fljótt að þjóðarrembingi sem illa rímaði við raunveruleikann sem blasti við öllum árið 2008.

Þá þöktu fregnir af velgengi gírugra íslenskra kaupahéðna forsíður dagblaðanna á degi hverjum og myndir af þeim, vinum þeirra og vandamönnum í einkaþotum á leið í gullát út í heimi, prýddu slúðurdálkana. Þjóðin miklaðist yfir afrekum sona sinna og dætra og hætti að gera greinarmun á eðlilegri ættjarðarást og þjóðardrambi.

Ráðamenn landsins reyndu eftir megni að rýmka hið lagalega umhverfi athafnafólksins svo það gæti  sjálft og áhyggjulaust ákveðið fjölda núllanna í gróðatölunum. "Fé án hirðis" var allsstaðar að finna, ekki hvað síst í vösum breskra og hollenskra sparifjáreigenda. Þaðan var það numið, líkt og forfeður okkar víkingarnir gerðu forðum þegar þeir frelsuðu allan auðinn sem engum gerði gagn í djúpum kistum klaustra og kirkna við vesturstrendur Evrópu fyrir 1000 árum og komu með því aftur lífi í staðnaðan efnahag álfunnar.

Enginn hlustaði á þær fáu raddir sem hvöttu til hófsemi og yfirvegunar. Þjóðin öll virtist trúa því að gullöldin væri gengin í garð og Ísland væri raunverulega "stórasta land í heimi." Silfrið flóði inn og út..aðallega út, eins og seinna kom í ljós. 

Sá sem gegndi æðsta embætti landsins, forseti Íslands, lét sig hvergi vanta og gerðist öflugur talsmaður þessa vogaða darraðardans. - Við hvert tækifæri sem hann fékk mærði hann íslenska hugvitið og íslenska dugnaðinn við þá iðju og þær athafnir sem áttu áður en langt um leið eftir að koma íslensku þjóðinni á vonarvöl.

En þegar að afleiðingarnar urðu öllum ljósar og rostinn lækkaði um hríð í þeim sem hæst létu og voru nú komnir í felur, var sá hinn sami forseti fljótur að venda sínu kvæði í kross. Allt í einu var hann orðin að talsmanni hinnar hnípnu þjóðar sem umheimurinn talaði svo illa um og engin tók upp hanskann fyrir...nema hann.  Þjóðin, sagði hann,  tekur ekki í mál að greiða skuldir þessa óreiðumanna sem árinu áður höfðu verið gulldrengirnir hans, vormenn íslensku yfirburðaþjóðarinnar.

Sinnaskipti og um leið hlutverkaskipti forsetans voru afar sannfærandi. Svo sannfærandi að brátt var byrjað að tala um hann sem bjargvætt þjóðarinnar. Hann einn varði hana á örlagastundu. Hann einn stóð í vegi fyrir því að skuldir óreiðumannanna lentu á okkur, börnum okkar og barnabörnum.

Í fimmta sinn sækist hann eftir umboði okkar til að halda þessum e.t.v. ómeðvitaða blekkingarleik áfram.  Og það sem meira er, afar stór hluti þjóðarinnar segist ætla að veita honum það þrátt fyrir að flestir viti innst inni að maðurinn er eitthvað svo mikið 2007.

Í þetta sinn birtist hann okkur á auglýsingaspjöldunum sem tvíeggja sverð. Önnur eggin er bljúg og deig, klædd í íslenska lopapeysu. Hin er hörð og hvöss, klædd í svört jakkaföt, með hverri hann vegur á báða bóga þá sem hann segir eiga sök á því að ekki vilji hann allir fyrir forseta áfram.

Ef þú ert einn þeirra skaltu kynna þér áherslur og stefnumál Herdísar Þorgeirsdóttur forsetaframbjóðenda.

 

 

Allir óvinir óvina minna eru vinir mínir

Það liggur ljóst fyrir að til að einhver annar en ÓRG setjist að á Bessastöðum næstu fjögur árin, verður hann að snúa þeim hughvarf sem í undanförnum skoðanakönnunum hafa sagst ætla að kjósa Ólaf.

Reyndar er ekki alveg pottþétt að viðkomandi verði að bíða fjögur ár, því Ólafur hefur ýjað því að hann kunni að sitja ekki allt kjörtímabilið saman ber þessi orð hans;

Og eftir þó nokkra umhugsun þá var það niðurstaðan mín að verða við þessum óskum en þó með þeim fyrirvara eins og ég nefni í yfirlýsingunni að þegar vonandi allt verður orðið stöðugra og kyrrð hefur færst yfir, bæði varðandi stjórnskipun og, og stöðu mála í landinu, þá hafi menn á því skilning að ég muni þá ekki sitja út allt næsta kjörtímabil og forsetakosningar fari þá fram fyrr en ella.

Ekki er hlaupið að því að ná fylgi af Ólafi því baneitruð flokkspólitík eins og hún er stunduð þessa dagana, er hlaupin í forsetakjörið.  Bæði óbreitt sjálfstæðisfólk og kjósendur Framsóknarflokks slá um hann skjaldborg á rammpólitískum forsendum, líkt og hann sé líkamsgerfingur stefnumála þeirra flokka sem það styður. - Sú staðreynd að Ólafur setti sig á móti tveimur stjórnarfrumvörpum núverandi ríkisstjórnar og hlaut í staðinn opinberlega snuprur frá forsætisráðherranum frú Jóhönnu, gefur þessum nýfundnu aðdáendum Ólafs ástæðu til að hugsa sem svo; allir óvinir óvina minna eru vinir mínir.

Þá eru þeir enn til sem halda því fram að Ólafur einn hafi burði til þess að vísa ESB málinu, þegar að það loks verður tilbúið,  í þjóðaratkvæðagreiðslu. - Þessu er haldið fram blákalt þrátt fyrir að líklegt sé að þá verði orðin stjórnarskipti, þrátt fyrir það að núverandi stjórnarliðar haldi því stöðugt fram að málið verði að fara fyrir þjóðina, og þrátt fyrir að allir hinir forsetaframbjóðendurnir hafi lýst yfir því að frumvarpi um inngöngu í ESB verði að vísa í Þjóðaratkvæðagreiðslu.

Eina raunverulega ástæðan til að óttast að í ESB í málinu verði ekki farið að vilja meirihluta þjóðarinnar eru kannski þau orð Ólafs sjálfs um að honum sé frjálst að reka sjálfstæða utanríkisstefnu, samanber þessa gagnrýni hans á ummælum Þóru Arnórsdóttur um að forseta beri að fylgja utanríkisstefnu stjórnvalda hverju sinni;

Það er alvarlegt ef sá sem er að bjóða sig fram til þess að gegna embætti forseta lýsir því skýrt yfir í viðtali að hún telji það hlutverk forsetans að fylgja utanríkisstefnu ríkisstjórnarinnar.

Ekki verður annað lesið út úr þessum orðum en að Ólafur telji sig þess umkominn sem forseti að reka sjálfstæða heimatilbúna utanríkisstefnu.

Hvernig ætli kjósendum Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks muni hugnast það, komist þeir flokkar í ríkisstjórn á næstu misserum, að hafa forseta sem er allt eins líklegur til að halda uppi opinberu andófi við stefnu sem hann hefur marglýst sig andsnúinn. Fólk verður að muna að ÓRG á sér djúpar pólitískar rætur sem liggja þvert á mörg stefnumál þessara flokka, ekki hvað síst utanríkistefnu þeirra.

Sú þróun að blanda hefðbundinni flokkspólitík inn í forsetakjörið, sérstaklega þegar þjóðin þarf að horfa daglega upp á afleiðingar slíkrar vitfirringar í sölum alþingis og sem hefur haft þær afleiðingar að aðeins 10% þjóðarinnar ber traust til þeirrar stofnunar, verður því að teljast afar varhugaverð, svo ekki sé meira sagt.

Þessar forsetakosningar verða mjög sérstakar því um leið og þjóðin velur sér forseta er hún einnig að kjósa um hvernig forsetaembættið á að vera nú og í framtíðinni, því erfitt verður að snúa við ef framheldur sem horfir.

Þeir sem vilja að embættið verði ekki að pólitísku bitbeini í framtíðinni eiga góðan kost. Þeir geta stutt Herdísi Þorgeirsdóttur sem er hugsjónamanneskja fram í fingurgóma og hefur gert baráttuna fyrir auknu lýðræði og mannréttindum í heiminum að ævistarfi sínu.

Herdís sækist eftir að gera forsetaembættið að farvegi þeirra hugsjóna án þess að þar komi að flokkadrættir og klíkuskapur sem einkennir svo mjög mörg ráðandi öfl í þjóðfélaginu.

Styðjum Herdísi til áframhaldandi góðra verka í embætti forseta Íslands.

Helstu áherslur Herdísar er að finna hér.

 

 

 

 

Er hræðsluáróðurinn að virka?

Teflon pólitíkusinn Ólafur Ragnar Grímsson mælist nú með afgerandi mest fylgi í skoðanakönnunum. Ljóst er að stór hluti þjóðarinnar vill að embættinu sem ætlað er að vera sameinandi og ópólitískt, verði breitt í pólitískan vettvang, einskonar allra handa varnagla  fyrir ákvarðanir óvinsælla ríkisstjórna, sem þá ræðst af hentisemi eins manns,  frekar en hefðum og reglum. 

Slíkt hentar ÓRG afar vel og hann er því núna réttur maður á réttum stað. -

Margt bendir til að ÓRG hugnist einmitt vel að gera embættið eins pólitískt og valdamikið og ystu mörk túlkunar stjórnarskrárákvæða leyfa. - Hann elur þrotlaust á þeirri hugsun að mikil óvissa ríki í samfélaginu, stór mál séu á dagskrá sem þurfi mann eins og hann til að meta hvernig farið skuli með þau og að hann einn sé hinn vitri og sterki leiðtogi sem þjóðin þarfnast á ögurstundu.  

Hvar hefur maður aftur heyrt svona málflutning áður?

En þessi hræðsluáróður ÓRG virðist virka vel í bland við brosandi tvíeykis framboðsmyndirnar af honum og Dorrit, sem ekki virðist síður vera í framboði enn ÓRG sjálfur. Kannski ætti að deila í þessar fylgistölu ÓRG með tveimur þar sem þau tvö eru greinilega í framboði saman. 

Hræðsluáróðurinn ku einkum ganga vel í kjósendur Sjálfstæðisflokks og Framsóknarfólk. Hætt er samt við að sá stuðningur eigi eftir að koma í bakið á þeim að loknum næstu þingkosningunum ef vilji þeirra nær fram að ganga í forsetakosningunum og það ágæta fók ætti kannski að minnast dæmisögunnar um sporðdrekann og skjaldbökuna áður en það er orðið of seint.

Og hvenær urðu íslendingar svona hrifnir af sjálfhælni? Eða eru umbúðir ÓRG svo þykkt vafðar í orðaflauminum að fólk sér ekki í gegn um þær?

ÓRG að eigin sögn bestaði Paxman ofurfréttamann hjá BBC einn sín liðs, varði Ísland einn fyrir óverðskulduðum árásum í tengslum við Icesave og eldgos, bjargaði einn þjóðinni frá gjaldþroti og seldi einn fullt af íslenskri vöru og þekkingu í útlöndum þegar hann var á  ferð með útrásarvíkingunum forðum daga.... úps, ekki minnast á það.

Ef þessi nýja sýn á embættið og útfærsla hennar falin ÓRG næstu fjögur árin verður staðfest í komandi kosningum, mun erfitt að snúa til baka og gera embættið aftur að þeim friðarstól sem því er ætlað að vera. - Þess vegna væri nær að styrkja lýðræðið í landinu með að hreinsa til á löggjafarsamkundunni en að stuðla að því að gera forsetaembættið að eins manns stjórnmálaflokki sem á að hafa síðasta orðið í öllum mikilvægum málum.

Þegar horft er á forsetaframbjóðendurnar án pólitískra gleraugna og aðeins tekið tillit til hæfni þeirra og ferilskrár, líkt og á að gera þegar ráða skal hæfasta umsækjandann í ákveðið starf, verður fljótt ljóst að ein manneskja ber þar höfuð og herðar yfir aðra frambjóðendur. Það er Herdís Þorgeirsdóttir.  

Hún er ópólitísk og óháð að öllu leiti en virðist samtímis vera afar meðvituð um þá samfélagslegu ábyrgð sem embættið kann að leggja á herðar forsetanum þegar kemur að vernd lýðræðisins.

Ólafur Ragnar með 58%

Betra ef ''hæstvirtur'' þingmaður hefði verið fullur

Það er nú meira hvað þessir háttvirtu bjálfar á hinu háa alþingi geta tekið sig alvarlega. Þeir bulla í málþófi daginn út og inn og kalla það umræður. Grútmátlausir stjórnarandstöðuþingmenn jórtra á frekjuhunda-frumvörpunum eins og kýr, spyrja hvorn annan einhverra aulaspurninga og eru meira að hættir að þykjast vera málefnalegir. -

En svo þykjast þeir fyrtast við ef einhver dregur í efa að þeir séu allsgáðir. Það væri alla vega bót í máli ef viðkomandi hefði verið fullur, þá gæti hann afsakað aulagang sinn sig með því.

Svo var víst ekki og hann og vinir hans úr stuttbuxnadeildinni ná ekki upp í nefið á sér fyrir hneykslan.  Þeir eru slegnir yfir ummælunum segir fréttin, slegnir án þess að Árni Johnsen komi þar nokkuð við sögu, slegnir út af laginu líklega, sem samt var rammfalskt fyrir.

Lágkúran meðal hæstvirtra þingmanna á hinu háa alþingi Íslendinga er orðin svo mikil að það er ekki nokkur leið að taka hvaðeina sem þaðan kemur alvarlega.

Þetta er svo langt gengið að almenningur hugleiðir í alvöru að kjósa  forseta sem gæti orðið pólitískt mótvægi við hyskið á alþingi. - Honum þykir greinilega borin von um að hægt sé að bæta eitthvað löggjafarsamkunduna með öllum sínum hugmyndafræðilegum geldingum innanborðs.

Þetta er  örugglega hið nýja Ísland sem allir voru að tala um að væri í burðarliðnum fyrir tveimur árum?

Þingmenn slegnir yfir ummælum

Sieg heils!

Þúsundir íslendinga hafa flutt úr landi og gerst flóttamenn bágra lífskjara í öðrum löndum. Nágrannaþjóðir okkar hafa í samræmi við gildandi milliríkja samninga, tekið við okkar fólki möglunarlaust og gefið því tækifæri á að sjá sér farborða, án þess að saka það um að misnota samkomulagið.

Fátækt, styrjaldir og pólitískar ofsóknir hafa hrakið milljónir manna, víðs vegar um heiminn, á vergang. Í daglegu tali er þetta fólk nefnt flóttafólk.  - Vegna þess að vandamálið er alþjóðlegt hafa flestar þjóðir komið sér upp ákveðnu regluverki sem byggir á alþjóðlegum samþykktum, til bregðast við hinum margslungnu vandamálum sem þetta böl ber með sér. - Þessar samþykktir þykja vel í samræmi við helstu mannréttindasáttmála sem allar siðmenntaðar þjóðir gera sitt besta til að fylgja.

Ísland á hlut að  þessum alþjóðlegu samningum og hefur í samræmi við þá, komið sér upp vinnulagi sem er viðhaft þegar að flóttafólk ber að garði. 

Nú bregður svo við að það sem ég vona að séu aðeins einhver einmenningssamtök sem kalla sig "Bjartsýnisflokkinn",  sjá ástæðu til þess að kalla í "yfirlýsingu" þá sem eru að fara eftir þessum alþjóðlegu samningum; "góðsemispostula og meðvirknisjúklinga". -

Þessa "yfirlýsingu" sem mbl.is sér svo einhverja ástæðu til að birta,  mætti vel afskrifa sem hjáróma bergmál afdankaðrar þjóðernisstefnu ef ekki væri fyrir hversu oft "málsmetandi" menn, leyfa sér enn að daðra við þá hugmyndafræði sem hún byggir á, og er  sú að aðeins ákveðnar tegundir fólks séu æskilegar í landinu og geti þar sótt samningsbundinn rétt sinn, á meðan öðrum skal um það neitað. -

Sérstaklega lúalegt er að sjá hvernig reynt er að nota  bágborið efnahagsástand þjóðarinnar til að koma því að að þjóðin hafi ekki efni á að fara eftir gerðum samningum og réttlæta um leið þá þjóðernisstefnu að Ísland eigi bara að vera fyrir Íslendinga.

Segja flóttamenn misnota okkur

Ræða Jóhönnu Sig. á NATO fundinum í Chicago nú um helgina

Komiði sælir herrar mínir. (horfa upp)

(muna að tala hægt svo túlkurinn hafi tíma til að þýða)

Ég flyt ykkur góðar kveðjur frá ríkisstjórn minni á Íslandi. Jú, það er rétt, sumir af ráðherrum mínum eru þeirrar skoðunar að NATO sé leifar frá kaldastríðinu. En það eru bara svona fyrrum friðarsinnar sem eins og alkunna er, eru ætíð tilbúnir til að fórna hugsjónum sínum í staðinn fyrir smá völd. (brosa) Við köllum það á Íslandi "að verða raunsæ."

Það er dálítið skondið að hugsa til þess að sumir þeirra skuli hafa arkað 50 km á hverju ári í rigningu og roki frá Keflavík til Reykjavíkur til að mótmæla veru landsins í NATO og hvetja skrattans Kanann til að hypja sig. - (smá hlátur)

(Alvarleg) Sem stendur reynum við á Íslandi að verjast árásum tveggja NATO ríkja. Bæði Hollendingar og Bretar standa í efnahagslegu stríði við okkur og reyna að neyða landið til að borga fyrir óvarleg innlán þeirra eigin þegna í netbanka sem starfræktur var á internetinu en var í eign íslensks fyrirtækis sem nú er farið á hausinn.

En þeir eru báðir drulluhræddir við okkur. Bretar voru meira segja svo hræddir við okkur að þeir flokkuðu landið meðal hryðjuverkahópa og stríðsglæpamönnum. - Vitanlega er hræðsla þeirra skiljanleg í ljósi þess að þeir hafa áður reynt að knésetja land okkar, en orðið frá að hverfa.

En, þið afsakið drengir að ég skuli ver að minnast á þetta hér. Þetta kemur NATO að sjálfsögðu ekkert við. NATO er eins og við vitum öll til að sprengja í loft upp óvini USA og UK í fjarlægum löndum sem ekki vilja selja þeim olíu á skikkanlegu verði, 

En hei, gaman að vera með ykkur. ( Brosa)

Bæ. (Veifa)

Jóhanna Sigurðardóttir á fund NATO

Kosningabarátta ÓRG eykur forskot Þóru

Það dregur aftur sundur með Þóru og Ólafi Ragnari. Eitthvað virðist skapillsku kastið sem ÓRG tók þegar hann hóf kosningabaráttuna formlega, hafa farið fyrir brjóstið á landsmönnum því hann var nánast kominn upp að hlið Þóru en nú dregst hann afturúr aftur, svo um munar. 

ÓRG lítur greinilega svo á að þessar kosningar séu pólitískar og þar kann hann ýmislegt fyrir sér. Þeir sem lengra muna, vita hvernig ÓRG var til orðs og æðis, þegar hann flakkaði á milli flokka í leit að pólitískum samherjum og hjó frá sér hægri vinstri í leiðinni.

Það má draga af þessu þá ályktun að ÓRG hafi ekki aðeins gert mistök þegar hann lét Goofy og Plúto plata sig til að sækjast eftir áframhaldandi setu á Bessastöðum, heldur séu það líka mikil mistök hjá honum að reyna að höfða til landsmanna með pólitískum illdeilum og ásökunum eins og hann gerði í gamla daga.

 Ef ÓRG ætlar ekki að drullutapa þessum kosningum, eins og sagt er í boltanum, verður hann að finna fljót og koma á framfæri, einhverju pólitísku sætuefni því þetta skítkast hjá honum er ekki að virka.

Og jafnvel þótt hann flaggi Dorrit í ýmist hálfa eða heila stöng, dugar það ekki einu sinni.

Líklega væri samt besti kosturinn hjá ÓRG að láta forsetafrúna alfarið um kosningaslaginn, enda er hún  miklu vinsælli en ÓRG sjálfur.

 -

8% skilja Þóru og Ólaf Ragnar að

Beint lýðræði gerir flokkana óþarfa

Beint lýðræði er auðvitað það sem koma skal. Helgi Hjörvar sér það í hendi sinni enda þvargið á alþingi búið að bera bæði alla skynsemi og eðlilega þolinmæði ofurliði.

Rót vandans er auðvitað flokkspólitíkin sjálf og eðli hennar. Pólitískir flokkar gera ekkert annað en að ala á sundrungu og eru orðnir að samnefnara fyrir allt það sem miður hefur farið í samfélaginu.

Hvar í flokki sem fólk stendur, er leikurinn sá að kenna hinum flokkunum um það sem miður fer og reyna að taka sem mest kredit fyrir það sem lánast.

Að skipta í lið eftir hverjar kosningar þannig að einhverjir flokkar fá að ráða öllu og hinir ekki neinu, býður auðvitað upp á leðjuslagi á borð við þá sem alþjóð hefur orðið vitni að, hvað eftir annað,  í þingsölum hennar.

Að flokkakerfið sé alvarleg bjögun á lýðræðinu, er mörgum ljóst, en það eru flokkarnir sem hafa völdin og þeir gera auðvitað allt sem þeir geta til að viðhalda sjálfum sér.

Helsta aðferðin er að ljá alls ekki máls á að beint lýðræði geti leyst þá af hólmi sem þó er vel tæknilega mögulegt nú til dags. Beint lýðræði mundi gera pólitíska flokka algerlega óþarfa.

Þess vegna er það sögulegt að einhver úr þeirra hópi sé orðin það langþreyttur á bullinu niður í alþingi að hann leggur slíkt til.

Þjóðin taki af skarið

Af með hanskana

Það þarf ekki að fara í neinar grafgötur með það lengur. Búið er að sýkja forsetakjörið og embættið sjálft af flokks-pólitískri sundrungu. Trúlaga mun ekki verða til baka snúið með það og Íslendingar geta búið sig undir að næsti forseti virki til muna á pólitískan hátt það gífurlega pólitíska vald sem í embættinu býr í krafti stjórnarskrárinnar.

Helstu frambóðendurnar sækja fylgi sitt mikið til eftir flokkslínum og embættið er pólitískt bitbein þar sem öllu hlutleysi sem hingað til hefur verið aðall þess, hefur verið varpað fyrir róða.

Sitjandi forseti er frambjóðandi stjórnarandstöðunnar, og sækir fylgi sitt að mestu til Sjálfstæðisflokks og Framsóknarmanna, Þóra fær mest fylgi meðal þeirra sem styðja Samfó og VG. -

Kosningabaráttan snýst ekki lengur um mannkosti, heldur pólitíska afstöðu kandídatanna til ýmissa mála. Inn í kosningaslaginn blandast ESB, Icesave, fiskveiðifrumvarpið, frammistaða ríkisstjórnarinnar og ekki hvað síst, sá möguleiki stjórnarandstöðunnar að koma höggi á ríkisstjórnina, eftir að hafa mistekist það eftir venjulegum leiðum, þ.e. á þingi. -

Í þessum forsetkosningum verða mörg deiglumál gerð upp á óbeinan hátt og sýn fólks á hvernig hið nýja Ísland á að líta út mun skýrast.

Búast má við að þegar fram í sækir verði hvaða pólitíska þrætuepli sem finnst,  varpað fram, fyrir kandídatana að japla á. -

Velkomin til Nýja Íslands.