Sprekakelling ertu!

Þetta er alls ekki í fyrsta sinn sem lagið Money for Nothing veldur fjaðrafoki. Texti lagsins hefur verið umdeildur frá því að lagið kom út og hefur reyndar verið breytt í sumum útgáfum þess til að koma á móts við hörðustu gagnrýnendur hans. Að þessu sinni er það orðið faggott sem fólk kveinkar sér undan í Halifax en orðið er vissulega notað, í Norður Ameríku sérstaklega, sem klúrt uppnefni á hommum.

Það er oft fróðlegt og upplýsandi að skilja hvernig ákveðin orð virka meira særandi fyrir fólk en önnur. Við fyrstu sýn virðist það t.d. langsótt að kalla homma sprek eða kindling, en það er einmitt merking enska orðsins faggott.  

Talið er að orðið hafi fengið niðrandi merkingu, þegar það er notað um homma, vegna þess að verið sé í raun að kalla þá gamlar konur sem selji eldivið.

Uppruni orðsins gerir niðrandi merkingu þess fyrir homma ósköp skiljanlega.

Í eina tíð unnu gamlar konur og ekkjur í Englandi fyrir sér með því að safna sprekum og selja þau sem kindlinga. Þessar konur  voru kallaðar sprekasafnarar (faggot-gatherer) eða líka sprekakonur, (faggott women) Fagott eða styttingin fag, sem oftast er oftar er  notuð, merkir því eiginlega "sprekakelling" eða "kindlingakelling".  

 

25 ára gamalt lag bannað

Lygapistillinn sagður sannleikur

Í annað sinn á rúmri viku birtist hér á blog.is og því haldið fram að um sannindi sé að ræða, falsaður pistill sem sagður er ættaður úr munni forsætisráðherra Ástralíu, Júlíu Gillard.

Í þessum lygapistli eru forsætisráðherranum lögð óvarleg orð í munn um múslíma og Íslam. Einhverjir hafa orðið til að trúa þessu þvættingi, tekið undir hann og jafnvel bætt um betur, í athugasemdum við hann, eins og sjá má á þessum tveimur bloggum.

En það sem er öllu verra,  er að þeir sem birt hafa þessa flökkusögu sem sanna, hafa annað hvort ekki haft fyrir því að leiðrétta málið við lesendur sína, eða jafnvel þrætt fyrir að pistillinn sé uppspuni, eins og Verkfræðingurinn Halldór Jónsson gerir á sínu bloggi,en hann var einmitt sá sem fyrri til varð að bera þetta bull á borð fyrir lesendur sína sem sannleika fyrir rúmlega viku síðan, hér á blog.is

Sá seinni,  Jón Valur Jensson, sem þegar þetta er skrifað, er enn  að athuga sannleiksgildi þess að þessi "ræða" sé tilbúningur,  eftir að honum var bent á það í athugasemd snemma í morgun, hefur greinilega ekki lesið blogg Halldórs, né haft fyrir því að kynna sér uppruna spunans áður en hann vakti á honum athygli sem "einhverju kröftugu og hyggindalegu um múslíma í vestrænum samfélögum" eins og hann kemst að orði.

PS. Sé nú á athugasemdum frá Jóni á bloggsíðu hans, að hann álítur pistilinn uppspuna og ætlar að leiðrétta það við lesendur sína. Gott hjá honum. kl:01:43

Hvað er að vera Íslendingur?

Allar smáþjóðir í heiminum eiga um þessar mundir í vök að verjast. Hvarvetna er sótt að menningu þeirra og efnahagslegu sjálfstæði. Tilhneigingin er að þær hverfi ein af annarri ofaní myrka súpu efnahagsbandalaga og fjölþjóða-samfélaga þar sem fjölbreytileikinn kostar of mikið til að valdhafar, sem meta allt út frá peningum, þar á meðal menningarverðmæti, sjái sér hag í að viðhalda honum.

Sjálfstæði Íslands hlýtur því, þegar allt kemur til alls, að velta á tilfinningu okkar sem landið byggja, fyrir því hvað það er að vera þjóð.

Á meðan að sjálfstæðisbaráttan fór fram, var lögð rækt við þjóðlega arfleifð okkar þar sem tungumálið og sagnahefðin skiptu mestu máli. Allt miðaði að því að sannfæra okkur sjálf um að við værum þjóð og að sem slík gætum staðið á eigin fótum. 

Um leið og við trúðum þessu sjálf, hófst sú ósvinna að sannfæra aðra í heiminum um það líka. Einhverstaðar þar varð okkur á í messunni.

Til þess virtist ekkert minna duga en nokkur ár af mikilmennskubrjálæði á því stigi að aðrar þjóðir prísuðu sig sæla að við vorum fámenn þjóð og herlaus.

Viðleitnin til að skapa okkur sérstöðu á meðal annarra þjóða hefur einkennt þjóðarvitundina frekar en nokkuð annað, upp á síðkastið. Ísland átti; fegurstu konurnar, sterkustu karlana, klárustu viðskiptajöfrana, falllegasta landið, hreinustu náttúruna, næst besta handboltaliðið og  frumlegasta tónlistarfólkið.  Skoðanakannanir sýndu að við voru bjartsýnastir, hamingjusamastir og ríkastir allra, hér var spillingin meðal stjórnmálamanna og stjórnsýslu minnst í heiminum og draumurinn um að vinna júróvisjón var ávalt lifandi á meðal vor.

Allt þetta mótaði þjóðarvitundundina í nokkra áratugi, sameinaði  þjóðina og gerði okkur að Íslendingum. Þetta var Gamla Ísland.

Nú árar hins vegar illa.

Það er ár og öld síðan íslensk kona vann alþjóðlega fegurðarsamkeppni, eða karl kraftakeppni, viðskiptajöfrarnir reyndust mest prettarar og bankaræningjar, stórir hlutar landsins eru komnir undir virkjanalón og borholur, loftmengun nálægt hættumörkum er algeng í Reykjavík, einn bankaræninginn er líka búinn að ræna "strákunum okkar" svo þjóðin getur ekki lengur sameinast um þá, við erum orðin svartsýnust allra og í 23. sæti yfir þá hamingjusömu, minnstu líkur á hagvexti mælast á Íslandi,  Björk er hætt að seljast og allir eru löngu búnir að gefa upp vonina að við vinnum nokkru sinni júróvisjón.

Fólk spyr sig hvort allt sjálfstraustið hafi aðeins verið hrævareldar og tálsýn og hvað sé til ráða til að bæta ástandið.

Einhverjir vonuðu að eftir allsherjarhrunið mikla mundi gefast tækifæri til að byggja Nýtt Ísland. Í ljós hefur komið að fólk hefur ekki hugmynd um úr hvaða efni það Ísland eigi að vera. Í reynd logar Ísland enn því Það sem hingað til hefur verið reynt að gera er meira í ætt við illa skipulagt slökkvistarf en uppbyggingu.

Kannski er mál að spyrja hvað það í raun og veru er sem fær okkur til að vilja að vera áfram Íslendingar.

Er það raunverulega aðeins það sem við lögðum upp með í sjálfstæðisbaráttuna forðum, í viðbót við þær fáu auðlindir sem landið ræður enn yfir, sem gerir okkur að Íslendingum, sem sagt tungumálið, sagan, fiskur, jarðhiti og rafmagn?

Fróðlegt væri að heyra álit einhverra þeirra fáu sem þetta blogg lesa, um hvað það er að vera Íslendingur og hvort það skipti þá enn einhverju máli. 

Skotmörkin hennar Söru Palin

Meiri upplýsingar um ólánsmanninn unga Jared Lee Loughner sem varð sex manns að bana og særði fjórtán í skotárás Í Tuscon Arizona, eru að koma betur í ljós eftir því sem lengra líður frá þessum skelfilega atburði. Meðal annars hafa youtube færslur hans vakið athygli og þykir nokkuð ljóst af þeim að drengurinn var í mikilli öng.

Af  skilaboðunum má einnig ráða að hann var undir miklum áhrifum af ýmsum öfgakenndum hugmyndum sem rekja má til skrums öfga hægrisinna í Bandaríkjunum.

Líkt og öfgamaðurinn Glenn Beck hjá Fox sjónvarpstöðinni er Loughner mikið upptekinn af gjaldmiðli landsins. "Firstly, the current government officials are in power for their currency, but I'm informing you for your new currency" skrifar hann.  Glenn vill einmitt að tekið verði upp gull og silfur viðmið á gengi gjaldmiðilsins í Bandaríkjunum og telur m.a. að fyrir því séu kristileg rök.

Sarah Pailn gerði mikið veður út af því á sínum tíma þegar áletrunin "In God We Trust" var færð frá miðju bandarískrar minntar út í jaðar hennar. Hún hélt því fram að þetta væri and-kristið samsæri og miklar breytingar sem boðuðu annað verra."Who calls a shot like that?" hrópaði húnn á einum fundinum, "Who makes a decision like that?"

Loughner talar einnig um að uppáhalds iðja hans sé "conscience dreaming" sem bókstaflega þýðir "samvisku draumar". Hvað það er, er ekki gott að segja, nema að um Freudískt mismæli sé að ræða og  hann hafi átt við "conscious dreaming" sem þýðir "meðvitaðir draumar eða vökudraumar".

Ef svo er, verður hann eflaust hvekktur yfir því, þar sem ein af ástríðum hans er að fólk verði vel læst og skrifandi. Sjálfur kemst hann oft einkennilega að orði; "My hope is for you to be literate. If you're literate in English grammar then you comprehend English grammar."

Nú hefur Palin verið legið það á hálsi að kunna illa ensku og búa til nýyrði þegar hana rekur í vörðurnar. "Refudiate" "misunderestimate" og "wee-wee’d up" eru meðal uppfinninga hennar.

Loughner reyndi hvað hann gat  á sínum tíma til að komast í herinn en honum var hafnað af ótilgreindum ástæðum. Flesta grunar að það hafi verið vegna geðrænna vandmála og honum hafi hreinlega ekki verið teystandi fyrir morðtólum.

Samt virðist ekki hafa verið neitt vandamál fyrir Loughner að fá afgreiddar hríðskotabyssur í næstu byssubúð, enda byssu-ómenningin mikil í Bandaríkjunum eins og allir vita.

Þannig sá t.d. Sarah Palin ekkert athugavert við að setja byssu-sigtis-merki á fylkiskort þeirra pólitískra andstæðinga sinna sem hún vildi gjarnan losna við sem fyrst, sem hún birti á einni af vefsíðum sínum. Á öðrum vefsíðum fylgismanna hennar voru fylkin merkt inn á með litlum skotmörkum líkt og notuð eru í skotkeppnum.

Auðvitað segir skotvopna-aðdáandinn Sarah Palin að hún hafi ekki meint neitt bókstaflegt með þessu skotmarkakorti sínu. Hún hefur látið fjarlægja kortin og fordæmt skotárásina. Það segir okkur aðeins það að Sarah Palin veit annað hvort ekkert um fólkið sem býr í Bandaríkjum Norður Ameríku, eða að taktíkin sem hún beitir í valdasýki sinni, er að virka.

Palin gagnrýnd fyrir þráðkross

Á rúmstokknum hjá John Lennon og Yoko Ono

Árið 1969, þá 16 ára,  bjó Gail Renard ásamt foreldrum sínum í borginni  Montreal í Kanada. Sem unglingur sem hafði mikinn áhuga á tónlist, fylgdist hún grannt með fréttum af því þegar John Lennon og Yoko Ono voru gefin saman í hjónaband og hvernig þau notuðu áhuga fjölmiðla á þeim atburði til að vekja athygli á baráttu sinni fyrir friði í heiminum.

Gail horfði á poppstjörnuhjúin í sjónvarpinu gefa viðtöl úr hjónasæng sinni í forsetsvítunni á Amsterdam Hilton Hótelinu í Hollandi þar sem þau eyddu hveitibrauðsdögunum frá 25. til 31. mars þetta sama ár. Það var þá sem einn blaðamaðurinn spurði John hver væri tilgangurinn með þessu "rúm-boði" og John svaraði að bragði; "Give peace a chance".

Hugmyndir þeirra Lennon og Ono um að endurtaka álíka "rúm-boð"  í New York urðu að engu þegar John var neitað um landvistarleyfi í Bandaríkjunum vegna þess að hann hafði verið handtekinn fyrir kannabis reykingar í landinu ári áður.

Lennon og Yoko héldu því til Bahama eyja þann 24. Maí og tóku sér herbergi á Sheraton Oceanus Hótelinu þar sem þau hugðust dvelja í rúminu í eina viku og bjóða fjölmiðlum og vinum að heimsækja sig.

Þegar að Gail heyrði að vegna hitabylgjunar sem gekk yfir eyjarnar,  hefðu þau skötuhjú yfirgefið Bahama eftir aðeins einnar nætur dvöl og væru á leið til heimaborgar hennar Monteral til að halda rúm-boðinu þar áfram, ákvað hún og vinkona hennar að freista þess að berja goðin augum. Ásamt vinkonu sinni héllt Gail til Queen Elizabeth  Hótelsins og beið þar færis. Hótelið var þegar umkringt fólki sem þarna var í sömu erindum og þær en engum var hleypt inn. Þær fréttu að John og Yoko væru þegar búin að koma sér fyrir í herbergi númer 1472.

Gail var í þann mund að gefa upp vonina um að sjá nokkuð af hjónakornunum þegar vinkona hennar stakk upp á því að þær skyldu reyna að klifra upp brunastigann að baki hótelsins og  laumast þannig inn á Hótelið í gegnum glugga. þetta gerðu þær og komust inn á hæðina fyrir ofan  herbergi 1472.  Þar  biðu þær eftir að öryggisverðirnir í stigaganginum fyrir neðan skiptu um vakt og notuðu þá tækifærið til að komast inn á hæðina þar sem John og Yoko héldu til.

Þær börðu að dyrum og heyrðu Yoko svara; "kom inn." Þær gengu inn í herbergið og fundu þar fyrir Yoko, dóttur hennar Kyoko, þá fimm ára og John Lennon. Þau virtust öll þreytt og John kvartaði yfir að vera svangur og geta ekki fengið neina herbergisþjónustu. Gail fann súkkulaðistykki í handtösku sinni sem hún bauð John. John virtist undarandi en ísinn var brotinn og þau byrjuðu að spjalla saman.

Í stað þess að vísa þeim á braut, bað John Gail um að taka þátt í útvarpsviðtali sem taka átti við hann þetta sama kvöld. Gail sagðist verða að hringja í móður sína sem hún og gerði. Samtalið endaði með því að John varð að taka símann og lofa móðir Gail að hann skyldi passa hana. Hún fékk að lokum leyfið og tók þátt í viðtalinu. Eftir það varð hún fastagestur þeirra hjóna þá átta daga sem "rúm-boðið" stóð og fór aðeins heim á kvöldin til að sofa.

Á daginn var svítan pökkuð af fjölmiðlafólki sem tók linnulaus viðtöl við Lennon og Gail sat og horfði á. Þegar að Dereck Taylor, blaðafulltrúi Bítlanna tókst loks undir kvöld hvern dag, að losna við blaðamennina, komu vinirnir í heimsókn. Meðal þeirra voru Timothy Leary, Petula Clark og Allen Ginsberg, allt heimsfrægt listafólk.

Þegar líða tók á kvöldið var John vanur að segja; Jæja Gail, þú litur út fyrir að vera orðin þreytt. Við verðum að vakna snemma í fyrramálið og þú ættir að drífa þig í rúmið". Móðir hennar hafði varað John við að halda eiturlyfjum frá Gail og við það stóð hann. Einu sinni reyndi einhver blaðasnápur að gera hosur sínar grænar fyrir henni en John stöðvaði það þegar í stað.

Stundum tók Gail Kyoko út í garðinn fyrir framan hótelið til að leika við hana. Gail minnist þess hversu henni fannst það hreint ævintýralegt að sjá þetta fólk drekka vín með hádegismatnum. Og ekki minkaði hrifning hennar þegar að Tommy Smothers, þá afar vinsæl sjónvarpsstjarna í Bandaríkjunum, birtist til að taka þátt í geiminu. Hún hóf að taka með sér Brownie box myndavélina sína og tók meira 150 myndir af því sem fram fór.

Einn daginn tilkynnti Lennon að vildi taka upp lag þarna í svefnherberginu. Hann sagðist vilja einhverja til að spila undir á tambórínur. Gail hafði samband við Hjálpræðisherinn en þeir virtust ekki hafa áhuga. Þá hafði hún samband við Hare Krishna hreyfinguna og eftir stutta stund voru nokkrir gulklæddir munkar með tambórínur mættir á staðinn. Þetta var síðdegis 31. maí. John tók sér penna í hönd , settist á gólfið og skrifaði niður texta lagsins. Titill þess var; Give Peace a Chance. Hann lauk textanum á örskammri stundu og lét Gail síðan skrifa hann upp á stærra spjald svo allir gætu sungið hann. Að því loknu gaf John Gail blaðið sem hann hafði skrifað á upprunalega textann með þeim orðum að kannski mundi hún einhvern tímann  fá eitthvað fyrir hann.

Sjálf upptaka lagsins fór fram 1. júní. og textinn hljómaði svona; 

Ev'rybody's talkin' 'bout
Bagism, Shagism, Dragism, Madism, Ragism, Tagism
This-ism, that-ism, ism ism ism
All we are saying is give peace a chance
All we are saying is give peace a chance

(C'mon)
Ev'rybody's talkin' 'bout
Minister, Sinister, Banisters and Canisters,
Bishops, Fishops, Rabbis, and Pop Eyes, Bye bye, Bye byes
All we are saying is give peace a chance
All we are saying is give peace a chance

(Let me tell you now)
Ev'rybody's talkin' 'bout
Revolution, Evolution, Masturbation, Flagellation, Regulation,
Integrations, mediations, United Nations, congratulations
All we are saying is give peace a chance
All we are saying is give peace a chance

Ev'rybody's talkin' 'bout
John and Yoko, Timmy Leary, Rosemary,
Tommy Smothers, Bobby Dylan, Tommy Cooper,
Derek Taylor, Norman Mailer, Alan Ginsberg, Hare Krishna
Hare Hare Krishna
All we are saying is give peace a chance
All we are saying is give peace a chance
(Repeat 'til the tape runs out)

Löngu seinna i viðtali við tímaritið Rolling Stonesagðist John hafa viljað semja söng sem gæti komið í staðinn fyrir "We Shall Overcome". sem var eini söngurinn sem mótmælendur stríðsins í Viet Nam sungu á mótmælafundum. Eftir að Give Peace a Cance var gefið út, leið ekki á löngu þar til það var orðið aðal baráttu söngur friðarsinna vítt og breytt um heiminn.

Munkarnir mættu aftur með tambórínurnar, John og Tommy Smothers átu á rúmstokknum og léku á kassagítara og restin af hópnum sat með krosslagðar fætur á gólfinu, söng og barði taktinn á það sem hendi var næst. John þótti fyrsta takan hljóma of veikt og lét munkana gefa meira í sláttinn í seinni upptökunni en endaði samt með að endurmixa lagið hljóðveri því hann kom sjálfur dálítið seint inn í sönginn í þriðja versinu.

Útkoman var fyrst a lagið sem Lennon lét frá sér fara undir nafninu The Plastic Ono Band. Paul McCarney er reyndar skráður meðhöfundur að laginu en John sagði oft að það hefði verið Yoko sem samdi lagið með honum en Paul hefði hvergi komið nálægt því. Einnig er haft eftir John Lennon að þegar hann heyrði 500.000 mótmælendur syngja lagið fyrir utan hvíta húsið í Nóvember 1969 hafi það verið "ein stærsta stund lífs hans".

Þegar að leiðir skildu með þeim Gail og John, lét hann hana hafa nafnspjald með símanúmeri sem hann sagði henni að hringja í ef hún þyrfti einhvern tíman að ná af honum tali. 

Gail varð seinna þekkt sjónvarpskona og framleiðandi og fékk m.a Bafta verðlaun 2001 fyrir verk sín. Um þessi kynni sín af John og Yoko hefur látið hafa þetta eftir sér; "Ég fór bara upp í rúm til þeirra. Mér leið vel með þeim. Getið þið ímyndað ykkur hvað mundi gerast í dag ef poppstjarna hagaði sér svona gagnvart 16 ára stúlku. En þetta snérist allt saman um ást og frið og fólkið trúði því. Það var John og öllu þessu að þakka að ég varð hugrakkari. Þessi reynsla fékk mig til að trúa því að ég gæti breytt heiminum, í það minnsta litlum hluta hans, og maður ætti ávalt að reyna það".

Gail varðveitti textablaðið sem John gaf henni til ársins 2008 eða þar til hún ákvað að selja það á uppboði og láta þannig orð John Lennons rætast. Fyrir snepilinn fékk hún 421,250 pund.

Fyrrum forseti Ísrael Moshe Katsav fundinn sekur um nauðgun

• Eftir fjögra ára meðferð fyrir dómstólum í Ísrael hefur mál fyrrum forseta landsins, Moshe Katsav, endað með dómi. Fyrrum forsetinn var sakaður um að nauðga aðstoðarkonu sinni og áreita kynferðislega tvær aðrar konur og hefur nú verið fundinn sekur

Ásakanirnar urðu til þess að þessi "Fyrsti borgari Ísraels" Moshe Katsav hraktist úr embætti 2007 en málið vakti heimsathygli á sínum tíma vegna þess að um þjóðhöfðingja var að ræða.

Megnið af réttarhöldunum fór fram fyrir luktum dyrum en dómsúrskurðinum var sjónvarpað beint af þremur ísraelskum sjónvarpsstöðvum.

Fjöldi kvennréttindakvenna fyrir utan dómshúsið fagnaði mjög dóminum. Dómarinn fór mjög hörðum orðum um Katasav og sagði framburð hans "lygum stráðan".

Katsav sem fæddist í Íran en fluttist ungur að árum til Ísrael, sagði að með dóminum væri hann látinn gjalda þess að hann væri austurlanda gyðingur en ekki kominn af Ashkenazi gyðingum frá austur Evrópu eins og stærsti hluti valdastéttar Ísrael.

Að auki sakaði hann fjölmiðla landsins um að hafa efnt til "galdraofsókna" á hendur sér.

 

Skapgerðarbrestir stjórnmálamanna

Björn Bjarnason hefur ótrúlega næmt nef fyrir hræringunum á sviði stjórnmálanna. Hann hefur líka  lengi haft það á kafi í forinni sem kölluð er íslensk pólitík.

Eins og þessi frétt tíundar, dregur Björn fram það sem svo margur meðaljóninn flaskar á að taka með í reikninginn,  (ekki hvað síst þeir sem blogga um pólitík hér á blog.is og þvæla alla daga um flokkadrætti og löngu útkulnaða hreppapólitík)  nefnilega að skapgerð og andlegt atgervi stjórnmálamanna ráða að mestu ákvörðunum og gjörðum þeirra.

Allir skapgerðarbrestir þeirra verða ýktari í samræmi við völdin sem þeir hafa og bitna síðan í krafti valds og áhrifa þeirra, á þjóðinni allri. -

Göfug stefnumótun flokka er gríman sem stjórnmálamenn fela sig bak við.

Þess vegna virka stjórnmálaflokkarnir, þar sem öllum er gert að beygja sig undir leiðtogavaldið, eins og krabbamein á lýðræðinu.

Upplausnin verður augljós í þessu spillta kerfi þegar einhver flokksmanna vill neyta stjórnarskráverndaðs réttar síns til að fylgja eigin samvisku. -

 

Björn: Gleyma skapgerð Jóhönnu

Julian Assange látinn laus í Bretlandi

Julian Assange kom fyrir breskan dómara í dag. Dómarinn sagðist vilja skera úr um hvort handtöku-skipunin og framsalsbeiðnin frá Svíþjóð væri réttlætanleg. Lögmenn Svía sögðu að dómaranum bæri að framfylgja lögum Evrópusambandsins og framselja Julian. Dómarinn var ósammála og málreksturinn dróst á langinn. Tíu aðilar, allt frægt fólk, bauðst til að borga tryggingarféð, hversu hátt sem það yrði ákveðið, svo Assange fengi aftur frelsi. Lögfræðingur Assange vildi áfrýja handtökubeiðninni og fékk því framgegnt. Loks ákvað dómarinn að láta Assange lausan gegn tryggingu sem var ákveðinn 200.000 pund.

Fjöldi stuðningsmanna Assange var fyrir utan dómshúsið.

Líkur þykja á því að Sækjendur reyni að áfrýja þessari ákvörðun dómarans. Ef það gerist tekur það 48 að fá úr því skorið. - Vegbréf Julian verður áfram í vörslu lögreglu og hann verður að sæta útgöngubanni og takmörkuðu ferðafrelsi þar til mál hans verður aftur tekið fyrir eftir 8-10 vikur..

Móðir Assange styður son sinn

Hinn Bleiki Pardus netheima

Julian Assange hagar sér eins og Bleiki Pardusinn. Hann skálar í kampavíni við fórnalömb sín og er síðan horfinn áður enn þau uppgötva hverjum þeir hafa boðið í veisluna. - Reyndar er Julian þekktur fyrir að nota stundum dulargervi. Ég efast þó um að hann hafi þurft þess þegar hann mætti í  sendiráðsveisluna hjá Sam Watson.

Á morgunn mætir Assange fyrir rétt í Bretlandi. Dómarinn vill vera viss um að framsalsbeiðnin frá Svíþjóð eigi við einhver rök að styðjast, áður en hann afhendir Wikileaks leiðtogann sænsku lögreglunni. - Sjálfur óttast Assange að Bandaríkjamenn reyni að fá hann framseldan þó slík beiðni hafi ekki enn komið úr þeirri áttinni. Spurningin er hvaða  Jacques Clouseau þau senda á Assange, verði hann látinn laus, sem miklar líkur eru á.

Var gestur Birgittu í sendiráðinu

Ríkidæmi Íslands og fátækt flóttafólksins

Því ber að fagna að Ísland hefur ákveðið að taka upp þráðinn aftur eftir nokkurt hlé og reynir að standa við skuldbindingar sínar gagnvart flóttamannhjálp Sameinuðu þjóðanna. Þessir sex kólumbísku flóttamenn sem fréttin greinir frá,  bætast nú við allstóran hóp landa sinna sem Ísland hefur veitt heimili og ríkisfang. -

Ætíð þegar Ísland tekur við flóttamönnum heyrast nokkrar hjáróma raddir sem kyrja sönginn "við ættum frekar að hugsa um okkar eigið fólk". -

Sá söngur er rammfalskur, því okkur ber skylda til að hjálpa meðbræðrum okkar sem miklu verr er komið fyrir en okkur, eftir getu. Sem betur fer, fer þessum fals-röddum samt  fækkandi og því ber einnig að fagna. Aðstæður flóttafólks eru að sönnu miklu verri en verstu aðstæður fólks hér á landi og því er þetta ekki spurning um forgangsröðun, því Ísland er ríkt land og mikið velferðarríki miðað við heimalönd flestra flóttamanna.

Flóttamenn til landsins