Karl Bretaprins gerir grín að Íslendingum og segir þá skulda Elízabetu móður sinni peninga.

Karl Bretaprins heimsótti borgina Bath í gærdag, (heimaborg mína um þessar mundir) þar sem hann var viðstaddur formlega opnun nýrrar viðbyggingar sem er yfir einu náttúrulegu heitavatns-baðlindinni í Bretlandi; Sjá Bath Spa.

Lindin sem hefur verið í notkun allt frá dögum Rómverja, hlaut  mikla andlitslyftingu þegar yfir hana var byggt umdeilt en veglegt húsnæði. Karl er mikill áhugamaður um byggingalist og varð því við  boði borgaryfirvalda að opna viðbygginguna formlega.

Til að gera langa sögu stutta, var ég einnig viðstaddur opnunina. Kannski af því að ég er frá landi þar sem heitavatns lindir eru algengar, og hafði að auki komið að gerð kynningarmyndbands fyrir staðinn, var mér boðið að vera einn gestanna.

Karl sem mætti með fríðu föruneyti, klippti á borðann og hélt síðan stutta ræðu við þetta tækifæri. Þar næst sté hann úr pontu og gaf sig á tal við viðstadda sem stóðu í litlum hópum vítt og breitt um viðhafnarsalinn.

Svo vildi til að ég var í fyrsta hópnum sem hann staldraði við hjá þar sem ég var þarna í boði kynningarfulltrúa staðarins. Kynningarfulltrúinn kynnti alla í hópnum og Karl tók í hönd þeirra. Þegar hann koma að mér (ég var síðastur) rak Karl þegar í stað augun í lítið merki með íslenska fánanum sem ég bar í jakkabarminum.  "Oh, have you ever been to Iceland"  spurði hann um leið og hann benti á barmmerkið.  "I am in fact Icelandic sir," svaraði ég. Hann brosti og spurði svo sposkur; "Any chance you fellows will ever pay may mother what you owe her? ." Ég varð skiljanlega hálf hvumsa en gerði mér samt strax grein fyrir hvað hann var að fara. Hann var að skýrskota til  leigu sem eitt af útrásarfyrirtækjum Íslendinga hafði ekki getað greitt Elísabetu drottningu þegar það fór á hausinn. Fyrirtækið (Kaupþing) hafði aðsetur í einni af mörgum eignum drottningar sem hún á í miðri London. Fréttir um málið höfðu birtist fyrir skömmu á Íslandi,   m.a. hér.

Ég ætlaði að fara að svara honum einhverju, þegar hann spurði aftur; "What is the capital of Iceland? About three quids isn't it?" Svo snéri hann í mig baki og gekk hlæjandi yfir að næsta hóp.

Allt í kringum mig var fólk sem vel hafði heyrt það sem prinsinn sagði. Það skellihló með honum, að mér.

Það fyrsta sem ég gerði eftir að ég kom heim var að skrifa harðorð mótmæli á heimasíðu Karls Bretaprins fyrir ókurteisi hans og hótfyndni, ekki bara í minn garð, heldur lands míns og þjóðar hverrar gestrisni hann sjálfur hefur notið.

Þeir sem vilja taka þátt í að gefa honum orð í eyra geta gert það hér á heimasíðu hans hátignar.

 

 

 

 

 

Ef þér gengur illa að finna "athugasemdaflipann" á síðu Karls, geturðu skrifað undir sérstaka yfirlýsingu sem ég hef undirbúið  hér.

 

Þjóðstjórn á Íslandi eftir kosningar

Ef fer sem horfir mun næsta ríkisstjórn landsins verða mynduð af Samfylkingu og Vinstri grænum. Kosningarnar virðast í dag miðað við skoðannakannanir, nánast formsatriði. Vonir F, L  og O lista um að koma að fólki á þing, eru daufar. 5% reglan sér fyrir því.

Sjálfstæðisflokkurinn mun hvíla sig "á bekknum" eins og Jóhanna orðar það, næstu fjögur árin og Framsókn mun halda áfram að reyna finna sér tilverurétt. -

Starfskraftarnir sem er að finna í flokkunum utan ríkisstjórnar, munu ekki nýtast þjóðinni nema að takmörkuðu leiti.

Öflug stjórnarandstaða er ávísun á seinkun mála þegar hraði er mikilvægur, óeiningu þegar eining er mikilvæg og þras þegar stefnan þarf að vera skýr.

Samt tala allir flokkar um að úr aðsteðjandi vandamálum verði ekki greitt nema að allir landsmenn leggist á plóginn.

Með það í huga legg ég hér með til að stjórnarandstaðan verði lögð af. Ég er ekki að grínast!!

Miðað við aðstæður væri farsælast að mynduð yrði þjóðstjórn allra flokka og lista sem eiga fulltrúa á þingi eftir kosningar. Þjóðstjórn  sem bundin væri af sterkum og vel skilgreindum stjórnarsáttmála  mundi vonandi breyta pólitísku landslagi þjóðarinnar til frambúðar. Ekki veitir af.

Ábyrgðin fyrir endurreisn landsins félli á alla flokka jafnt sem og hólið, ef vel til tekst. Eftir að hafa lesið samþykktir landsfundanna, get ég ekki betur séð en það sé hvort eð er miklu fleira sem sameiginlegt er með hugsjónum  og jafnvel áherslum flokkanna fyrir nánustu framtíð, en það sem á milli ber.

Hafi verið ástæða til þess að mynda þjóðarstjórn áður en síðasta ríkisstjórn féll, eins og tillaga kom fram um, er tvöfalt meiri ástæða til þess í dag. Þeir sem lögðust harðast gegn þjóðstjórninni eru farnir frá og kröfum þeirra að öðru leiti um ákveðna hreinsun í embættismannkerfinu verið fullnægt. Afar erfiðir tímar eru framundan sem þjóðin þarf að takst á við jafnframt sem hún gerir kröfu til meiri samvinnu, gagnsæis og heiðarleika en áður hefur tíðkast. -  Þjóðstjórn er lausnin -

"Eins og álfur út úr hól"

Íslendingar elska skáldin sín enda menning þeirra að stórum hluta byggð á skáldskap. Enn í dag, og ég hygg að það sé einsdæmi á meðal þjóða heimsins, koma Íslendingar saman í þeim einum tilgangi að yrkja og hlusta á aðra yrkja.

Að kasta fram stöku við öll möguleg tækifæri er jafnmikil andleg þjóðaríþrótt og glíman er líkamlega. Að geta komið áleiðis meiningu sinni í bundnu og hug-mynda skreyttu eða rímuðu máli, þykir næg ástæða til að hljóta æðstu hylli, bæði í lifandi lífi og að fólki gengnu.

Sem dæmi þá hvíla  bein  (mest af þeim alla vega) aðeins tveggja einstaklinga í þjóðargrafreitnum á Þingvöllum. Báðir voru og eru elskuð og dáð skáld. Þá kemur íslenskur þingheimur saman einu sinni á ári þar sem andlega þjóðaríþróttin er í hávegum höfð og gráglettnar vísur, limrur og ferskeytlur fljúga um sali.

Í óbundnum skáldskap, sem er ekki síður mikilvægari grein íslenskrar menningar, þykja best þau skáld sem ekki þurfa að segja alla söguna beinum orðum heldur kunna að nota sér líkingamálið og skýrskotannir. Fólki er þá frjálst að lesa út úr frásögninni eins og því best lætur.

Í pólitík er þessi frásagnartækni oft notuð, sérstaklega þegar koma þarf höggi á andstæðinginn á þann hátt að hann geti ekki vel svarað fyrir sig. Sumir kalla það að senda eitraðar pillur, aðrir kalla það bakstungur.

Gott dæmi um þetta er að í gær sté í pontu á fjölmennum fundi eitt af hinum dáðu skáldum þjóðarinnar. Í þaulhugsaðri ræðu sinni talaði hann m.a. um núverandi forsætisráðsfrú. Þegar hann vildi lýsa viðbrögðum hennar greip hann til gamallar íslenskrar líkingar og sagði hana hafa verið eins og "álfur út úr hól", og bætti svo við til að leggja enn frekari áherslu á þetta atriði; "enda lítur hún út eins og álfur út úr hól."

Á fundinum var mikið hlegið að þessu "gríni" skáldsins. Máltilfinningin sagði flestum fundargestum það, að vera eins og "álfur út úr hól",  merki að hún væri utangátta og að,  hún liti út eins og álfur út úr hól,  merki að hún líti skringilega út.

Aðrir vissu að ekkert í þessari ræðu var vanhugsað og skildu að öllu lymskulegra háð var á hér á ferðinni. Íslenska orðið álfur er bein þýðing á enska orðinu "fairy" sem jafnframt er slanguryrði um samkynhneigt fólk. Þar sem forsætisráðsfrúin er samkynhneigð, er háðið skírskotun til kynhneigðar hennar "undir rós". 

10 einkenni Alzheimer.

Hinum skelfilega sjúkdómi Alzheimer hefur verið skotið inn í umræðuna, alltént með ósmekklegum hætti. Það hlýtur að vera einsdæmi að fyrrum "landsfaðir" þjóðar lýsi því yfir á fjölmennum og fjölmiðalvöktuðum fundi, að hann vonist til að annar nafngreindur einstaklingur sé haldinn Alzheimer.

Flesti sjúkdómar takmarka getu þína til að njóta dagsins og jafnvel framtíðarinnar. Alzheimer rænir þig ekki bara nútíð og framtíð, heldur fortíð þinni líka. Minningarnar og tilfinningarnar sem tilheyra þeim, ástvinir og hugmyndirnar sem við varðveitum með okkur um þá, hverfa í móðuna sem heitir Alzheimer. Alzheimer rænir þig að lokum öllu sem gerir þig að þér.

Sem tilraun til þess að umræðan fari ekki öll í vandlætingu á höfundi téðra ummæla, þótt hún kunni að vera verðskulduð , birti ég hér að neðan 10 algengustu einkenni sjúkdómsins sem kenndur er við Alzheimer.

	Minnisleysi
	Fólk gleymir oft nýlegum upplýsingum og getur ekki munað þær, jafnvel þó síðar sé. Eðlilegt er að ; Gleyma stöku sinnum nöfnum og dagsetningum.

	Að eiga erfitt með að framkvæma dagleg verk.
	Fólk á í erfiðleikum með að skipuleggja og framkvæma dagleg verk. það getur átt í erfiðleikum með að elda mat, velja símanúmer eða taka þátt í leikjum. Eðlilegt er að; Muna ekki endrum og eins hvers vegna þú fórst inn í herbergið eð a hvað þú ætlaðir að segja.

	Erfiðleikar með mælt mál
	Fólk með Alzheimer sjúkdóminn, man oft ekki einföld orð eða nota í stað þeirra óalgeng orð þannig að erfitt verður að skiljamálfar þeirra. Það er kannski að leita að tannbursta og segir þá; "þetta sem ég set í munninn".   Eðlilegt er að; Fólk lendi af og til í erfiðleikum með að finna rétt orð.

	Að ruglast á tíma og staðsetningu.
	Fólk með Alzheimer getur villst í nágrenni heimilis síns, gleymt með öllu hvar það er statt og hvernig það komst þangað sem það er statt og veit ekki hvernig það á að komast heim.  Eðlilegt er að; gleyma stundum hvaða dag þú átt að vera einhversstaðar.

	Slæm dómgreind.
	Þeir sem þjást af sjúkdóminum eiga það til að klæða sig á óviðeigandi hátt, geta farið í margar peysur á heitum degi eða litlu sem engu í köldu veðri. Dómgreind þeirra er skert og það getur átt það til að eyða háum peninga-upphæðum í símasölumenn.    Eðlilegt er að; Gera eitthvað kjánalegt endrum og eins.

	Að eiga erfitt að hugsa rökrétt
	Alzheimer sjúklingar eiga venjulega erfitt með að framkvæma flókin verk, gleymir gildi talna og hvernig á að nota þær.     Eðlilegt er að; Finnast erfitt að reikna saman í huganum stöðuna á kortinu þínu.

	Að týna hlutum
	Fólk með Alzheimer á það til að setja hluti á mjög óvenjulega staði; straujárnið í ísskápinn eða úrið sitt í sykurskálina. Eðlilegt er að; Finna ekki lyklana eða veskið sitt af og til.

	Breytingar á skapferli
	Alzheimer sjúklingar geta sýnt mjög skjóttar skapferlisbreytingar. Frá ró getur grátur sótt að því og síðan reiði, án sýnilegra orsaka. Eðlilegt er að; Að finna til sorgar eða reiði af og til.

	Breytingar á persónuleika
	Persónuleiki Alzheimer sjúklingar getur breyst mjög mikið. Þeir verða mjög ringlaðir, finnst annað fólk grunsamlegt, verður auðveldlega hrætt og háð öðrum fjölskyldumeðlimum.  Eðlilegt er að; Persónuleiki fólks breytist lítillega með aldrinum.

	Skortur á frumkvæði
	Alzheimer sjúklingar geta misst allt frumkvæði. Það getur setið fyrir framan sjónvarp klukkustundum saman, sefur meira en vant er og vill ekki taka þátt í daglegum störfum.  Eðlilegt er að; Verða þreyttur á vinnunni eða samfélagskyldum.

Skálmöld, vargöld

Ég var ekki fyrr sestur til að skrifa um vopnahjal og yfirlýsingar nokkurra bloggara um að tími væri kominn til að "grípa til vopna" til að mæta aðgerðaleysi stjórnvalda í hinum ýmsa vanda sem að þjóðinni steðjar, þegar ég rak augun í digurbarkalegar yfirlýsingar ræðumanns á landsfundi Sjálfstæðismanna. Þar hvatti hann til vígbúnaðar flokksins.  Er þetta er það sem koma skal;  Skálmöld og vargöld á Íslandi?

Orð eru til alls fyrst stendur einhvers staðar en spurningin er hvort einu úrræðin sem þjóðin hefur sé að finna sér "ný sverð" til að berjast með. Ég skil það vel að fólk sé komið á fremstu snös og grípi því til svona orðalags þótt því sé ekki ætluð bókstafleg merking. En það getur ekki virkað öðruvísi en olía á eld þeirra sem dottnir eru fram af, sérstaklega þegar því er slegið upp, eins og vænta mátti, svo til án skýringa, í fyrirsögnum fjölmiðlanna.

Hvað gerist ef að róttækir aðgerðarsinnar taka "sjálfstæðishetjuna" á orðinu? Hvað gerist ef að þeir láta verk fylgja þeim orðum sem þeir hafa þegar látið falla í heyrenda hljóði? Ég vil ekki hugsa þá hugsun til enda.

Ég birti fyrir skömmu lista yfir fjölda friðsamlegra aðgerða sem aðgerðarsinnar gætu gripið til. Þau voru tekin upp úr umfangmikilli rannsókn sem gerð hefur verið á ferli mótmælaaðgerða víða um heim.  En aðgerðasinnar vita að sú hætta er ætíð fyrir hendi að aðgerðirnar fari úr böndunum og verði ófriðsamlegar. Smjörþefinn af slíku sáu Íslendingar um áramótin s.l. Næstu skref, séu þau tekin, geta verið skipulagðar ófriðsamlegar aðgerðir. Það er ástand sem fáir vilja örugglega sjá en óvarleg orð gætu hrundið af stað þegar óánægjan grasserar óhindruð í samfélaginu.

Hér

Að drekka heitt te getur valdið krabbameini.

Það er vandlifað í þessum heimi og margt mannanna bölið. Maður var ekki fyrr búinn að venja sig af kaffiþambinu, þegar þetta kemur í bakið á manni.

Að drekka of heitt te er nú talið geta valdið krabbameini í vélinda, rétt eins og reykingar og brennivínsdrykkja.

Það eru alla vega niðurstöður íranskra lækna sem undruðust háa tíðni krabbameins í vélinda meðal fólks sem hvorki reykir eða drekkur áfengi. Um það fjallar frétt BBC sem er að finna hér í fullri lengd.

Ólíkt því sem gengur og gerst í mið-austurlöndum nota vesturlandbúar mjólk út í tevatnið sem kælir það nægjanlega til að það verði ekki skaðlegt, eða niður fyrir 70 gráður.

Einkum eru Bretar þekktir fyrir þennan sið, sem er talin algjör helgispjöll á drykknum þegar austar dregur. Annars fjallaði ég ekki fyrir löngu um hvernig á að gera fullkominn tebolla. Áhugasamir sem ekki sáu þann "gagnmerka pistil" geta fundið hann hér.

Mikil litadýrð í íslenskri pólitík, segir Dr. Phil

Dr. Phil sem spáir í tölur, bókstafi og liti sendi mér orðsendingu þar sem hann spáir í ástandið á Íslandi og hvernig hið pólitíska landslag kemur honum fyrir sjónir næstu vikur. Hann sagði réttilega fyrir um að viðbótar-framboðin við F, V,S,D, og B listana yrðu; P,L, og O. Sjá hér

Það var í fyrsta sinn sem hann spáði fyrir um óorðna hluti sem tengjast landinu fyrir utan þá sem tengjast gengi handboltalandsliðs karla, nú síðast um leikinn gegn Eistum. Hann lofaði eftir leikinn að gera  kosningunum sem framundan eru nánari skil, en vegna þess að margir hafa um það beðið, féllst hann á að gera einskonar milli spá um stöðuna fram að kosningum.

Millispá Dr. Phils.

Mikil ólga er í litunum á Ísandi þessa dagana og þeir minna helst á norðurljósin.

Litirnir sem núna ólga munu skjótt byrja að blossa á þann hátt sem íslendingar hafa aldrei orðið vitni að áður. Í stuttan tíma munu litirnir leyftra með ofsa og reyna að sundra hver öðrum, en verða svo skýrir aftur. 

Tveir grænir litir eru nokkuð áberandi, annar verður daufari en hann hefur nokkru sinni áður verið, hinn skærari en hann hefur nokkru sinni verið. Tengsl eru á milli litanna sem varða brúna og gráa litinn.

Bláu litirnir eru líka tveir og þar yfirtekur sá sterk-blái ljósbláa litinn þannig að hann sést varla.

Rauði liturinn er mest áberandi um þessar mundir og hann mun halda styrk sínum.

Á milli þessara lita má sjá appelsínugult flökt sem er mjög áberandi en samt veikt. Framtíð þess er mjög óljós og veltur á eldingunni. 

 Aðrir litir eru svo óskýrir að þeir greinast ekki.

Yfir öllum þessum litadansi liggur risastór himinblár og styrndur hjúpur sem allir litir óttast. Sérstaklega þó fánalitir þjóðarinnar.

Af bókstöfum er það að segja að allt er við það sama nema að P er orðið ansi dauft og óvíst að hann verði meðal hinna stafanna á ögurstundu.

PS. 

Viku fyrir kosningar mun ég segja þér nákvæmlega hvernig tölustafirnir haga sér. Eitt get ég samt sagt um þær nú; Þeir hafa aldrei fyrr verið eins lágir og aldrei fyrr verið eins háir.

Sársauki fórnarlambs nauðgara í myndum

Í mörg ár þurfti Fatíma að þola nauðganir og aðra kynferðislega misnotkun þar sem hún ólst upp hjá strangtrúaðri fjölskyldu sinni í Abu Dhabi. Hún þoldi ofbeldið í mörg ár án þess að segja móður sinni frá því. Henni tókst að lokum að flýja land og dvelst núna í Bandaríkjunum. Í dag er hún 26 ára og hér segir hún sögu sína og hvernig ljósmyndun varð að leið fyrir hana til að tjá sársauka sinn.

Myndin er krækja á myndband frá BBC sem sýnir nokkarar af myndum Fatímu og undir þeim talar hún um líf sitt.

Hver þekkir hvern, hver elskar hvern

Ég veit alveg að þessi fyrirsögn er eins og titill á slúðursíðu og ég verð að viðurkenna það, að slúður hefur stundum slæðst inn í bloggin mín. Svo er þó ekki um þennan pistil og þeir sem eru í leit að góðri kjaftasögu þurfa því ekki að lesa lengra. Fyrirsögnin er þó alveg í samræmi við efni greinarinnar eins og þeir munu komast að sem hafa nennu til að stauta sig í gegnum eftirfarandi;

Ég hef stundum lagt mig eftir því að taka þátt í umræðu um trúmál hér á bloggslóðum. Auðvitað er fólk mismunandi statt í þeim efnum, sumir trúlausir, aðrir mjög trúaðir en flestir láta sér fátt um finnast, kannski vegna þess að þeir álíta trú sína vera einkamál. Aðrir vegna þess að þeir hafa yfirleitt lítinn áhuga á málefninu og því ekki gert sér far um að kynna sér það.

Ég hef samt tekið eftir því í þessum viðræðum að flestir tala út frá tiltölulega þröngri sýn á trúarbrögðin yfirleitt. Þeir sem eru trúlausir lýsa gjarnan yfir vanþóknun sinni á öllu sem trú viðkemur en þeir sem segjast trúaðir  er vel kunnugt um boðskap sinnar eigin trúar en vita lítið um önnur trúarbrögð. Það bendir til að þeir hafi eins og reyndar er um okkur flest, látið fæðingarstað og menningu hans, ráða trú sinni. - Það þýðir að ef viðkomandi hefði t.d. verið fæddur og uppalinn í Burma, mundi hann eflaust vera dyggur Búddisti.

Ég nálgast trúmál öðruvísi. Vegna þess hafa margir átt erfitt með að skilja sjónarmið mín og hvað liggur þeim til grundvallar. Sem tilraun til að bæta úr því, langar mig að koma eftirfarandi á framfæri:

Frá alda öli hefur trú manna og trúarbrögð þeirra skipt mestu máli í lifi þeirra. Ég á ekki bara við þá sem sérstakan áhuga höfðu á trúmálum, heldur gjörvallt mannkynið. Allt frá æsku og fram á dauðadægur, gerðu menn og konur, um aldir og um allan heim, það sem þau gerðu, vegna þess að trúarbrögð þeirra kváðu á um að svona skyldi gert. Og ef þau gerðu eitthvað stórkostlegt eða sérstakt, var það helgað þeim guði sem þau trúðu á. Þannig gekk lífið fyrir sig í stórum dráttum í öllum heimsálfum jarðarinnar. Guðirnir voru nefndir mismunandi nöfnum, en þegar grannt er skoðað var afstaða fólks til þeirra og trú afar áþekk.

Spurningarnar sem vakna fljótlega eftir að fólk byrjar að kynna sér trúmál eru margar og meðal annarra þessar; 

hvernig stendur á því að trúin var og er enn svona öflugur áhrifavaldur í lífi fólks?

Í öðru lagi, af hverju aðhyllist fólk kenningar einna trúarbragða en hafnar öðrum?

Og í þriðja lagi, hvers vegna hafa kenningar trúarbragðahöfundanna svona mikil áhrif á meðal fólks að það reynir að lifa eftir þeim, jafnvel í þúsundir ára, á meðan kenningar annarra kennimanna, jafnvel þótt þeir séu voldugir konungar eða þjóðarleiðtogar, falla fljótt í dá og gleymsku og lifa jafnvel ekki þá sjálfa?

Heimspekikenningar Sókratesar og Platós, Konfúsíusar og Lao-Tse, Aristótelesar og Kants, blönduðust inn í menningarheimana, en kenningar þeirra virkuðu eins og stuðningur við ríkjandi kenningar sem komu frá trúarbragðahöfundunum.

Hvers vegna túum við? 

Svarið við fyrstu spurningunni má rekja til þarfa sem allir menn eiga sameiginlegar. Látum liggja á milli hluta hvernig þær þarfir eru tilkomnar. Þarfirnar eru tvær og sú fyrri lýsir sér best í þorsta mannskepnunnar eftir því sem við getum kallað samheitinu þekkingu. Strax eftir fæðingu byrjar þekkingaröflun okkar og hún helst út ævina eða svo lengi sem við höfum heilbrigði til.

Hinn þörfin kemur best fram í  þrá okkar eftir að eiga samneyti við hvert annað í öryggi og elsku. Yfir þessa þrá eftir að elska og vera elskuð getum við notað samheitið ást eða kærleika. Þessi þörf blandast kynþörf okkar og tengist vissulega hvötum okkar til að vernda og viðhalda "tegundinni" en teygir sig líka að mörgu leyti langt út fyrir þann ramma.

Þessar tvær eðlislægu hvatir fléttast oft saman. Við elskum þekkinguna og við viljum þekkja það sem við elskum. Þeir vitsmunir sem mannskepnan ræður yfir greir henni kleift að skilja samhengi hluta. Sá skilningur krefst hugtaks sem við köllum "tilgang". Við skilgreinum tilgang allra hluta sem við þekkjum. Í ljósi tilgangs síns fær hluturinn merkingu.  

Um leið og spurningin um "tilgang" okkar sjálfra er spurð veltur svarið á hvernig eðlislægu hvatirnar, að elska og þekkja, bregðast við hjá hverju og einu okkar. Hvenær það gerðist fyrst í þróun mannsins er ekki vitað, en það gerist enn hjá okkur öllum, einhvern tímann á lífsleiðinni. Það sem við í daglegu tali köllum trú, er þegar við yfirfærum þessar hvatir yfir á guðdóm. Guðstrú er með öðrum orðum þörfin til að þekkja og elska "Guð" í því tilfelli, með það fyrir augum að setja sjálfan sig í samhengi (finna tilgang) við alheiminn.

Hvers vegna bara "mín" trú?

Flest okkar hafa alist upp við ákveðna gerð trúarbragða. Í heiminum öllum eru fjöldi trúarbragða og óteljandi undirflokkar eða kvíslir út frá þeim sem stundum eru kallaðir sértrúarflokkar. Stærstu trúarbrögðin eru; Kristni, Íslam, Búddismi, Gyðingatrú og Hindúatrú. Að auki eru til aragrúi af ýmsum átrúnaði sem ekki tengjast þessum stóru trúarbrögðum á neinn augljósan hátt. Mörg trúarbrögð áttu áður stóra hópa fylgjenda en eru í dag aflögð með öllu.  

Á Íslandi er það hin Kristna Evangelíska Lúterska Kirkja sem er ríkistrú. Frá blautu barnsbeini hefur okkur verið innrætt túlkun Marteins Lúters á Kristindóminum og að hún sé sú eina rétta. Jafnframt er okkur innrættur ákveðnir fordómar gagnvart öðrum trúarbrögðum, því túlkun Lúters var sú að Kristur væri sonur Guðs, upphaf og endir allra leiðbeininga frá Guði.

Það sama er upp á teningum hjá flestum fylgjendum annarra trúarbragða. Múslímum er kennt að Múhameð sé "innsigli spámannanna" og að hann sé sá síðasti í röð boðbera Guðs. Gyðingar trúa því að Móses einn hafi haft umboð til að setja lög fyrir Guðs hönd og Búddistar telja að engir fái uppljómun eða komist í Nirvana nema með því að fara eftir kenningum Búdda. Fáir skeyta um að boðskapur þessara trúarbragða er sem fyrr segir afar áþekkur á marga lund og það er miklu meira sem flytjendur þeirra eiga sameiginlegt en það sem á milli skilur. Fólk er yfirleitt miklu uppteknara af lömpunum sjálfum en ljósinu sem frá þeim skín.

Hvers vegna hafa kenningar trúarbragðahöfundanna svona mikil áhrif?

þrennt eiga allir þessir trúarbragðahöfundar óumdeilanlega sameiginlegt. Þeir segjast allir hafa umboð til þess að leggja öðrum mönnum lífsreglurnar og boða í því sambandi ákveðna siðfræði. Annað, að kenningar þeirra hafa náð að breiðast út, þrátt fyrir harða andstöðu ríkjandi stjórnvalda og trúarleiðtoga, og verða að lokum undirstaða menningar sem gjarnan er við þá kennd. Eftir mikla mótstöðu og nokkuð langan tíma voru það stundum  konungar sem tóku trúna og gerðu hana að ríkistrú sem síðan varð til þess að hún breiddist út um álfur. Þannig var t.d. með Kristna trú og Búddisma. Íslam voru það kalífarnir sem lögðust í landvinninga og þeim fylgdi trú Múhameðs.

Að valdhafar gerðu einn eða annan átrúnað að ríkistrú var alls ekki svo óalgengt, en að átrúnaðurinn lifði þá, yrði áhrifaríkari og útbreiddari en ríki þeirra var nokkru sinni, gerðist ekki oft. En þannig er með stærstu trúarbrögð mannkynsins sem gjarnan eru því nefnd "heimstrúarbrögð".  Í raun má segja að ein af bestu sönnunum fyrir því að stofnendur trúarbragðanna hafi raunverulega haft "guðlegt" umboð, sé hversu mikil og varanleg áhrif kenningar þeirra höfðu á mannkynið og sögu þess. Kenningum þeirra fylgdi kraftur sem ekki fylgdi kenningum venjulegra manna.

Þriðja atriðið sem sameiginlegt er með trúarbragðahöfundunum er að þeir segjast allir vera tengdir hver öðrum á andlegan hátt. Þeir viðurkenna umboð forvera síns, líkt og Kristur viðurkenndi Móses og Múhameð Krist, og þeir segjast allir munu snúa aftur "í fyllingu tímans." Í öllum trúarbrögðum er að finna fyrirheitið um "guðsríkið" á jörðu. Þetta er ástæðan fyrir því að margir gyðingar sá Messías í Kristi og margir hindúar sáu Budda sem endurkomu Krishna. Sjálfir halda trúarbragðahöfundarnir því  fram að hlutverk kenninga þeirra sé að leysa af hólmi kenningar forvera þeirra sem hafi spillst í meðförum manna og því sé nauðsyn á endurnýjun.

Þennan skilning á trú og trúarbrögðum sæki ég til minnar eigin trúar sem hægt er fyrir áhugasama að fræðast um á krækjum (Bahai)  hér til vinstri á bloggsíðunni.

Kína ræður för

Ægivald Kína yfir þjóðum heimsins verður æ ljósara. Íslendingar fengu smjörþefinn af því þegar að Jiang Zemin kom til landsins 2002 og Falun Gong meðlimum var annað hvort bannað að koma til landsins til að mótmæla eða þeir settir í stofufangelsi.

Nú hafa Suður-Afrísk stjórnvöld neitað Dalai Lama um vegbréfsáritun svo hann kemst ekki á ráðstefnu sem halda á í vikunni í Jóhannesarborg. Ráðstefnan er tengslum við fyrirhugaða heimsmeistarakeppni í fótbolta sem haldin verður í landinu 2010 og þar mun verða rætt um hlutverk íþróttarinnar í barráttunni við kynþáttahyggju. Ástæðan er, er sögð af stjórnvöldum í Pretoríu " að koma Dalai Lama mundi ekki þjóna hagmunum Suður-Afríku sem stendur".

Nú skilst mér að það standi til að Dalai Lama muni heimsækja Ísland. Það verður fróðlegt að fylgjast með viðbrögðum kínverskra yfirvalda þegar nær líður að þeirri heimsókn og enn merkilegra að fylgjast með viðbrögðum íslenskar stjórnvalda.

Bretar fá 10% til baka frá Icesave

Enn hrína Bretar yfir afleiðingum hruns íslensku bankanna, einkum þó yfir að hafa lagt mikið fé inn á Icesave reikninginn. Þeim þykir súrt að fá ekki  til baka nema kannski 10% af innlánsfénu og það er skiljanlegt. (Sjá grein BBC) 

Gremja þeirra hefur snúist upp í ásakanir á hendur hvor öðrum um hver hafi átt sökina á því að stór bæjarfélög í Bretlandi voru að leggja inn á Icesave reikninginn peninga allt fram að þeim degi er hrunið varð.

Þannig varð gjaldkerinn í Kent fyrir því óláni að opna ekki emailið sitt sem varaði hann við því að Isesave væri ekki lengur neitt "save" og hann lagði því þrjár milljónir punda inn á reikninginn 1. okt. síðast liðinn. Kentbúar eiga inni hjá Icesave 50 milljónir punda. Sjálf eftirlitsstofnunin sem á að líta eftir með fjárfestingum bæjarfélaganna í Bretlandi lagði 10 milljónir in á Icesave, svo erfitt er um vik fyrir menn að finna góðan blóraböggul.

Dagurinn þegar allt hrundi

Dagurinn hófst með hefðbundnum hætti á verðbréfamarkaðinum á Wall street í New York, stærsta peningamarkaði í heiminum, þann 24. október 1929. Kauphallarmenn voru samt taugaóstyrkir. Á síðastliðnum vikum hafði markaðurinn sveiflast upp og niður eins og jóhjó. Verð voru ýmist há eða lág og svo var einnig um bjartsýni og vonir verðbréfamiðaranna.

Á seinni hluta þriðja tug aldarinnar síðustu rann á Bandaríkjamenn kaupæði. Varningur og hlutabréf í nánast hverju sem var, runnu út ein og heitar lummur og auðvelt var að fá lán fyrir því sem hugurinn girntist. 

Svallveislan var fjármögnuð að mestu af spákaupmönnum sem voru fullvissir að sí-hækkandi kaupverð tryggði þeim ágóða. Undir það síðasta varð þeim samt ljóst að margir mundu ekki geta staðið í skilum á lánum sínum. Um miðjan október 1929 höfðu verð hlutabréfa á markaðinum fallið svo mikið að þúsundir manna reyndu hvað þeir gátu til að selja verðlaus hlutabréf sín. Þær aðgerðir gerðu ekkert annað en að auka á verðhrunið.

Á deginum sem síðar var kallaður "Svarti Fimmtudagurinn" hrundu innviðir bandaríska hagkerfisins í sölustormi angistarfullra verðbréfasala. Klukkan ellefu að morgni  24. október, klukkustund eftir opnun verðbréfamarkaðarins, greip um sig skelfing á kauphallargólfinu. Fjárfestar sem héldu sig hafa keypt bréf í ábatasömum fyrirtækjum, skipuðu verðbréfamiðlurunum að selja, fyrir hvaða verð sem fékkst, jafnvel fyrir ekki neitt.

Á kauphallargólfinu hlupu menn um eins og þeir væru sturlaðir. Svitabogandi og hvítir í framan reyndu þeir hvað þeir gátu til að losa sig við nánast verðlausa pappíra.

Um hádegi virtist mesta skelfigin vera liðin hjá. Hópur þekktra bankaeigenda sem höfðu krunkað sig saman gaf út þá yfirlýsingu að hann mundi kaupa hlutbréf fyrir allt að þrjátíu milljónir með það fyrir augum að styðja við markaðinn. Klukkustund síðar tróð Richard Whitney forseti kauphallarinnar sér í gegnum þvöguna á gólfinu og tilkynnti að hann vildi kaupa hlutbréf á yfirverði fyrir 20.000.000 dollara. Á örfáum mínútum hafði hann eytt allri upphæðinni. Áhrifin af framtaki bankamannanna voru skammvinn. Hvaðanæva af landinu bárust boð í gegn um bréfborðaritara kauphallarinar frá fjárfestum um að þeir vildu selja.

Kauphöllin lokaði að venju klukkan þrjú, en fram eftir allri nóttu voru ljós logandi í skrifstofum hennar þar sem verðbréfasalar reyndu að greiða úr viðskiptum dagsins. Veitingastaðir í kring voru opnir fram á miðja nótt og öll hótel voru full af örþreyttum viðskiptajöfrum og verðbréfamiðlurum.

Löngu seinna kom í ljós að 12.894.650 hlutir hefðu verið seldir þann dag. Að jafnaði fóru fram í kauphöllinni mánaðarlega 4 milljónir viðskipta.

Næstu daga fóru fram töluverð viðskipti í kauphöllinni og á Sunnudeginum kváðu mörg af dagblöðum landsins upp með að það versta væri yfirstaðið og að viðskiptin mundu braggast á komandi vikum.

Á Mánudeginum byrjuðu verðbréf aftur að falla í verði og enn meira á þriðjudeginum "hræðilega". Þá var orðið ljóst að það versta var enn framundan. Þann dag var skipst á 16.5 milljón hlutum áður en botninn datt endanlega úr markaðinum og engir voru lengur eftir til að kaupa. 14.000 milljónir dollara í pappírsverðmætum urðu þann dag að engu. Einn miðlaradrengurinn bauð t.d. verðbréf sem sex dögum áður höfðu verið metin á 100.000 dollara fyrir einn dollar, og fékk hann.

Þrátt fyrir þetta voru enn nokkrir auðjöfrar sem töluðu digurbarkalega. Einn slíkur var John D. Rockefeller, olíubaróninn mikli. Hann tilkynnti að hann mundi kaupa "góð almenn hlutabréf". Eddi Connor frægur skemmtikraftur sem hafði tapað öllu í kauphallarhruninu sagði um Rockefeller af því tilefni; "Hann hefur efni á því, enginn annar á peninga eftir".

Ástæður hrunsins var án efa kauphallarbrask, ekki ósvipað því sem fór fram á Íslandi á síast liðnum árum. Fólki var lofað mikilli ávöxtun af útblásnum verðbréfum sem engin innistæða var í raun fyrir. Þegar að blaðran sprakk, stöðvuðust lánaviðskipti og atvinnulífið lamaðist. Upp komst m.a um 15 starfsmenn Union Industrial Bank sem höfðu spilað með eignir bankans og vörslufé hans eins og það væri þeirra eigið fé. í kjölfarið var farið að rannsaka fleiri banka í Bandaríkjunum og var sá banki vandfundinn sem ekki hafði á einn eða annan hátt tekið þátt í Hrunadansinum.

Í kjölfar bankahrunsins fylgdi kreppa sem teygði anga sína víða um heim og stóð sumstaðar allt fram undir heimstyrjöldina síðari.

"Sá sem drap Osama Bin Laden"

Í nóvember 2007, skömmu eftir að Benazir Bhutto snéri aftur til heimalands síns Pakistan, tók hinn víðkunni sjónvarpsmaður David Frost við hana sjónvarpsviðtal. Nokkrum dögum áður hafði hún lifað af banatilræði sem varð yfir 100 manns að bana. Frost spurði hana hvort hún vissi hverjir hefðu staðið að baki tilræðisins. Hún svaraði og nefndi meðal annarra á nafn Omar Sheikh og bæti svo við "sá sem drap Osama Bin Laden".

Frost deplaði ekki auga og spurði Benazir ekkert frekar út í málið.

Mánuði áður þegar Benazir var enn í  útlegð í Bretlandi  hafði hún heitið því í öðru viðtali að "hjálpa bandarískum hervöldum í baráttunni gegn Osama Bin Laden ef hún kæmist til valda aftur." 

Osama hefur lítið borið á góma upp á síðkastið. Reyndar fullyrti John McCain sá sem Obama sigraði í forsetkosningunum í Bandaríkjunum "að hann vissi hvernig mætti ná" honum, en að öðru leiti hafa fáir á hann minnst. CIA viðurkenndi t.d. fyrir löngu að "slóð hans væri köld" og að síðustu staðfestu fregnir af honum séu myndband sem gert var í október 2004. Það myndband var tekið í þorpi í Pakistan og sýnir máttfarinn og tekinn mann sem ekki getur hreyft á sér hægri handlegginn.

Þá fullyrða talibanar að þeir séu löngu hættir að taka við skipunum frá samtökum Osama; Al-Qaeda, og hegðun þeirra bendir til að það sé satt.

En hvers vegna er ekki leitað staðfestingar á þessari fullyrðingu Benazir Bhutto í sjónvarpsviðtalinu við Frost?

Hún nafngreinir manninn Ahmed Omar Saeed Sheikh og hann er ekki beint ókunnur leyniþjónustum Pakistan, Bandaríkjanna og Bretlands.

Hann er fæddur ( 23. des. 1973) Breti af pakkistanískum foreldrum og er þekktur fyrir að vera tengdur hinum ýmsu samtökum múslíma, þ.á.m. Jaish-e-Mohammed, Al-Qaeda, Harakat-ul-Mujahideen og Talibana.

Þann 6. oktober 2001 bar CNN fréttastofan ónefndan háttsettan bandarískan fulltrúa fyrir þeirri frétt að komið hefði í ljós að  Ahmed Omar Saeed Sheikh (Sheik Syed), hefði undir nafninu  "Mustafa Muhammad Ahmad" sent 100,000 dollara frá Sameinuðu Araba-furstdæmunum til Mohammed Atta. Atta þessi útdeildi síðan peningum meðal þeirra sem framkvæmdu árásirnar á Bandaríkin 11. sept. sem þá voru staddir í Florida. Atta átti einnig að hafa sent til baka til Furstadæmanna nokkur þúsund dollara sem gengu af greiðslunum til flugvélaræningjanna. Viðtakandi var Ahmed Omar Saeed Sheikh. CNN fékk þetta staðfest síðar.

 Árið 1994 var Omar handtekinn og fangelsaður fyrir þátttöku í mannráni á Indlandi en látinn laus árið 1999 og fluttur til Pakistan þar sem hann var notaður í fangskiptum við Talibani sem héldu föngnum farþegum Indverska flugfélagsins (flug 814).

Omar er samt almenningi  best kunnur fyrir þátttöku sína í ráninu og morðinu á Daniel Porter 2002, blaðamanni sem starfaði fyrir Wall Street Journal. Fyrir það var hann handtekinn af lögreglunni í Pakistan í febrúar 2002 og síðan dæmdur til dauða 15. júlí sama ár. Hann áfrýjaði máli sínu en það hefur enn ekki  verið tekið fyrir af dómsvöldum þar í landi. Töfin á meðhöndlun málsins er rakin til afskipta Pakistannísku leyniþjónustunnar ISI.

Í bók sinni "í skotlínunni" staðhæfir Pervez Musharraf, fyrrum forseti Pakistans, að Omar hafi upphaflega verið í þjónustu bresku leyniþjónustunnar MI6 og hafi verið ráðinn af henni þegar hann stundaði nám í London School of Economics. Hann segir enn fremur að Sheikh Omar hafi verið sendur af MI6 til Balkanlandanna þar sem hann hafi starfað sem leyniþjónustumaður. Að lokum fullyrðir Pervez að Omar hafi skipt um lið og orðið gagnnjósnari eða hreinlega hollustulaus málaliði.

Í réttarhöldunum yfir honum þar sem deilt var um þátttöku hans í aftökunni á Daniel Porter var framburður hans svona; "Ég vil ekki verja þessar gjörðir. Ég gerði þetta....rétt eða rangt, ég hafði mínar ástæður. Mér finnst að land ykkar ætti ekki að sinna þörfum Ameríku".Omar hélt því líka fram við réttarhöldin að hann hefði gefið sig fram við leyniþjónustu landsins ISI, viku áður en hann var síðan handtekinn.

Omhar býður þess enn í fangelsi í Pakistan að áfrýjun hans verði tekin fyrir en lögfræðingar hans segjast munu byggja vörn sína á nýlegri játningu Khalid Sheikh Mohammed að hann hafi banað Daniel Pearl. 

Fram að þessu hefur enginn orð á því við að bera undir Ahmed Omar Saeed Sheikh fullyrðingu Benazir Bhutto sem eins og allir vita lét lífið í sjálfsmorðárós sem á hana var gerð 27. des. 2007. Hverjir stóðu að þeirri árás hefur enn ekki verið upplýst.

Íslensku glæpagengin enn í góðum málum

Helsta vandamál allra stórtækra glæpamanna er hvernig þeir eigi að koma peningunum sem þeir svindla, stela eða fá fyrir ólöglega starfsemi sína, aftur  í umferð og geti eytt þeim aftur í það sem þá lystir, án þess að yfirvöld geti hankað þá.  Aðferðirnar sem þeir beita gengur undir samheitinu peningaþvætti. Besta aðferðin, lengst af,  þótti að kaupa banka, helst í landi þar sem stjórnvöld eru ekkert að fetta fingur út í starfsemi bankanna og láta þá óáreitta.

Þetta gerði t.d. Mafíósinn frægi, Meyer Lansky á Kúbu á fjórða og fimmta ártug síðustu aldar og naut til þess stuðnings herhöfðingjans Batista sem svo varð forseti landsins 1952. Flestum er kunnugt um þá sögu og inn á hana kemur m.a. Mario Puzo í öðru bindi um Guðföðurinn en þar er Meyer látin fara með dálitla ræðu um hversu möguleikarnir fyrir glæpagengin séu miklir þar sem ríkisstjórnin og löggjöfin sé vinveitt þeim. Hann kallar Kúbu "paradís" hvað það snerti.

Helstu tekjur þessara glæpagengja á Kúbu voru af eiturlyfjasölu, spilavíta-rekstri og vændi. Þau  fluttu illa fengna peninga sína frá Bandaríkjunum og fjárfestu í bönkunum í Havana, lúxushótelum, bílum og flugvélum og afganginn sendu þeir til Sviss.

Á Íslandi hefur svindl og ákveðin gerð peningaþvættis verið hafinn upp til hærri hæða enn nokkru sinni gerðist á Kúpu. Glæpahyskinu þar þótti mikilvægt að Bankar þeirra héldu "löglegu" yfirbragði og forðaðist að nota þá beint til ólöglegrar starfsemi. 

En eftir að bankarnir voru einkavæddir á Íslandi, hófst umfangsmikil  fjárplógsstarfsemi sem fólst í því að gera bankana sjálfa að aðal tekjulindinni. Aðferðin fólst m.a.  í því að bjóða útlendingum himinháa vexti fyrir innlánsfé sem síðan var komið undan inn á bankareikninga á hinum ýmsu aflöndum. Bankarnir fölsuðu skýrslur sem sýndu að eignir bankanna væru miklu meiri en þær voru í raun og veru og fengu peninga lánaða út á það  hjá öðrum bönkum sem síðan var komið fyrir í lúxuseignum og skúffufyrirtækjum víða um heim.  Að auki var sparifé Íslendinga, opinberum sjóðum landsins, hlutabréfum  og öðru vörslufé bankanna, komið undan á svipaðan hátt. Segja má að græðgi glæponanna sjálfra hafi að lokum slátrað mjólkurkúnni, enda hún orðin mögur og mergsogin.

Að koma öllu þessu í kring tók nokkurn tíma en á meðan þessi iðja stóð sem hæst voru þjófarnir hilltir á Íslandi og þeim færðar orður fyrir framgöngu sína í þágu þjóðarinnar. Stjórnvöld studdu við bakið á þeim með því að láta þá algjörlega óáreitta enda störfuðu þeir í anda stefnu þeirra, þ.e. óheftrar frjálshyggju sem kveður á um að efnahagslögmálin sjái sjálf um að allt gangi eðlilega fyrir sig.

Það sem er undarlegast samt, núna þegar upp hefur komist um svindlið og þjófnaðina sem voru svo stórfelldir að við jaðrar að landið sé gjaldþrota, þá þorir enginn enn að sækja skálkana til ábyrgðar. Fólk hamast í pólitíkusunum sem létu þetta viðgangast og krefjast þess að þeir fái ekki að koma lengur að stjórn landsins, en sjálfir glæponarnir fara frjálsir ferða sinna, njóta enn illa fenginna auðæfanna og að því er virðist hafa algjörra friðhelgi.

Þegar að smá-þjófar eru handteknir af lögreglu, er þeim haldið í gæslu ef hætta þykir á því að þeir geti spillt sönnunargögnum í málinu eða komið þýfinu undan. En um landræningjana, íslensku nývíkinganna, gilda önnur lög.

Að auki ætlast stjórnvöld til þess að almenningur í landinu, greiði nú af litlum efnum, það sem svindlararnir höfðu af erlendum aðilum af fé.  

10 áhrifamestu persónur Íslandssögunnar

Margir sem velta fyrir sér hlutunum í sögulegu samhengi hljóta fyrr eða síðar að spyrja sig spurningarinnar; hver er áhrifamesta persóna allra tíma. Á netinu er að finna fjölmarga lista sem gerðir hafa yfir kandídata í þann hóp og margir þeirra eru sammála mati Michaels H. Hart sem skrifaði bókina The 100: A Ranking of the Most Influential Persons in History sem kom fyrst út árið 1978.

Ég ætla ekki að að tjá um þann lista að sinni en þess í stað að þrengja aðeins hringinn. Það væri verulega áhugavert að sjá hverjir íslendingar í dag telja 10 mikilvægustu og áhrifamestu Íslendinga sem hafa lifað hafa frá upphafi Íslandsbyggðar. Nú hvet ég ykkur, lesendur góðir til að leggja höfuðið aðeins í bleyti og láta síðan í ykkur heyra og skrifa niður í röð frá 1-10 nöfn þeirra tíu einstaklinga sem þið teljið að ættu að tilheyra þessum hópi. Það væri gaman ef eins og ein skýringarlína fylgdi hverri tilnefningu. Til að sýna gott fordæmi ríð ég á vaðið og birti minn lista hér að neðan.

(Þeir sem ekki nenna að telja upp tíu telja bara eins marga og þeir vilja)

 

1. Snorri Sturluson (Fyrir ritverk sín og að varðveita helstu stoðir íslenskrar menningar)

2. Jón Sigurðsson (Fyrir að berjast fyrir sjálfstæði þjóðarinnar)

3. Jónas Hallgrímsson (Fyrir að hafa meira að segja en flestir og segja það betur en allir)

4. Ari Fróði (Fyrir fræði sín og heimilda varðveislu)

5. Guðbrandur Þorláksson Biskup (Fyrir lærdóm sinn og þátt í útgáfu Biblíunnar á Íslandi)

6. Árni Magnússon (Fyrir að bjarga þjóðarverðmætum Íslands frá glötun)

7. Davíð Oddsson (Fyrir að móta mesta velferðartíma landsins fyrr og síðar)

8. Vigdís Finnbogadóttir (Fyrir framlag sitt til aljóðamála og kvenréttindamála)

9. Egget Ólafsson (Fyrir framlag sitt til upplýsingarinnar á Íslandi)

10. Björk Guðmundsdóttir (Fyrir að vera mesta og besta landkynning sem landið hefur átt.)

Hvers vegna Sjálfstæðismenn fá ekki lengur að vera með

Landsmenn virðast stefna að því ljóst og leynt að útiloka Sjálfstæðisflokkinn frá allri aðkomu að nýrri stjórn eftir kosningar og frysta hann alveg úti. Þátttaka í prófkjörum hans var dræm og víða drógu óánægðir flokksmenn framboð sín til baka eftir að úrslit þeirra urðu kunn. Þannig var t.d. með bekkjarsystur mína og jafnaldra, Björk Guðjónsdóttur þingkonu í Keflavík.

Í kjölfarið á landsfundi VG gaf flokkurinn út afdráttarlausa yfirlýsingu þess efnis að hann mundi ekki mynda stjórn með Sjálfstæðisflokknum hverju sem tautaði.

Landsfundur Sjálfstæðisflokksins verður líka sögulegur en þar munu takast á um formannsætið andstæð öfl. Maðurinn að norðan sem talar enn um stétt með stétt, af því hann veit að hann tilheyrir annarri stétt en sumir aðrir Íslendingar, vill verða formaður flokksins og berjast um leiðtogaembættið við erfðaprinsinn með Loft á milli laga. Flokkurinn hefur komust að því, eftir fína úttekt á sjálfum sér, að sjálftaka og nýfrjálshyggja sé enn fín stefna, og að það hafi verið meðlimir flokksins að þeir fóru ekki nógu vel eftir stefnunni og þess vegna hafi illa farið.

Það er búið að þröngva Jóhönnu til að leiða Samfylkinguna, enda mundi flokkeigendafélagið hennar ekki sætta sig við neina ferska vinda þar á bæ, ef þeir eru þá til. SF hefur um þessar mundir í vinnu hjá sér ýmsa smágutta við að kasta skít í Sjálfstæðismenn og þau rúm tuttugu og fimm prósent sem segjast ætla að kjósa flokkinn. Það gengur mjög vel því nóg er til af skítnum þar á bæ.   

Þá heldur  litli græni dvergurinn áfram prumpinu í baðinu og sér ekkert nema loftbólur. Nú segja menn að hann hafi "toppað" of snemma og þess vegna hrynji fylgið af honum aftur. Hann kom sér á blað eins og kunnugt er,  fyrir að segjast vilja gefa landsmönnum eftir 20% af skuldum þeirra. Nú íhugar hann að bjóða betur, eða svokallað 0 lausn sem einkum er þekkt frá Kambódíu.

Fylgið við kröfur búsáhaldabyltingarinnar er svo mikið að ekki dugðu færri en þrjú framboð til að fullnægja þeim og þess vegna er PLO boðið velkomið til starfa á Íslandi.

Þannig lítur sviðið út í augnablikinu frá sjónarhorni þess sem er alfarið að móti flokkspólitík af öllu tagi og hlakkar mikið til þess tíma þegar allir stjórnmálflokkar verða lagðir niður.

Ef kerfið væri flokkslaust fengju t.d. þeir sem tilheyra nú Sjálfstæðisflokki alveg að vera með, litlir grænir strumpar með hvellar verkstjóraraddir mundu bara þykja skemmtilegir, Jóhanna mundi losna við að stýra einhverju batteríi sem gerir ekkert annað en að taka frá henni tíma, VG liðið mundi ekki þurfa að óttast að verða að bíða í tugi ára eftir að geta sett bann á klámhundana sem eftir eru og PLO meðlimir þyrftu akki að grípa til hryðjuverka af neinu tagi, ekki einu sinni að eyðileggja búsáhöld.

Flónafleyið

Flónafleyið er kunn táknmynd úr bókmenntum og listum Evrópu. Táknmyndin sýnir gjarnan skip sem fullt er af flónum og kjánum, sem skeytingarlausir sigla um á stjórnlausu  fleyinu. Slík er grindin í bók Sebastíans Brant (Ship of fools) sem kom út árið 1494 sem síðar varð kveikjan að hinu fræga málverki Bosch með sama nafni. Í sögunni er sagt frá skipi (Reyndar heilum flota til að byrja með) sem leggur upp frá Basel á leið til paradísar flónanna. Á 15. og 16. öld var oft notast við þessa táknmynd fyrir kaþólsku kirkjuna (örk frelsunarinnar).

Málverk Bosch er full af táknum.

Uglan í trénu er tákn trúvillunnar þar sem hálfmáni Íslam er á fánanum ´blaktir yfir skipinu. Lútan og kirsuberin eru kyntákn.Fólkið í vatninu er táknrænt fyrir höfuðsyndirnar græðgi og girnd. Úthverfa trektin er tákn fyrir brjálæði. Stóri steikti fuglinn er tákn fyrir græðgina, hnífurinn sem notaður er við að skera hana er reðurtákn og einnig reiðinnar. Munkur og nunna syngja saman og það hefur kynferðislega skírskotun sérstaklega þar sem lútan er á milli þeirra og samkvæmt rétttrúnaðinum ættu þau að vera aðskilin.

Líkingar við "flónafleyið" er enn vinsælt þema og ekki hvað síst þegar kemur að pólitíkinni. Hér að Íslandi er "þjóðarskútan" algengt samheiti yfir þjóð og land og margar skopteikningar sem birst hafa upp á síðkastið sýna skýrskotannir til þessarar kunnu táknmyndar.

Í bók sinni "Brjálsemi og siðmenning" heldur Michel Foucault því fram, án þess að nokkurn tíman hafi fundist nokkrar heimildir því til sönnunar, að það hafi verið stundað á miðöldum í Evrópu að fylla skip af fáráðlingum, sem síðan fengu hvergi að leggja að landi.

Líklega hefur vakað fyrir Nasistum að skýrskota til þessara líkinga, með lúalegum áróðurs-aðgerðum sínum árið 1939. Þær eru eflaust mörgum kunnar af bók og síðar kvikmynd sem byggð var á atburðunum en hvortveggja var nefnt "Sjóferð hinna dæmdu".

Árið 1939 ákvað áróðursráðuneyti Hitlers í Þýskalandi að sýna fram á að þeir væru ekki eina þjóðin sem álitu að Gyðingar væru til vansa í heiminum. Þeir ákváðu að sýna fram á að engin af vestrænum þjóðum væri tilbúin til þess að taka við flóttafólki að gyðingaættum.

Um borð í lúxus ferðamannaskipinu St. Louis sem lagði upp frá Hamborg í maí 1939 voru 936 Gyðingar sem allir voru landflótta hælisleitendur.

Á yfirborðinu virtist sem Nasistarnir væru að sína mildi sína með því að hleypa þessu fólki úr landi og að nýtt líf biði þess á áfangastað skipsins í Havana á Kúpu.

Öllum hafði verið úthlutað ferðamannaáskrift en engin hafði innflytjendaleyfi. Stjórn nasista var vel kunnugt um að slík leyfi yrðu ekki auðfengin. Án þeirra mundi þeim ekki verða leyft að fara frá borði á Kúpu og eftir það mundi engin af þjóðunum við norður-Atlantshaf taka við þeim. 

Í kjölfarið mundu þær þjóðir ekki geta sett sig á háan hest þegar að Þýskaland tæki fyrir alvöru á "gyðingavandmálinu" og einnig að sýnt væri að Nasistarnir væru að reyna að leysa þau mál á mannúðlegan hátt.

Áætlun nasista gekk að mestu eftir.

Ríkisstjórnin á Kúpu undir stjórn Federici Laredo Brú hafnaði að viðurkenna bæði ferðamannavegabréf gyðinganna og að veita þeim pólitískt hæli. Það olli uppreisnarástandi um borð í skipinu. Tveir farþegar frömdu sjálfsmorð og fjöldi fólks hótaði að gera slíkt hið sama. 29 farþegum tókst við ramman leik að sleppa í land í Havana.

Skipinu var nú beint til stranda Bandaríkjanna en 4. júní var því neitað um að taka þar land vegna beinnar fyrirskipunar Roosevelt forseta. Til að byrja með sýndi Roosevelt ákveðinn vilja til að taka við sumum farþeganna í samræmi við innflutningslögin frá 1924. En málinu var einnig sýnd mikil andstaða af Cordell Hull forsetaritara og af Demókrötum í Suðurríkjunum sem hótuðu að sýna Roosvelt ekki stuðning í komandi kosningum 1940 ef hann hleypti Gyðingunum inn í landið.

St. Louis reyndi eftir það að sigla til Kanada en var neitað um hafnarleyfi þar líka.

Skipið silgdi því næst aftur yfir Atlantshafið og fékk að taka land á Bretlandseyjum. Þar fengu 288 farþeganna landvistarleyfi. Restin fór fá borði í Andverpen og 224 þeirra fengu að fara til Frakklands, 181 til Hollands og 161 til Belgíu.

Skipið snéri síðan aftur til Hamborgar farþegalaust.

Miðað við það hlutfall Gyðinga sem lifðu af Helförina í þessum löndum er gert ráð fyrir að af farþegum St. Louis hafi um 709 komist af en 227 látið lífið, flestir í útrýmingarbúðunum í Auschwitz og Sóbibor.

OLED - Framtíðin er ljós

Í náinni framtíð er góður möguleiki á því að fólk geti horft á uppáhalds kvikmyndirnar sínar á jakkaerminni eða horft á sjónvarpið á handtöskunni sinni. Mjólkurfernan lætur þig vita ef mjólkin er súr og veggfóðrið í stofunni einn risastór tölvuskjár.

Hin nýja OLED tækni sem gefur möguleika á því að framleiða örþunna "skjái" sem hægt er jafnvel að sníða í fatnað eða festa utaná klæðnað fólks verður fljótlega nógu ódýr til að gera allt þetta að veruleika.  OLED skjáir eru þegar komnir í framleiðslu þótt dýrir séu en tæknin er byggð á notkun lífrænna ljósa díóða.

Notagildi þessarar nýju tækni er afar fjölþætt. Nota má OLED filmuskjái til að pakka inn varningi þannig í staðinn fyrir áprentaða vörumerkimiða mundi koma "lifandi" mynd.

 OLED myndarammar eru þegar fáanlegir og gerðar hafa verið OLED bindisnælur og aðrir skartgripir. Þá þarf ekki lampanna við lengur, því púðar eða borð koma í þeirra stað.

Það kann því ekki að vera langt í að fólk geti bókstaflega gengið um eins ljósaskilti og myndirnar á veggjunum verði á stöðugri hreyfingu eins og í Harry Potter.

Stríðið endalausa

Það eru sex ár frá því að Bandaríkin með aðstoð Breta og fulltingi nokkurra smáþjóða þ.á. m. Íslands réðust inn í Írak á vordögum 2003. Tilgangurinn var vitaskuld að finna og eyða gereyðingarvopnum Saddams, drepa hann og þá sem honum fylgdu að málum, viljugir eða óviljugir. Nokkrum mánuðum seina lýsti Georg Bush yfir fullnaðarsigri þar sem hann stóð á þilfari bandarísks flugmóðurskips í Persaflóa og heimsbyggðin fagnaði með áhöfninni.

Í dag, sex árum og 700.000 mannslífum síðar heldur stríðið áfram og enginn friður er í sjónmáli.  Landflótta Írakar skipta milljónum og stöðugleiki landsins er enginn, ekki á nokkru sviði. Landið er enn vígvöllur.

Á sama tíma hafa bæði þeir sem hófu stríðið og studdu það, horfið af sjónarsviðinu á einn eða annan hátt. Saddam, erkióvinurinn hefur verið hengdur og flestum félaga hans og fjölskyldumeðlimum grandað. Tony Blair með sinn "the right thing to do" frasa farinn frá völdum og í gangslaust embætti. George Bush og hans slekti allt sem ekki var þegar búið að segja af sér, farið að semja bækur um óhugnaðinn og á Íslandi eru bæði Halldór Ásgrímsson og Davíð Oddson, helstu stuðningsmenn innrásarinnar og stríðsins, báðir farnir frá við slæman orðstír.

Allir þeir sem komu að innrásinni í Írak gerðu sér vonir um að arfleyfð þeirra og orðstír yrði mikill. "Sagan mun réttlæta gjörðir mínar" endurtók Bush í sífellu á hundadögum valdaferils síns. "Ég gerði það sem ég taldi rétt að gera" er enn viðkvæði Tony Blair. Og allt fram á þennan dag hafa hvorki Davíð Oddson eða Halldór Ásgrímsson sýnt hina minnstu iðrun yfir því að hafa bendlað Ísland við þessar vanhugsuðu og afdrifaríku hernaðaraðgerðir.

Eftir situr heimsbyggðin og Íraska þjóðin með þennan voðagjörning sem þeim tekst ekki að finna leið út úr. Þrátt fyrir stjórnarskipti í Bandaríkjunum og fyrirheit um tímasetta áætlun um að draga herlið sitt úr landinu (Bandaríkjunum vantar fleiri hermenn til að berja á Afgönum) að mestu, heldur blóðbaðið í Írak áfram.

Eftirmálar þessa stríðs eiga eftir að elta mannkynið alla þessa öld. Olíusamningar Íraks við vesturveldin sem íraska þinginu var gert að samþykkja fyrir einu ári, munu sjá til þess. Algjör vanageta innrásaraðilanna og leppstjórnar þeirra til að taka á vandamálum trúar og þjóðarhópanna sem byggja Írak, mun einnig draga á eftir sér langan dilk.

Spáin um úrslit leiksins við Eista á Sunnudag og Dr. Phil svarar tveimur spurningum

Þá er komið að því að efna loforðið og birta hér spádóm Dr. Phil um leikinn við Eistlendinga á morgunn. Dr. Phil ræður aðeins í liti, tölustafi og bókstafi í spádómum sínum en þeir geta verið furðu nákvæmir þrátt fyrir það. En þá er það leikurinn á morgunn.

Dr. Phil segir; það er pott þétt að sú þjóð sem hefur bláan lit í fána sínum sigrar og sú þjóð sem hefur ekki færri en tvo liti í fána sínum hefur betur. Ég tek það fram að jafnt verður á öllum tölum þar til að annað liðið nær að síga fram úr og að meira en fjórar tylftir marka verða skoraðar í leiknum."

Ef að ég reyni nú aðeins að hjálpa við túlkun þessa spádóms þá lítur dæmið út svona. Báðar þjóðirnar hafa þrílita fána. Eistneski fáninn er svartur hvítur og blár, sá íslenski rauður, blár og hvítur.  Í fljótu bragði virðist spádómur Dr. Phils því geta átt við báðar þjóðirnar. En ef við höldum okkur við strangar vísindalegar skilgreiningar þá eru hvorki hvítt eða svart raunverulega litir. Svart varpar sem sagt ekki frá sér neinum lit og hvítt varpar frá sér öllum litum. Ef að tekið er tillit til þessa hljóta það að vera Íslendingar sem hafa sigur því þeir eru með tvo liti í fána sínum, rautt og blátt en Eistlendingar aðeins með einn, blátt. Saman ber; "sú þjóð sem hefur ekki færri en tvo liti í fána sínum hefur betur."

Dr. Phil svaraði einnig emailum mínum varðandi spurningarnar tvær sem bárust frá bloggvinum mínum í gær og svörin við þeim eru eftirfarandi;

Til "Love Her Everyone" Íslendingar berjast við rauða litinn. Hann er allsráðandi á bankareikningunum þeirra. Atvinnuástandið er svart og það byrjar ekkert að lýsast fyrr en á níunda mánuði ársins 2009. Framundan hjá þér eru hærri mínus tölur. Þær byrja að lækka aftur á sjöunda mánuði ársins 2009 ef  þú elskar græna litinn.

Skilaboð til ungmeyjarinnar á skerinu; Marga Íslendinga fýsir að flýja hvíta og gráa litinn. En þegar að græni liturinn fer að sjást, róast þeir aftur. Fáir munu því fara enda ástandið svart í flestum löndum.