Skjálftaskrif

Til eru kínverskar heimildir um jarðskjálfta sem eru allt að 3000 ára gamlar. Kínverjar voru fyrstu jarðskjálftafræðingarnir og rituðu niður frásagnir um þá í smáatriðum. Þeir fundu einnig ákveðna leið til að segja fyrir um jarðskjálfta með því að kúffylla leirker upp að rim sem þeir létu svo standa. Ef að kúfurinn sprakk og  flóði var jarðskjálfti á næsta leiti.  

Sjálfsagt  voru þetta afar ónákvæmar spár en  allar spár um jarðskjálfta eru enn ónákvæmar. Auðvitað hafa jarðskjálftar verið hluti af goðsögnum og helgisögum mannkynsins frá upphafi tíma. . Í grískum helgisögum, er Neptúnus (Póssedon hjá Rómverjum) sjávarguðinn. Samt sem áður var eitt af hlutverkum hans að "hrista jörðina. Þar sem flóðöldur fylgja oft jarðskjálftum neðansjávar, var þessi geta hans viðeigandi fyrir sjávarguð.

Sagt er að dýr skynji fyrr jarðhræringar en menn og að hundar gelti undarlega jafnvel nokkrum mínútum áður en skjálftinn verður og fuglar fljúgi út og suður og hegði sér undarlega. Fyrir þessu liggja þó engar vísindalegar vísbendingar eða sannanir.

Aristóteles varð fyrstur Evrópumanna til að setja fram kenningu um uppruna jarðskjálfta. Hann sagði þá orsakast af miklum vindum. Rannsóknir á jarðskjálftum fóru ekki gang fyrir neina alvöru fyrr en á miðri 18. öld þegar að mikill skjálfti skók London og flóðbylgja gekk yfir Lissabon í Portúgal stuttu seinna.

 John Mitchell í England og Elie Bertrand í Sviss eru meðal frumkvöðla á þessu sviði.  

Árið 1820 varð Chile fyrir miklum skjálfta og var þá tekið eftir því að hæð landsins hafði breyst. Þetta var m.a.a staðfest af skipstjótra  H.M.S. Beagle, Robert Fitzroy. (Skipið sem einnig bar Charles Darwin sem rannsakaði flóru og dýralíf á sömu slóðum.)

Eftir  1850 var það  Robert Mallet, sem fann leið til að reikna út styrkleika jarðskjálfta. Samtímis fann ítalskur náungi, Luigi Palmieri að nafni upp rafmagnsseguls jarðskjálftamæli, og kom einum slíkum fyrir nálægt Vesuvius og öðrum í háskólanum í Naples. Þetta voru fyrstu mælarnir sem mælt gætu skjálfta sem menn fundu ekki fyrir.

Árið 1872 komst bandarískur vísindamaður  Grove Gilbert að nafni að því að jarðskjálftar áttu gjarnan upptök sín nálægt jarðskorpu sprungum..Eftir Skjálftann 1906 í San Francisco var það Harry Reid sem kom fram með þá kenningu að uppsöfnuð spenna í jarðlögunum illu jarðskjálftum.

Kynningin

Honum líkaði aldrei við rokk og ról. Og hann er ekki hrifinn af strákum með eyrnalokka heldur, en hann erfir það ekki við neinn og beitir því ekki gegn neinum og tilfinningin er ekki gagnkvæm hvort sem er. Rokkarar elska hann vegna þess að hann hefur það sem þeir sækjast mest eftir. Hann berst á, hefur meiningar, já honum eru meiningarnar mikilvægar, alvarlegar skoðanir..Hann er stjórnarformaðurinn.

Rokk hefur þá ímynd að vera harður bransi, en þessi náungi, hvað get ég sagt, hann er foringinn, foringi foringjanna, maðurinn sjálfur. Stóri pappi, Stóri hvellur dægurtónlistarinnar. Ég ætla ekki að lenda upp á kant við hann. En hver er þessi náungi sem hver borg í bandaríkjunum gerir kröfu til að eiga. Þessi málari sem býr úti í eyðimörkinni, þessi fyrsta flokks leikari sem allir sækjast eftir, sem gerir aðra menn að ljóðskáldum um leið og hann snertir orð þeirra. Hann talar eins og Amerika, hratt, uppréttur, í fyrirsögnum, berandi stórann lurk, er íbygginn og örlátur, er góða og slæma löggan allt í sömu andrá, þið þekkið söguna því hún er ykkar saga...Það er árið 1945....Bandaríska riddaraliðið er að reyna að bjarga á sér rössunum út úr Evrópu. Það verður hluti af annarri innrás, A F R. American Forces Rdio. (Útvarp Bandarískra hermanna) sem útvarpar tónlist sem fær stífa efri vör Englendinga til að rulla upp og undirbýr heiminn fyrir rokkið með jassinum. Með Duke Ellington, hljómsveitirnar stóru, Tommy Dorsey og fremstan í flokki, hann.

Rödd hans er þétt í fyrstu og opnar sig aðeins í enda hljómsins, ekki í taktinum heldur yfir honum, leikur sér með hann, skiptir honum eins og jasari, eins og Miles David...Hann kemur með rétta frasann í rétta laginu þar sem hann lifir, þar sem hann sleppir honum, þar sem hann opinberar sig....lögin hans eru heimili hans og þangað ertu boðinn. En þið vitið, til þess að syngja á þennan hátt, verður þú að hafa tapað einni eða tveimur orrustum, til þess að þekkja blíðuna og ástina....verður þú að hafa þolað kramið hjarta.

Fólk segir að hann hafi ekki talað við blaðamenn....Það vill vita hvernig hann hefur það og um hvað hann er að hugsa...en vitið þið að hann er meira á meðal ykkar en flestar pönk-hljómsveitir..segjandi frá sér í gegnum lögin sín, segjandi frá og orðandi í gegnum val sitt á söngvum sínum, sjálfslægar hugsanir gefnar fjöldanum. Hann er örlátur...það er aðalsmerki hans. Hægri og vinstri hlið heila hans varla talandi, hnefaleikari, málari,  leikari og söngvari, elskhugi og faðir, sá sem leysir erfiðleikana og sá sem veldur þeim, samvinnuþýður, einfari, meistarinn sem vill frekar sýna þér örin en verðlaunagripina....Herrar mínir og frúr eruð þið tilbúinn til að að bjóða velkominn mann sem vegur þyngra en skýjakljúfur, er betur tengdur en OgVodafone eða Síminn, en auðþekktari en frelsisstyttan, og er lifandi sönnun þess að Guð er kaþólikki....Fagnið því konungi New York borgar Francis Albert Sinatra.

Lífshættulegar aðstæður palestínskra flóttamanna í Írak -

En þrátta menn um hvernig sé best að koma flóttafólkinu í Al-Waleed búðunum til hjálpar. Einhverjir , þar á meðal Jón Magnússon, Sigurjón Þórðarson og Magnús Þór Hafsteinsson, allt kunnir bloggarar hér á blog.is hafa gert að því skóna að farsælla sé að hjálpa umræddu fólki með aðstoð í búðunum.  Þeir hafa samt sem áður ekki fengist til að skýra hvernig sú aðstoð mætti fara fram, þrátt fyrir að ítrekuðum fyrirspurnum hafi verið beint til þeirra um málið. Þeim ætti að vera fullkunnugt um að aðstæður í Al-Waleed eru slíkar að slík aðstoð kemur ekki til greina og því er málþóf þeirra illskiljanlegt.

Ég birti hér nýlega grein um stöðu mála í Al-Waleed frá Rauða krossi Íslands sem finna má á heimasíðu þeirra.

Lífshættulegar aðstæður palestínskra flóttamanna í Írak 22.05.2008

Palenstínskar flóttakonur strandaðar í Al Waleed flóttamannabúðunum. Heilsuástand í búðunum er áhættusamt, næsti spítali er í nokkurra klukkutíma fjarlægð í Írak og leiðin þangað er hættuleg. © UNHCR/M.Alfaro

Flóttamannastofnun Sameinuðu Þjóðanna hefur lýst áhyggjum yfir aðstæðum hjá hundruðum Palestínumanna sem hafast við í Al Waleed flóttamannabúðunum nálægt landamærum Íraks og Sýrlands.

„Við erum sérstaklega áhyggjufull varðandi skort á heilsugæslu – margir af þeim 942 flóttamönnum sem búa í flóttamannabúðunum þurfa nauðsynlega á læknishjálp að halda, þar á meðal sjö barna móðir sem þjáist af hvítblæði og unglingspiltur með sykursýki,”  sagði Jennifer Pagonis, talsmaður Flóttamannastofnunar Sameinuðu Þjóðanna, blaðamönnum í Genf á þriðjudag.

Teymi frá Flóttamannastofnun heimsótti Al Waleed fyrir viku til að meta aðstæður og þarfir palestínska fólksins í búðunum, sem eru um þrjá kílómetra frá landamærum Íraks og Sýrlands. Þessi hópur staðfesti að palestínsku flóttamennirnir, sem eru fórnarlömb ofsókna í Baghdad, búi við vafasamar aðstæður.

Flóttamannabúðirnar eru ofsetnar og margt fólk þjáist af öndunar- og öðrum kvillum og þarfnast almennilegrar læknishjálpar. Næsta heilsugæslustöð í Írak er í fjögurra klukkutíma fjarlægð, og vegurinn liggur um hættulegar slóðir. Að minnsta kosti þrír, þar á meðal ungabarn hafa látist af völdum sjúkdóma sem auðvelt hefði verið að lækna á þeim tveimur árum sem búðirnar hafa verið opnar.
 
„Það er engin afsökun fyrir þjáningum Palestínumanna sem hafast við í búðunum í Al Waleed. Þeir flúðu vegna morða á ættingjum og morðhótana og horfast nú í augu við dauðann í Al Waleed,” sagði Michelle Alfaro starfsmaður Flóttamannastofnunar Sameinuðu Þjóðanna í Damaskus sem heimsótti búðirnar á sunnudag. Hún varaði við því að fleira fólk myndi deyja ef það fengi ekki læknisaðstoð.

Teymið frá Flóttamannastofnun gat einungis veitt nokkrum barnshafandi konum fyrstu hjálp og veitt öðrum sálrænan stuðning.

Aðstæður í Al Waleed versna mjög mikið nú á sumarmánuðum. Hitinn í þessum mánuði hefur nú þegar mælst yfir 50 gráður á selsíus og hætta er á sandbyljum.

Alþjóðleg hjálparsamtök, þar á meðal Flóttamannastofnun, mega ekki vera lengi í búðunum af öryggisástæðum. Teymið frá Flóttamannastofnun sem heimsótti Al Waleed í síðustu viku komst að búðunum í gegnum Sýrland.

Vatn er flutt í búðirnar daglega, en það er takmarkað við minna en einn lítra á mann (samkvæmt alþjóðlegum stöðlum þarf hver maður 20 lítra á dag) vegna þess hve palestínskum flóttamönnum sem koma til Al Waleed fjölgar. Búast má við að fleiri bætist í hópinn. Alþjóða Rauði krossinn flytur reglulega vatn til Al Waleed, auk þess að útvega tjöld, sjá um sorphirðu og dreifa hreinlætisvörum.
 
Talið er að 1.400 Palestínumenn búi við vonlausar aðstæður í flóttamannabúðum meðfram landamærum Íraks og Sýrlands. Þeir komast hvergi þar sem hundruð þúsunda íraskra og palestínskra flóttamanna eru fyrir.

Palestínumenn sem flýja árásir í Írak geta nú hvergi farið nema til Al Waleed þar sem  engin aðstaða er til að taka við fleira fólki. Flóttamannastofnun hefur hvað eftir annað beðið um alþjóðlegan stuðning til handa flóttamannanna en með takmörkuðum árangri.

 

Ofsóknir halda áfram í Íran

Stuttu á eftir íslömsku byltinguna í Íran árið 1979 voru 9 meðlimir Andlegs þjóðarráðs bahá'ía handteknir og teknir af lífi.

Þessar ungu konur voru hengdar í Shiraz, Íran18. Júní 1983 fyrir það eitt að kenna börnum að lesa og fyrir að tilheyra trú sem múslímar viðurkenna ekki, Bahai trú. Hér má finna myndband sem gert var um stúlkuna sem fyrst er á myndunum Móna:

 

Nú hafa stjórnvöld handtekið þetta fólk (sjá mynd) sem starfaði sem óformlegur hópur sem sá um málefni stærsta minnihluta trúar-hóps í Íran; meðlimi Bahai trúarinnar. Ekkert hefur spurst frá þeim síðan fólkið var handtekið 15. maí. Frá upphafi hafa yfir 20.000 manns verið tekið af lífi og fjöldi pyntaður fyrir það eitt að tilheyra þessu trúfélagi. 

Á myndinni má sjá þá handteknu: Sitjandi frá vinstri, Behrouz Tavakkoli og Saeid Rezaie. Standandi, Fariba Kamalabadi, Vahid Tizfahm, Jamaloddin Khanjani, Afif Naeimi og Mahvash Sabet.

Frá því íslamska lýðveldið Íran var stofnað hafa mörg hundruð bahá'íar verið líflátnir, fangelsaðir eða pyndaðir í því skyni að fá þá til að ganga af trúnni og játast íslam. Tugir þúsunda hafa misst atvinnu eða neyðst til að flýja heimalandið. Ungum bahá'íum hefur verið neitað um inngöngu í háskóla og framhaldsskóla og fólk sem komið var á eftirlaunaaldur hefur verið svipt eftirlaunum og ellilífeyri. Í skjali írönsku stjórnarinnar sem Mannréttindanefnd SÞ hefur birt er að finna áætlun um upprætingu bahá'í samfélagsins í Íran með langtímaaðgerðum sem miða að gera aðstæður þeirra og lífskjör óbærilegar.

 

Erum við menn eða maurar?

                                                                            Ég hef verið velta fyrir mér undanfarna daga, sjálfsagt af því að ég hef verið að horfa á sjónvarp og lesa fréttir á netinu meira en áður, hvernig öll umfjöllun, nánast sama um hvað hún fjallar, er gjörsamlega  eimuð af öllum sjónarmiðum sem ekki taka fyrst og fremst tillit til efnahagslegra atriða.  Auðhyggjan er orðin svo allsráðandi að enginn umræða getur talist marktæk, hvað þá áhugaverð, allavega ekki fyrir fjölmiðla,  sem endurspegla sjálfsagt viðhorf þjóðarinnar,  ef hún beinist ekki eingöngu að afmörkuðum þáttum efnishyggjunnar. 

Hvort sem fjallað er um byggðamál, menntamál, náttúruvernd,  heilsu og heilbrigðismál, menningu eða listir, eru sjónarmiðin og rökin fyrir því hvort eitthvað sé gott og viðeigandi, eða slæmt og óásættanlegt, ávallt fyrst og fremst efnahagsleg.  Jafnvel hin svo kallaða manngildisstefna, sem sumum pólitíkusum þótti um tíma vænlegt að hampa með von um atkvæði þeirra sem undir hafa orðið í gæðakapphlaupinu, og sem fela átti í sér að tillit væri tekið til andlegra þátta eins og réttlætis og samúðar við stjórn mannlegra málefna, hefur dagað uppi sem óljós og óframkvæmanleg hugmyndafræði í hinu skæra ljósi materialismans. 

Hið mannlega samfélag tekur á sig æ sterkari mynd maurabús, þar sem hlutverk hvers maurs er eingöngu að færa efnislega björg í bú.  Maurabúin eru vissulega vel skipulögð, því þar fara allir eftir settum reglum sem njörvuð eru í genamengi tegundarinnar.  Hegðunarmynstur mannsins  ræðst af þeirri hugmyndafræði sem fólk aðhyllist og hún er á okkar tímum sú að efnið sé upphaf og endir alls.  Það er því  skiljanlega mikið kappsmál  efnishyggjuprelátanna að kenna og stuðla að hugmyndafræði sem virkar  sem líkast genamengi maursins.

Til að styrkja þá heimssýn leggja efnishyggjupredikararnir sig eftir því að reyna að sanna að maðurinn sé í raun einnig erfðafræðilega stór maur, þar sem gena-uppbygging ráði hæfni hvers einstaklings til að  komast af í þessu samfélagi.  Þeir sem trúa þessu gera sér vonir um að með tíð og tíma verði hægt að koma í veg fyrir það sem þeir kalla “andfélagslega” hegðun með því að krukka svolítið í genin.  Andfélagsleg hegðun er svo samkvæmt kenningunni allt sem ekki er þjóðhagslega hagkvæmt.

Kerfisbundin útrýming sjúkra á fósturstigi, útrýming dýrategunda, hömlulaus ágangur á náttúruauðlindir, tilkoma uppeldisstofnana og skóla þar sem gildi efnishyggjunnar eru vægðarlaust innprentuð og þeir sem ekki ná að tileinka sér þau eru lagðir í einelti, eru  aðeins fyrstu skrefin í þessa átt.  Auðhyggjan sem ráðamenn og hugmyndasmiðir þeirra hafa klætt í fróman hjúp frjálshyggjunnar sem þeir boða sem órjúfanlegt lögmál, þar sem allir hlutir verða að metast og mælast eftir, er því í tilgangi sínum sama lögmálið og maurarnir lúta.  Á þeirra máli heitir það að ná fram sem mestum efnahagslegum ávinningi og bestu framleiðni.  Hið svo kallaða “lögmál markaðarins” er ekkert annað en samheiti fyrir gildismat og viðhorf þeirra sem markaðinn stunda. 

 Blygðunarlaust afneita efnishyggjumennirnir því að hugtök eins og réttlæti, miskunnsemi, og samhygð eigi þangað nokkuð erindi.  Í þeirra augum  er það réttlátt að sá sem mest má sín hafi ætíð betur, miskunnsemi er veikleiki og/eða heimska, og samhygð í andstöðu við eðlilega samkeppni þar sem allir hafa annað hvort stöðu vinar eða óvinar, eftir því hvort þú átt í fyrirtækinu eða ekki. 

Neikvæðar afleiðingar alls þessa er öllum augljósar og taldar svo sjálfsagðar að ráð er fyrir þeim gert og reynt  að gera þær sem efnahagslega “jákvæðastar”.  Þegar að andi mannsins gerir uppreisn og kallar á lausn frá þessu efnislega oki sem hann er undir með því að kalla fram streitu og líkamlega vanlíðan,  gefst öllum kostur á að deyfa sig um stundarsakir með einhverjum vímugjafa.  Hann er vitaskuld seldur af ríkinu.  Þeir sem ekki þola þetta viðvarandi ástand eru kallaðir sjúklingar, (alkohólistar eða fýklar) og búið er að finna genið sem ræður þessum sjúkleika og því stendur þetta ástand víst til bóta.  Þegar að mannsandinn reynir að vekja athygli á þrúgun sinni, (viðkomandi verður þunglyndur) er honum boðið upp á Prósak eða önnur skyld lyf.  Sjálfsmorð af völdum þunglyndis og óhamingju eru ásættanleg áhætta sem enginn skilur neitt í hvort sem er.  Það þóttu einhvern tíma góð vísindi að byrja á því að spyrja spurninga eins og; hvers vegna, og til hvers. Þegar að svona er spurt um tilgang þessarar tilveru verður fátt um svör hjá efnishyggjuráðsmönnunum. Helst er á þeim að skilja að hver og einn finni sér tilgang sjálfur og þeim sem ekki tekst það geti allt eins lifað hamingjusömu lífi án hans. Tilgangsleysi má alltaf fylla með iðjusemi maurseðlisins og afþreyingu dofans.

 Þegar að sál mannsins reynir að tjá sig í formi listar, verður úr afskræmi sem reynir að sætta sjónarmið kaupandans sem er að leita að afþreyingu eða deyfingu, og veraldlegra þarfa farvegarins, þ.e listamannsins.  Innblásturinn sjálfur lendir ofan garðs og neðan  s.b. innantómar og siðlausar leiksýningar og kvikmyndir sem nóg framboð er af.

Þegar að innra inntak kærleika er haft að vettugi á þeim vettvangi þar sem  hann er hvað nauðsynlegastur, þ.e. í hjónabandinu, er best að skilja.  Enn betra er, að ekki komi til hjónabands.  Það stuðlar að efnahagslegum vexti að sem flest einkaheimili séu rekin í landinu.  Hægt er að stuðla að þessu með því að gera ungu fólki  sem efnahagslega örðugast að vera gift, saman ber fyrirkomulag niðurgreiðslna sveitarfélaga til þeirra sem ekki eiga sér húsnæði og þurfa að leigja.  Svona mætti lengi telja.

Sú spurning sem við verðum á endanum að svara er hvort við erum menn eða maurar. Ef við erum eitthvað fremri maurum verðum við að sanna það með framferði okkar. Ef við erum það ekki er ekki annað að gera en að sætta sig við ástandið þar sem það er skilvirk afleiðing okkar sanna eðlis.

 

Ættjarðarást og/eða þjóðernishyggja

Flestir mundu vera á því að ættjarðarást sé eðlileg. Hins vegar stendur mörgum stuggur af orðinu þjóðernissinni. Men hafa á því illan bifur eftir að það var "hertekið" af pólitískum öfgaflokkum á fyrrihluta síðustu aldar. 

En orðin eru afar ólík hvort eð er og hafa mjög ólíka merkingu þrátt fyrir að vera stundum notuð jöfnum höndum.

Ættjarðarást felur í sér aðdáun á landi og menningu þess, umhyggju fyrir íbúum þess og vilja til að sjá hag þeirra sem mestan. Og það er hægt að finna til ættjarðarástar án þess að á bak við þær tilfinningar liggi nokkrar pólitískar meiningar.

Þjóðernishyggja felur hins vegar í sér að upphefja þjóð og land upp yfir aðra, fylgja ákveðinni einangrunarstefnu hvað íbúa varðar og gefa til kynna menningarlega yfirburði þjóðarinnar í stað þess að líta á sig sem framlag til fjölbreytileika. Slík stefna hefur nánast ætíð pólitískar meiningar sem sagan sýnir að hafa ætíð endað með skelfingu. 

Þjóðernishyggju-sinnum er líka tamt að villa á sér heimildir og segja málsbúnað sinn og framsetningu sprottna af ættjarðarást, þegar um þjóðernishyggju er að ræða.

 

Hvað er rasismi og hvernig má uppræta hann

Rasismi eða kynþáttahatur er viðvarandi vandamál í heiminum vegna þess að það hefur tekið sér bólfestu í hugum og meðvitund einstaklinga.

Kynþáttahatur er lærð hegðun eða atferli og tjáning þess er sprottin bæði úr hjarta og huga.

Þar af leiðandi þurfa allar aðgerðir sem miða að því að uppræta kynþáttahatur að stuðla að  sinnaskiptum fólks og breytingu á viðmóti þess. Pólitískar aðgerðir nægja ekki.  Ef að viðmót fólks breytist ekki og sú grundvallar lífsskoðun fólks að allir menn séu jafn réttháir, nær ekki fótfestu meðal almennings og stjórnmálamanna, geta risið upp til áhrifa menn og konur sem láta kynþáttahatur stýra ákvörðunum sínum.

Hvernig má uppræta kynþáttahatur. Margvísleg pressa nútíma samfélags kyndir undir kynþáttahatri.  Kynþáttahatur er fyrst og fremst ávöxtur; vanþekkingar, klisjukennds misskilnings, þeirrar áráttu mannsins að hefja stöðugt einn hóp yfir annan og skorts á andlegum gildum.   

Hinum augljóslega fölsku staðhæfingum sem kynþáttahatur byggir á verður að andmæla með sannleikanum. Hann er að allir menn tilheyra sömu fjölskyldu manna, fjölskyldu sem er sameinuð líffræðilega, samfélagslega og andlega. Samtímis auðgar hún jörðina með fjölbreytileika útlits síns.  

Ef að hver og einn er samþykkur þessum sannleika og er tilbúinn að bjóða velkominn inn í sína nánustu fjölskyldu einstakling með annan hörundslit, mun kynþáttahatur hvergi finna sér heimili framar og hverfa að sjálfu sér.

Það er nauðsynlegt að fræða okkur öll, en ekki hvað síst börnin okkar, um einingu mankynsins, sannleika sem allar greinar vísinda staðfesta.  

Hversu almenn er kynþátta-andúð á Íslandi?

 Fyrir rúmlega 15 árum kom til landsins þekktur bandaríkur rithöfundur sem fjallað hefur mikið um fordóma og kynþáttahatur í bókum sínum. Hann hélt því fram að Ísland væri í faldi fordómaskeflu sem mundi steypa sér innan fárra ára. Ég man að mér fannst þessi ágæti maður gera helst til mikið úr hlutunum.

Eftir að hafa fylgst náið með umræðunni um útlendinga (Pólverja aðallega) á Íslandi og nú síðast umfjölluninni um flóttakonurnar frá Írak, verð ég að viðurkenna að rithöfundurinn kann að hafa haft rétt fyrir sér.

Sé bloggheimur þverskurður af Íslenskri alþýðu, er ekki annað að sjá en að kynþáttaandúð sé almenn og rótföst á Íslandi. Íslendingar hafa lengst af getað frýjað sig öllum ákúrum í þá átt að þeir séu þjóðernissinnar og kynþáttahatarar í skjóli þess að fáir aðrir en hvítir kristnir menn hafa byggt landið eða fengið hér inni. Þessi staðreynd villti um fyrir mér þegar ég stóð á því fastari fótunum að á Íslandi væri kynþáttaandúð lítil og risti grunnt þar sem hún fyndist. - Ég var líka viss um að Íslendingar mundu njóta fjarlægðarinnar frá meginlandinu á þann hátt að þeir mundu  læra af mistökum annarra þjóða og getað þannig brugðist rétt við þegar hið óhjákvæmilega gerðist, að Ísland tæki sinn verðuga sess meðal þjóða sem ættu fjölmenningarlegt samfélag. En því miður, svo virðist ekki vera.

Þótt ég sé enn viss um að meiri hluti Íslendinga sé gott og grandvart fólk hefur vofa kynþáttaandúðar náð að glepja nógu marga til þess að rödd hennar heyrist nú oftar og hærra svo jafnvel íslenskar stjórnmálahreyfingar með kosna þingmenn í sínum röðum taka undir þessa rödd.

Ég held að það sé tími til kominn fyrir alla þá sem telja að kynþáttaandúð og fordómar séu ekki eitt af því sem við viljum að börn okkar þurfi að alast upp við að skora á yfirvöld að beita sér fyrir því að alvöru jafnréttisfræðsla fari fram í skólum landsins, þar sem eining mannkynsins er áréttuð og almenn mannréttindi allra manna verði innrætt börnunum.

Er meirihluti Íslendinga virkilega á móti að þessu fólki verði veitt landvistarleyfi?

Járnsmiður fór út til að snæða á nærliggjandi veitingastað. Hann snéri aldrei til baka. Tveimur dögum seinna voru kennsl borin á lík hans í einu líkhúsa borgarinnar. Það bar merki um pyntingar.

Verslunareigandi giftur og fimm barna faðir var hrifin frá tveimur börnum sínum úr fjölskyldubílnum af vopnuðum mönnum. Hann var seinna skotinn til bana og líki hans hent á götuna.

Leigubílsstjóri sem beið áfyllingar á bíl sinn var numinn á brott af vopnuðum mönnum. Tveimur dögum seinna notuðu mannræningjarnir farsímann hans til að tilkynna fjölskyldu hans um að lík hans væri að finna á líkhúsinu.  Líkami hans bar merki pyntinga þ.á.m. djúp sár eftir vélbor.  

 Fjórir menn, þar á meðal, tveir bræður voru handteknir af írösku öryggislögreglunni. Nokkru seinna komu þeir fram í sjónvarpi þar sem þeir játúðu að hafa staðið að sprengingum í Bagdad. Það kom í ljós að þeir höfðu verið pyntaðir í 27 daga, - barðir með vírum, gefið raflost og brenndir með sígarettum.

Þeir játuðu að hafa staðið að sex sprengjutilræðum, þar á meðal fimm sem aldrei höfðu átt sér stað.  

Fjölskyldur þessara manna dveljast m.a í Al-Waleed búðunum.

Góða greinargerð frá Amnesty International um ofsóknir á hendur Palestínumönnum í Írak er að finna hér.

 

 

Nýlegt myndband frá AL-WALEED flóttamannbúðunum, aðstæður, andlit og raddir flóttafólksins

Hér er að finna nýlegt myndband frá AL-WALEED flóttamannabúðunum á landamærum Íraks og Sýrlands þar sem flóttafólk frá Palestínu hefst nú við. Íslendingar hafa einir þjóða ljáð máls á að veita fólkinu landvistarleyfi. AL-WALEED flóttamannabúðirnar

Lífið í Al-Waleed flóttamannabúðunum hjá verðandi Akurnesingum

Margt af flóttafólkinu reyndi að yfirgefa Írak til að flýja ofbeldið sem þar er orðið daglegt brauð. Miðstéttar Palestínumenn réðu ekki yfir vopnuðum herflokkum til að vernda sig og því hröktust þeir úr landi fljótlega eftir innrás Bandamanna í Írak. Þeir voru auðveld bráð fyrir mannræningja og fjárkúgara. Fjörutíu ára þriggja barna móðir móðir;  Tisar Abdel Fadi fór frá  Baghdad til Al-Tanf eftir að eiginmanni hennar var rænt af sjúkrahúsi. Hann var síðan pyntaður og myrtur.

Fyrir marga var flóttinn för úr öskunni í eldinn því við tóku Al-Waleeda búðirnar. Þær eru sérstakt bitbein hreppspólítíkur í hinu löglausa Anbar héraði. Allir sem eiga leið um héraðið verða að borga verndartolla eða láta eftir skerf af þeim gögnum sem þeir hafa undir höndum til Sheiksins sem svæðinu ræður. Þetta gerir starf hjálparstofnana nánast útilokað. Að auki bætast við afskipti banvænnar blöndu landamæravarða, staðarlögreglu og Íraska hersins. 

Allir eru sammála að langvarandi dvöl í þessum búðum er ómöguleg. Ískaldir vetur, brennheit sumur,eldhætta, snákar, sporðdrekar, vatnsleysi, skortur á sjúkraaðstöðu, er meðal þess sem gera það ómögulegt.

Í Al-Waleed eru plastklósett í hverju tjaldi. Jörðin er samt svo hörð að hún drekkur ekki einu sinni í sig vatnið sem hellt er á hana. Skólpið rennur því opið um búðirnar. Fyrir utan auðsæja smithættu er íbúarnir afar illa á sig komnir líkamlega. Sérstök þörf er á sálfræðiaðstoð fyrir konur búðanna sem sumar eru á barmi örvæntingar. Læknar sem heimsótt hafa búðirnar hafa allir orð á slæmri andlegu heilsu íbúanna sem er bein orsök af vonleysinu og úrræðaleysinu sem heltekið hefur þá alla.

Eina uppbyggilega starfsemi búðanna er skólakennsla barna.

Engi von virðist vera um að þessu  fólki verði hleypt inn í Sýrland. Sýrlendingar hýsa þegar á eigin kostnað meira en milljón flóttamanna. 

Íslendingar eru fyrstir þjóða til að ljá því máls að hjálpa þessu ákveðna fólki með því að veita því landvistarleyfi á Íslandi. Málið hefur verið gagnrýnt af þröngum hópi sem telur að íslendingar eigi að hjálpa betur að eigin fólki áður en við aðstoðum aðra. Í orðum þeirra liggur að þrátt fyrir að Íslendingar séu ein af auðugustu þjóðum veraldar, hafa þeir ekki efni á að veita fólki í öng hjálp. Hverjir eru þá aflögu færir má þá spyrja?

Þá hefur einnig heyrst sú skoðun að hjálp við þetta fólk mundi betur gagnast því á svæðinu sem auðvitað er fásinna þar sem svæðið er óbyggilegt.

Það er því ekki að furða að það læðist að manni sá grunur að þeir sem eru á móti því að taka á móti þessu flóttafólki, tali gegn komu þess til landsins af enn annarlegri ástæðum en heimóttaskap, fáfræði eða óbilgirni.

 

Saga úr stríðinu...af flóttakonu

 Þar til að stríðið barst til heimabæjar hennar, lifði Móna Ghunnam hamingjuríku lífi. Hún átti ástríkan eiginmann og fjögra ára dóttur. Í nágrenni við hana bjuggu foreldrar hennar og fjórir bræður.

Árið 2003 varð sprengjuflaug móður hennar og föður að bana. Hún grandaði líka bræðrum hennar fjórum og lítilli dóttur hennar. Sjálf lamaðist hún að hluta.

Eiginmaður hennar, lögreglumaður, reyndi að fá aðhlynningu handa henni á vestrænu sjúkrahúsi en gat sjálfur ekki sætt sig við bæklun hennar. Hann kastaði henni á götuna og flutti inn til nýrrar eiginkonu.

Móna sem hafði verið kennari var ein þeirra 750.000 Íraka sem lentu í hrakningum og enduðu á götum Amman borgar í Jórdaníu. Hún býr í eins herbergis kjallaraholu án hita, vatns eða salernis.

Flestar stundir grúfir hún sig upp að vegg í herberginu og grætur. Hún er ekki lengur, móðir, eiginkona, dóttir eða systur.

Mónu hefur verið boðið að setjast að í landinu sem grandaði fjölskyldu hennar en hún er hikandi.

"Ég trúi ekki lengur að ég verði nokkru sinni hamingjusöm aftur" segir hún."Skömmin er yfirþyrmandi, ég var skólakennari nú er ég betlari. Síðasta minningin af dóttur minni er að hún var að leika sér á meðan aðrir í fjölskyldunni stigu út veröndina til bæna þann 31 mars. 2003. "

"Passaðu að detta ekki" sagði hún og brosti við dóttur sinni um leið og hún snéri sér í átt til Mekka.  Það næsta sem hún vissi var hún stödd á sjúkrahúsi með þrjú sprengjubrot í höfðinu, heyrnarlaus á hægri eyra og lömuð vinstra megin líkamans.

Hún spurði eftir dóttur sinni og fjölskyldu en fékk engin svör. Eftir þrjár aðgerðir hélt hún heim. Eiginmaður hennar sagði henni að öll fjölskylda hennar væri látin. "Það var erfiðasti dagur lífs míns. Mér fannst eins og ekkert væri eftir" sagði Móna um þann dag.

Hann sagði að best væri að þau seldu hús sitt og flyttust frá þorpinu og settust að í Austurríki. Móna gaf eiginmanni sínum leyfi til sölunnar. Nokkru seinna sagðist hann ekki hafa neinn áhuga á að yfirgefa Írak og lýsti því yfir að hann vildi eignast aðra konu. "Hann fórnaði mér" sagði hún með tárin flóandi niður kinnarnar."Hann fékk húsið mitt og launin mín sem hann notaði til að kaupa nýjan bíl. En nú var ég þurfalingur, óvinnuhæf, byrði".

Móna gaf öll föt dóttur sinnar og leikföng. "Hárspennurnar, fyrsta afmæliskertið hennar, litina hennar, öll mjúku leikföngin sem sum hver hún hafði ekki einu inni leikið sér enn að".

"Ég pakkaði niður í ferðatösku og fór".

Móna dvaldi um hríð hjá aldraðri konu sem bjó í grenndinni, eða þar til maður hennar kom með prestinn til að skilja við hana. Hún tók hönd eiginmannsins og kyssi fingur hans og bað hann um að skilja ekki við sig. Hann kippti til sín hendinni og sagði að hún væri ekki lengur kona sín og hefði því ekki rétt til að kyssa hann framar.

Fjarlægir ættingjar hennar töldu sig ekki geta tekið á móti henni í því ástandi sem hún var´og það eina sem beið hennar var vergangur.

"Ég seldi það sem ég átti, jafnvel giftingarhring móður minnar og hélt af stað út í buskann."

"þegar ég kom til Jórdaníu dvaldist ég á gistihúsi þar til því var lokað. Nú bý ég í þessu herbergi og eigra þess á milli um göturnar hlægjandi. Ég veit ekki af hverju ég er hérna eða hvert ég er að fara".

 

Hinar ósnertanlegu....

Írakar eru nú í þriðja sæti þeirra þjóða og þjóðarbrota sem eru á vergangi í heiminum. Aðeins Palestínumenn og Súdanir eru fleiri. Tala landflótta Íraka á eftir að aukast þar sem engin merki eru um að styrjaldarástandinu í landinu sé að linna.

Talið er að 2.5 milljónir Íraka séu landflótta í Sýrlandi og í Jórdaníu. Í báðum löndum er einnig fjölda landflótta Palestínumanna að finna. Í Líbanon, Egyptalandi, Íran og Tyrklandi fjölgar Írökum einnig jafnt og þétt. Í þessum löndum sem mest standa straum af kostnaðinum við flóttamennina sjálf, eru mennta og heilbrigðis-kerfin þanin til hins ýtrasta, vatnsskortur er mikill og þjónusta við sorphirðu og skólp hefur riðlast að því marki að heilsu fólks stafar hætta að. Þrátt fyrir að þessi mál hafi verið í sviðsljósi frétta í nokkur ár, vantar mikið á að brugðist hafi verið við þessum vanda sem skyldi af umheiminum.

Einn er sá hópur meðal flóttafólksins frá Írak sem hefur all-mikla sérstöðu. Þessi hópur eru konur og börn landflótta Palestínuaraba sem búið hafa í Írak, sumt hver allt frá árinu 1948. Sadam Husayn hlóð nokkuð undir þetta fólk og það var því fljótlega talið til eins þjóðarmeinanna eftir að honum var steypt af stóli. Verst úti af þessum hópi  urðu ekkjur og eiginkonur flúinna eða dáinna Palestínumanna. Þær voru  algjörlega úthrópaðar strax og fundamentalisminn settist að í landinu undir áeggjan klerka beggja megingreina Íslam. Þær flúðu heimili sín í Bagdad og hafa dvalist í tjaldbúðum frá árinu 2006 við landamæri Sýrlands. En þessar einstæðu mæður komast hvergi, eiga ekki neitt og eru álitnar dreggjar samfélagsins í Írak. Þær eru "hinar ósnertanlegu" Íraks.

Hluta þessara kvenna er sagt að íslendingar séu tilbúnir til að hjálpa og jafnvel bjóða hér búsetu. Það er einkar viðeigandi þar sem íslendingar studdu dyggilega þær ákvarðanir sem urðu til þess að þetta fólk varð fyrst landflótta frá heimalandi sínu Palestínu og síðan aftur úr landinu sem það hafði flúið til, Írak.

Íslendingar vilja sem sagt gera einhverja yfirbót sem er öllum hollt að gera af og til. En samt heyrast líka raddir um að þessar konur séu betur settar heima hjá sér og að þessum krónum sem á að verja til að koma þeim fyrir hér, sé betur varið í að byggja upp heimili þeirra í eign landi. Þeir sem þannig tala ættu endilega að koma með nákvæmari tillögur. Ég er handviss um að konur þessar yrðu því fegnastar að fá að snúa aftur til heimila sinna sem nú eru sum hver í eigu gyðinga í miðri Jerúsalem. 

 

Biðjið fyrir Burma, börnin þar deyja á meðan pólitíkusarnir rífast.

 

Á meðan ég skrifa þessar línur deyja nokkrir tugir Burmabúa, meiri hluti þeirra eru börn. Hörmungarnar sem gengu yfir Burma fyrir nokkrum dögum gætu alveg eins hafa átt sér stað á Mars. Viðbrögð stjórnmálamanna Vesturlanda eru að velta því fyrir sér hvernig þessar náttúrhamfarir geta mögulega breytt pólitísku landslagi landsins.

Stjórnvöld í Burma hafa aðeins leyft fáeinum löndum óheft aðgengi til hjálparstarfa og á meðan þjarka auðugu þjóðirnar um pólitík. Kínverjar hafa leyfi til hjálparstarfa en það er óhugsandi fyrir Evrópuþjóðirnar og USA að beina hjálp sinni í gegnum þá.

Tillögur um að varpa niður á flóðasvæðin hjálpargögnum ná ekki fram að ganga af ótta við að her landsins nái í hjálpargögnin og noti til eigin þarfa. Allar ábendingar um að héruðin séu lokuð af bæði fyrri her og öllum öðrum og að á þeim sé enginn nema þeir sem á þurfa að halda, eru hafðar að engu og afhjúpa pólitískt stýrðan hjálparhug Vesturlanda.

Tala látinna er nú komin yfir 100.000. Tvær milljónir manna eru á vergangi og hafa ekkert til að leggja sér til munns annað en það sem finna má á víðavangi. - Þrátt fyrir að margir séu að vona að þetta "vandamál" hverfi bara og að sjónvarpið geti aftur einbeint sér aftur að dægurmálunum, munu eftirmál þessara hörmunga verða langdregin. Héraðið sem varð harðast úti er mikið hrísgrjónaræktarsvæði. Öll uppskeran eyðilagðist. Hrísgrjón eru ein helsta útflutningsvara Burma og eyðileggingin mun hafa áhrif á hrísgrjónaverð heimsins og þar af leiðandi á aðra matvöru einnig. 

Til að koma í veg fyrir að ótölulegur fjöldi Burmabúa svelti ekki í hel þarf að skipuleggja á næstu klukkustundum og dögum loftbrú til Burma með matvælum sem kasta á niður á svæðið til íbúa þess.

Mér segri svo hugur að það verði ekki gert.

Biðjið fyrir íbúum Burma, börnin þar deyja á meðan pólitíkusarnir rífast.

 

 

 

Matthías Jochumsson og hinn persneski Messías

Stundum eru tilviljanirnar svo undarlegar að það er ekki furða að það hvarfli að fólki að ekki sé um hreinar tilviljanir að ræða.

Einn af fyrstu íslendingunum sem tóku bahai trú var búfræðingurinn, rithöfundurinn og að marga mati, sérvitringurinn Jochum Eggertsson. Jochum var líka þekktur undir skáldanafninu Skuggi. Jochum var barnabarn Matthíasar Jochumssonar þjóðskálds. Jochum arfleiddi bahai samfélagið á Íslandi að landareiginni Skógum í Þorskafirði, fæðingarstað Matthíasar og hefur þar verið ræktaður allmikill skógur.

Það sem fæstir vita er að Matthías Jochumsson var fyrsti Íslendingurinn sem heyrði um bahai trúna. Matthías sótti heimssýninguna í Chicago 1893 þar sem Bahai trúin var í fyrsta sinn kynnt á vesturlöndum. Kynninguna flutti Rev. Henry Jessup sem hafði verið trúboði í Sýrlandi. Ræða hans var síðan gefin út í bók sem innihélt samantektir af þeim ræðum sem haldnar voru á "Alheimsþingi Trúarbragða" eins og þessi hliðarráðastefna heimssýningarinnar var kölluð. Bók þessa er að finna í bókasafni Matthíasar. 

Fyrsta kynning á bahai trúnni hér á landi fór fram árið 1908. Það var Þórhallur Bjarnason biskup sem þá reit grein í Kirkjublaðið þar sem hann rekur helstu kenningar trúarinnar, fer lofsamlegum orðum um hana og talar um upphafsmann hennar sem hinn persneska Messías. Heimildir Þórhalls eru ókunnar, en vitað er að Matthías og Þórhallur voru mestu mátar.

Bahai samfélagið á Íslandi fékk fyrst vitneskju um þessa grein Þórhalls þegar að Kristján Eldjárn þáverandi Forseti, benti nokkrum bahaium á hana þar sem þeir voru í formlegri  heimsókn á Bessastöðum.

 

Stighækkandi opinberun, tengslin milli manna og Guðs samkvæmt Bahai kenningum

Kjarninn sem enginn getur þekkt

Til þess að fjalla um hvernig bahá'íar líta á tengslin milli Guðs, trúar og mannkyns, er best að byrja á skilningi þeirra á Guði. Þar er frumatriðið að gera sér grein fyrir að Guð er óskiljanlegur. Bahá'u'lláh kenndi að Guð sé skapari alheimsins og að hann hafi stjórn hans í hendi sér. Eðli hans er án takmarkana, óendanlegt og almáttugt. Það er því ógerlegt fyrir dauðlega menn, með takmarkaðan skilning og getu, að átta sig á eða skilja milliliðalaust hinn guðlega veruleika, tilgang hans og á hvaða hátt hann vinnur.

Þó að Guð sé í kjarna sínum óþekkjanlegur hefur hann valið að gera sig kunnan mannkyninu gegnum guðlega boðbera hvern eftir annan. Þessir boðberar hafa verið eini vegurinn til þekkingar á Guði og í þeirra hópi eru stofnendur trúarbragða heimsins; Móses, Krishna, Zaraþústra, Búdda, Kristur og Múhameð svo að nefndir séu þeir sendiboðar sem best eru þekktir.

Boðberarnir eru, með orðum Bahá'u'lláh, „opinberendur Guðs“. Opinberendurnir endurspegla á fullkominn hátt eigindir Guðs og eru hreinir farvegir fyrir vilja hans mönnunum til handa. Kenningin að Guð hafi sent röð sendiboða til að fræða mennina er kölluð „stighækkandi opinberun“. Þessu má líkja við fræðslu í skóla. Eins og börn byrja með einfaldar hugmyndir í grunnskóla og fá síðan smátt og smátt flóknari verkefni og viðfangsefni þegar lengra er komið þannig hefur mannkynið verið frætt af röð sendiboða. Á hverjum tíma hafa kenningar sendiboðanna um Guð ekki ráðist af þekkingu þeirra heldur þroskastigi okkar mannanna.

Tvíþætt staða

Opinberendur Guðs hafa tvíþætta stöðu. Annars vegar eru þeir guðlegar verur sem spegla fullkomlega vilja Guðs. Hins vegar mannverur, sem ganga í gegnum fæðingu, sjúkdóma, þjáningar og dauða. Þeir hafa mismunandi efnisleg einkenni og tala til mannkynsins á mismunandi skeiðum sögunnar. Þessi mismunur veldur menningarlegri aðgreiningu milli trúarbragða sem stundum dylur eðlislæga einingu þeirra.

„Sérhverjum spámanni, sem Almættið, hinn óviðjafnanlegi Skapari, ákvað að senda til okkar á jörðu, hefur verið treyst fyrir boðskap og falið að koma fram með þeim hætti, sem best þjónar þörfum þess tíma sem hann birst á“, sagði Bahá'u'lláh.

En í öllum meginatriðum hefur þó hinn andlegi boðskapur sendiboða Guðs verið hinn sami á öllum tímum. Allir hafa þeir lagt áherslu á mikilvægi þess að elska Guð og hlýðni við vilja hans og á ástina til mannkynsins. Þó að orðin hafi verið breytileg, hafa þeir allir kennt „gullnu regluna“, að menn skuli koma fram við náunga sinn eins og þeir vilja að komið sé fram við þá.

Bahá'u'lláh ritaði: „Vitið með vissu að kjarni allra spámanna Guðs er einn og hinn sami. Eining þeirra er algjör. Guð, skapari vor, segir: Það er engin aðgreining af neinu tagi meðal flytjenda boðskapar míns.“

Fyrir tilstilli guðlegrar opinberunar upplýsa boðberar Guðs mannkynið um vilja Guðs. Þetta ferli opinberunar hefur verið skráð í helgiritum trúarbragðanna, helgiritum sem ná allt frá Torah til Kóransins og fela í sér rit hindúa, búddista, kristinna manna og rita Zaraþústra. Þessar rit hafa að geyma það sem mannkynið hefur skráð um opinberað orð Guðs.

(Tekið af síðu Bahai samfélagsins á Íslandi)

Spámaðurinn sofandi

  Í dag eru til hundruð nýaldarlækna og bókstaflega þúsundir sjúklinga um allan heim sem nota lækningaaðferðir sem þróaðar voru af manni sem hafði enga læknisfræðimenntun og framkvæmdi árangursfyllsta starf sitt meðvitundarlaus. Þessi maður hét Edgar Cayce hinn sofandi spámaður Ameríku, einn af almerkilegustu sjáendum 20 aldarinnar.

Edgar Cayce var fæddur á bóndabæ nálægt Hopkinsville í Kentucky-fylki í Bandaríkjunum 18 mars 1877. Fyrstu teikn um skyggnigáfu hans komu snemma í ljós. 7 ára að aldri sagði hann foreldrum sínum af fundum sínum með látnum afa sínum. Og ýmislegt bendir til þess að hann hafi haft sýnir af engli. Cayce gekk ekki í skóla nema fram að áttunda bekk og 16 ára var hann farinn að vinna í bókabúð. Eins og margir ungir Ameríkanar lék hann hafnarbolta í frístundum. Eitt sinn við slíkan leik fékk hann mikið högg á bakið sem gerði hann órólfæran. Á meðan hann þjáðist í rúminu skipaði hann móður sinni skyndilega að útbúa og bera á eymslin frjókornaseiði sem hann tilgreindi, sem hún og gerði. Morguninn eftir reis Cayce á fætur og kenndi sér einskis meins. Hann mundi þó ekki eftir neinu af þessari reynslu sinni, sem seinna kom í ljós að átti eftir að verða einkennandi fyrir líf hans.

Árið 1898 þegar Edgar var 21 árs gerðist hann sölumaður fyrir bréfsefnisheildsala og með honum hafði vaknað áhugi á ljósmyndun, en jafnframt var hann á ystu nöf með að verða einn af fremstu læknamiðlum sem heimurinn hefur þekkt. Þá þróun má rekja til veikinda sem hann átti sjálfur við að stríða og honum flaug í hug að lækna mætti með aðstoð dávalds. Hann fór á fund eins slíks sem ekki tókst samt að lækna meinið. En í einum af dásvefninum, í djúpu dái, tók Cayce skyndilega að lýsa meðali sem lækna myndi mein hans. Læknislyfið hreyf og hann fór að velta því fyrir sér hvort hann gæti endurtekið leikinn og orðið öðrum til góðs.

Áður en leið á löngu varð honum mögulegt að losa sig við þjónustu dávaldsins því hann gat komist í dásvefn hjálparlaust og af eigin rammleik.
 

Lækningar Cayces eru allt of margar og vel sannaðar til að geta kallast umdeilanlegar í dag, en hann fékkst ekki við trúarlegar lækningar í þeim skilningi sem það orð er notað. Hann stundaði ekki handa-yfirlagningar eða tók fólk í meðferð. Hæfileikar hans fólust að miklu leiti í að sjúkdómsgreina, sem hann gat oft á tíðum gert án þess svo mikið sem berja sjúklinginn augum. Oft á tíðum stönguðust greiningar hans algjörlega á við hefðbundnar læknagreiningar. En aftur og aftur reyndist Cayce hafa rétt fyrir sér og læknarnir rangt. Meðhöndlunaraðferðir hans voru ýmiskonar, allt frá hefðbundnum laxerolíukúrum og smáskammta-læknisaðferðum, til frekar ótrúlegra læknisaðferða eins og inntöku á sængurmaurasafa.
 

En eitt höfðu aðferðirnar þó sameiginlegt, þær virkuðu. Þegar hann lést árið 1945 hafði hann meðhöndlað mörg þúsund sjúklinga með góðum árangri, sem oft hafði verið vísað til hans af þeim sem störfuðu í læknastétt. Skyggnin sem lá að baki lækningastarfsemi Cayces leiddi hann inn á undarlegar leiðir. Eitt sinn hafði hann t.d. upp á morðingja með hæfileikum sínum. Í því tilfelli féll á hann sjálfan grunur um að hafa framið morðið því einn af rannsóknarlögreglumönnunum sem málið rannsökuðu trúði ekki á skyggnigáfu og var þess fullviss að vitneskja Cayces gæti aðeins stafað af því að hann hefði sjálfur framið morðið.
 

Frá sjúkdómsgreiningum sínum fór Cayce að stunda lífgreiningu, það er, lagði mat á framtíð sjúklingana. Vegna þess að í vöku var Cayce ákaflega bókstafstrúaður kristinn maður olli það honum talsverðri truflun, þegar honum varð ljóst að í dái gat hann greint frá fyrri lífum einstaklinga og sett fram fyrnalanga sögu mannskynsins sem náði langt aftur til hins forna meginlands Atlantis.

Adhan, bænakall múslíma sem íslensk stjórnmálakona kallar "gól"

Adhan eða bænakall múslíma hefur verið í umræðunni upp á síðkastið. Bænakallið fer fram fimm sinnum á dag og er kallað af sérstökum bænakallara (Muezzin)  úr bænakallsturninum (minaret) sem jafnan er byggður utan á moskur (bænahús) múslíma. Það var Múhameð sem ákvað að nota skyldi mannsröddina til bænakvaðningar, frekar en klukkur eins og hinir kristnu gera og gerðu eða horn líkt og gyðingar gerðu. Sagt er að blökkumaður og fyrrum þræll Bilal ibn Ribahað nafni hafi verið fyrstur til að kalla til þessarar bæna. Bænakallið sjálft eru 7 eða átta setningar, eftir því hvort um er að ræða Shi´a eða Sunni moskur.

Bænakallið er tónun sem fylgir afar mótuðum reglum og setningafræði. Lengri og lengri þögn fylgir hverri setningu. Á helgidögum er algengt að tveir kalli út samtímis.

Bænakallið hljómar svona í lauslegri þýðingu.

Guð er mestur.

Ég ber þess vitni að enginn er drottin nema Guð.

Ég ber þess vitni að Múhameð er boðberi Guðs.

Hraðið ykkur til bæna.

Hraðið ykkur til velfarnaðar.

Hraðið ykkur til hins besta (þessari línu er bætt við hjá Shi´a múslímum)

Guð er mestur.

Það er enginn drottin nema Guð.

Það eru til leiðir til að egna fólk upp og misbjóða því á marga vegu.  Ein aðferðin er að smána trúarhefðir þess og kalla það sjálft uppnefnum.

Ég var afar hissa að sjá á bloggi þekkts forsprakka eins af stjórnmálaflokkum landsins kalla bænakall múslíma "gól" og "óhljóð" og taka undir með fólki sem nefnir bænakallið "hávaða" og múslíma sjálfa "hyski." - Þetta gerir viðkomandi á bloggsíðu sem er sífellt að bjóða fólki að ganga í flokkinn og hefur sérstakt innskráningarkerfi á síðunni til þess. - Fyrir utan að vera í stjórnmálum rekur þessi aðili víst einhverjar verslanir í landinu. Það er ekki hægt að skilja á viðmóti hans annað en hann sé að afþakka viðskipti við þetta "gólandi hyski." Hann þarf alla vega ekki að undra þótt múslímir landsins og jafnvel þeir sem láta sig mannréttindi almennt varða, beini viðskiptum sínum annað.

Atlantis

Hvernig varð goðsagan til.

Í kringum árið 590 fyrir Krist lauk gríski stjórnmálamaðurinn Solon við röð pólitískra og efnahagslegra umbóta í Aþenu. Til að gefa þeim tóm til að skjóta rótum fór hann í langferð til Egyptalands. Nákvæm lýsing á ferðalagi hans hefur því miður ekki varðveist en talið er að Solon hafi heimsótt stjórnarfarslega höfuðborg Egyptalands, Sais, sem stóð aðeins 16 km frá Naucratis einu Grísku hafnarborg landsins. Heimsókn Solons til Sais var söguleg. Hann hafði mikinn áhuga á liðnum tímum og gerði sér far um að ræða við fornfræðinga, skjalaverði og sagnfræðinga og ekki hvað síst, við presta gyðjunnar Neith.
Einn af þeim sagði honum einkennilega sögu af styrjöld sem geisað hafði í fornöld og af meginlandi sem sokkið hafði í sæ. Það lítur út fyrir að Solon hafi orðið djúpt snortinn af frásögninni sem honum var sögð til að sanna að sagnfræðileg gögn Egyptalands næðu lengra aftur en þau grísku.Ýmislegt bendir til þess að Solon hafi ritað hjá sér minnispunkta, ef til vill með það fyrir augum að setja saman skáldsögu um efnið þegar hann kæmi heim. Ef svo var tókst honum það ekki, en hann endursagði frásögnina góðum vini og ættingja, Dropidesi. Dropides sem var kominn fast að níræðu, sagði söguna barnabarni sínu Critiasi sem sagði hana sínu barnabarni Critiasi öðrum. Critias hinn yngri var náskyldur Platoni, manni sem lýst hefur verið sem mestum allra grískra heimspekinga. munnmæli þessi urðu heimildir Platons að frásögn sinni af Atlantis. Ef til vill hafa fylgt frásögn Critiasar minnisblöð Solons en þeirra er hvergi getið. Seinna ákvað Platon að deila þessum heimildum með heiminum og gerði það í tveimur ritverkum, Timaeus og Critias. Þó sagan væri brotakennd, varð hún grundvöllur að heilum iðnaði sem þrífst vel enn þann daginn í dag og er fyrsta og elsta heimild okkar um Atlantis.

Í Timaeusi eru frásagnarbrotin heillegri og hefjast á lýsingu hugmynda Egypta um endurtekningu hörmunga. Prestar gyðjunnar Neith skýrskota til grísku arfsagnarinnar um Phaethon sem eyddi öllu á jörðinni með eldi vegna þess að hann missti stjórn á vagni föður síns Heliosar. Þó að um táknræna lýsingu væri að ræða, fullyrti presturinn að hér væri raunsönn lýsingu á ferð um hvernig himinhnettirnir hefðu rekist saman á himninum og valdið mikilli eyðingu á jörðinni. Hann gefur einnig í skin að slíkir atburðir eigi sér stað með vissu millibili í alheimssögunni. Presturinn heldur síðan áfram að segja sögu forfeðra Salons Aþenubúanna, sem Egyftaland geymdi heimildir um allt að 9000 ár aftur í tíman. Á þeim tímum, sagði hann, var til í Atlantshafi, utan súlna Herkúlesar, eða Gíbraltar eins og þær eru kallaðar í dag, eyja nokkur stærri en Libya og Asía til samans. Yfir henni og fjölda smáeyja, ríkti voldugt herveldi hvers yfirráð teygði sig allt að ströndum norður Ítalíu. Herveldi þetta réðist inn í Egyptaland og Grikkland níuþúsund árum fyrir tíma Solons. Þegar styrjöldin braust út féll Egyptaland en borgríki Aþeninga héldu velli gegn ótrúlegum líkum og tókst að síðustu að snúa styrjöldinni sér í hag og frelsa nokkur af þeim ríkjum sem sigruð höfðu verið. Þetta voru erfiðir tímar fyrir Atlantis. Í kjölfar hernaðarósigrana gengu yfir heimaeyju þeirra svo öflugar jarðhræringar og flóð að allar herdeildir þeirra sukku í jörðu og sjálf eyjan Atlantis hvarf í djúp hafsins.
Samkvæmt frásögn Solons eins og hún er höfð eftir Platon gengu hörmungarnar yfir á einum degi og einni nóttu, og ollu því að Atlantshafið varð í langan tíma ósiglanlegt vegna misturs og leðju.

Í bókinni Critas útskýrir Plató arfsögnina um upphaf Atlantis og segir frá því hvernig guðirnir skiptu jörðinni í hluta til þess að skapa mannkynið. En lýsing hans á meginlandinu og íbúum þess líkist meira sagnfræði.
Hálfa leið eftir allri eyjaálfunni var frjósöm strandlengja. Nokkrum mílum í burtu í miðju eyjarinnar stóð lágt fjall, kannski ekki meira en hæð, en á henni byggðu eyjaskeggjar sína elstu borg. Borgin var umkringd þremur dýjum, sem arfsögnin sagði að guðinn Póseiton hafi grafið. Gnægð var af gróðri og dýralífi sem virðist hafa verið svipað og gengur og gerist í hitabeltinu.
Þar var unninn úr jörðu óþekktur málmur,oricalsinum, sem lýst er sem verðmætari en nokkuð nema gull. Borgin á hæðinni varð að höfuðborg landsins. Skurður var grafinn frá sjó að ysta díki og höfn í miðju landi búin til. Díkin sjálf voru brúuð á mörgum stöðum og margir minni skurðir grafnir milli þeirra og inn og útgönguleiðir varðaðar með turnum. Veggir voru reistir í kringum hvert díki. Ysti veggurinn var lagður kopar, miðveggurinn tini og innsti veggurinn oricalsinum. Í borginni mátti finna almenningsböð, jafnt sem einkaböð, gosbrunna og rennandi vatn, sem hitað var upp, og jafnvel reiðvelli. Úr grjótnámu ekki langt frá var höggvinn steinn svartur, rauður og hvítur sem notaður var í allar byggingar. Fyrir utan borgina fóru flutningar og áveita eftir þéttu neti skurða, sem voru svo stórir að Plató átti auðsjáanlega erfitt með að trúa að þeir hefðu verið gerðir af manna höndum.
Stjórnarfarslega var Atlantis samband 10 konungsdæma sem hvert um sig var sjálfstætt ríki en samt bundið saman með ákvæðum um að hvert þeirra skyldi útvega hermenn til að verja veldið í heild. Meirihluti atkvæða hinna tíu konunga var nauðsynlegur til þess að hægt væri að dæma Atlantisbúa til dauða.
Frásögn Platós kynnti undir ímyndunarafl bæði þeirra sem lásu og skrifuðu um hana. Nýleg áætlun gerir ráð fyrir að yfir 1000 bækur hafi nú verið gefnar út um Atlantis og er sú áætlun talin hógvær. Þessi ritverk má flokka í þrjá meginflokka. Þann sem leitast við að sanna að Atlantis hafi verið til, þann sem styður og lýsir lifnaðarháttum og menningu Atlantis og að síðustu þann sem afneitar því að Atlantis hafi verið til í raun og veru en leitar að öðrum sögulegum skýringum á arfsögninni.
Ein af þeim bókum sem fyllir fyrsta flokkinn og er ein af eldri útgefnu bókunum um efnið, er Atlantis, The Antediluvian World eftir Ignatius Donnelly. Donnelly sem gaf út bók sína árið 1882 var heillaður af líkum menningar- og tungumálaþáttum forn-Egypta og þeirra sem byggðu suður-Ameríku til forna. Hann benti á að báðar þjóðirnar hefðu byggt píramída, báðar smurðu lík sín og báðar réðu yfir háþróaðri stjarnfræði.
Arfsagnir beggja vegna Atlantshafsins geyma líkar frásagnir, jafnvel staðarnöfn eru lík. Til að skýra þessar sameiginlegu þætti gerði Donnelli ráð fyrir Atlantískri menningu sem breiddist samtímis út til austurs og vesturs þegar eyálfan sökk. Annan flokkinn fylla meðal annars rit Maddam Blavanský sem leit á sögu Atlantis sem hluta af 18 milljón ára sögu mannkynsins og rit Edgar Cayce hins fræga Ameríska sofandi spámanns, sem dró upp myndir af Atlantis sem í mörgum tilvikum líkjast stórbrotinni vísinda-skáldsögu. Cayce trúði því ásamt fjölda annarra dulrænna rithöfunda að í raun hefði Atlantis sokkið þrisvar og þeir atburðir sem Plató lýsir hefðu gerst þegar Atlantis sökk í þriðja og síðasta sinn. Í reynd hefðu þá síðustu leifar mikillar heimsálfu, sem náði frá Mexíkóflóa yfir í Miðjarðarhaf, verið að sökkva í sæ. Það eina sem eftir standi pp úr sé hluti Ameríku, Vestur-Indíum og Bahama-eyjar.Cayce kenndi að á Atlantis hefði þrifist hátæknivædd menning sem grundvallaði vísindi sín á kristöllum, vísindum sem nú eru týnd. Það eru greinilegar vísbendingar um það í ritum Cayces að síðustu hörmungarnar sem gengu yfir Atlantis hafi verið af mannavöldum og orsök mikils vopnabúnaðar sem nota átti til þess að frelsa kynþátt þræla undan tilbúninni og stökkbreyttri herraþjóð.
Þriðja flokkinn fylla bækur eins og bókin End of Atlantis eftir Prófessor Luce, sem bendir á að frásögn Platós af hinni týndu álfu eigi margt sameiginlegt með því sem við vitum um hábronsaldar menningu Aegeana. Siðmenning sú blómstraði löngu fyrr en Egypsku heimildirnar segja til um, en nútímafræðingar halda að ef til vill hafi Plató einfaldlega ruglast á eða ranglega þýtt níuþúsund ár fyrir níuhundruð. Ef svo er hafa hörmungarnar sem eyddu Atlantis átt sér stað í kringum 15oo fyrir Krist frekar en 9600 f.K. Svo einkennilega vill til að sé reiknað með tímasetningunni 15oo f.K. ber hana upp á þann tíma er ótrúlegar hamfarir sannanlega eyddu miklu heimsveldi, þ.e. Minoan-veldinu á eyjunni Krít. Hamförunum ollu mikið gos í eldfjalli á eynni Santorin 70 mílur norður af Krít. Þetta eldgos er talið hafa verið 5 sinnum öflugra en þegar eyjan Krakatoa sprakk í loft upp og sendi flóðöldur þvert yfir Kyrrahafið á síðustu öld. Öldur frá Santorin skullu án efa á Krít og ollu gereyðingu slíkri að hið gamla heimsveldi náði sér aldrei aftur á strik.

 

Helena Patrovanía Blavatský

Þegar að rússneska skáldkonan Helena Fadeyev lá fyrir dauðanum aðeins 27 ára að aldri varði henni að orði: "Ef til vill er þetta fyrir bestu, mér verður alla vega forðað frá því að vita um örlög Helenu".

  Helena sú sem hún átti við var dóttir hennar, Helena Parovanía Hahn, óstýrilátt stúlkubarn sem fædd var að því er sumir segja löngu fyrir tímann þann 30 júlí 1831. Örlög Helenu urðu þegar á allt er litið vægast sagt undarleg. Hún hlaut nokkura uppfræðlsu í tungumálum og tónlist frá einkakennslukonu sem sagt er að hafi haft orð á hæfileikum Helenu á sviðum vísinda og bókmennta. En þrátt fyrir aðdáun hennar á Helenu varð samband þeirra þvingað.

Einhvern tíma á árinu 1847 komst pirringur kennslukonunnar í hámark og varð til þess að hún hrópaði á nemanda sinn að enginn mundi nokkru sinni fást til þess að giftast henni, jafnvel ekki hinn "plómuvana hrafn", Nikifor Blavatský sem þá var varafylkisstjóri í Erivan héraði. Helena ákvað að afsanna fullyrðingu lagskonu sinnar og þann 7. júlí 1848 varð hún að rjóðri brúður herra Blavatskýs.

Vera má að Herra Blavatský hafi í raun verði plómulaus eins og viðurnefni hans gaf til kynna, því hjónabandið varð aldrei fullnað. Þó verður að gæta sanngirni í því efni, Helena gaf honum lítinn tíma í að reyna því daginn eftir afhöfnina hljópst hún á brott með það fyrir augum að halda til Persíu, en var snúið til baka af varðflokki Kósakka.

Þremur mánuðum seinna hljópst hún aftur á brott og í þetta sinn til heimilis afa síns og ömmu. Fullkomlega ómyndugur til að takast á við þessa böldnu ungu konu ákvað afi hennar að senda hana til föður hennar í Sankti Pétursborg. Hluta ferðarinnar varð að fara sjóleiðis í bát. Af hræðslu við að verða send aftur til bónda síns tókst Helenu að telja skipstjórann á að setja þjóna sína á land í Kerch en sigldi síðan sjálf áfram með honum til Konstantínópel.

Erfitt er að henda reiður á með einhverri vissu hvað gerðist næst. Sérlegur ævisöguritari Helenu Blavatskýs, frú A P Sinnet heldur því fram að Helena hafði í Konstantínópel hitt greifafrú sem hún ferðaðist með til Grikklands og Egyptalands. En frændi hennar Witte greifi segir að hún hafi gerst sýningarstúlka í fjölleikahúsi og tekið upp samband við Ungverksan söngvara Agardi Metrovitch að nafni. Metrovitch þessi ku hafa flutt hana með sér til Evrópu og þar féllst hún á að giftast honum, auðsjáanlega búin að gleyma að hún var þegar gift.

Sennilega hefur þetta minnisleysi orðið að viðvarandi vandamáli því nokkrum árum seinna fékk afi hennar bréf frá enskum herramanni sem virtist sannfærður um að hann ætti að giftast Helenu. Af þeim bréfaskriftum er hægt að draga þær áætlanir að Helena var stödd i Ameríku sumarið 1851 og sótti meðal annars Voodoo-galdra athafnir í New Oleans.

Árið 1851 mun hafa verið gott ár fyrir grósku hvers kyns dulrænna fyrirbrigða í Ameríku, og það ár hittir Helena í fyrsta sinn holdi klæddan "kennara sinn", "öldunginn", eða "bróðurinn", sem verið hafði verndari hennar og gætt hennar í alvarlegum skakkaföllum á ærslafullum yngri árum. Kennari þessi var dulinn meistari og birting hans olli verulegum breytingum í lífi Helenu.

Með þennan öfluga leiðbeinanda á bak við sig lærði hún smá-saman að beita andlegum kröftum sínum. Hún ferðaðist til Himalajafjalla og nam þar austurlenskar dulrænar hefðir undir leiðsögn lærðra Lama-presta og sneri síðan aftur til Evrópu til að kenna á píanó í París og London þar sem hún hitti meðal annars hinn fræga miðil Daníel Dunglas Home.

Árið 1858 sættist hún við afa sinn og senri aftur til Rússlands þar sem hún sýndi vaxandi miðilshæfileika sína á miðilsfundum á meðal hástéttanna þar. En stuttu seinna stakk herra Metrovitch ungverski söngvarinn upp höfðinu og nam Helenu á brott með sér á ný, að þessu sinni til Kiev, svo Odessa, þar sem þau hjú settu upp fyrirtæki við framleiðslu gerviblóma. En þá dundu hörmungarnar yfir. Metrovich sem var að reyna fyrir sér sem atvinnusöngvari ákvað að þiggja boð um að syngja í Egyptalandi.

Hann og frú Blavatský stigu á skipsfjöl árið 1871 en skipið sem þau tóku sér far með sökk á leiðinni og Metrovich drukknaði.

   Tveimum árum seinna var Helena Blavatský komin á ný til Ameríku sem á þeim tíma var uppnumin af hinum ýmsu dulrænu fyrirbrigðum. Helena hellti sér í slaginn með eldmóði og áhuga og hélt því fram að andafundir væru aðeins hluti af mun stærra þekkingarsviði. Til væru dýpri lögmál í lífinu sem fram til þessa væru svo til ókönnuð og óþekkt af hinum vestræna heimi, þó vel þekt væru í austurlöndum þar sem þeirra var vandlega gætt af hinum huldu meisturum.

Árið 1877 kom hún mörgum af þessum hugmyndum á blöð sem síðan urðu að bók í tveimur bindum sem hún gaf nafnið Isis afhjúpuð. Upplagið seldist upp á 10 dögum. Í tilraun til að lýsa anda þessa verks skrifaði John Symonds, einn af þeim sem á sínum tíma reit ævisögu Blavatskýs, að ef Atlantis hefði raunverulega verið til og ef aðeins ein persóna, ein af hinum innvígðu, hefði verið valin af guðunum til að varðveita og færa svo heiminum, hina fornu þekkingu sem skolað var í burt þegar Atlantis sökk í sæ, þá væri maddam Helena Blavantský sú innvígða persóna og bók hennar "Isis afhjúpuð" farvegur þeirrar þekkingar. Bókin var rituð eins og önnur rit Blavatskýs þá er frú Blavatský var orðin leiðtogi Guðspekifélagsins, félagskapar sem hún hafði stofnað tveim árum fyrr. Áhugi á þeim félagsskap dvínaði þegar dulrænu æðið rann af Ameríkönum þeirra tíma, en færðist svo í aukana aftur þegar frú Blavatský og þáverandi vinur hennar H.S. Olcott liðsforingi, seldu allar eigur

sínar og héldu til Indlands.    
Þar hófu þau útgáfu á mánaðarlegu riti sem þau nefndu Guðspekinginn og horfðu þaðan á félag sitt vaxa og verða að blómlegri alþjóðlegri hreyfingu.

Árið 1884 snéru upphafsmenn þessarar hreyfingar sigri hrósandi aftur til Evrópu þar sem tekið var á móti frú Blavatský í borginni Nice í Frakklandi af hefðarfrúnni Caithness sem lánaði henni íbúð í París. Skömmu síðar sigldi Helena til Englands þar sem hið virta alþjóðlega félag um andlegar rannsóknir hugðist rannsaka það sem þeir kölluðu "Hið frábæra fyrirbrigði". En áður en þeim gafst ráðrúm til að birta niðurstöður sínar var Blavatský komin í deilur vegna ásakana um fals, sem komu frá gömlum 

vini hennar, Maddam Coulumb    
Í kjölfar hneykslisins sem þær deilur ollu og sem fékk þar af leiðandi umtalsverða umfjöllun í blöðum heimsins, umorðaði alþjóðlega rannsóknarfélagið ummælin í skýrslu sinni sem í var full af lofi og birti þess í stað niðurstöður sem lýsa frú Blavatský sem einum fremsta, uppfinningasamasta og áhugasamasta falsmiðli sögunnar.

Þegar hér var komið sögu ákvað frú Blavatský, þá of þjáð af Brigth sýki til að láta ásakanirnar á sig fá, að ferðast til Ítalíu, Sviss og Þýskalands og loks aftur til Englands þar sem að hún ritaði höfuðritverk sitt "Hinar leyndu kenningar", Það rit sagði hún að væri innblásið af hinum huldum meisturum. Ritið var hátindur hrífandi ferils en frú Blavatský lést árið 1891. Ritið hennar síðasta varð varanlegur minnisvarði hennar, því guðspeki frú Blavatský reyndist a.m.k. nægilega sterk til að standast vanþóknun hins alþjóðlega andlega rannsóknarfélags.