Íslenska þjóðin er allra manna gagn

Ef eitthvað er að marka fréttaflutning blaða (og ég tek það fram að mér hefur fundist hann afar misvísandi upp á síðkastið, svo ekki sé meira sagt) fara starfsmenn Straums sem nú er í eigu og umsjá ríkisins fram á miklar (milljarða)  bónus greiðslur fyrir að innheimta fyrir fyrirtækið það sem skuldunautar þess skulda því.

(Fjármálaeftirlitið beitti neyðarlögunum á Straum Burðarás þann 9.Mars 2009 til að bjarga tugmilljarða innistæðum sem Íbúðalánsjóður og lífeyrissjóðirnir áttu í bankanum og yfirtók rekstur hans, vegna þessa féllu hlutabréf í félaginu niður um 98,83% þann sama dag í Kauphöll Íslands)

Það verður aldrei sagt um okkur Íslendinga að við kunnum ekki að gera gott úr hlutunum. Þegar ríkið er búið að ausa út peningum til að halda fyrirtækinu á floti, reyna starfsmenn þess að kúga meiri peninga út úr eigendunum með bellibrögðum sem almenningur var að vona að heyrði fortíðinni til.  - 

Fyrst fólk hefur geð í sér til að setja fram slíkar kröfur eftir allt sem á undan er gengið, trúir maður því ekki lengur að einarður brotavilji hafi ekki verið til staðar hjá fólkinu sem fór og fer enn með fjárreiður þjóðarinnar.

Meðhöndlun Icesave samninganna sem var pólitísk refskák frá upphafi sem allir flokkar komu að, hrossakaups-tilraunir skilgetinna afkvæma búsáhaldabyltingarinnar og nú, fréttir af vina og ættingja fyrirgreiðslu skilanefnda bankanna í bland við vafasama meðhöndlun FME á því sem eftir er af eigum þjóðarinnar, sýnir svo ekki verður um villst að þeir sem tækifæri fá til, fara með þjóðina sem allra manna gagn.

Stjórnkerfið sjálft er ónýtt

Á meðan vonast er til að þjóðin venjist ýldufnyknum sem leggur frá skilanefndum bankanna sem eru í óða önn að skipta milli vina sinna og kunningja því sem eftir er af hræjunum og tryggja að sama fólkið og slátraði kúnni fái í það minnsta greitt fyrir að farga hræinu, undirstrikar ríkistjórnin það í með skipunum sínum í nefndir, að hún er skilgetið afkvæmi úrkynjaðra stjórnarhátta og súr ávöxtur pólitísks sifjaspells.

Þingflokkarnir skipa enn og aftur í nefndirnar, afdankaða og hæfleikalausa stórnmálamenn og konur sem þeir vilja sjá fyrir bitlingum. Engum í plokkspólitík dettur í hug að ráða í stjórn seðlabankans fólk sem hefur vit á fjármálum, frekar en fólk í Þingvallanefnd sem hefur áhuga, jafnvel þekkingu,  á menningu og náttúru landsins.

Og það sem er verst er að allir sjá hversu ótrúlega spillt þessi flokkspólitíska hugsun er, líta jafnvel undan af blygðun,  þegar óforskammaðir flokksforingjar hygla sér og sínum á kostnað þjóðarinnar sem berst í bökkum við að borga óráðsíuna eftir þá og þessa vini þeirra.

Jú, bloggarar og fréttastofur eru fullir vanþóknunar, en neita samt að fordæma sjálft meinið sem er fullt af grút og viðurkenna að núverandi stjórnkerfi þar sem stjórnmálaflokkar fara með völdin er ónýtt og óbætanlegt.

Þeir sem vilja ekki að þetta haldi áfram, verða að rjúfa sig frá flokks-pólitíkinni og leita annarra leiða.  Stjórnarskipti hafa engin áhrif á grunneðli stjórnmála í dag. Að því leiti er sami rassinn undir þeim öllum.

Eina leiðin er að leggja niður flokkskerfið með öllu sem því tilheyrir. Þangað til að tekið verður upp óflokksbundið persónukjör munu krossvenslaðir flokksgosar halda áfram að sjúga merginn úr beinum þjóðarinnar og koma henni á kaldann klaka líkt og raunin er á í dag.

Réttlæti

Íslendingum hefur oft verið núið því um nasir, bæði af (dálítið öfundsjúkum) útlendingum og í heilbrigðri sjálfsgagnrýni að þeir séu montnir. Það verður ekki af okkur skafið að á tímabili vildum við vera; (frekar en að við værum það í raun og veru) fegurst, gáfuðust, frægust, sterkust og ríkust allra í heiminum. 

Vitaskuld skömmuðust við okkur fyrir þetta innst inni, rétt eins og fyrir blautan draum, en samt var eins og við tryðum að með smá heppni gæti hann a.m.k. að hluta, vel orðið að veruleika og við mundum fyrr eða seinna vinna eitt af stórmótunum í handboltanum, eða jafnvel lent í fyrsta sæti í Júróvisjón.

En ef einhver var raunverulega farinn að trúa því að þessi fámenna þjóð sem fyrir einni og hálfri öld var sögð fátækasta þjóð Evrópu, væri svona frábær, þá féll það sjálfsálit aldeilis með íslensku krónunni á síðustu mánuðum 2008 og útmánuðum þessa árs. Landafundir í fornöld, ótaldar fegurðardrottningar, Magnús Ver og Jón Páll, skákmeistarar, bridge spilarar, Eiður Smári, Björk eða landar á Forbes listanum, gerðu ekkert til að draga úr því falli.

Sú sjálfsskoðun sem þjóðin lagðist ósjálfrátt í eftir hrunið og sem tæpast er lokið enn, finnst mér strax hafa leitt í ljós að þjóðin býr að a.m.k. tveimur heilladrjúgum þjóðareinkennum. Hið fyrra er að  getan til að endur-uppgötva sjálfa sig og endurskilgreina markmið sín sem þjóð. (Stundum kallað Ragnar Reykháss heilkennið)Hafi markmiðið verið "heimsyfirráð eða dauði" erum við fullkomlega sátt við það í dag að ráða yfir lífi og limum okkar eigin persónu og láta það nægja.

Hitt einkennið er svo sterkt í okkur að við getum ekki orðið sátt og hamingjusöm sem einstaklingar eða þjóð án þess að gangast við því og framfylgja því.

það þjóðareinkenni er; afar sterk réttlætiskennd.

Það sem þjóðinni svíður mest er að geta ekki náð fram réttlæti gagnvart þeim sem settu þjóðina á hausinn og að hún verði að sætta sig við að þrjótarnir sleppi án verðskuldaðrar hegningar því að þeim hefur tekist að koma sjálfum sér og fénu sem þeir stálu undan.  Þeir sitja enn í fínu húsunum sínum á Englandi (eða í kringum stjórnarborð þarlendra fyrirtækja),  enn með gullið í munnvikunum og ulla á alla hina sem liggja eftir í naglasúpunni sem þeir löguðu handa þjóð sinni.

Ef að stjórnvöld hefðu einbeitt sér að því strax að safna gögnum um þá sem ollu hruninu og gefa ekki þjófunum tækifæri til að fela slóðana, mundi vera mun auðveldara nú fyrir Evu Joly og nýju saksóknarana að hafa hendur í hári þeirra, (núna þegar loks er búið að láta hana og hennar starfsfólk hafa almennilega skrifstofu og síma). Því var ekki að fagna og flokkforingjarnir gengu á sínum tíma hver fram fyrir annan til að lýsa því yfir að fólk ætti að fara varlega í að benda fingri á einn eða annan, sjálfsagt vitandi að fingurinn mundi þá um síðir beinast að þeim sjálfum.

Þannig hefðu vammlaus stjórnvöld getað sameinað þjóðina að baki sér, a.m.k. í því máli, sem ekki er lítils virði þegar ljóst er að Grettistakinu sem hrunið skapaði, verður ekki haggað nema með sameinuðu átaki.

Sumir verða eflaust til að benda á að ekki séu enn öll kurl til grafar komin og það er rétt. En það veður að segjast eins og er að frammistaða stjórnvalda, bæði núverandi og þeirra sem réðu framan af vetri, til að tryggja að réttlætið nái fram að ganga, hefur ekki verið mjög sannfærandi fram að þessu. 

Fúll á móti er megin inntak íslenskra stjórnmála

Eva Joly er fræg og flott og greinilega mun klárari en flestir okkar Frónbúa. Á dögunum fékk hún birta eftir sig sömu greinina í dagblöðum margra landa samtímis. Það gera ekki aðrir en snillingar, poppkóngar og kvikmyndastjörnur. Í henni talar hún m.a. um Ísland og segir frá því sem altalað hefur verið og margrætt hér heima í marga mánuði en engin hefur haft dug í sér til að koma á framfæri við erlendu pressuna, að ekki sé minnst á viðsemjendur okkar í Icesave-deilunni.

Þetta framtak finnst mörgum gott hjá Evu nema kannski Hrannari þeim sem hjálpar Jóhönnu forsetráðsmaddömu. Hann var fúll af því að Eva var eitthvað að hnýta í fráganginn á Icesave-samningunum þar sem greinilega er verið að kúga litlu þjóðina í norðri til að borga miklu meira en hún á á borga. Svo urðu margir aðrir fúlir út í Hrannar fyrir að vera svona fúll, sérstaklega þeir sem eru í stjórnarandstöðu og telja það heilaga skyldu sína að vera fúlir út í allt og alla sem viðkemur stjórninni.  

Það verður æ erfiðar að skilja þolgæði þeirra sem enn reyna að elta ólar við flokkspólitíkina. Að manni sækir samtímis hlátur og grátur við lestur eða hlustun á það sem þeir hafa að segja. Já, hlátur, vegna þess hve kjánalegir þeir eru við að kasta að hver öðrum pólitískum drullukökum, grát vegna þess hve mikilvægt er fyrir land og þjóð að ná samstöðu og einingu í þeim erfiðu málum sem fyrir liggja að leysa.Flest einkennist það af gamaldags hnútakasti, úreltum  flokkadráttum og dýrkun á flokkum og fyrirmönnum þeirra.

- Og svo láta þeir eins og ekkert annað betra sé til og að þjóðinni sé nauðugur einn kostur að sætta sig við þetta fár.- Þeir slá allar tillögur um Þjóðstjórn eða neyðarstjórn beint út af borðinu, vegna þess að hagmunir flokkanna koma fyrst.  Fjölskyldutengsl og  efnahagsleg krosstengsl eru svo samofin í flokkunum að hagmunir eins flokks og þjóðarinnar allrar geta aldrei farið saman.

Blindandi bros á hverju götuhorni

Ef til vill er það góða veðrið sem gerir sem gerir búmannsins-barmið dálítið hjáróma. Í myrkri og slyddu eða éli, hljóma dómsdagskenningar sennilegar.

En það er einhvern veginn erfitt að trúa því að allt sé á heljarþröm þegar blindandi bros mæta þér á hverju götuhorni og hægt er að ganga að sólskyni og yl sem gefnum hlut á hverjum degi.

Auk þess er landið er fullt af túristum sem keppast við að fylla aftur gjaldeyrishirslurnar og sjórinn er vaðandi í makríl sem einnig er spáð að verði okkur drjúg búbót. Þetta gerist þrátt fyrir að yfir þinghúsinu, nákvæmlega þar sem danska kóngskórónan snertir himininn, hangi kolsvart Icesave ský.

Í samræðum við ferðamann frá bresku eyjunni  Mön í Írska hafinu (Isle of Man) heyrði ég skrýtið sjónarmið. Hann sagðist hafa tapað talverðu fé sem hann hafði lagt inn í peningastofnun í eigi gamla Kaupþings sem hafði hreiðrað um sig á heimaey hans.

Hann var samt ekki búinn að gefa upp alla von um að fá sitt til baka þegar tímar liðu fram, en ef það gerðist ekki, ætlaði hann að eyða því sem hann ætti eftir á Íslandi. Það færi vel á því, sagði hann, að við (Íslendingar) næðum þá restinni af sparifé hans af honum og hann fengi í staðinn að uppfylltan næstum ævilangan draum um að koma hingað og njóta hinnar einstæðu náttúru landsins og söguarfleifðar sem teygði sig til heimalands hans.

Á Isle of man er t.d. að finna "Þingvöll" eins og hér enda gerðu forfeður okkar sig heimakomna á eynni fyrir 1000 árum og margir Manverjar rekja ættir sínar aftur til víkinga. Þingið þeirra "Tingwald" hefur starfað óslitið frá 978.

Þrátt fyrir augljósa íroníuna í orðum hans, var hann alls-ekki gramur út í íslensku þjóðina. Mér þótti þessi maður verðskulda titilinn Íslandsvinur og hefði veitt honum hann þarna og þá, ef ekki væri búið að gjaldfella þetta virðingarheiti með því að klína því á næstum alla útlenda framagosa sem heimsótt hafa landið undanfarin ár í þeirri trú að brosin björtu væru óræk merki og boð um bólfarir.

Bla bla bla - Hið nýja Ísland - bla bla bla - Allt upp á borðum - bla bla bla

Það verður stöðugt erfiðara fyrir almenning að bera virðingu fyrir fólkinu sem vermir sæti löggjafarsamkundu þjóðarinnar. Hið nýja Ísland sem það lofaði kjósendum fyrir kosningar, er eftir sem áður, gamla "góða" landið þar sem flest er með sama hætti og áður.

Meðhöndlun þeirra á Icesave málinu og ES aðildarumsókninni sýna svo ekki er hægt um að villast, að hrossakaup, eigin hagsmunahyggja og flokkspólitík ræður afstöðu þessa fólks,rétt eins og áður og  miklu fremur en þjóðarheill.

Jafnvel þeir sem ætluðu að vera sérstakir málsvarar hins "nýja Íslands" á alþingi, kjósa þvert um hug sinn og gera nú tilraun til að stíga hér sín fyrstu spor í alvöru pólitískum hrossakaupum.

Enn og aftur er þjóðin sett í þvingu flokkspólitíkurinnar sem algjörlega er ófær um að leiða hugann út fyrir kassann sinn.

Mér finnst í sjálfu sér ekki skipta máli hvort fólk er með eða á móti umsókn í ES, eða með eða á móti ríkisábyrgð á Icesave. Það sem skiptir máli er að umfjöllun um þessi mál séu byggð á skynsemi, réttum upplýsingum og með þjóðarheill að leiðarljósi. - Yfirgangur meirihlutans og sá hroki sem hann og ríkistjórnin hafa sýnt, segja aðeins eitt; við höfum meirihlutann, það skiptir engu hvað þið hin segið, svona verður þetta. 

Þras minni hlutans um tæknilega útfærslu og flokkspólitísk pissukeppni í stað málefnalegrar umræðu um ES, sýndi að hann hefur lítið sem ekkert fram að færa og réttlætir þannig með málefnafátækt sinni, að hluta til,  hrokafulla framkomu meirihlutans.

Nú liggur það fyrir að ekki er hægt að vita hvort Ísland á eitthvað erindi í ES nema að sótt sé um aðild. Umsóknin er því ekki raunveruleg umsókn, heldur aðeins könnun á því hvað sé í boði. Það er því ótrúlegt að sjá fólk skipa sér í pólitískar fylkingar á forsendum þess sem það ekki veit, í stað þess sem það veit. 

Að ekki skuli liggja fyrir óyggjandi lögfræðilegt mat á því hvort íslenska ríkinu beri yfirleitt að greiða Icesave skuldirnar, er vitaskuld fáránlegt. Eins og staðan er í dag er gengið út frá því sem vísu að loforð íslenskra stjórnmálamanna og pótintáta þeirra við kollega þeirra í Bretlandi og Hollandi, skuli standa. Það er í sjálfu sér virðingarverð afstaða að "orð skulu standa". En ef það þýðir langvarandi efnahagsörðugleika heillar þjóðar, er ástæða til að kanna málin frekar, ekki satt?

- Nei, pólitík er hlaupin í málið, meira segja margslungin og það sanna og það rétta, skiptir þess vegna ekki lengur máli.-

Óhæft Alþingi

Í umræðum á Alþingi í gær um Icesave samninginn, kom vel í ljós hversu óhæf þessi stofnun er til að fjalla um mál sem varðar velferð allrar þjóðarinnar. Þegar að þjóðin þarf hvað mest á samstöðu og einurð að halda, hlupu stjórnmálaflokkarnir áður en varði niður í sínar gamalkunnu skotgrafir. 

Fjármálráðherra mælti fyrir frumvarpinu um að heimildin til að borga Icesave yrði veitt. Hann talað af yfirvegun og leiddi fyrir því rök að hér væri um að ræða lokahnykk á slæmu máli sem allir flokkar ættu þátt í að hafa komið af stað.  

Gylfi Magnússon fullyrti að Ísland hefði efni á þessum samningi ef að innflutningur yrði minnkaður til móts við það sem var um 2003 og útflutningur ykist í samræmi við það sem hann hefur gert síðast liðin ár. 

Samt var blásið á þau orð hans af þeim sem til máls tóku til að andmæla eftir Það.

Þar kom greinilega fram hjá flestum sem til máls tóku að markmið þeirra var ekki að vinna landinu heilt, heldur að reyna að nota sér þetta mál til flokkspólitísks framdráttar. Jafnvel Ögmundur Jónsson sem virtist friðmælast við stjórnarandstöðu, eða allavega vin sinn Pétur Blöndal,  var þrátt fyrir göfug orð um að fylgja eigin samvisku, aðeins að undirbúa málsvörn sína, þegar kemur að honum að greiða atkvæði og gera grein fyrir því.  Hann lýtur greinilega svo á að málið geti hugsanlega fellt stjórnina og að því muni hann aldrei stuðla, jafnvel þótt hann verði að kjósa móti sannfæringu sinni í þessu Icesave máli.

Sá sáttatónn sem heyrðist örla á í Ræðu Þorgerðar Katrínar var greinilega litaður af hræðslu við að mjög djúpt yrði farið ofaní þau mörgu jaðar-mál sem tengjast hruninu þar sem bóndi hennar á hlut að máli. Hún lagði mesta áhersluna á samtrygginguna, eða að allir í síðustu ríkisstjórnstjórn væru jafn sekir.

Sigmundur Davíð og Bjarni Benediktsson stigu hvað eftir annað í ræðustól og höguðu báðir sér eins og litlir drengir í skólaleikriti sem eru að reyna að herma eftir og tala eins og þeir halda að stjórnmálmenn eigi að gera. Sýndarmennskan í málfari þeirra og tilburðum var pínleg á að hlusta. Þeir slepptu því alveg að reyna að færa rök fyrir máli sínu en töluðu þess í stað um hversu mikill brandari það væri að þeir þyrftu að gera það. -

Pólitíski skotgrafarhernaðurinn var augljós í ræðu Árna Páls félagsmálráðherra, sem gerði út á að fela ábyrgð Samfylkingarinnar að hruninu.

Mér fannst augljóst að allir nema Fjármálaráðherra og Gylfi Magnússon höfðu slæman málstað að verja í þessu máli og reyndu hvað þeir gátu til að skafa yfir það.

Ræða Valgeirs Skagfjörð var dálítið með öðru sniði en hinar ræðurnar. En þrátt fyrir yfirlýstan vilja um að ætla ekki að feta í fótspor flokkadráttanna, var niðurstaða hans sú sama og hinna andstæðinga frumvarpsins, samninginn varð að fella, sama hverju tautaði. 

Spurningin er; hvernig getur þjóðin vænst þess að þetta máli verði til lykta leitt á farsælan hátt þegar að þeir sem fara með völdin (Þing og ríkisstjórn) hafa að markmiði að nota málið fyrst og fremst til að ala á sundrungu og pólitískum deilum sín á milli.  

Heppni og óheppni Íslendinga

Gömul saga úr Buddatrú segir frá bónda sem átti hest sem hljóp í burtu. Allir nágrannarnir komu til að votta honum samúð sína, segjandi; "mikil óheppni."

"Kannski" svaraði bóndinn.

Daginn eftir snéri hesturinn til baka og honum fylgdu margir villtir hestar. "Mikil heppni" sögðu nágrannarnir.

"Kannski" svaraði bóndinn

Nokkrum dögum seinna reyndi sonur bóndans að temja einn villihestanna. Hesturinn kastaði honum af baki þannig að hann fótbrotnaði. "þvílík óheppni" sögðu nágrannarnir.

"Kannski" svaraði bóndinn.

Viku síðar áttu hermenn leið um þorpið í leit að ungum mönnum til að þjóna í hernum. Þeir tóku alla sem þeir fundu nema fótbrotna bóndasoninn. "Þvílík heppni" kvað við í nágrönnunum.

Og þannig heldur sagan áfram.

Dag einn fengu íslenskir bankar ekki lengur fyrirgreiðslu annarra banka. Óheppni?

Í ljós kom að nokkrir íslenskir kaupsýslumenn höfðu farið með fjármuni þjóðarinnar og annarra sem eigin og tapað þeim. Nú komst loks upp um þá og sukkið stöðvaðist. Heppni?

Kannski sögðu margir.

Vegna þess að þeir höfðu platað peninga út úr almenningi í öðrum löndum urðu Íslendingar að borga fyrir þá skuldirnar og taka til þess lán. Óheppni.

Kannski sögðu margir.

Til að borga lánin verða Íslendingar að draga úr þenslunni í samfélaginu og reiða sig á það sem þeir raunverulega geta framleitt í staðinn fyrir blöðruviðskipti í útlöndum. Heppni.

Kannski sögðu margir.

Vegna þess að þetta hafði gerst á vaktinni hjá miklum frjálshyggjumönnum í pólitík, var efnt til mótmæla og þeir loks hraktir úr stjórn. Í staðinn komst til valda félagshyggjufólk sem beið það erfiða hlutverk að stýra landinu í gegnum erfiðleikanna. Óheppni fyrir þá.

Kannski sögðu margir.

En vegna þess að félagshyggjufólkinu stýrir kona sem mikill meiri hluti þjóðarinnar ber mikið traust til eru langflestir í landinu ánægðir. Heppni.

Kannski sögðu margir.

Svo kom að því að konan og hennar fólk gerði samninga um að borga það sem um var samið. Margir töldu að samningarnir væru slæmir, illa tímasettir, vextirnir of háir eða fara hefði átt með málið fyrir alþjóðlega dómstóla. Vegna þess var konan sem flestir treystu svo mikið, kölluð landráðamanneskja og svikari. Óheppni!

Kannski sögðu margir.

Og svona heldur sagan áfram.

Arðsömustu viðskiptin í heiminum í dag

 

10 stærstu vopnaframleiðendur Boeing $30.5bn BAE Systems $29.9bn Lockheed Martin $29.4bn Northrop Grumman $24.6bn General Dynamics $21.5bn Raytheon $19.5bn EADS (Vestur Evrópu) $13.1bn L-3 Communications $11.2bn Finmeccanica $9.9bn Thales $9.4bn Skrá: Sipri. Allar tölur frá 2007.

Stærsta og arðsamasta viðskiptagreinin í heiminum í dag er vopnaframleiðsla. Það sem drífur iðnaðinn áfram eru styrjaldir og óöryggi þjóða heimsins. Heimskreppan hefur ekki haft nein samdráttaráhrif á þá iðju mannkynsins, þvert ámóti. 

Útgjöld þjóða heimssins til hernaðar óx 4% árið 2008 og hafa aldrei verið hærri eða sem nemur; $1,464bn (£914bn) - sem er  45% hækkun síðan 1999, samkvæmt nýrri skýrslu Sipri, sem er alþjóðleg rannsóknarstofnun sem hefur aðsetur í Stokkhólmi.  (Stockholm International Peace Research Institute) Athugið að miðað er við breskar bn. 

Heimskreppan hefur enn ekki haft nein áhrif á stærstu hergagnaframleiðendur heimsins, hvorki á tekjulindir þeirra, arð, eða pantanir" segir Sipri.

Þá jókst kosnaður við friðargæslu, sem einnig er tengd ófriði og vopnaframleiðslu, jókst um 11%.

Þar vegur þyngst ástandið í Darfur og Kongó. 

Annað met sem slegið var á árinu 2008 en það var fjöldi alþjóðlegra friðargæsluliða sem náði 187,586

 

10 þeirra þjóða sem mestu eyða.  USA $607bn Kína $84.9bn Frakkland $65.74bn Bretland $65.35bn Rússland $58.6bn Þýskaland $46.87bn Japan $46.38bn Italía $40.69bn Saudi Arabía $38.2bn Indland $30.0bn Skrá: Sipri. Allar tölur frá 2008.

Samtals seldu 100 stærstu vopnasalarnir fyrir $347bn. árið 2007.

Langflest þeirra fyrirtækja eru annað hvort evrópsk eða bandarísk, 61% frá USA og 31% frá Evrópu.

Síðan 2002, hefur söluandvirði vopna í heiminum hækkað um 37%. Í Stjórnartíð George W Bush var stöðugur uppgangur sem fylgt var eftir af stöðugleika árin 1990-  2000.

Bandaríkin eyða allra þjóða mest í hergögn og styrjaldir eða 58% af heildareyðslunni.

Í Írak óx hergagnaeyðslan 133% á árinu 2008 miðað við 2007 en þeir kaupa vopn sín að mestu leiti frá Bandaríkjunum.   

 

Icesave samningurinn frá sjónarhóli Breta

Ísland hefur samþykkt að endurgreiða breska og hollenska ríkinu þá fjarmuni sem þeir greiddu  innlánshöfum í kjölfarið á hruni Icesave sjóðsins.

Bretland lánaði Íslandi £2.3 miljarða á síðasta ári til að endurgreiða breskum Icesave sparfjáreigendum, eftir að allt íslenska bankakerfið var þjóðnýtt.  

Þannig hefst stutt grein BBC um nýgerða samninga Íslands, Bretlands og Hollands um Icesave málið. Niðurlagið fer hér á eftir, en það er augljóst að ekki er gefið mikið fyrir þau sjónarmið sem þar koma fram almennri umræðu hér á blogginu.

Sparifé 300,000 almennra breskra innlánenda var þannig í hættu.

Atburðarásin ollu spennu milli London og Reykjavík á þeim tíma.

Bretland notað lögin gegn hryðjuverkastarfsemi til að frysta eignir íslensku bankanna í Bretlandi sem höfðu hrunið í kjölfarið á efnahagsþrengingunum.

Breskir sparifjáreigendur fengu greitt að fullu af Breska ríkissjóðnum.

Góðar fréttir

Eftir langdregnar samningaviðræður, féllst Ísland á að endurgreiða £2.3 miljarða plús vexti.

Talsmenn Breska ríkissjóðsins segja að samningarnir séu mjög jákvætt skref til að bæta samskipti þjóðanna.

"Þetta eru góð tíðindi fyrir breska skattgreiðendur og góð tíðindi fyrir Ísland" sagði talsmaður ríkissjóðs.

"Ríkisstjórnin fagnar skuldbindingu Íslands til að viðurkenna skyldur sínar samkvæmt öryggisreglum ESB um innlánastarfsemi banka og endurgreiða þeim sem lögðu fé inn á Icesave.  

Bresk bæjarfélög verða samt að bíða eitthvað eftir sínum peningum, því samkomulagið nær aðeins til almennra innlána.