Aðeins um Ástina

Ást er tímabundið brjálæði. Hún skellur á eins og jarðskjálfti og hjaðnar síðan. Og þegar hún hjaðnar, þarf að taka ákvörðun.

Það þarf að ákveða hvort ræturnar séu svo samtvinnaðar að það sé óhugsandi að þær skiljist nokkru sinni að. Því það er ást.

Ástin er ekki að missa andann, ekki geðshræringin, ekki loforðin um endalausan losta. Slíkt er aðeins vera ástfanginn sem við öll getum sannfært okkur sjálf um að við séum.

Ástin sjálf, að elska, er það sem verður eftir að ástarbríminn hefur dvínað en slíkt er bæði list og heppileg slysni.

Móðir þín og ég áttum slíka ást, við áttum rætur sem gréru undir yfirborðinu í átt að hvor annarri  og þegar að öll fögru blómin voru fallin af greinum okkar komumst við að því að því að stofninn var einn en ekki tveir.

Úr: Captain Corelli's Mandólín í þýðingu SGÞ.

Athugasemdir

[Gulli litli, 8.10.2008 kl. 10:07]

Ást er fallegasta tegund af eigingirni...

[Rut Sumarliðadóttir, 8.10.2008 kl. 11:13]

Tek undir með Gulla. Held að sterkasta ástin sé sú sem maður ber til barnanna sinna.

[Hrafnhildur Ýr Vilbertsdóttir, 8.10.2008 kl. 11:45]

Fallegt....

[Rúna Guðfinnsdóttir, 8.10.2008 kl. 15:49]

Ást móður og barns er falleg og trygg en allt öðruvísi ást en milli manns og konu. Ég held að greinin lýsi vel ástarferlinu frá upphafi að enda.

[Óskar Þorkelsson, 8.10.2008 kl. 16:22]

já er það.. ég ætti að benda mömmu á þetta.. eitthvað hefur klikkað hjá henni blessaðri ;)

[Lilja Kjerúlf, 9.10.2008 kl. 00:11]

Ég þurfti svo á þessu að halda takk Svanur, mjög fallegt