666 eina ferðina enn.

 ^{Hver ætli að sé nú líklegasti kandídatinn í hlutverk dýrsins um þessar mundir. Fjölmargir koma til greina. Sumir segja að það sé Bill Gates. En talan ein segir ekki alla söguna en þeir sem hafa pælt þetta lengra, hafa komist að jafnmörgum niðurstöðum og þeir sem styðjast við töluna eina saman. Talan kemur í ljós þegar að bókstöfunum er gefin tölfræðileg merking og það eru til nokkur kerfi. Við notum algengustu númerologíuna hér.}

^{Íslam sem lengst af hefur tekist að forðast listann er orðið efst á honum ef marka má bækur og netið í dag. Neró, Gengis Khan, slatti af kóngum og nokkrir keisarar fortíðarinnar hafa verið orðaðir við spádóminn hvers niðurlag hljómar svona;}

¹⁴Og það leiðir afvega þá, sem á jörðunni búa, með táknunum, sem því er lofað að gjöra í augsýn dýrsins. Það segir þeim, sem á jörðunni búa, að þeir skuli gjöra líkneski af dýrinu, sem sárið fékk undan sverðinu, en lifnaði við. ¹⁵Og því var leyft að gefa líkneski dýrsins anda, til þess að líkneski dýrsins gæti einnig talað og komið því til leiðar, að allir yrðu þeir deyddir, sem ekki vildu tilbiðja líkneski dýrsins. ¹⁶Og það lætur alla, smáa og stóra, auðuga og fátæka og frjálsa og ófrjálsa, setja merki á hægri hönd sér eða á enni sín ¹⁷og kemur því til leiðar, að enginn geti keypt eða selt, nema hann hafi merkið, nafn dýrsins, eða tölu nafns þess. ¹⁸Hér reynir á speki. Sá sem skilning hefur reikni tölu dýrsins, því að tala manns er það, og tala hans er sex hundruð sextíu og sex.

1.sæti O S A M A  B I N  L A D E N  I

(15+20+1+13+1+2+9+14+12+1+4+5+14+1)x6 = 666

2. sæti Islam (Það er svo flókið að reikna töluna að ég set linkinn á það hér.) http://www.66619.org/Qaf666.htm

3. sæti A D O L F  H I T L E R  I

(1+4+15+12+6+8+9+20+12+5+18+1)x6 = 666

4.sæti Fyrrum Sovétríkin 

Союз Советских Социалистических Республик sem stafar: Soyuz Sovietskikh Sotsialistichieskikh Riespublik). CCCP eða SSSR=666 REX (konungur) 

5. sæti Napóleon Bonaparte eða A P O L L Y O N  I (1+16+15+12+12+25+15+14+1)x6=666

6. Sæti Páfadómur.  Vicarius Filii Dei, sem merkir á ensku "Vicar of the Son of God,"og er einn af titlum páfans
V.......5       F......0         D.....500
I.......1        I......1         E.......0
C.....100      L.....50        I.......1
A.......0       I......1                ---
R.......0       I......1                501            501
I.......1             __                                   53
U.......5*            53                                112
 S.......0                                                   ---
        ---                                                 666
      112

Guð er Allah - Allah is God - God est Theos - Hvaða tungumál talar þú?

Sumir kristnir segja, vonandi í stundar hugsunarleysi, "Allah er ekki Guð." Fyrir utan að slíkt er álitið argasta guðlast af múslímum, er svolítið erfitt að átta sig á hvað kristnir eiga við. Allah er fyrst og fremst arabíska orðið fyrir Guð. Það þýðir "Guð". 

Þessar deilur minna óneitanlega á atburðina sem áttu sér stað í fyrstu krossferðinni sem náði að komast alla leið til landsins helga fyrir næstum 1000 árum. Þegar að kristnu krossfararnir riðu vestur af Tíberaís á leiðinni til Jerúsalem birtist nokkuð stór hópur reiðmanna sem hraðaði sér til þeirra. Þegar þeir komu nær, sáu krossfararnir á klæðum þeirra að þarna voru greinilega Arabar á ferð. Krossfararnir gerðu þegar gagnárás og brytjuðu þessa Araba niður í spað á stuttri stundu. Seinna kom í ljós að þetta voru í raun kristnir menn sem lengi höfðu búið í Palestínu og ætluðu sér að ganga í lið með krossförunum.

Í sumum íslömskum löndum þar sem Biblían hefur verið gefi út er notast við önnur orð fyrr guðdóminn t.d. á Farsi og Urdu. En löngu áður (allt að fimmhundruð árum) en Múhameð fæddist, var orðiðAllah notað, bæði af kristnum og gyðingum sem landið byggðu, yfir GUÐ.  Ef Allah er ekki GUÐ, til hvers hafa þá kristnir og gyðingar í Arabíu beðið í gegn um aldirnar? 

Í dag eru á milli 10 og 12 milljónir Araba kristnir. Þeir hafa ákallað Allah í biblíutilvitnunum sínum, sálmum og ljóðum í meira en 19 aldir. Hverskonar móðgun er það að segja þá tilbiðja falsguð? Í stað þess að byggja brýr á milli kristinna og múslíma, gröfum við gjár á milli fólks, með slíku tali. Þeir sem samt þrjóskast við og segja Múhameð boða trú á falsguð sem hann gaf nafnið Allah,ættu t.d. að hyggja að því að jafnvel faðir Múhameðs hét Abd Allah (Þjónn Guðs) og honum var gefið nafn löngu áður en sonur hans fæddist.

Að vera konungur, hugleiðing á heiðríkum degi

Að vera konungur; var eitt sinn draumur allra, ekki bara stjórnálamanna, heldur feðra sem réðu yfir börnum sínum, eiginmanna sem komu fram við konur sínar eins og þjóna, yfirmanna sem gátu nánast aflífað mann á staðnum  og  embættismanna sem gleymdu um stund gyllinæðinni  með því að ímynda sér að sóðalegu stólarnir sem þeir sátu í væru hásæti.Í raun og veru hefur meiri hluti mannkynsins,  síðustu fimm þúsund árin, verið undirgefinn, bugtað sig fyrir yfirvaldinu  og fyrir utan fáein tilfelli mótmæla sem yfirleitt voru fljótlega kveðin niður, fórnað sjálfu sér svo lítill minni hluti gæti lifað býlífi.  Þessi meirhluti hefur samt aðeins fallist á að skríða í dustinu vegna þess að flestir fundu einhvern annan sem þeir gátu leikið einvald yfir, einhvern sem var veikari eða yngri. Ójafnrétti  var liðið svona lengi vegna þess að hinir kúguðu fundu fórnalömb  til að kúga sjálfir. Hinn sterki leiðtogi var virtur vegna þess að hann var valdið holdi gætt sem almúgurinn þráði á laun að verða í eigin lífi. – En nú örlar á að farið sé að efast um ágæti  þessarar  þráhyggjulegu löngun í völd og yfirráð í krafti meiri víðsýni, þrá eftir uppörvun, löngun til að finna einhvern til að hlusta, treysta og ofar öllu til að virða. Vald til að gefa fyrirskipanir er ekki lengur nóg.Fyrrum voru hin ytri tákn um virðingu, að taka ofan eða hneigja sig , sönnun þess  að fólk viðurkenndi undirgefni sína við þá sem höfðu valdið. Nú til dags byggir samband tveggja einstaklinga á fleiru en stöðu og stétt.  Þótt stjórnmálamenn hafi sett sjálfa sig í stöðu konunga, eru þeir lítt dáðir fyrir stöðu sína, miklu minna en t.d. læknar og vísindamenn eða leikarar og illa launaðir kennarar. Það er ekki að undra þótt konur almennt hafa ekki viljað gerast stjórnmálamenn af gamla skólanum. Í hvert sinn sem stjórnmálamaður lofar einhverju sem hann efnir ekki, kvarnast upp úr traustinu sem fólk ber til þeirra sem langar til að verða konungar.

Veröldin skiptist í tvo heima. Í öðrum fer valdabaráttan fram eins og hún hefur gert frá alda öðli. Í hinum ásælist fólk ekki vald, heldur virðingu. Vald tryggir ekki lengur virðingu. Jafnvel valdamesti maður heims, forseti Bandaríkjanna,  er ekki nógu voldugur til að vinna virðingu allra.  Vaninn var að umbreyta virðingu í vald, en nú er hún eftirsóknarverð fyrir eigin verðleika. Mörgum finnast samt þeir ekki vera sýnd næg virðing en hún er eftirsóknarverðari en vald í þeirra augum. Athygli fólks beinist nú að fjölskyldulífinu þar sem tilgangurinn er ekki lengur að eignast sem flest börn til að tryggja afkomu sína seinna í lífinu, heldur að styrkja fjölskylduböndin og kærleikann á milli meðlima fjölskyldunnar, stuðla þar með að gagnkvæmri  virðingu í fjölskyldu og vinahringnum. Í raun er það ekki lengur ættbálkurinn eða þjóðin sem ákveður hvern skal hata og hvern skuli vingast við. Það er gert meira grín að þeim sem hafa völd þótt sumir óttist þá líka. Nútíma ríkisstjórnir, sem reyna að stjórna miklu fleiri þáttum lífs okkar en konungarnir gerðu áður fyrr, eru stöðugt auðmýktar vegna þess að lög þeirra ná sjaldnast tilætluðum árangri, er ekki framfylgt og ná aldrei fram þeirri hugarfarsbreytingu sem nauðsynleg er til að eitthvað breytist. Lög og reglugerðir þeirra ná heldur ekki að koma neinu skikki á spákaupmennsku og alþjóðavæðinguna sem öllu virðist ráða í dag.

Þýtt og endursagt úr bókinni An Intimate History of Humanity eftir Theodore Zeldin

Við hvetjum stjórnvöld í Íran...

GENF, 30. janúar 2008 (BWNS) — Í kjölfar þess að Utanríkisráðuneyti Bandaríkjanna hefur krafist þess að Íran sleppi úr haldi bahá’íum sem hafa verið settir í fanglesi hefur Amnesty International sent frá sér ákall um „tafarlausar aðgerðir“ vegna málsins. Fangarnir þrír, Haleh Rouhi Jahromi (mynd), Raha Sabet Sarvestani og Sasan Taqva, voru settir í fangelsi í borginni Shiraz þann 19. nóvember síðastliðinn og afplána nú fjögurra ára dóm eftir ákærur sem tengjast alfarið trú þeirra og starfi á vegum bahá’í trúarinnar. „Við hvetjum stjórnvöld [í Íran] til þess að sleppa öllum einstaklingum sem er haldið í fangelsi án þess að hafa fengið viðeigandi meðferð og sanngjörn réttarhöld, þar á meðal þremur ungum bahá’í kennurum sem eru í haldi í fangelsum á vegum ráðuneytis leyniþjónustunnar í Shiraz,“ sagði Sean McCormack, talsmaður Utanríkisráðuneytis Bandaríkjanna þann 23. janúar 2008. „Við biðjum ykkur að senda eins fljótt og frekast er kostur áskorun á persnesku, arabísku, ensku eða ykkar eigin tungumáli,“ segir í ákalli Amnesty International til umheimsins.

Jafnframt segir í ákallinu að Amnesty International muni líta á bahá’í fangana sem samviskufanga ef þeim er haldið í fangelsi vegna þess að þeir eru bahá’í trúar ... og krefjast þess að þeim verði sleppt ef þeir hafa ekki verið ákærðir fyrir augljóst glæpsamlegt athæfi og ekki fengið skjót og sanngjörn réttarhöld; einnig eru írönsk stjórnvöld hvött til að beita þá hvorki pyntingum né annarri illri meðferð. Frú Diane Ala’i, fulltrúi Alþjóðlega bahá’í samfélagins hjá Sameinuðu þjóðunum í Genf [í Sviss], segir að bahá’í samfélagið hafi miklar áhyggjur af velferð bahá’í fanganna þriggja. „Við vonumst til að ákall Amnesty International um „tafarlausar aðgerðir“, sem er boðskapur frá mannréttindasamtökum um allan heim, og yfirlýsing Utanríkisráðuneytis Bandaríkjanna muni hjálpa þeim að losna úr þessari óréttlátu fangavist,“ segir frú Diane Ala’i enn fremur. Hún segir einnig að þetta sé sérstaklega mikilvægt í ljósi þess að Sasan Taqva, einn af föngunum þremur, sé meiddur á fæti eftir umferðarslys sem hann varð fyrir áður en hann var settur í fangelsi og hann þurfi þess vegna að komast í læknismeðferð. Hún tekur einnig fram að bahá’íarnir þrír hafi tekið þátt í átaki til hjálpar utangarðsbörnum í heimaborg sinni, þar sem áhersla er lögð á þjálfun og kennslu í siðferði og dyggðum. Yfirlýsing Utanríkisráðuneytis Bandaríkjanna beinist einnig að „andláti við tortryggilegar aðstæður“ Ebrahim Lotfallahis, sem var íranskur háskólanemi af kúrdískum uppruna, sem ráðuneyti leyniþjónustunnar setti í fangelsi þann 6. janúar síðastliðinn. „Við krefjumst þess að yfirvöld í Íran láti fara fram ýtarlega rannsókn,“ segir Sean McCormack, talsmaður Utanríkisráðuneytis Bandaríkjanna. Hann lýsti ennig yfir miklum áhyggjum af áframhaldandi fangelsun fanganna þriggja, sem eru allir stúdentar í Amir Kabir Háskólanum. —

Þýtt og endursagt úr ensku af vefsíðu Bahá'í alþjóðafréttaþjónustunnar: BWNS — Bahá'í World News Service; vefslóð á upprunalega frétt, myndskreytta, í fullri lengd á ensku: http://news.bahai.org/story/599Ákall Amnesty International á ensku er hægt að nálgast á vefslóðinni: http://www.amnesty.org/en/report/info/MDE13/017/2008Yfirlýsingu Utanríkisráðuneytis Bandaríkjanna á ensku er að finna á vefslóðinni: http://www.state.gov/r/pa/prs/ps/2008/jan/99632.htm

Haleh Rouhi Jahromi, Raha Sabet Sarvestani and Sasan Taqva, all Bahais (a religious minority), have been detained by the Ministry of Intelligence in Shiraz since 19 November 2007. It is not clear why they are held. They may be prisoners of conscience, detained solely because of their religious beliefs, or their peaceful activities teaching underprivileged children.The three had previously helped to organize a programme teaching underprivileged children in the city of Shiraz, southern Iran. More than 50 people involved in the programme were arrested in May 2006, even though the authorities had granted permission for their activities.

Most of those arrested were Baha'is. Several Muslims and one Baha’i with learning difficulties were released the same day; 50 other Baha'is were released by the sixth day, but Haleh Rouhi Jahromi, Raha Sabet Sarvestani and Sasan Taqva were detained for about one month.In August 2007, the 53 Baha'is who had been held were tried by Branch 1 of the Revolutionary Court in Shiraz. They were charged with offences relating to state security. Fourteen who attended the court sessions were told orally of the verdict against the whole group. Haleh Rouhi Jahromi, Raha Sabet Sarvestani and Sasan Taqva were each sentenced to three years’ imprisonment for “organizing illegal groups” and to an additional one year’s imprisonment for “propaganda on behalf of groups that are opposed to the Islamic system”. The other 50 were sentenced to suspended prison sentences of four months for “participating in an illegal group” and a further eight months for “propaganda on behalf of groups that are opposed to the Islamic system”. All those involved have appealed against their convictions and sentences.

Haleh Rouhi Jahromi, Raha Sabet Sarvestani and Sasan Taqva remained free pending the outcome of their appeal.On 19 November 2007, Haleh Rouhi Jahromi, Raha Sabet Sarvestani and Sasan Taqva were told by telephone to go to the Office of the Ministry of Intelligence in Shiraz to retrieve items that had been confiscated from them when they were first arrested. When they did not return home, family members who had accompanied them were given conflicting information by intelligence officials. The officials tried to claim that the three had not entered the building, even though their relatives had seen them do so. Eventually, their relatives were informed that the three were still being held at the Office of the Ministry of Intelligence in Shiraz. Reports suggest that the three have been permitted limited visits from relatives.It is not clear whether they are serving the prison sentences imposed in August 2007. If they are serving these sentences, they should be held in prisons run by the Prison Service, as under Iranian law, the Ministry of Intelligence is only empowered to hold detainees for interrogation.

Kom Kristur árið 1844?

  Á fyrri hluta 19. aldar náðu Biblíurannsóknir ákveðnu hámarki og þóttust margir sem þær stunduðu hafa komist að því að tími endalokanna væri nú loksins í námd. Margir af kunnustu sértrúarflokkum mótmælendatrúar-manna eiga upphaf sitt að rekja til þessa tíma, þ.á.m. sjöundadags aðventistar og Vottar Jehóva. Útreikningar biblíufræðinga þeirra tíma þóttu sanna að árið sem Kristur mundi snúa aftur væri 1844.

Það var ekki bara tölfræði biblíunnar sem bentu til þess heldur líka spádómar og arfsagnir bæði GT og NT. - Það sem e.t.v. einkennilegra þótti var að Hindúar, Zóroastertrúarmenn, Búddistar og Múslímar höfðu komist að sömu niðurstöðu samkvæmt útreikningum og spádómum í sínum eigin helgibókum. Á meðan kristnir væntu Krists í mætti og mikilli dýrð, væntu Hindúar Kalí, Múslímar væntu Míhdi, Búddistar væntu Maitreya o.s.f.r.

Þegar að hinn lofaði birtist ekki á þann hátt sem átrúendurnir væntu, álitu flestir að ekkert hefði gerst. Annað kom þó á daginn þótt ekki fari hátt jafnvel í dag á öld upplýsingar og tæknivæðingar.

Þeir sem hafa áhuga á hvað gerðist árið 1844 sem skiptir máli fyrir mannkynið, ættu að kynna sér efnið á þessum hér.

Ef til er Guð, hver skapaði þá Guð?

Það eru um það höldur hvort þurfi meiri trúarsannfæringu til að halda því fram að tilviljun ein ráði og hafi ráðið allir framvindu í mótun alheimsins og þróun lífsins í honum eða til að álíta að baki liggi áform vitsmunalegs frumafls. 

Og það er gömul saga og glæný þegar að trúmál eru rökrædd að trúlausir sjá tilviljanir einar þar sem trúaðir sjá guðlega forsjá og fyrirhyggju. Flestir trúleysingjar vilja beita skynsemi, rökum og vísindalegum aðferðum til að skilja alheiminn. Hinir trúuðu telja sig hins vegar hafa fundið sannleika sem er ofar allri rökhyggju og vísindalegri þekkingu.

Það samræmi sem sjá má mili vísinda og trúarbragða þegar litið er á trúarbrögð sem opinberuð sannindi og  vísindi sem uppgötvuð sannindi er hunsað af bæði trúuðum og trrúlausum af ótta við að þeir séu að svíkja sannleikann. Vísindaleg aðferð eru svo ný leið til að skoða alheiminn að margir þeir sem fylgja trúarbrögðum sem grundvölluð er á fornum trúartextum sem ekki gerðu mun á trúarlegum og veraldlegum sannindum, telja sannleikanum ógnað og þar með trú þeirra. Þeir sem hallir eru eingöngu undir vísindalegar aðferðir til að skoða alheiminn verða að sætta sig við að leið þeirra tekur aðeins til þeirra hluta sem hægt er að vega, meta og mæla og fær þar með suma til að ætla að annað sé ekki til. Kannski eru þeir haldnir óþarfa fordómum sem rekja má till rimmunnar sem varð á milli vísindahyggju-manna og kristinna í kjölfar erfiðara fæðingarhríða alvöru vísinda inn í heiminn.

Það er afar algengt að heyra trúleysingja spyrja trúaða rökleysu-spurninga eins og "ef Guð er til, hver skapaði þá Guð?" eða "getur Guð skapað svo stóran stein að  hann geti ekki lyft honum", sem er sama spurningin og "hvað gerist þegar ómótstæðilegt afl mætir óhagganlegri fyrirstöðu." Spurningarnar eru vitaskuld rökleysa því Guð er "apsolut" hugtak sem gerir ráð fyrir að ekkert sé æðra eða meira. Það er ekki hægt að hugsa sér alheim þar sem tvö "apsolut" öfl eru til samtímis.

Eins falla trúaðir oft í þá gryfju að reyna færa sönnur á mál sitt með því að vitna til trúarlegra sanninda eða sagna, sem ætlað er að koma á framfæri trúarlegum eða siðferðislegum boðskap, eins og um vísindalega sannaðar staðreyndir sé að ræða eða að trúarrit þeirra séu áreiðanlegar sögulegar heimildir. Sem dæmi er algengt að heyra "vel menntað" fólk halda því fram að jörðin sé rétt sex þúsund ára gömul og sköpunarsögurnar í GT séu bókstaflega sannar og vísindalega réttar.

 

 

 

 

Tahirih

Vers Súru Kóransins hljómar svo:

"Ó þið sem trúið. Komið ekki í híbýli spámannsins til að matast fyrir utan viðeigandi tíma, nema að þið hafið fengið til þess leyfi. En ef ykkur hefur verið boðið, komið þá og þegar máltíðinni er lokið, hverfið þá á braut. Staldrið ekki við til samræðna, því það veldur spámanninum ama og að byðja ykkur um að fara er honum feimnismál; en Guð er ekki feiminn við sannleikann. Og þegar að þið byðjið konur spámannsins um eitthvað, gerið það handan tjalds. Þetta er hreinna fyrir ykkar hjörtu og þeirra."

Þessi einföldu tilmæli Múhameðs til fylgjenda sinna áttu eftir að hafa víðtæk áhrif. Um leið og hann dróg eðlileg efnisleg mörk milli fjölskyldu sinnar og átrúendanna lagði hann félagslegan grundvöll að aðgreiningu stétta og aðgreiningu kynjanna. Tjaldið sem að greina átti vistarverur kvenna spámannsins frá almúganum var fljótlega fært að andliti þeirra og blæjan sem var í fyrstu vernd þeirra og skjól, varð að tákni stöðu þeirra í samfélaginu. Í 33. Versi 35 súru er sú staða skírð. " Karlmenn eru verndarar og forsjáendur kvenna. Vegna þess að Guð hefur gefið öðru þeirra meira en hinu og vegna þess að þeir sjá fyrir fyrir þeim með getu sinni. Þess vegna eru réttsýnar konur innilega undirgefnar og gæta þess í fjarveru þess sem Guð ætlar þeim að gæta."

Æska

Árið 1814 fæddist í borginni Qazvin í Persíu, stúlkubarn sem gefið var nafnið Fatíma Zarrin Táj Baraghání (þ.e. af Baraghání ætt) Eftirnafn hennar var Umm Salma. Faðir hennar Mullá Muhammad Sálih og bræður hans tveir Muhammqad Taqí og Mullá ´Alí þeirra yngstur, voru af hinni voldugu klerkastétt Islam. (ulama) Þeir bræður höfðu fluttst einhverntíman á fyrsta áratug nítjándu aldarinnar frá Baraghání, litlu þorpi austur af Qazvin til borgarinnar til að freista þess að komast þar til auðs og áhrifa. Qazvin var um þessar mundir mikilvæg verslunarborg og bræðrunum frá Baraghání vegnaði þar vel. Þeir komust fljótt til metorða og hreiktu sér stundum af því að njóta til þess fulltingi sjálfrar konungshirðarinnar í Teheran höfuðborg Persíu.

Flest stúlkubörn sem fæddust í Persíu á þessum tíma gátu ekki vænst þess að líf þeirra yrði á nokkurn hátt viðburðaríkara en kynsystra þeirra á íslömskum menningarsvæðum í aldana rás. Stúlkur nutu svo til engrar menntunar og þurftu að beygja sig undir strangar reglur samfélagsins sem mótaðar voru af vilja og skoðunum karlmanna í einu og öllu. Í raun voru konur miklu nær því að vara ambáttir en frjálsar manneskjur. Bæði Fatíma og yngri systir hennar Marziya voru aldar upp af miklum trúaraga þó þær nytu um leið áhrifa og ríkidæmis fjölskyldu sinnar. Snemma fór að bera á eiginleikum í fari Fatímu sem urðu til þess að faðir hennar, sem virðist hafa haft óvenju frjálsleg viðhorf til menntamála, féllst á að setja stúlkuna til mennta. Undir umsjón hans sjálfs og bræðra hans nam Fatíma grundvallaratriðin í guðfræði og trú-réttarfræðum þeirra tíma en las auk þess sígildar bókmenntir. Hæfileikar hennar til náms þóttu bera vott svo mikillar skarpskyggni að faðir hennar lét hafa eftir sér að "ef hún væri karlmaður hefði hún lýst upp hús hans og orðið verðugur arftaki hans". Bróðir hennar Abdu´l-Vahhab segir svo frá gáfum hennar: "Enginn okkar, hvorki bræður hennar né frændur, voguðu sér að tala þegar hún var viðstödd, slík ógn stóð okkur af lærdómi hennar. Ef við áræddum að bera fram tilgátu varðandi umdeild atriði kenningarinnar, leiðrétti hún villu okkar með svo skýrum, greinilegum og sannfærandi rökum, að við gáfumst þegar upp ringlaðir og orðvana"


Gifting

Þrátt fyrir óvenjulegar gáfur og hæfileika varð Fatíma 14 ára gömul að beygja sig undir vilja fjölskyldu sinnar og giftast frænda sínum Mullá Muhammad Baraghání, sem var sonur Muhammads Taqí föðurbróður hennar. Muhammad Taqí var um þessar mundir orðinn einn af aðal trúarleiðtogum Islam í Qazvín og sóttist mjög eftir áhrifum og völdum. Faðir Fatímu, Muhammad Sálih hneigðist hinsvegar til fræðimennsku, einkum á seinni hluta ævi sinnar. Honum er lýst af samtímamanni sem "ósveigjanlegum og stöðugum á vegi hins góða og andstæðingi hins illa". Yngsti bróður þeirra Mullá ´Alí gerðist hinsvegar fylgismaður Ahsá´í hreyfingarinnar sem mjög lét að sér kveða í Persíu um þessar mundir. Ahsá´í hreyfinginn var kennd við Shaykh Ahmad-i-Ahsá´í (1756-1825) sem yfirgefið hafði fjölskyldu sína sem bjó á Bahrayn-eyjum í Persaflóa til að stofna hreyfingu þessa. Höfuðstöðvar hennar setti hann niður í Karbalá í Írak í grend við helgastu grafhýsi Islam, þar sem hann stofnaði fræðasetur (´Atabát) sem hafði að aðal-markmiði að kryfja til mergjar leyndardóma Islam um endurkomu Qá´im, hins lofaða allra tíma. Eftirmaður hans og samstarfsmaður Siyyid Kázim Rashtí, vann kenningum og fræðasetri Ahsá´í virðingu og mikið fylgi um gjörvalla Persíu.

Karbalá

Með manni sínum fluttist Fatíma til Karbalá í Írak (Þá hluti af Tyrkjaveldi) þar sem hann skyldi nema guðfræði við frægustu og bestu guðfræðiskóla Islam. Bæði faðir hans og frændur höfðu þegið menntun sína í þessum skólum. Í Karbalá bjuggu hjónin í nær 13 ár. Þrátt fyrir þrálátt ósætti milli þeirra, ól Fatíma manni sínum tvo syni, Ibráhim og Ismá´íl og eina dóttur en nanfns hennar er hvergi getið. Hugur Fatímu var þó stöðugt bundinn við andleg hugarefni og hún fann þeim farveg m.a. í skáldskap. Ljóð hennar eru flest hver dulúðug og magnþrungin lofgjörð til Guðs og bera vitni einstæðum gjörfuleika hennar í alla staði. Þeir sem hittu hana létu í ljós undrun sína yfir því " að svo fögur kona væri svo vel að sér í arabískum bókmenntum, gæti munað orðrétt trúarhefðirnar og túlkað leyndardóma versa Kóransins". Dag einn er hún var í heimsókn hjá móðurbróður sínum, Mullá Jawát Valíyání að nafni rakst hún á í bókasafni hans rit eftir Shaykh Ahmad-i-Ahsá´í. Meðal þeirra sem laðast hafði að kenningum hans var, eins og áður er getið, Mullá ´Alí yngsti föðurbróðir Fatímu. Fjölskyldu Fatímu var því fullkunnugt um hinar merkilegu guðfræði rannsóknir Shaykh Ahmad-i-Ahsá´í og Siyyid Kázim Rashtí en skiptist nánast í tvo hópa, með og á móti þeim. Fatíma bað Mullá Jawát Valíyání um að fá að taka með sér ritin heim til aflestrar en hann brást reiður við. Kvað hann föður hennar vera andstæðing þessara tveggja manna og ef hann fengi veður af því að hún sýndi kenningum þeirra áhuga, myndi hann örugglega láta reiði sína bitna á sér og baka henni sjálfri ómælda erfiðleika. Fatíma svaraði; " Í langann tíma hefur mig þyrst eftir þessu. Ég hefi þráð þessar skýringar, þennann innri sannleika. Látu mig hafa allar þær bækur sem þú átt um þetta efni. Láttu reiði föður míns þig engu skipta". Mullá Jawát Valíyání lét að lokum undan fortölum Fatímu og lánaði henni bækurnar sem hún bað um. Áhugi Fatímu á fræðum þessum mun enn hafa skerpt línurnar á milli þeirra hjóna því Mullá Muhammad Baraghání var ásamt föður sínum ákaflega andsnúin þeim.

Aftur heim

Þegar að þau hjónin snéru aftur til Qazvin árið 1841 mætti hún mikilli andúð nánustu fjölskyldu sinnar vegna þess hve mjög hún var höll undir Ahsá´í kenningarnar. Þar fór fremstur í flokki á móti þeim tengdafaðir hennar Muhammad Taqi. Bæði hann, eiginmaður hennar og faðir, atyrtu hana fyrir að sýna þessum nýju kenningum áhuga. Hún fékk þó nokkurn stuðning frá hluta ættmenna sinna einkum frá frænda sínum Mullá Álí og tilvonandi mági sínum Mullá Muhammad ´Alí Qazvíni. Með aðstoð þeirra tók Fatíma á laun að skifast á við Siyyid Kázim. Hann svaraði bréfum hennar meðal annars með því að gefa henni nýtt nafn; Qurrat al-´Ayn sem merkir "Huggun augna minna." Bréf Siyyid Kázim færðu henni heim sanninn um það að birting hins væntanlega boðbera Guðs væri í námd. Hún átti á þessum tíma margar lærðar samræður við föður sinn sem þó oftast enduðu með bræðiskasti hans vegna yfirburða þekkingar hennar. Þrátt fyrir að faðir hennar mislíkaði mjög afstaða hennar í trúmálum, þótti honum ákaflega vænt um þessa óstýrilátu dóttur sína. Hann gaf henni t.d. þorp eitt skammt frá Qazvín sem hún nefndi Bihjat Ábád eða Hamingjulundinn.

Aftur til Karbalá

Í enda ársins 1843 ákvað Qurrat al-´Ayn þá 26 ára að yfirgefa bónda sinn og börn og fara aftur til Karbalá til að hitta Siyyid Kázim og nema þar undir hans leiðsögn. Ásamt yngri systur sinni Mariziyu, sem nú var gift Mullá Muhammad ´Alí Qazvíní syni eins virtasta Shaykhi fræðimannsins í Qazvin, lagði hún af stað þrátt fyrir áköf mótmæli eiginmanns síns og tengdaföðurs. Sumir segja að hún hafi fengið leifi til fararinnar undir því yfirskini að hún ætlaði sér að heimsækja helgistaði trúarinnar í Karbalá og Najaf og að fjölskylda hennar hafi vonað að slík pílagrímsferð gæti komið vitinu fyrir hana. En Qurrat al-´Ayn var þá þegar sannfærð um að birting hins lofaða allra tíma væri í námd og taldi það sína æðstu skyldu að leita hans. Þegar að þær systur komu til Karbalá voru þeim færðar þær fréttir að Siyyid Kázim væri látinn. Hann hafði síðastra orða hvatt alla fylgjendur sína til að dreifa sér um landið til að leita uppi hinn lofaða "Qá´im" því sá tími er hann mundi birtast væri nú upprunninn.

Meðal þeirra mörgu sem lögðu upp í þá leit eftir stuttan undirbúning við föstu og bænahald, var mágur hennar Mullá Muhammad ´Alí Qazvíní. Hann varð einn þeirra 19 manna sem fyrstir urðu til að finna hinn fyrirheitna Qá´im og nefndir voru eftir það "bókstafir hinna lifandi". Samkvæmt arfsögninni urðu 19 hreinar sálir að finna hinn lofaða af eigin frumkvæði áður enn hann gæti gert kall sitt heyrum kunnugt, en 19 stafir eru í arabísku setningunni "Bismillah Ar-Rahman Ar-Rahim" sem er gerð úr upphafstöfum allra Súra Kóransis nema einni. Nótt eina hana dreymdi Qurrat al-´Ayn draum. Finnst henni í draumnum sem ungur Siyyid (afkomandi Muhameðs) íklæddur svörtum kirtli með grænan vefjarhött birtast á himni, standa í lausu loft og hafa yfir vers og bænir með uppreistar hendur. Í hendingu lagði hún eitt versana á minnið og reit það niður er hún vaknaði.

Í stað þess að fara sjálf strax af stað til að leita hins fyrirheitna ritaði Qurrat al-´Ayn bréf sem hún fól fremsta lærisveini Siyyid Kázims, Mullá Husayn, og bað hann að afhenda það hinum fyrirheitna er hann fyndi hann. Segðu honum frá mér, bæti hún við; " Ljómi ásjónu þinnar leiftraði og geislar andlits þín skinu á himninum. Segðu þá orðin, Er ég ekki drottinn þinn og vér munum svara, það eruð þér, það eruð þér."

Hliðið

Qurrat al-´Ayn ákvað síðan að þiggja boð ekkju Siyyid Kázims sem var mikill aðdáandi hennar um að dveljast í húsi hennar og bíða þess að henni bærust fregnir af því að hinn lofaði hefði birtst. Nokkrum dögum síðar var henni fært í hendur rit sem ungur Siyyid, kaupmannssonur frá borginni Shiraz hafði ritað og lesið upp jafnhraðan í áheyrn Mullá Husayn 23 mai, 1844, en Mullá Husayn varð fyrstur allra til að finna og viðurkenna hinn nýja boðbera. Rit þetta sem mágur hennar Mullá Muhammad ´Alí Qazvíní (kvæntur systur hennar Mariziyu ) færði henni, hét Ahsánu´l-Qisás (Sagan besta) og var útlegging á súru Jósefs úr Kóraninum. Ritið var skrifað óumbeðið á fáeinum klukkustundum af þessum unga manni til þess að sanna tilkall hans til að vera hinn fyrirheitni eins og arfsögnin kvað á um að verða mundi. Höfundurinn var Sayyid ´Alí Muhammad sem hafði tekið sér helgititilinn Bábinn (hliðið) og varð eftir það kunnur undir því nafni. Qurrat al-´Ayn þekkti þegar í stað úr ritinu, vers þau er hún hafði heyrt unga manninn fara með í draumi sínum og gat staðfest það með því sem hún hafði sjálf skrifað niður. Hún yfirlýsti sig samstundis sem fylgjanda Bábsins og hóf að boða málstað hans. Jafnframt tók hún að sér að þýða ritið sem opinberað hafði verið á Arabísku, yfir á Persnesku og varð sú þýðing þekkt um tíma sem "Kóran babíanna", en babíar voru þeir nefndir sem tóku trú á málstað hins unga Siyyid. Skömmu seinna fékk hún í hendur annað rit frá Bábnum sem að þessu sinni var stílað til hennar sjálfrar. Í því var hún útnefnd ein af hinum 19 bókstöfum hinna lifandi, sem eins og áður var getið titill þeirra sem fundið höfðu hinn fyrirheitna af eigin frumkvæði, því í raun hafði hún fundið hann og viðurkennt köllun hans án þess að komast nokkurn tíma í efnislega návist hans.

Bábíi

Allt frá bernsku hafði Qurrat al-´Ayn haft unun af því að yrkja ljóð. Nú helgaði hún ljóðagerð sína þessum nýja málstað og gerði það af slíkri fágun og dýpt að ljóð hennar urðu fleyg og fræg vítt og breitt um Persíu. Jafnvel þeir sem ofsóttu hana viðurkenndu að þar færi einstæð skáldkona. Qurrat al-´Ayn dvaldist um hríð í Karbilá við að kenna málstað Bábsins og laðaði til liðs við hann fjölda kvenna og karla. Hún héllt stórar samkomur í húskynnum ekkju Siyyid Kázims og talaði til viðstaddra, aðallega karlmanna, handan tjalds sem hengt var upp í enda salarins og var hún því fundarmönnum nánast ósýnileg. Að þessu leiti fylgdi hún ströngustu túlkun Islam um aðgreiningu kynjanna. Í innri sölum húsakynnanna hennar, skipulagði hún námshringi meðal kvenna og kenndi þeim sjálf. Áhrif hennar voru svo mikil að í kringum hana myndaðist stór hópur dyggra fylgjenda sem um tíma gengu undir nafninu Qurratíar. Varðveitst hefur eftirfarandi lýsing á Qurrat al-´Ayn frá þessum tíma: "Allir sem hittu hana, heilluðust af magnþrunginni mælsku hennar og fundu seið orða hennar. Enginn fékk staðist töfra hennar; fáir voru þeir sem ekki smituðust af trúarsannfæringu hennar. Allir báru vitni einstæðri skapgerð hennar, furðuðu sig á undraverðum persónuleika hennar og efuðust ekki um að sannfæring hennar var einlæg". Qurratíar með Qurrat al-´Ayn í fararbroddi þóttu mun róttækari í skoðunum sínum en aðrir fylgjendur Bábsins og þótti mörgum að hún færi offari í framsetningu sinni og túlkunum á boðskap hans. Afleiðingarnar urðu þær að slúðursögur fóru á kreik um Qurrat al-´Ayn. Það hafði vitaskuld einnig sín áhrif að hún hafði sagt skilið við mann sinn og að þessi fagra og gáfaða kona umgekst karlmenn sem jafningja. Samt þótti fram úr keyra þegar Qurrat al-´Ayn fyrirskipaði undirbúning mikillar gleðihátíðar sem haldin skildi í tilefni afmælisdags Bábsins sem bar upp á fyrsta dag tilskipaðas sorgarmánuðar (Muharram) meðal Shi´ite múslima. Qurrat al-´Ayn kom til veislunnar blæjulaus og íklædd litskrúðugum búningi í stað svartra klæða eins og hefð var fyrir að konur klæddust í sorgarmánuðinum. Þetta gerði hún til að undirstrika þá skoðun sína að málstað Babsins bæri að skoða sem ný og óháð trúarbrögð.

Kázimayn

Um mitt ár 1846 var henni ekki lengur vært í Karbalá vegna stöðugra ásakana fræðimanna sem ósammála voru túlkunum hennar, um að framferði hennar væri ósiðsamlegt. Hún flutti sig því til Kázimayn, nærliggjandi byggðar og dvaldist þar ásamt fylgendum sínum í 6 mánuði. Þar laðaði hún að sér hundruð nýrra fylgjenda og kenndi stundum fyrir opnum tjöldum stighækkandi opinberun, málefni sem var henni einkar hugleikið á þessum tíma. Að sama skapi fór andstaða klerkastéttarinnar og fræðimanna við boðskap Bábsins vaxandi og anddúð þeirra á samfélagi Bábíanna varð æ ljósari. Í febrúar mánuði 1847 snéri Qurrat al-´Ayn aftur til Karbalá eftir að öfundarmenn hennar, nú úr röðum Bábíanna sjálfra, höfðu eitrað hugi íbúa Kázimayn í hennar garð. Sögur af ósiðlegu framferði hennar gengu fjöllunum hærra og bárust loks til eyrna Bábsins sjálfs sem kom henni þegar til varnar með þessum orðum: "Hvað varðar spurningu yðar um spegilinn sem hefur hreinsað sálu sína til að endurspegla það orð sem öll mál eru leyst með; er hún rétttrúuð, lærð, athafnasöm og hreinlynd kona; rengið því ekki fyrirskipanir al-Táhirih (hinar hreinu) því henni eru kunnar aðstæður málstaðarins og ekkert er fyrir ykkur að gera annað enn að sýna henni undirgefni því ykkur er ekki gefið að skilja hina sönnu stöðu hennar."

Hún hélt því ótrauð fram að líta bæri á kenningar Bábsins sem sjálfstæða opinberun aðskilda frá Íslam og ávann sér fyrir það óvild á báða bóga. Í stað þess að lúta í gras þegar henni var mætt af fálæti, skoraði hún á klerkana að mæta sér í opnum kappræðum. Þegar að enginn þeirra svaraði áskorunum hennar manaði hún þá að mæta sér í "mubáhala", sem var forn siður á þá leið að andstæðingarnir leggjast á bæn hlið við hlið og biðja guð um að fjærlægja hvorn annann uns hann verður við bón annars hvors. Þessari áskorun var auðvitað ekki mætt. Loks ákváðu klerkarnir að láta til skarar skríða gegn Qurrat al-´Ayn og fóru fyrir æstum múg sem réðist inn á fyrrum heimili Siyyid Kázim ætluðu að handtaka hana. Kærur sínar höfðu þeir þegar sent til Bagdad og bjuggust við fyrirmælum þaðan um hvaða hegningu hún skyldi sæta. Í misgripum handtóku þeir Shamsu´d-Duhá eiginkonu Mullá Husayn sem ásamt móður hans og systur dvaldist með Qurrat al-´Ayn. Allar höfðu þær gerst ákafir stuðningsmenn hennar. Qurrat al-´Ayn gerði landstjóranum viðvart um þessi mistök og lét hann þegar sækja hana og hneppa í varðhald á heimili sínu. Óhikað krafðist hún þess að fræðimenn frá bæði Sunní og Shi´íta greinum Islam yrðu kallaðir saman til að ræða og sanna eða afsanna það sem hún héllt fram. Við þessum kröfum var ekki orðið. Eftir þriggja daga varðhald var henni sleppt gegn loforði um að hún yfirgæfi Karbalá.

Bagdad

Qurrat al-´Ayn hélt þegar í stað, ásamt fjölda fylgjenda sinna og Bábsins, til Bagdad og hóf að kenna málstaðinn í húsi eins af aðdáendum hennar, Shaykh Muhammad Shibl sem var einn kunnasti klerkur borgarinnar. Qurrat al-´Ayn vakti hvarvetna mikla athygli og opinberir fundir sem hún boðaði til voru mjög fjölmennir. Sat hún þá gjarnan sveipuð tjöldum undir berum himni og talaði til fundargesta. Meðal þeirra sem hrifust af málfluttningi Qurrat al-´Ayn var læknir einn af gyðingaættum Hakím Masih að nafni. Varð hann fyrstur manna af Gyðingatrú til að viðurkenna Bábinn. Yfirvöldum borgarinnar barst brátt til eyrna að hún væri kominn til Bagdad og hvaða boðskap hún var að útbreiða. Qurrat al-´Ayn var því boðuð á fund Najib Páshá borgarstjóra til yfirheyrslu. Hann fann í máli hennar ekkert sem benti til að hún boðaði trúvillu og í stað þess að kalla saman kviðdóm til að dæma í málum hennar gerði hann henni að dveljast í húsi Shaykh Mahmúd Álísí eins af heldri mönnum borgarinnar sem kunnur var fyrir andúð sína á hinum nýju kenningum. Shaykh Mahmúd Álísí hafði m.a. átt sæti í ransóknarréttinum sem skömmu áður hafði dæmt Mulla Ali Bastámí, sem reynt hafði að kenna trúna í Bagdad, til þrælkunarvinnu í Konstantínopel þar sem hann lést seint á árinu 1846 fyrstur allra til að líða píslarvættisdauða fyrir málstað Bábsins. Á meðan var máli hennar var skotið til yfirvalda í Konstantínopel (Instanbúl). Þrátt fyrir að Najib Páshá og Shaykh Mahmúd Álísí hafi í bréfum sínum til yfirvalda farið frekar lofsamlegum orðum um Qurrat al-´Ayn kom úrskurðurinn frá Konstantínopel eftir tveggja mánuða bið og kvað hann á um að Tahirhih og fylgdarlið hennar skyldi yfirgefa Bagdad. Á meðan að dvöl Qurrat al-´Ayn stóð í Bagdad ritaði hún föður sínum nokkur bréf þar sem hún hvatti hann ákaft til að viðurkenna boðskap Bábsins. Jafnframt mótmælti hún eindregið þeim ámælum og rógi sem út um hana hafði verið breiddur. Ef til vill urðu þessi bréf til þess meðal annars, að Baraghánis fjölskyldan ákvað að senda Mullá Muhammad Hammámi nokkurn til Iraks og freista þess að fá Qurrat al-´Ayn til að snúa með sér heim til Qazvin. Hann reyndi að fá Shaykh Mahmúd Álísí til þess að fá sér Qurrat al-´Ayn til umsjónar. Mullá Muhammad Hammámi var klárlega flugumaður bónda hennar og tengdaföðurs sem ekki vildu að um þá spurðist sú hneisa að þeir réðu ekki við eina konu og reyndu því að fá hana afhenta frá þeim sem höfðu hana í haldi og þeir álitu bandamenn sína. Það kom þeim því á óvart er Mullá Muhammad Hammámi snéri aftur tómhentur og kvað "allt höfðingjafólkið og klerkana í Bagdad bera mikla virðingu fyrir Qurrat al-´Ayn og lofa hana í hvívetna. Og hvaðeina annað sem þeir kunnu að hafa heyrt væru gróusögur og slúður"

Á leið til Qazvin

Í mars mánuði árið 1847 yfirgaf Qurrat al-´Ayn Bagdad ásamt 30 manna fylgdarliði og við tók þriggja mánuða ferðalag til heimaborgar hennar Qazvin. Henni var fylgt af liðsforningja úr her Ottoman veldisins til Khánaqin, persneskrar landamærabyggðar. Þaðan hélt hún áfram ferð sinni þorpsins Karand vestur af Kirmánsháh. Í Karand bjó fólk af ættum kúrda og tóku það á móti Qurrat al-´Ayn með kostum og kynjum. Er hún fór þaðan höfðu langflestir þorpsbúar tekið trú á Bábinn. Sagt er að 1200 manns hafi verið tilbúnir að fylgja henni er hún yfirgaf þorpið.

Kirmánsháh

Þaðan héllt Qurrat al-´Ayn áfram inn í Kirmánsháh hérað og setti þar upp búðir og hóf að kenna. Margir þar á meðal landsstjórinn og kona hans tóku henni vinsamlega. Hún davldi í Kirmánsháh í fjörutíu og einn dag og vann á þeim tíma fjölda fylgjenda til hinnar nýju trúar. M.a. átti hún viðræður við landstjóra héraðsins, konu hans og margt af aðalsfólki borgarinnar. Klerkastéttin brást hart við að venju og bað landstjórann um að henni yrði vísað úr héraðinu. Hann bauð þeim á móti að skipuleggja annað af tvennu sem Qurrat al-´Ayn hafði lagt til, opnar kappræður eða mubáhala. Yfirklerkurinn brást við þessu með því að skrifa tengdaföður hennar og byðja hann um að koma því til leiðar að hún færi burtu af yfirráðasvæði þeirra. Þegar var gerður út leiðangur frá Qazvin og með foringja varðstöðvar einnar í nágrenni borgarinnar í fararbroddi sem reyndar var mikill keppinautur klandstjórans, var ráðist með hörku á búðir Qurrat al-´Ayn að nóttu til og mörgum af fylgjendum hennar stökkt á flótta en aðrir voru handteknir. Sjálfa Qurrat al-´Ayn fluttu þeir ásamt lagskonum hennar á opnu eyki út fyrir borgina. Þar voru þær skildar eftir matar og farkostslausar. Starx og landstórinn í Kirmánsháh heyrði af árásinni skipaði hann svo fyrir að öllum föngum skildi sleppt þegar í stað og eigum þeirra skilað. Hann bauð svo Qurrat al-´Ayn að snúa aftur til borgarinnar en hún þáði ekki boðið og hélt ásamt fylgdarliði sínu áfram för sinni til Hamadán.

Hamadán

Þar tók á móti henni landstjóri þess héraðs sem var bróðir Persakeisara. Hróður Qurrat al-´Ayn fór fyrir henni og á móti henni var tekið með miklum virktum. Landstjórinn skipulagði sjálfur á heimili sínu mikla samkomu þar sem hann leiddi saman fræðimenn og klerka borgarinnar til að ræða til hlýtar sjónarmið hins nýja málstaðar. Fyrir fundinn setti Qurrat al-´Ayn þrjár ófrávíkjanlegar reglur. Umræðurnar skyldu grundvallast á spádómum, reykingar yrðu ekki leifðar í samræmi við kenningar Bábsins og allir skildu vanda málfar sitt svo komist yrði hjá blótsyrðum og óviðurkvæmilegu orðavali. Sjálf valdi hún að fjalla um grundvallaratriðin í kenningum Bábsins um ævarandi leiðbeinslu Guðs, stighækkandi opinberun, þörfina á nýjum trúarbrögðum til að mæta þörfum hins nýrra tíma og réttmæti tilkalls Bábsins um að hann væri farvegur guðlegar opinberunnar. Þrátt fyrir að allir viðstaddir hefðu fallist á reglur Qurrat al-´Ayn fyrir fundinn gat klerkur einn ekki á sér setið og hóf að svívirða hana á þann hátt að landstjórinn sem stýrði fundinum ákvað að leysa fundinn upp. Eins og annarsstaðar var það fyrst og fremst klerkastéttin sem mælti í mót hinum nýju trúarbrögðum. Þegar að klerkarnir urðu varir við að hin borgaralegu yfirvöld voru tvístígandi yfir hvaða stefnu skyldi taka gagnvart þeim óx þeim ásmegin og kjarkur til að framkvæma ofbeldisverkin. Að fundinum loknum sendi Qurrat al-´Ayn á fund helsta klerksins Mullá Ibráhim Mahallá´tí, einn af sínum dyggustu fylgjendum með greinargerð sem hún hafði sérstaklega samið til að árétta það sem ekki hafði gefist tími til að koma á framfæri á fundinum. þannig vildi til að klerkur þessi hafði einmitt boðað aðra klerka til fundar við sig til að ræða hvað væri hægt að taka til bragðs gegn þessari ósvífnu konu þegar sendimann Qurrat al-´Ayn bar að garði. Bréfberi Qurrat al-´Ayn var umsvifalaust tekinn og barinn í óvit og síðan fleygt út. Sjálf dvaldist hún í húsi gyðingaprests en sonur hans Il´azár að nafni hafði skömmu áður gerst fylgismaður Bábsins. Þaðan fór Qurrat al-´Ayn til þorpsins Shavarín þar sem til fundar við hana komu nokkur ættmenni hennar og þrábáðu hana að snúa aftur til Qazvin þar sem hún mundi verða óhult í húsi föður síns. Meðal þeirra voru tveir bræðra hennar. Hugur hennar stóð til að fara rakleiðis til Teheran og ganga þar á fund keisarans sjálfs til að færa honum gleðitíðindin. Eftir nokkrar fortölur féllst hún á að koma með þeim og hvatti því fylgendur sína til að yfirgefa sig sem þeir og gerðu, utan lagskvenna hennar og nokkurra karlmanna sem neituðu að yfirgefa hana. Úr stóru fylgdarliði hennar fyldu um 15 manns henni til Qazvin, að meðtöldum þeim ættmennum hennar sem fylgdu henni að málum og höfðu ferðast með henni, þ.e. Mírzá Muhammad ´Alí mágur hennar og Siyyid Ábdu´l-Hádí unnusti dóttur hennar. Þegar að hún eftir þriggja ára fjarveru snéri aftur til húss föður síns fór það ekki fram hjá neinum að afgerandi breytingar höfðu orðið á viðhorfum hennar. Hún hafði yfirgefið Qazvin sem einlægur Shaykhi fylgismaður en snéri aftur sem leiðtogi Babíanna.

Aftur í Qazvin

Strax sama kvöld og hún kom í hús föður síns, var skotið á fjölskylduráðstefnu þar sem faðir hennar reyndi að sefa reiði bróður síns og sonar hans. Múllá Muhammad og Mullá Taqi óðu um gólf og fomæltu hinni nýju trú og úthrópuðu hana sem villutrú. Á milli orðasenna gengu þeir að Qurrat al-´Ayn og börðu hana í andlitið. Hún héllt samt stillingu sinni en lét við eitt höggið eftirfarandi spádómsorð falla: "Ó föðurbróðir, ég sé munn þinn fyllast af blóði." Þrátt fyrir andúð sína á skoðunum Qurrat al-´Ayn leið ekki á löngu að fyrrum eiginmaður hennar Mullá Muhammad gerði tilraun til að fá hana til að snúa til sín aftur frá heimili bróður hennar þar sem hún nú dvaldist. Nokkrum dögum eftir heimkomu hennar sendi hann tvær af konum sínum eftir henni, en Qurrat al-´Ayn sagði þeim "að skila til hins stæriláta og hrokafulla ættmennis hennar, að ef hann hefði í raun og veru haft áhuga á að vera trúr félagi hennar hefði hann komið á móts við hana til Karbalá og farið fótgangandi fyrir tjaldeyki hennar og þá hefði hún vakið hann af beði hirðileysi hans og sýnt honum veg sannleikans. En það átti ekki að verða. Þrjú ár eru liðin frá skilnaði okkar. Því mun hún hvorki í þessu lífi né handan þess eiga samskipti við hann. Hún hefur varpað honum úr lífi sínu að eilífu" Viðbrögð feðgana Múllá Muhammad og Mullá Taqi voru þau að lýsa Qurrat al-´Ayn trúvilling þegar í stað og reyndu svo með öllum ráðum að saurga mannorð hennar. Faðir hennar reyndi að stilla til friðar en fékk í engu breytt hvorki viðhorfum hennar né fyrrverandi eiginmanns hennar. Þvert á móti varð hann að þola ýmsa niðurlægingu af hálfu kollegga sinna sem höfðu á orði að "í húsi hans göluðu hænurnar eins og hanar" Hvað hjónabandið snerti lét Qurrat al-´Ayn í ljós þá skoðun sína að þar sem kenningar spámannsins (Muhameðs) kvæðu svo á um að hjónaband þar sem annar aðilinn væri trúvillingur skildi það skoðað sjálfdautt, og að hún áliti Múllá Muhammad trúvilling, væri hjónaband þeirra ógilt.

Mullann veginn

Í septemer 1847 Var Mullá Taqi fyrrverandi tengdafaðir Qurrat al-´Ayn myrtur. Maður að nafni Mírzá ´Adbu´lláh Shirází (bakari frá Shiraz, seinna einnig kunnur undir nafninu Mírzá Sálih) dyggur fylgismaður Siyyid Kázim sem leið hafði átt um Qazvin sagði sjálfur svo frá atvikum við réttarhöld sem fóru fram yfir honum nokkru seinna. "Ég hef sjálfur aldrei verið sannfærður babíi. Þegar ég kom til Qazvin var ég á leið til Ma-Kú til að heimsækja Babinn og ransaka eðli málstaðar hans. Dag þann er ég kom til Qazvin varð ég þess var að borgin öll var í uppnámi. Þegar ég átti leið um markaðstorgið sá ég hvar hópur ofbeldisseggja hafði rifið af manni einum vefjarhött hans og skó, vafið hettinum um háls hans og drógu hann þannig um göturnar. Reiður múgurinn kvaldi hann með hótunum, höggum og ragni. Ófyrirgefanleg sök hans var mér sagt að væri sú, að hann hefði dirfðst að tíunda á almannafæri verðuleika Shaykh Ahmads og Siyyid Kázims. Samkvæmt því hefði Mullá Taqí réttarfræðingur Islam lýst hann trúvilling og gert hann burtrækan úr borginni. Ég varð afar undrandi á þessari skýringu. Hvernig gat shaykhí, hugsaði ég með mér, verið álitinn trúvillingur og verið látinn sætta svo grimmri meðferð? Ákveðinn í að láta Mullá Taqí sjálfan staðfesta réttmæti þessa héllt ég til skóla hans og spurði hvort hann hefði í raun og veru kveðið upp slíkan úrskurð. Já, sagði hann án þess að hika, sá Guð sem Shaykh Ahmad-i-Bahrayní tilbað er Guð sem ég mun aldrei trúa á. Ég álít hann og fylgjendur hans líkamninga villunnar. Mér lá við að slá hann í andlitið þegar í stað fyrir framan söfnuð sinn, en náði tökum á mér og sór þess að ef Guð lofaði mundi ég stinga varir hans með spjóti mínu svo hann gæti aldrei aftur talað slíkt guðlast. Þegar eftir að ég hafði yfirgefið hann fór ég á markaðstorgið þar sem ég keypti ríting og spjótsodd úr besta og hvassasta stáli sem ég fann. Ég faldi vopnin við brjóst mitt albúinn því að svala heiftinni sem svall innra með mér. Ég beið tækifæris og nótt eina fór ég í moskugarðinn þar sem hann var vanur að leiða söfnuðinn í bæn. Ég beið þangað til að dagaði og þá sá ég hvar gömul kona kom inn í forgarðinn með bænamottu sína sem hún lagði á gólfið. Skömmu seinna sá ég hvar Mullá Taqí kom einsamall inn í forgarðinn til bæna. Afar hljóðlega læddist ég aftan að honum og stóð fyrir aftan hann. Hann lagðist flatur fram og þá réðist ég á hann, dróg fram spjótsoddinn og rak hann aftan í háls hans. Hann rak upp mikið öskur. Ég velti honum við á bakið og dróg rítinginn úr slíðrum og rak hann síðan djúpt í munn hans. Með sama rítingi stakk ég hann í bróstið og síðuna og skildi hann svo eftir blæðandi á gólfinu. Ég fór upp á þak moskunnar og horfði á skelfingu og ringulreið fjöldans. Hópur manna þusti inn og flutti hann á börum til heimilis hans. Þegar að morðinginn fannst ekki notaði fólkið tækifærið til að fá lægstu hvötum sínum útrás. Það réðist á hvert annað og ásakaði hvert annað í viðurvist landstjórans. Þegar mér var ljóst að fjöldi manns hafði verið ranglega ásakað og fangelsað bauð samviska mín mér að gefa mig fram. Ég fór því á fund landstjórans og sagði við hann; Ef ég kem morðinganum undir þínar hendur muntu þá frýja alla þá sem nú þjást í hans stað? Um leið og hann hafði fullvissað mig um að svo skyldi verða, viðurkenndi ég verknaðinn. Hann trúði mér varla í fyrstu. Að beiðni minni var þá gamla konan sem lagt hafði teppi sitt á moskugólfið kölluð til en landstjórinn lét ekki sannfærast af vitnisburði hennar. Ég var loks tekinn að banabeði Mullá Taqí. Um leið og hann sá mig þekkti hann mig. Hann benti á mig með mikilli skelfingu og gaf þannig til kynnað að það hafði verið ég sem réðist á hann. Hann gaf merki um að ég yrði fjarlægður úr návist hans. Skömmu síðar lést hann. Ég var handtekinn þegar í stað, sakfeldur sem morðingi og varpað í fangelsi. Landstjórinn stóð hins vegar ekki við loforð sitt um að frýja fangana."

Þegar að Mírzá Abdulláh var látinn ganga fram fyrir Múllá Muhammad og Mullá Muhammad Sálih föður Qurrat al-´Ayn, gat Múllá Muhammad ómögulega sætt sig við að þessi maður hefði einn framið morðið. "Þessi maður er ekki verðugur þess að hafa myrt föður minn" er sagt að Múllá Muhammad hafi hrópað. "Færið mér föt úr úrvalsefnum svo að morðingi föður þíns megi sýnast verðugur" svaraði Mírzá Abdulláh. Þegar hann var spurður hvernig hann hefði getað fengið sig til að drepa svo lærðan mann, svaraði Siyyid Muhsin. Sá er ekki lærður maður sem stolið hefur fáeinum þrúgum úr menningargarðinum. Ef hann hefði verið vitur hefði hann ekki notað svona ill orð í predikunarstólnum um Shaykh Ahmad-i Ahsái og Siyyid Kázim-i Rashíti, og fyrir það hef ég drepið hann. Þegar að hann síðan var klifjaður hlekkjum settur á bak við lás og slá óskaði einn af þeim sem ákafast sóttist eftir að útrýma bábíunum Siyyid Muhsin að nafni eftir að fá að sjá fangann. Þegar hann var leiddur inn í fangelsið hóf hann að ragna og bölva Mírzá Abdulláh af miklum móði. Mírzá Abdulláh stökk þá skindilega upp og danglaði hlekkjum sínum að Siyyid Muhsin sem afar skelfdur hröklaðist til baka og flýtti sér síðan í burtu. Mírzá Abdulláh þessi átti eftir að koma nokkuð við sögu seinna meir. Hann var ásamt nokkrum öðrum babíum fluttur í hlekkjum til Teheran og varpað í fangelsi. Hann var kallaður fyrir fjármálaráðherrann Mírzá Shafi sem spurði hann: "Herra, fylgir þú reglu dervisa eða fylgir þú lögunum? Ef þú fylgir lögunum, hvers vegna veittir þú hinum lærða klerki svo grimmilega áverka á munni? Ef þú ert dervisi og fylgir veginum, eru ein af reglum vegarins að meiða engann mann. Hvernig gastu banað hinum mikla guðsmanni? Herra, svaraði Mírzá Abdulláh, fyrir utan lögin, og fyrir utan veginn er líka sannleikurinn. Það var í þjónustu sannleikans að galt honum fyrir gjörðir hans. Nótt eina tókst Mírzá Abdulláh að flýja (sumir segja að Bahá´u´lláh hafi sjálfur mútað fangavörðum hans). Hann dvaldist um hríð í húsi Rizá Khán og síðar í húsi Bahá´u´lláh. Hann komst burtu úr borginni ásamt Rizá Khán en var fylgt eftir af vörðum Muhammad Khán forsætisráðherra sem að lokum urðu frá að hverfa án þess að finna þá.

Í kjölfar morðsins á Mullá Taqí skall flóðalda ofsókna á hendur bábíunun. Þeir voru teknir höndum hvar sem til þeirra náðist og sakaðir um að eiga aðild að morðinu. Eignum þeirra var rænt og heimili þeirra lögð í rústir. Qurrat al-´Ayn var handtekin ásamt lagskonu sinni Káfiyu og annari konu og voru þær færðar til yfirheyrslu í ráðhús borgarinnar. Mullá Muhammad fyrrverandi eiginmaður hennar var þar viðstaddur og hvatti landstjóran sem fór með ransókn málsins til að hegna konunum á einhvern hátt. "Láttu þær fá að kenna á einhverju hörðu, einhverju hörðu," tautaði hann í sífellu fyrir munni sér. Landstjórinn reyndi að hræða konurnar með því að kalla til böðul sinn sem mundaði sig til við að brennimerkja Káfíyu með glóandi teini. Þeim tókst samt aldrei að knýja fram játningu. Eftir yfirheyrsluna þar sem greinilega kom fram að hvorug þeirra var nokkuð við morðið riðinn, var þeim sleppt en Qurrat al-´Ayn var sett í stofufangelsi á heimili Mullá Muhammads. Ætluninn var að halda henni þar í algerri einangrun frá öðrum Babíum og koma í veg fyrir að hún gæti haft nokkur samskipti við þá. Ofsóknunum var að sjálfsögðu stýrt af Mullá Muhammad sjálfum sem nú hafði tekið við tignarstöðu föður síns. Daglega þurfti Qurrat al-´Ayn að sýna fyllstu aðgætni því hún grunaði lagskonur Mullá Muhammad sem gættu hennar um að eitra matinn sem henni var ætlaður. Qurrat al-´Ayn tók nú á það ráð að senda fyrrverandi eiginmanni sínum bréf úr stofufangelsinu þar sem hún lýsti eftirfarandi yfir: "Ef málstaður minn er málstaður sannleikans og drottinn sá er ég tilbyð er hinn eini sanni Guð, muni hann innann níu daga, frelsa mig undan ánauð og níðingshætti þínum. Ef honum mistekst þetta er þér frjálst að gera við mig eins og þér sýnist. Þú munt þá hafa sýnt fram á falstrú mína með óyggjandi hætti."


Flóttinn

Ein fylgiskvenna Qurrat al-´Ayn hét Khátún Ján. Faðir hennar hafði verið dyggur fylgjandi Siyyid Kazim-i-Rashtí og hún sjálf gerst babíi ásamt eiginmanni sínum Muhammad-Hádí sem reyndar var bróðir Mullá Muhammad Álí manns Marziyu systur Qurrat al-´Ayn. Khátún Ján tók nú að sér það hlutverk að heimsækja og hafa samband við Qurrat al-´Ayn án þess að aðrir yrðu þess varir. Dulbjóst hún stundum sem beiningarkona eða þvottakerling og gat á þann hátt komið orðsendingum og jafnvel mat til Qurrat al-´Ayn fram hjá vökulum augum kvennanna sem settar höfðu verið til að gæta hennar. Muhammad-Hádí var einn þeirra sem flúið hafði ofsóknirnar í Qazvin og haldið til Tihrán þar sem hann var boðaður á fund Bahá´u´lláh sem þegar var orðinn þekktur sem einn af virtustu fylgjendum Babsins. Bahá´u´lláh bað Muhammad-Hádí um að snúa aftur til Qazvin og koma bréfi frá sér til Qurrat al-´Ayn auk þess sem hann kynnti fyrir honum hvernig hann hugðist frelsa hana. Muhammad-Hádí héllt þegar af stað til Qazvín og fylgdi í einu og öllu ráðagerð Bahá´u´lláh. Dulbúnum tókst honum að komast inn í borgina og hitta konu sína að máli. Khátún Ján lánaðist svo með klókindum að færa Qurrat al-´Ayn bréfið frá Bahá´u´lláh ásamt leiðbeiningum um að gefa sér merki ef hún sæi sér fært að koma út. Skömmu síðar birtist Qurrat al-´Ayn utandyra þar sem Khátún Ján tók á móti henni og saman héldu þær rakleiðis til heimilis trésmiðs eins Áqá Hasan-i-Najjár að nafni sem var góður og traustur vinur þeirra og bjó í grendinni. Engan grunaði að hann myndi blanda sér í slíkt mál. Fljótlega varð ljóst að Qurrat al-´Ayn var horfinn og var gerð að henni umfangsmikil leit. Þegar út spurðist um hvarf hennar brutust út óeirðir meðal guðfræðinema borgarinnar og óaldarlíðsins sem tekið hafði þátt í ofsóknunum á hendur Bábíunum. Þeir voru hvattir til að fara inn á hvert Babí heimili og láta greipar sópa um eigur babíanna. Þrátt fyrir ítarlega leit var Qurrat al-´Ayn hvergi að finna. Þegar náttaði fylgdi Muhammad-Hádí Qurrat al-´Ayn með aðstoð iðnaðarmanns eins sem ekki var babíi, Áqá Qulí að nafni, út um eitt af hliðum borgarinnar. Þar biðu þeirra hestar sem Bahá´u´lláh hafði látið vista í slátturhúsi skammt frá og síðan hröðuðu þau ferð sinni til Tihrán eftir fáfarinni leið. Þau áðu ekki fyrr en þau komu í lund einn í útjaðri borgarinnar. Muhammad-Hádí fór á undan þeim inn í borgina til að gera Bahá´u´lláh viðvart um komu þeirra. Á meðan biðu Qurrat al-´Ayn og Áqá Qulí í lundinum. Þá bar þar að kaupmann einn frá Qazvin sem heyrt hafði af ferðum þeirra og ætlaði sér að hita þau. Áqá Qulí hafði ekki hugmynd um að maður þessi væri þeim vinveittur og varaði kaupmanninn við að nálgast. Hann gerði það samt með bros á vör og vann sér inn fyrir það tvö högg í andlitið frá Áqá Qulí. Þegar Qurrat al-´Ayn gerði sér ljóst hverju fram fór, stöðvaði hún atganginn í Áqá Qulí og bauð þeim báðum að setjast og saman snæddu þau ljúfenga ávexti sem kaupmaðurinn hafði haft meðferðis. Þegar náttaði komu eftir þeim fjöldi manna á hestum sem fylgdu þeim með reisn inn í borgina og að húsi Bahá´u´lláh. Hús Bahá´u´lláh var ríkumannlega búið og þegar Áqá Qulí var vísað til rekkju fannst honum rúmið vera alltof fínt fyrir sig. Hann benti á að hann væri klæddur í hálfgerðar druslur og rúmið væri honum ekki samboðið. Qurrat al-´Ayn fullvissaði hann um að fljótlega mundi hann hafa efni á að sofa í enn ríkumannlegri rekkju en honum væri nú boðin. Daginn eftir fylgdi Muhammad-Hádí Qurrat al-´Ayn til nærliggjandi þorps í eigu Bahá´u´lláh þar sem margir babíanna dvöldu. Bahá´u´lláh fór einnig að heiman enn snéri fljótt aftur ásamt burðarmanni með sekk fullan af peningum sem hann lét tæma á gólfið. Kallaði hann nú á Áqá Qulí og fékk honum hnakktöskur og bað hann um að láta silfurpeningana í þær öðru meginn enn gullpeningana hinumeginn. Áqá Qulí ákvað hinsvegar að setja gullpeningana neðst í töskurnar báðumeginn og silfurpeningana ofaná. Þegar að Bahá´u´lláh spurði hann hversvegna hann hefði ekki gert eins og hann var beðinn um svaraði hann; "ég gerði þetta af þeirri einföldu ástæðu að ef eitthvað af peningunum skyldu falla úr töskunum verða það silfurpeningar ekki gull". Bahá´u´lláh lét þetta gott heita og lét Áqá Qulí hafa töskurar og lykilinn að þeim. Því næst lét hann leiða fram hesta sem þeir síðan riðu á til þorpsins þar sem Qurrat al-´Ayn og Muhammad-Hádí biðu. Þar dvöldust þau um nóttina. Morguninn eftir vakti Qurrat al-´Ayn Áqá Qulí til bæna og sagði honum að nú væri tími kominn fyrir hann að hverfa aftur til Qazvin ella mundu mikil vandræði hljótast af. Að bænunum loknum kom Áqá Qulí ásamt Muhammad-Hádí til fundar við Qurrat al-´Ayn sem á þeirri stundu var að ljúka við einhverjar skriftir. Á sama augnabliki bar Bahá´u´lláh þar einnig að og bað um að sér yrði færðar hnakktöskurnar með peningunum. Hann opnaði aðra töskuna og bað Áqá Qulí að stíga fram og taka sitt hvoru megin í fald skikkju sinnar og halda henni út því hann ætlaði að leggja í hana peninga. Áqá Qulí hikaði eins og í kurteisisskyni en vinur hans Muhammad-Hádí hvatti hann til að hlíða. Bahá´u´lláh jós nú með hendi sinni níu sinnum upp úr töskunni á klæði Áqá Qulí sem óskaði þess eitt augnablik að peningarnir væru úr gulli frekar en silfri. Bahá´u´lláh brást við með að segja: "Vér látum þig hafa nóg til að komast til baka til Qazvin, peningar fyrir brúðkaupi þínu munu koma seinna. Í öllu falli er þetta þér að kenna því þú kaust að setja gullið á botninn." Áqá Qulí héllt síðan til baka til Qazvin og hafði meðgerðis bréf frá Qurrat al-´Ayn til fjölskyldu hennar. Engu mátti muna um að hann kæmi of seint því Khátún Ján hafði verið tekin til yfirheyrslna og var m.a. spurð hvað hún vissi um fjarveru Áqá Qulí. Nokkru seinna fékk Áqá Qulí dágóða summu senda frá Bahá´u´lláh. Áqá Qulí fluttist seinna til Teheran og komst þar til nokkurra metorða og reyndist ávalt dyggur vinur trúarinnar. Qurrat al-´Ayn dvaldi undir vernd Bahá´u´lláh í nokkra mánuði bæði í húsum hans í Thiran og ásveitabýlum hans í grend við borgina. Hún hitti á þessum mánuðum fjölmarga fylgjendur Bábsins, sem sumir hverjir voru komnir langt að. Meðal þeirra sem heimsóttu hana á þessum tíma var einn af frægustu og virtustu fræðimönnm landsins sem gerst hafði fylgjandi Babsins. Nafn hans var Vahíd. Vahíd hafði á sínum tíma verið sérstakur erindreki persakeisara og var fyrirskipað að ransaka og komast að í eitt skipti fyrir öll á hvern hátt hin nýju trúarbrögð britu í bága við ríkjandi hefðir. Þegar að Vahíd bar að garði vildi þannig til að Qurrat al-´Ayn var að sinna syni Bahá´u´lláh Ábdu´l-Bahá sem hún var ákaflega hænd að. Vahíd beið þolinmóður eftir að hún kæmi að hitta sig en þegar að langur tími hafði liðið án þess að hún gerði sig líklega til að hitta hann, var hún spurð að því hvort tilhlíðilegt væri að láta Vahíd bíða lengur. Þá mælti hún til Ábdu´l-Bahá sem þá var aðeins fjögura ára. "Á ég að yfirgefa verndara málstaðarins til að fara og hitta einnn af fylgjendum hans?" Ábdu´l-Bahá segir svo sjálfur frá er Vahíd hitti Qurrat al-´Ayn. Hún "hlustaði að tjaldabaki á orðsnild Vahíds sem ræddi af eldmóði þau tákn og vers sem báru vitni um birtingu nýs opinberanda. Ég var þá barn að aldri og sat í kjöltu hennar þar sem hún fylgdist með frábærum vitnisburðinum sem flóði endalaust af vörum hins lærða manns. Ég man hvernig hún greip skyndilega fram í fyrir honum, háværri röddu í ávítunartón. Ó Yahyá! Láttu gjörðir ekki orð bera trú þinni vitni ef þú ert maður sannrar þekkingar. Hættu að hafa yfir hefðir liðinna tíma því að dagur þjónustu og staðfastra gjörða er upp runninn. Nú er tími til að sýna hinn sönnu tákn Guðs, til að rjúfa hulur gagnslausra langana og kynna orð Guðs og fórna sjálfum sér á vegi hans. Lát gjörðir ekki orð vera skart þitt."

Bagdast

Þar kom að að Qurrat al-´Ayn bárust þau tíðindi snemma sumars 1848 um að öllum babíum væri stefnt saman að boði Babsins sjálfs til Khurasan héraðs. Það verkefni að koma Qurrat al-´Ayn ásamt fylgdarmey hennar Qánitih burt úr borginni, fól Bahá´u´lláh tryggum þjóni sínum Áqáy-i-Kalím. Hann varð að gæta fyllstu varúðar því Qurrat al-´Ayn var nú hvarvetna leitað og hliðverðir borgarinnar höfðu fengið skýrr fyrirmæli um að hleypa engum konum inn eða út úr borginni án þess að bera á þær kennsl. Í dularklæðum var tókst Qurrat al-´Ayn samt að komast fram hjá vörðunum og eftir skamma viðdvöl í litlu húsi skammt utan við borgina þar sem hún beið eftir frekari fylgdarliði, héllt hún til Khurasan. Skömmu seinna héllt Baha´ú´lláh af stað til sama áfangastaðar. Þegar að til Khurasan kom voru kringumstæður slíkar að ekki reyndist mögulegt fyrir átrúendurnar að safnast saman innan mæra borgarinnar sjálfrar. Bahá´u´lláh leigði því þrjá samliggjandi garða á lendu einni í nágrenninu sem kölluð var Badasht. Fékk hann Qurrat al-´Ayn einn þeirra til umráða, Quddús einn af fremstu átrúendum Babsins fékk annann enn Bahá´u´lláh lét slá upp eigin tjöldum í þeim þriðja. Ráðstefnan sem haldin var Badasht í júní og júlí 1848 og stóð í þrjár vikur var sótt af 81 fylgenda Babsins og markaði tímamót í sögu þessara ungu trúarbragða. Til ráðstefnunar var upphaflega kallað svo að babíarnir gætu ráðið ráðum sínum um hvernig bæri að standa að frelsun Babsins sem þá var hafður í haldi í rammgerðasta fangelsi Persíu Ma-Kú í norðurhluta landsins. Þeir sem sóttu ráðstefnuna, flestir af fremstu fylgjendum Bábsins voru allir gestir Bahá´u´lláh og á hverjum morgni boðaði hann þá saman og lét lesa fyrir þá pistil sem hann hafði opinberað þar sem hann m.a. gaf hverjum og einum nýtt nafn. Qurrat al-´Ayn gaf hann nafnið Tahirih (hin hreina) Seinna, er ráðstefnunni var lokið, fékk hver og einn hinna nýju nafnþega bréf frá Babinum sjálfum stíluð á hin nýju nöfn þeirra. Á hverjum degi urðu ráðstefnugestir vitni að því að eitt eða fleiri af lögum og venjum Islam vék fyrir nýrri og ferskri opinberun Babsins. Fulltrúi hinna hógværu í hópnum sem ekki töldu að ganga skyldi svo langt að líta svo á að boðskapur Babsins kæmi í stað hinnar heilögu opinberunnar Muhameðs, var Quddús. Þegar á ráðstefnuna leið virtist sem ósættanlegur ágreiningur væri kominn upp milli hans og Tahirih sem alltaf þótti framsæknust og djörfust í skoðunum sínum. Af því hvernig þessi ágreiningur var til lykta leiddur er til frásögn frá hendi Shaykh Abú-Túráb: "Dag einn urðu veikindi til þess að Bahá´ú´lláh vék ekki úr tjaldii sínu. Þegar Quddus heyrði að um ástand hans hraðaði hann sér til hans og settist honum til hægri handar. Smá saman var öðrum gestum einnnig hleypt inn til Bahá´ú´lláh og settust þeir í hóp í kringum hann. Gestirnir voru ekki fyrr sestir en Muhammad Hasan-i-Qazvini, sendiboði Tahirih byrtist með áríðandi boð til Quddus um að koma þegar í stað til fundar við hana í garði hennar." Ég hef algerlega sagt skilið við hana svaraði Quddús, og neita að hitta hana" Sendimaðurinn hvarf þá á braut en birtist skjót aftur og bar upp sama erindið aftur. Hún krefst þess að þú komir til fundar við sig, sagði hann, Ef þú þrjóskast við mun hún sjálf koma að finna þig. (Ábdul-Bahá segir að Quddús hafi sagt;Ég kýs þennann garð frekar, lát hana koma hingað.) Þegar sendimanninum varð ljóst að Quddús varð ekki haggað, tók hann sverð sitt úr slíðrum og lagði það við fætur Quddús og sagði. Ég neita að fara án þín. Annaðhvort kemur þú með mér til Tahirih eða þú heggur af mér höfuðið með þessu sverði. Ég hef þegar gert þér það ljóst að ég mun ekki fara til fundar við Tahirih sagði Quddús og ég skal því gjarnan verða við þeim kosti sem þú býður mér í staðinn. Muhammad Hasan-i-Qazvini settist nú hjá Quddús og teigði fram höfuðið til að taka við banahögginu þegar að Tahirih byrtist skindilega í opi tjaldsins.(Ábdu´l-Bahá segir að Tahirih hafi komið út úr garði sínum hrópandi Ég er lúðraþyturinn, hinn mikli lúður hefur verið þeyttur" tilvitnun í Kóran 74.8 6.73,Jesaia 27:13 og Zakarías 9:14)) Mikill kliður fór um tjaldið og skelfing virtist grípa alla viðstadda því Tahirih hafði svipt af sér andlitsblæjunni þannig að allir gátu séð ásýnd hennar. Að kona skyldi bera andlit sitt var álitið jafn alvarlegt siðferðisbrot og vændi. Mikil angist greip þegar um sig meðal viðstaddra. Flestir stóðu upp og horfðu agndofa á þessa sýn. Að horfa á hana blæjulausa var óhugsandi því jafnvel að stara á skugga hennar var af þeim álitið ósiðsamlegt því í hugum þeirra var hún Fatíma endurborin og þar með tignasta tákn skýrlífis. Hljóðlega og með mikilli tign stég Tahirih inn í tjaldið og settist til hægri handar Quddús. Ábdu´l-Kháliq-i-Isfahání var gripinn svo mikilli örvæntingu að hann greip til rítings síns og brá honum að hálsi sér. Löðrandi í blóði og skrækjandi af æsingi flýði hann ásýnd Tahirih. Nokkrir fylgdu fordæmi hans og hröðuðu sér á braut og yfirgáfu trúna. Fjölmargir stóðu orðlausir og störðu á hana. Qúddús sat hins vegar hljóður og krepti hnefann um óslíðrað sverðið en sjá mátti á andliti hans að reiðin ólgaði í honum. Það var eins og hann biði þess augnabliks er hann mundi höggva til hennar. En ógnandi viðmót hans setti Tahirih ekki út af laginu. Ásjóna hennar geislaði af sama sjálfstrausti og tign og áður svo hún ljómaði öll af gleði og sigurhrósi. Hún reis á fætur og hóf að tala til þeirra sem eftir voru. Án minnsta hiks ávarpaði hún viðstadda á máli sem svipaði mjög til Kóransins. "Dagar okkar eru dagar valda-millibilsins. Í dag eru allar trúarlegar skyldur eins og bænir, föstur, og signingar numdar úr gildi. Þegar að Bábinn sigrar konungdæmin sjö og sameinar hin mismunandi trúarbrögð, mun hann færa okkur nýja trúarsiði og flytja Kórann sinn hinu nýja samfélagi. Hvaða nýjar skyldur sem hann boðar, munu þær verða öllu mannkyni kvöð að fylgja. Íþyngið ekki sjálfum ykkur með hinu tilgangslausa." Hún endaði ræðu sína með tilvitnun í Kóraninn. "Sannarlega á milli garðanna og fljótanna munu hinir göfugu dveljast í sæti sannleikans, í viðurvist öflugs konungs". Um leið og hún lét þessi orð falla, gaut hún augunum að bæði Bahá´u´lláh og Quddus þannig að þeir sem á horfðu gátu ekki séð til hvors þeirra hún skýrskotaði. Síðan lýsti hún yfir með snjöllum rómi. "Ég er það orð sem Qá´im (hinn lofaði) mælti, orðið sem mun stökkva á flótta höfðingjum og aðalsmönnum jarðarinnar." Síðan snéri hún sér að Quddús og skammaði hann fyrir að koma ekki í framkvæmd í Khurásán því sem nauðsynlegt hefði verið að gera þar fyrir trúna. "Ég er frjáls að fylgja eigin samvisku" svaraði Quddús, " Ég er ekki undir vilja og álit trúbræðra minna settur." Tahirih snéri sér þá frá honum og bauð viðstöddum að fagna á viðeigandi hátt hinum merku tímamótum. "Þetta er dagur hátíðahalda og fagnaðar" bætti hún við, dagurinn er hlekkir fortíðarinnar brustu. Látum þá sem stuðluðu að þessari merku stund standa á fætur og faðmast". Þessi stund markaði svo sannarlega tímót í sögu Babí trúarinnar og þar með heimsins. Upp frá henni breyttist á gagngeran hátt öll tilbeyðsla og trúariðkun babíanna og gamlar hefðir og helgigjörðir voru hafðar að engu. Qurrat al-´Ayn varð fyrsta persneska konan til þess að varpa opinberlega af sér andlitsblæjunni sem islamskar konur höfðu borið öld fram af öld sem tákn um undirgefni þeirra. Nokkrum fundust þessar breytingar vera í ætt við villutrú og neituðu að hafa að engu það sem þeir álitu varða grundvallarkenningar Islam trúar. Aðrir álitu Tahirih vera eina dómbæra á slíkt og fylktu sér um hana sem leiðtoga sinn. Hinir snéru sér að Quddús sem þeir sögðu vera eina martæka fulltrúa Bábsins og einann hæfann til að kveða á um svo miklivæg málefni. Sjálf lét Tahirih þau orð falla um Quddús að hún áliti hann "nemanda sem Bábinn hefði sent sér til að leiðrétta og leiðbeina. Í því ljósi einu skoðaði hún hann" Quddús lét sitt ekki eftir liggja með því að lýsa Tahirih sem "höfund villutrúar" og fylgjendur hennar "fórnarlömb villu". Deilurnar jukust dag frá degi. Eitt sinn er Quddús lá á bæn, steig Tahirih fram með sverð í hendi og truflaði bænagjörðina með eftirminnilegum hætti. " Hættið þessum látalátum, tími bæna og helgisiða er liðinn. Nú er tími til að búast til vígvalla fórnarinnar og helgunarinnar". Nokkru síðar veittust fylgjendur Quddúsar að henni með ásökunum um guðlast sem væri hegningarvert. Hún minnti þá æsta ofsóknarmenn sína á að sem fylgjendur Islamskra trúarhefða, yðru þeir að færa hana sem kvenn-trúvilling, aftur til sannleika rétttrúnaðar með orðinu einu saman, ekki sverði. Það væri því skylda þeirra að sanna villu hennar með rökum. Tahirih ögraði Quddús á allann hátt. Quddús hafði orðið nokkru fyrr að láta undan síga við að boða trúna í Barfurúsh þar sem klerkur einn að nafni með Sa´id al-Ulamá fór fyrir líðnum. Dag einn birtist Tahirih ríðandi á fráum hesti, klædd karlamnnsfötum blæjulaus með brugðið sverð á lofti. Hún reið inn í hóp babíanna og hrópaði. "Niður með Sa´id al-Ulamá og fylgjendur hans" Bábíarnir svörðuð "dauða fyrir þá alla" Hún endurtók "Niður með þennann skálk allra skálka" og var svarað.; "skyndilegan dauðdaga fyrir þá alla" Deilurnar héldu áfram uns Bahá´u´lláh skarst sjálfur í leikinn. Í afskiptum hans af málinu má greina afstöðu sem seinna varð einkennandi fyrir málstað hans, þ.e. ofbeldislausa og hógværa framsetningu. Áhrif orða Bahá´u´lláh voru þau að þegar að ráðstefnunni í Badasht lauk eftir 22 daga héldu allir babíarnir sem ekki höfðu flúið af hólmi, þaðan sameinaðir og sáttir.

Árás í Niyálá

Quddús og Tahirih ferðuðust frá Badasht í sama tjaldeyki sem Bahá´u´lláh lét hafa til handa þeim. Ferð þeirra var heitið til Mazindarán til að kenna í boginni Barfurúsh heimaborg Quddúsar. Á leiðinni orti Tahirih lofgjörðaróð á hverjum degi sem hún lét þá sem með eykinu gengu syngja hástöfum svo undirtók í fjöllunum. Þegar að hópurinn nálgaðist þorpið Niyálá gerðust óvæntir atburðir. Leið þeirra lá í gegnum þorpið en ákveðið var að á fyrir utan það og slá upp tjaldbúðum við rætur fjalls eins þar í grendinni. Líklega hefur klerki þorpsins ofboðið að sjá Tahirih blæjulausa í tjaldeykinu við hlið Quddúsar og þau syngjandi saman. Í öllu falli safnaði hann saman fjölmennu árásarliði og réðist að babíunum sem átu sér einskis ills von. Bábíunum var tvístrað og margir þeirra voru deiddir eða særðir. Eignum þeirra var stolið og tjöld þeirra brend. Í glundroðanum sem ríkti á meðan að á árásinni stóð, tókst Bahá´u´lláh að koma Quddúsi undan í öruggt skjól klæddan fötum af Bah u´lláh sjálfum en ætlun Bahá´u´lláh var að slást í för með Quddús seinna er hann hefði litið eftir með Tahirih. Bahá´u´lláh fann Tahirih nánast yfirgefna í þann mund að verða óvinum sínum að bráð. Aðeins einn ungur maður frá Shiraz, að nafni Mírzá Ábdu´lláh (líklega sá sami og drap tengdaföður hennar. Hann var síðar veginn í umsátrinu um Tabarsí.) hafði orðið eftir henni til varnar. Með sverð á lofti af undraverðu hugrekki.ógnaði hann þeim sem að sóttu. Þrátt fyrir að vera særður fjölda sára tókst honum að koma í veg fyrir að óvinirnir kæmu höndum yfir Tahirih. Þegar að Bahá´u´lláh bar að tókst honum að telja árásarmennina af frekari blóðsúthellingum og fékk þá einnig til að skila hluta þess er þeir höfðu rænt af babíunum. Ákvörðunarstaðnum var nú breytt og saman héldu þau Bahá u´lláh, Tahirih og hinn hugaði ungi maður til heimahéraðs Bahá ú´lláh Núr.

Fangelsuð í Teheran

Næstu tveim árum varði Tahirih til stöðugra ferðalaga um Mazandaran. Hún dvaldist skamma hríð í Bárfurúsh á heimili klerks eins sem vinveittur var bábíunum og predikaði m.a. frammi fyriri söfnði hans. Hún fór huldu höfði frá þorpi til þorps í Núr héraði því handtökuheimild hafði verið gefin út á hendur henni fyrir að eiga þátt í morði tengdaföðurs hennar. Í um það bil eitt ár hafðist hún við á sveitasetri í útjaðri þorpsins Váz suður af Ámul sem gestur Áqá Nasrulláh Gílárdí. Vonir hennar stóðu til að geta slegist í hóp hinna fræknu hetja sem höfðust við í virkinu Tabarsí. Þangað sendi hún hún konu eina með innsiglishring sinn sem afhenda átti Quddús en á honum stóð; "Drottinn Tahira, minnist hennar". Brátt komust leyniþjónustumenn stjórnarinnar á snoðir um íverustað hennar og handtóku hana eftir að hafa drepið gestgjafa hennar á staðnum. Í janúar mánuði árið 1850 var hún flutt til höfuðborgarinnar Teheran og yfirheyrð þar af stuttlega af embættismanni en síðan látin ganga fram fyrir einvaldinn unga, Nasir al-Dín sháh. Sagt er að keisaranum unga hafi litist vel á Tahirih og viljað láta hana lausa. Hann fékk þó greinilega engu ráðið um það því hún var sett í gæsluvarðhald á efri hæð bústaðar lögreglustjórans í borginni Muhmúd Khán Kalántár. Ýmislegt var reynt til að fá Tahirih til að afneita trú sinni m.a. skrifaði keisarinn henni bréf og bauð henni að gerast hirðmey sín og jafnvel eiginkona ef hún léti af skoðunum sínum. Öllum tilboðum í þá átt svaraði hún afdráttarlaust neitandi með þessu ljóði:

Konungsríki, auður, völd,

Séu þín

Ölmusulíf, útlegð, missir

Örlög mín

Sé hið fyrra gott

Er það þitt

Sé hið seinna þolraun

Er það mitt


Þó að svo ætti að heita að Tahirih væri strangri gæslu á heimili lögreglustjórans, kenndi hún málstað Bábsins sem aldrei fyrr. Konur sérstaklega komu í hópum til að finna hana og hún skrifaðist á við fjölmarga. Henni var meinaður aðgangur af skriffærum og pappír, en hún dó ekki ráðalaus, heldur gerði sér penna úr kúststrái, blek úr grænum jurtablöðum og síðan reit hún bréf sín á umbúðapappír. Dag einn héllt Muhmúd Khán Kalántár lögreglustjórinn brúðkaup sonar síns og efndi til mikillar veislu. Öllu fyrirfólki borgarinnar var boðið, þar á meðal konu aðalráðgjafa keisarans. Mikið var sungið og spilað í veislunni og dag og nótt var bjöllum klingt, lútur slegnar og söngvar sungnir. Tahirih hóf þá að tala og fyrr en varði safnaðist um hana mikill hópur brúðkausgesta sem létu sig gleðisköllinn engu varða lengur en hlustuðu með andagt á Tahirih.

Í September árið 1852 eftir misheppnað tilræði tveggja Babía við keisarann, var látið til skarar skríða af fullum þunga gegn Tahirih. Það sem fram að þessu hafði reynst ómögulegt að ákveða vegna þess að hún var kvennkyns trúvillingur og mátti því ekki dæma til dauða á trúarlegum forsendum eins og karlmenn, var nú ráðið með embættislegum dauðadómi sem undirritaður var af Mírza Aqá Khán Núrí aðalráðherra keisarans. Það var hann sem sjálfur stjórnaði fjöldamorðunum á bábíunum eftir árásina á keisarann. Tveir af fremstu klerkum borgarinnar voru fengnir til að yfirheyra hana í marga daga, og eftir að hafa verið rækilega skammaðir fyrir að sjá ekki ekki það sem augljóst var að mati Tahirih, lögðu þeir til að hún yrði tekin af lífi. Svo virðist sem frekar slæm staða Mírza Aqá Khán Núrí sjálfs gagnvart öðrum valdamönnum hafi ráðið úrslitum, því haft var fyrir satt að kona hans, systir og aðrar konur á heimili hans hafi verið orðnar áhangendur Tahirih. Honum var því í mun að hreinsa mannorð sitt með hörkulegum aðgerðum gegn babíunum og Tahirih.



Píslarvætti

Meðal þeirra sem sem dáðu Tahirih hvað mest í Teheran var eiginkona lögreglustjórans sjálfs, á hvers heimili Tahirih var í haldi. Þetta er frásögn hennar af síðustu klukkustundunum í lífi Tahirih. Nótt eina er Tahirih dvaldist í húskynnum okkar, var ég kölluð á fund hennar. Hún var klædd í hvítan silkikjól og herbergið angaði af úrvals ilmvatni. Ég tjáði henni undrun mína yfir þessari óvenjulegu sjón. "Ég er að undirbúa fund minn við ástvin minn" svaraði hún og óska þess að létta af þér þeirri byrði sem gæsluvarðhald mitt hefur valdið þér". Ég komst í mikið uppnám af tilhugsuninni við að þurfa að skilja við hana og fór að gráta. Tahirih reyndi að hugga mig. "Gráttu ekki því stund sorgar þinnar hefur ekki enn runnið upp" sagði hún. "Mig langar að tjá þér síðustu óskir mínar því þá stund að ég verð handtekin og dæmd til píslarvættisdauða ber skjótt að. Ég byð þess að sonur þinn fái að fylgja mér til aftökustaðarins til að tryggja það að böðlarnir og verðirnir krefjist þess ekki að ég afklæðist búningi mínum. Það er einnig ósk mín að líkama mínum verði varpað í pitt og pitturinn verði fylltur af steinum og mold. Þremur dögum eftir dauða minn mun kona koma að finna þig og henni skaltu fá þennann böggul sem ég nú afhendi þér. Síðasta bón mín er að þú hleypir engum inn í herbergi mitt frá og með þessari stundu þar til að kallið kemur og mér verður gert að yfirgefa þetta hús. Láttu engann trufla bænir mínar. Í dag mun ég fasta og ekki brjóta hana uns ég lít ásjónu ástvinar míns. Með þessum orðum bað hún mig að loka hurðinni og opna ekki fyrr en að brottfararstundin rynni upp. Hún bað mig einnig að halda dauða sínum leyndum þar til hann yrði formlega tilkynntur. Aðeins ást mín til hennar gerði mér kleift að fara eftir óskum hennar því ég gat í sjálfu sér ekki hugsað mér að svifta sjálfa mig nærveru hennar. Ég læsti dyrunum að herbergi hennar og fór til eigin herbergja til að syrgja í einrúmi. Svefnlaus og óhuggandi lá ég í rúmi mínu því tilhugsunin um að píslarvætti hennar nálgaðist óðum kvaldi sál mína. Drottinn ó drottinn bað ég. Taktu í burtu ef þér þóknast þann bikar sem varir hennar þyrsta eftir. Þennann dag og næstu nótt gat ég ekki stillt mig um að rísa úr rekkju minni til að læðast að hurð herbergis hennar og hlusta með andagt á það sem féll af vörum hennar. Ég var töfruð af fegurð raddar hennar sem söng ástvini sínum lofsöngva. Ég stóð varla í fæturnar af angist. Fjórum tímum eftir sólsetur var bankað á hurðina. Ég hraðaði mér til sonar míns til að gera honum grein fyrir óskum Tahirih. Hann hét því að fylgja þeim skipunum sem hún hafði gefið mér út í ystu æsar. Svo vildi til að eiginmaður minn var fjarverandi þetta kvöld. Sonur minn sem opnaði dyrnar tilkynnti mér að við hliðið væru herliðar úr lífvarðasveit Ázíz Khan-i-Sardár komnir til að sækja Tahirih. Ég var sleginn hryllingi um leið og ég læddist að dyrum hennar og lauk þeim upp með skjálfandi höndum. Fyrir innan beið hún sveipuð blæju og ferðbúin. Hún gekk fram og aftur um gólfið og fór með hendingar sem bæði tjáðu sorg og sigur. Um leið og hún sá mig faðmaði hún mig og kissti. Í hendi mína lagði hún lykilinn að kistu sinni sem hún sagðist hafa skilið eftir í eitthvert smáræði handa mér til að muna hana og dvöl hennar í þessu húsi. Hvernær sem þú opnar kistuna og handleikur innnihald hennar, sagði hún, vona ég að þú minnist mín og samgleðjist mér. Með þessum orðum kvaddi hún og ásamt syni mínum hvarf hún úr augsýn minni. Þremur tímum seina snéri sonur minn aftur með andlitið vott af tárum. Ég reyndi að róa hann og bað hann um að setjast hjá mér og segja mér hvað hefði gerst. Móðir sagði hann á milli ekkasoganna, ég get varla lýst því sem gerðist. Við fórum rakleiðis í Ílkhání garðinn fyrir utan borgarhliðið. Þar fundum við fyrir mér til mikillar skelfingar Sardár og foringja hans sem sátu að að sumbli ölvaðir og flissandi. Þegar við komum að hliðinu fór Tahirih af baki, kallaði á mig og bað mig að vera milliliður í samskiptum sínum við Sardár sem hún vildi ekki yrða á undir þessum kringumstæðum. Þeir vilja að því er virðist kirkja mig, sagði hún. Ég hefi haldið til haga frá því fyrir löngu silkiklút sem ég hefi ætíð vonað að hægt væri að nota í þeim tilgangi. Ég fel hann nú yður og óska eftir því að þú fáir þessa ósvífnu fyllibittu til að nota hann til að taka líf mitt með. Þegar ég nálgaðist Sardár, sá ég að hann var ofurölvi og ég heyrði hann hrópa. Truflið ekki gleði hátíðarinnar, hengið vesalings auðnuleysingjann og hendið líkama hennar í pitt. Ég undraðist mjög þessa fyrirskipun. Þar sem mér fannst óþarfi að óska einhvers af honum snéri ég mér að tveimur aðstoðarmönnum hans sem ég var þegar orðinn kunnugur og lét þá hafa silkiklútinn sem Tahirih hafði fengið mér. Þeir ákváðu að verða við bón hennar. Klútnum var nú vafið um háls hennar og varð þannig að tóli píslarvættisdauða hennar. Að ódæðinu loknu hraðaði ég mér til garðvarðarinns og bað hann um að stinga upp á stað þar sem hægt væri að koma líkama hennar fyrir. Hann beindi mér þegar í stað mér til mikils léttis á brunn einn sem nýlega hafði verið grafinn en síðan yfirgefinn. Með hjálp nokkurra annara lét ég hana síga niður í gröfina og fyllti hana síðan með steinum og mold eins og hún hafði sjálf óskað eftir að gert yrði. Á þriðja degi eftir píslavætti hennar byrtist kona sú er Tahirih hafði sagt fyrir að koma mundi. Ég spurði hana að nafni og eftir að ég hafði fullvissað mig um að það var hið sama og Tahirih hafði nefnt, afhenti ég henni böggulinn sem mér hafði verið falinn. Ég hafði aldrei séð þessa konu fyrr né sá ég hana nokkru sinni eftir þetta."

Í nánast öllum trúarbrögðum er að finna leiðandi konu-ímynd. Í Hinduisma finnum við Situ, hina fulllkomnu eiginkonu sem er trú bónda sínum hvað sem á gengur. Í Kristni ber María mey höfuð og herðar yfir aðrar konur sem hin fullkomna móður. Í Islam sjáum við hvernig Fatíma dóttir Múhameðs, og eiginkona Alí, mótar sameinaða ímynd dóttur, móður og eigikonu. Tahirih sem er best þekkta kvenn-persóna Babí og Bahá´i trúarinnar skapar sterka þversögn við fyrrnendar kvennímyndir. Hún reis upp gegn föður sínum og skildi við bónda sinn og varð að yfirgefa börn sín. Þó að Bahá´u´lláh ánafni bæði konu sinni Navvab og elstu dóttur Bahiyih Khanum meiri helgi en Tahirih, er nafn hennar einnar orðið algengasta trúarlega nafnið gefið stúlkubörnum meðal Bahá´ia. Meðan að lítið hefur verið ritað um konu og dóttur Bahá´u´lláh, er saga Tahirih löngu orðin að goðsögn. Víst er að Tahirih var fyrsta Íranska konan til að fella blæjuna á meðal almennings af eigin frumkvæði. Samt er ekki hægt að fullyrða að gjörðir hennar hafi verið í ætt við kvennréttindabaráttu í nútíma skilningi. Ástæður hennar voru fyrst og fremst trúarlegar. Hvorki rit hennar né Bábsins fjalla um kvennréttindi sem slík. Tahirih skynjaði kenningar hans sem frelsandi í eðli sínu fyrir allt mannkyn ekki sem lausnarorð fyrir aðeins helming þess.

Er munur á efasemdamanninum og hinum

Efasemdamanninum sem álítur allt sem ekki er snertanlegt eða mælanlegt  tilverulaust, eru ritningar hinna helgu bóka trúarbragða heimsins, hlægileg vitleysa.

 

Hinir auðtrúa og hjátrúarfullu vilja taka allt sem í helgiritunum stendur bókstaflega, sama hversu fáránleg sú túlkun kann að hljóma í ljósi þekkingar nútímans.

 

Efasemdamaðurinn forðast nauðsyn þess að skilja með því að afneita tilvist andans og túlka flest bókstaflega.

 

Hinn hjátrúarfulli forðast skilning með því að afneita engu og túlka flest bókstaflega

 

Vegurinn til skilnings liggur á milli þessara tveggja öfga. Hinn sanni leitandi sem viðurkennir tilvist andans, þarf ekki að sætta sig við guðfræðilegar bábiljur sem eru í mótsögn við skynsemi og rök.

 

Trúarrit  allra helstu trúarbragða mannkynsins voru opinberuð og rituð í þríþættum tilgangi.

 

1. Að endurnýja og árétta grundvallaratriði trúar Guðs í heimi manna.
2. Að gefa manninum undirstöður fyrir að siðferði og félagslegan þroska á hverjum tíma.
3. Að vera vitnisburður um Sáttmála Guðs við mennina í fortíð og framtíð.

Til þess að tjá þessi sannindi urðu boðberar Guðs að nýta sér til fullnustu möguleika hins "ófullkomna" tjáningarforms okkar mannanna, tungumálið.  

Geymsluskrín opinberanna þeirra eru trúarritin Bhagavad Gita,  Zend Avesta, Tóran, Dhammapada, Guðspjöllin og Kóraninn svo einhver séu nefnd.

 

Tungumál þessara rita eru margslungin, sérstaklega fyrir nútímamanninn sem er vanur nákvæmum vísindalegum þankagangi. Við verðum  að gæta þess að trúarrit fortíðarinnar voru ætluð fólki sem  hugsaði um tilveruna á allt annan hátt en við gerum.

 

Allegóría, symbólismi,  astrólogía og geometría voru sjálfsagður og nauðsynlegur hluti af ritun málsins.

Öll túlkun og framsetning sem ekki tekur tillits til þessa getur ekki raunhæf.

 

Kirkjulegt brúðkaup

Fyrir skömmu var ég boðinn til brúðkaups.Sem áhugamaður um merkingu orða tók ég eftir því að verðandi brúður og brúðgumi notuðu í boðskortinu orðið brúðkaup yfir hjónavígsluathöfnina og veisluna sem boðið var til. Orðið brúðkaup á  rætur sínar að rekja til þeirra tíma þegar það tíðkaðist að þátttakendur í brúðkaupinu fylgdu brúðinni til hins nýja heimilis hennar eftir að húna hafði verið keypt af brúðgumanum. Ef hún hafði hins vegar verið gefinn var talað um giftingu. En eins og fljótt kom í ljós var verið að bjóða mér til hjónavígsluathafnar sem fram átti að fara í einni af mótmælendakirkjum landsins og í eign Evangelísku Lútersku Þjóðkirkjunnar.

Ég mætti  tímanlega og var vísað til sætis af sérstökum sætaverði. Konur tóku sér sæti vinstra megin kirkjugólfsins en karlar hægra megin. Ég varð svolítið undrandi á þessari tilhögun því þetta minnti óneitanlega á þá kynskiptingu sem tíðkast enn  í samkunduhúsum gyðinga en hefur reyndar verið upptekinn meðal sumra púrítanaískra kristinna trúarsafnaða. Hugmyndin bak við þessa ráðstöfun er sú að konur séu skör lægra settar (vinstra megin) í augum almættisins og ekki sé tilhlýðilegt að þær hafi sig í frammi á meðan kalmennirnir eiga samneyti við Guð sinn. Einnig blandaðist sú hugmynd inn í málið að ótilhlýðilegt væri fyrir kvenmenn og karlmenn að deila saman rými þegar hugur allra skyldi beinast að bænagjörðinni og óþarfi því að bjóða hættunni heim á því að hugur þeirra reikaði annað með því að setja bæði kynin saman. Þar sem ég vissi að bæði brúður né brúðgumi voru allt annað en höll undir kynjamismunun af hverskonar tagi þótti mér þetta undarleg ráðstöfun. 

Brúðguminn stóð ásamt tveimur svaramönnum uppréttur hægra megin við gráturnar, karla megin, ásamt tveimur svaramönnum og kinkaði kolli til gestanna þegar þeir komu inn. Brátt fylltist  kirkjan. Loks settust þeir brúðguminn og svaramennirnir niður og prestur einn snaraði sér inn fyrir gráturnar og settist síðan í stól vinstra megin. Allir voru hljóðir sem gröfin. Nú var beðið í 10 mínútur en þá opnuðust dyrnar og unnusta bróður brúðarinnar verðandi  kom gangandi inn. Allir snéru sér við og fylgdust síðan af andakt með henni taka sér sæti framarlega í kirkjunni. Það var beðið svolítið lengur og þá heyrðust kiljudyrnar opnast aftur og inn gekk móðir brúðarinnar. Hún lallaði sér í rólegheitum eftir kirkjugólfinu og fékk sér líka sæti framarlega í kirkjunni. Loks heyrðist ómur frá litlum kirkjuklukkum sem gaf til kynna að athöfnin væri loks að hefjast fyrir alvöru og presturinn stóð upp og gaf bendingu um að allir ættu að standa upp eins og hann.  Kirkjudyrnar opnuðust og orgeltónar brúðarmarsins ómuðu ofan af kirkjuloftinu. Inn eftir gólfinu komu svo brúðurin og faðir hennar gangandi í takt við marsinn. Brúðurin var klædd í hvítan brúðarkjól með löngum slóða en engu slöri. Hvíti brúðarkjóllinn er tákn hreinleika og skýrlífis og langi slóðinn tákn velmegunar og ríkidæmis, enda aðeins eðalborið fólk sem hafði efni á slíku aukaefni þegar þessi siður varð til. Á eftir brúðinni og föður hennar kom kom ung stúlka, systur brúðarinnar, gangandi og hélt á kornabarni í fanginu. Við hlið hennar gekk lítill drengur sem ég veit ekki hvaðan kom. Ungabarnið var óskilagetið afkvæmi hinna verðandi hjóna. Hinn glæsilegi hvíti brúðarkjóll, sem brúðurin klæddist varð skyndilega í huga mér að ósvífnu háði og merkingarlausu tildri. Mér tókst með harðfylgi að bæla þær hugsanir niður jafnhraðan og þær spruttu fram. Þegar brúðurin kom upp að grátunum mætti henni brúðguminn og faðirinn fékk það hlutverk að breiða sem best úr kjólslóðanum svo dóttirin liti út sem lögulegust aftanfrá. Með bakið í kirkjugesti hófst nú vígslan.

Presturinn sem ég vissi að var ættingi brúðarinnar hóf mál sitt á því að segja að nú hefði verið gott að hafa GSM síma við höndina, því þá hefði brúðurin getað látið vita af seinkun athafnarinnar. Síðan sagði hann einhverja sögu af sjálfum sér sem fór bæði ofan garðs og neðan hjá mér en átti víst að vera einhverskonar brandari fyrir innanbúðarmenn. Um þetta leiti snaraðist svartklæddur púki með firnastóra myndavél upp á altarispallinn. Á meðan að presturinn spurði hjónaefnin hvort þau vildu eiga hvort annað myndaði púkinn í gríð og erg frá öllum hliðum. Hann náði á filmu nákvæmlega augnablikunum þegar að þau sögðu já og athygli allra beindist að sjálfsögðu eingöngu að þessum iðandi púka sem þaut fram og aftur um pallinn til að safna heimildum um þessa stóru stund. Þegar að hjónin höfðu játast hvort öðru og sett upp hringa sína fyrir framan prestinn sem var þarna sem sérlegur fulltrúi Guðs (og þar með höfðu hjónin játast líka frammi fyrir Guði) veitti hann brúðgumanum heimild til að kyssa brúðina. Nokkrum fannst af einhverjum ástæðum viðurkvæmilegt að flissa og gerðu það óspart við þessi orð. Eftir kossinn veitti presturinn viðstöddum hina postullegu kveðju og snéri sér síðan að krossinum en brúðhjónin lögðust með hnén á gráturnar til þess að biðja fyrir sér.

Til hliðar í kirkjunni stigu fram fimm piltar og hófu að syngja. Lagið var gamalt dægurlag með afar væmnum texta og miklu af dúadiddi. Á meðan að piltarnir sungu lágu brúðhjónin á bæn og presturinn tilbað fyrir framan krossinn. Allann tímann hélt svarti púkinn áfram að dokimentera atburðina. En það voru greinilega ekki allir sem treystu kauða til þessa hlutverks að fullu og höfðu því til vara komið með sínar eigin myndavélar sem þeir klikkuðu af óspart á meðan athöfnin stóð yfir. Ljósblossarnir gengu um alla kirkjuna, suð í linsum sem drógust fram og aftur bergmálaði á milli veggjanna. Þegar að strákarnir voru búnir með lagið og presturinn og brúðhjónin voru búin með bænirnar sínar stigu brúðhjónin á fætur og presturinn snéri sér við. Piltarnir fimm sungu svo annað popplag í sama stíl og hið fyrra fyrir brúðhjónin sem brostu sætt til allra á meðan presturinn skoðaði á sér neglurnar að baki þeim. Þegar drengirnir luku laginu bað presturinn alla viðstadda að fara með faðir vorið sem var og gert.  Eftir það gengu brúðhjónin út og hersingin sem hafði fylgt þeim á eftir.

Mikið var þetta nú hátíðlegt.

Trú og vísindi

Ég hef aldrei skilið hversvegna þeir sem segjast trúa á Guð stendur ógn af vísindum og hversvegna sumir vísindamenn segjast ekki getað játað trú á Guð. Við lifum á þeim tímum sem lýst er í Biblíunni þannig;" Hvergi á mínu heilaga fjalli munu menn illt fremja eða skaða gjöra, því að jörðin er full af þekkingu á Drottni, eins og djúp sjávarins er vötnum hulið." Jesaja 11.9.

Sannleikurinn getur aðeins verið einn. Vísindi er leið til að uppgötva sannleika, trúarbrögð fela í sér opinberaðan sannleika. Trúarrit fortíðarinnar eru ekki vísindarit eða nákvæm sagnfræði rit. Tilgangur þeirra var að koma á framfæri og varðveita andlegan sannleika, leiðsögn og þekkingu á Guði, sálinni og tilgangi lífs okkar. Þau verður að lesa og skilja með tilliti til þessa. Vísindi í þeirri mynd sem þau hafa í dag, voru ekki til. Þau eru gjöf Guðs til mannkynsins á okkar dögum svo það geti skilið hann og sköpunarverkið betur og þar með uppfyllt spádóm Jesaja. 

Vísindi án trúar leiða til botnlausrar efnishyggju jafnt og trú án vísinda leiðir til öfgafullrar hjátrúar.

Trú er hægt að skilgreina sem afstöðu til hins óþekkta (alheimsins) og hins óþekkjanlega (Guðs). Ef afstaða okkar er sú að öll þekking hafi þegar verið opinberuð, eigum við ekkert í vændum nema það sem kallað var á miðöldum "himneska endurtekningu". Slík trú mun ekki leiða okkur áfram til framfara né laða fram neinn andlegan þroska sem einstaklinga eða samfélags. Vísindi eru mannkyninu nauðsynleg til að koma á guðlegri siðmenningu sem er markmið allra trúarbragða. (Kristnir kalla það ríki Guðs á jörð)

Öll þau ágreiningefni sem trúarbrögð og vísindi hafa gert að hörðum deilumálum sín á milli, eru leysanleg. Aðeins efnishyggja og hjátrú eru ósamræmanleg, enda hvorutveggja ósannindi í sitt hvora áttina.

Til að nálgast hið óþekkta og hið óþekkjanlega verðum við að hafa trú, afstöðu sem bæði gerir okkur kleift og knýr okkur til að leita nýrrar þekkingar, andlegrar og veraldlegrar.

Vísindi kanna eðliseigindir náttúrunnar og á sama hátt er aðeins hægt að þekkja Guð í gegnum eðliseigindir hans.  Þær birtast okkur m.a. í náttúrunni (sköpuninni) og þess vegna sjá sumir Guð í öllu. En þær birtist okkur líka í sjálfum okkur því við erum neisti af hinu Guðlega. (Sál okkar er sköpuð í mynd Guðs). En mest um verð er birting eiginda Guðs í trúarbrögðunum og opinberendum þeirra. Opinberendur Guðs leggja niður slóðina sem við fetum okkur eftir í átt til sívaxandi siðmenningar. 

 

Síðasta nótt Saddams

 

Bein útsending úr klefa Saddams Husayns nóttina sem hann var tekinn af lífi í lok des. 2006

Tveir stólar standa gengt hver öðrum og fyrir aftan er rúm með brekáni.

Viðstaddir eru Pressman stórnandi þáttarins, Diðrik Gross sálfræðingur og Saddam Husayn fyrrverandi foseti Íraks.

 

Sadam er klæddur í hvíta skyrtu og svartar buxur og í svörtum jakka. Pressman er klæddur í hvítar buxur og svarta skyrtu. Diðrik er klæddur í khakí buxur, skyrtu og í peysu. Hann er með hornspangargleraugu á nefinu.

 Tónlist í upphafi þáttar og þátta-kynning rennur yfir skjáinn sem opnast svo í mynd af klefanum. Við klefadyrnar stendur Diðrik Gross geðlæknir. Saddam biðst fyrir á bænamottu til hliðar. Pressman situr í öðrum stólnum. Tónlistin fjarar út og við sjáum Pressmans í nærmynd.  

 

PRESSMAN

Gott kvöld og velkomin í Pressman. Við hefjum þessa beinu útsendingu frá fangaklefa Saddams Husayns einhversstaðar í Bagdad, á því að fá að sjá myndbrot úr ferli hans sem sýna hvernig hann kom umheiminum fyrir sjónir þegar hann var við völd sem forseti Íraks. Klukkan er nú fjögur um nótt að staðartíma og klukkan sex á að taka Saddam af lífi. Eftir myndbrotin fáum við að kynnast  manninum Sadam,  eins og við höfum aldrei kynnst honum áður. En hér koma myndbrotin frá ferli Saddams.  

 (Á tjaldi eru sýnd myndbrotin. Þau sýna hvað eftir annað myndina af honum þar sem hann stendur á svölum og hleypir af riffli. Undir myndbrotunum er leikin tónlist frá Írak.) 

Þá höfum við séð hvernig Saddam Husayn kom okkur fyrir sjónir á skjánum í gegnum árin. Nú fáum við að kynnast honum í eigin persónu. Saddam hefur fallist á að gangast undir dáleiðslu og leifa mér síðan að taka viðtal við sig. Við höfum fengið til liðs við okkur Diðrik Gross geðlækni frá Munchen (bendir á Diðrik sem hneigir sig lítillega) í Þýskalandi sem er einn fremsti dávaldur í heimi. Hann mun nú dáleiða Saddam og síðan hefjum við viðtalið.

 

SADDAM

(stendur upp af bænateppinu vefur því upp og sest í stólinn gengt Pressmans). DIÐRIK( tekur sér stöðu fyrri framan Saddam)  Leyfðu handleggjunum að hvíla á örmunum og hallaðu þér aftur. Lokaðu augunum og hlustaðu á það sem ég segi.  Þú finnur að þig syfjar, að þig langar að sofna. Svona , já. Nú ertu alveg við að sofna og þú munt ekki vakna aftur fyrr en þú heyrir rödd mína kalla á þig. Og nú ert þú sofnaður. (Höfuð Saddams hallast út á hlið og hann sefur) Hér er maður sem ætlar að spyrja þig spurninga. Á meðan á þeim stendur hagar þú þér eins og þú sért vakandi. (Diðrik gengur frá Saddam og sest á rúmið út við dyrnar og kinkar kolli til Pressmans)  

 

PRESSMAN

Þú veist hver ég er.

 

SADDAM

(vaknar og hegðar sér eðlilega) Já ég veit það.

 

PRESSMAN

Þá veistu að það er ástæðulaust með öllu að ljúga.

 

SADDAM

Ég hef sjaldan haft ástæðu til að ljúga. Ég var einvaldur sérðu til. En ég skil hvað þú átt við

 

PRESSMAN  

Jæja, Ertu þá tilbúinn?

 

SADDAM

Ég er búinn að vera tilbúinn lengi.

 

PRESSMAN

Þú vissir alltaf að svona mundi fara eða hvað?

 

SADDAM

Eftir að þeir drógu mig út úr kofaræksninu og föttuðu hver ég var, vissi ég það.

 

PRESSMAN

Nú, ekki fyrr?

 

SADDAM

Nei, ekki fyrr. Ég lifði í voninni að forlögin yrðu mér hliðholl.

 

PRESSMAN

Ertu forlagatrúar?

 

SADDAM

Forlög felast í því að treysta Guði en binda kameldýrið.

 

PRESSMAN

Við hvað battst þú vonir eftir að þú fórst í felur?

 

SADDAM

Ég átti mína dyggu stuðningsmenn, menn sem trúðu.

 

PRESSMAN

Trúðu hverju?

 

SADDAM

Að þeir mundu deyja ef ég mundi deyja.

 

PRESSMAN

Og nú ertu sama sem dauður.

 

SADDAM

Og þeir líka.

 

PRESSMAN

Hversvegna fórstu ekki úr landi?

 

SADDAM

Fékk hvergi inni. Það voru allir með kúkinn í buxunum af hræðslu við að blanda sér í málin.

 

PRESSMAN

Á myndum sem voru teknar þegar þeir handtóku þig líturðu út fyrir að vera hálfpartinn feginn.

 

SADDAM

Hvernig líta menn út þegar þeir eru hálfpartinn fegnir? Þeir voru búnir að þjarma soldið að mér þegar þeir tóku þessar myndir. Ef að ég leit út fyrir að vera feginn, þá var það vegna þess að ég sá fram á að komast í bað og á almennilegt klósett.

 

PRESSMAN

Þér hefur aldrei dottið í hug að binda endi á líf þitt sjálfur?

 

SADDAM

Það gera bara heiglar. Ég er ekki heigull.

 

PRESSMAN

Svo tóku við yfirheyrslurnar. Hvernig gengu þær fyrir sig?

 

SADDAM

Þetta voru engar yfirheyrslur. Þeir komu nokkrum sinnum og dældu í mig Skópalíni. Svo dundu á mér spurningar um hluti sem ég hafði ekki hugmynd um.

 

PRESSMAN

Hvaða hluti?

 

SADDAM

Hvar menn mínir væru í felum.Hvar peningarnir mínir voru geymdir. Hvort ekki væri eitthvað eftir af efnavopnunum. Bara bull sem engu máli skipti. Hvað er klukkan?

 

PRESSMAN

Ég geng ekki með klukku. Við verðum....

 

SADDAM

(grípur fram í) Eitt sinn átti ég Rólex úr. Reyndar átti ég sjö Rólex úr, en þetta var uppáhaldsúrið mitt.

 

PRESSMAN

Nú, leið tíminn á því eitthvað öðruvísi en á hinum?

 

SADDAM

Já, það var stopp. Það stoppaði daginn eftir að við urðum að semja frið við Íran.

 

PRESSMAN

Hversvegna stoppaði það?

 

SADDAM

Ég veit það ekki. Þá trúði ég að það væri einskonar tákn frá Guði, tákn um að forlögin hefðu gripið í taumana.

 

PRESSMAN

Voru það ekki Sameinuðu þjóðirnar sem gripu í taumana.

 

SADDAM

Uss, sameinuðu þjóðirnar, þeir gúbbar, nei það voru forlög og djöfullinn sem gripu inn í.

 

PRESSMAN

Djöfullinn, áttu við Regan?

 

SADDAM

Ég á við...Regan segirðu? Ég talaði aldrei við Regan. Það var Rumsfield sem talaði fyrir hann.

 

PRESSMAN

Hvernig var Rumsfield ?

  

SADDAM

Rumsfield vildi vera Guð. Hann gaf og hann tók.

 

PRESSMAN

Var þetta ekki bara vegna þess að þú slepptir Alí frænda þínum lausum á Kúrdana?

 

SADDAM

Hvað annað áttum við að gera við allt gasið sem við fengum frá Bandaríkjunum? Það voru allar geymslur orðnar fullar af þessu helvíti.

 

PRESSMAN

Þú varst orðinn örvæntingarfullur, var það ekki.

 

SADDAM

Ég var aldrei í neinum vafa um að við mundum vinna stríðið og í raun og veru unnum við stríðið. Við fengum bara ekki að halda upp á það. Kómeiní var farinn að senda sjö ára gutta út á jarðsprengjusvæðið með lykil af hliðum himnaríkis um hálsinn.  Hvað ætlaði hann að senda þegar þeir voru uppurnir? Konurnar sínar?

 

PRESSMAN  

Það börðust konur í þessu stríði og ekki bara íranskar.

 

SADDAM

Hvað þykist þú vita um konur? Sumar konur eru menn.

 

PRESSMAN

Áttu við karlmenn.

 

SADDAM

Ég á við konur sem ekki eru konur, en líta bara út fyrir að vera það.

 

PRESSMAN

Áttu við kynskiptinga?

 

SADDAM

Ég veit ekki hvort það er rétta orðið. Ég á við karlkonur eins og Kondu Lísu til dæmis.

 

PRESSMAN

En konan þín, hún var ekki maður.

 

SADDAM

Nei, satt segirðu hún var ekki maður. Hún ól mér börnin mín, sem ég fórnaði svo fyrir landið. (Fer að gráta)  

 

PRESSMAN

Er ekki dóttir þín í London? (hættir að gráta) 

 

SADDAM

Hún er ekki dóttir mín. Börnin mín, synir mínir eru dánir, píslavættir, fórn fyrir Írak. (grætur) 

 

PRESSMAN

Var það ekki dóttir þín sem fékk lögfræðingana frá Sýrlandi til að verja þig.

 

SADDAM

(hættir að gráta)Það gat enginn varið mig. Þetta var allt eitt sjónarspil. Enda neitaði ég að taka þátt í þessari vitleysu eins og þú veist. Hvernig er hægt að rétta yfir þjóðhöfðingja sem stjórnarskráinn segir að sé æðsti maður dómstólanna í landinu? Þetta var farsi og ekkert annað.

 

PRESSMAN

Þú þekkir soldið til farsa ekki satt.

 

SADDAM

Hvað áttu við?

 

PRESSMAN

Samdir þú ekki hálfgerðan farsa og gafst hann út sem rómann fyrir nokkrum árum?

 

SADDAM

(glaður) Þú átt við metsölubókina mína. Hefurðu lesið hana?

 

PRESSMAN

Já, ég hef lesið hana.

 

SADDAM

Fannst þér hún ekki bara nokkuð góð?

 

PRESSMAN

Mér leiðast óskaplega ástarvellur með fyrirsjáanlegum persónum, fyrirsjáanlegu plotti og fyrirsjáanlegum endi. En hún sannaði að þú kannt að skálda soldið.

 

SADDAM

Já, ég er skáld. Viltu heyra ljóð eftir mig.

 

PRESSMAN

Æ, nei, ekki ef það er einhver vella.

 

SADDAM

Það er engin vella. Það er um það sem við höfum verið að tala um.

 

PRESSMAN

Jæja þá.

  

PRESSMAN

Ég samdi það á arabísku. Þýðingin hljómar kannski ekki eins vel.

 

PRESSMAN

Vertu ekki með þessar afsakanir, lát heyra.

 

SADDAM

Ég kalla það; Þakka þér kræklótti runni. Orðin eru lögð í munn írösku þjóðarinnar.

(stendur upp og fer með prósann á mjög ýktan  dramatískan hátt)  

Þakka þér kræklótti runni

fyrir að hafa leyst írösku þjóðina úr ánauð Saddams

og hneppt hana í þína eigin.

Það er svo miklu betra

að vera pyntaður og drepinn af útlendingi

heldur en af einhverjum landa sinna.

 

Þakka þér kræklótti runni

fyrir að rústa Írak

svo að þú getir borgað kollegum þínum fyrir

að byggja það upp aftur.

Það er svo miklu betra

að láta útlending eyðileggja heimili sitt

heldur en að þola slíkt af hendi náunga síns.

 

Þakka þér kræklótti runni

fyrir að stela olíunni.

Það er svo miklu betra

að þú stelir henni

heldur en Saddam Husayn.

 

Þakka þér kræklótti runni

fyrir að ljúga að heiminum

að Írak ætti gjöreyðingarvopn.

Það er svo miklu betra

en að Írakar ljúgi til um

að þeim hafi verið eitt.

 

Þakka þér kræklótti runni

fyrir að lýsa því yfir

að þú hafir verið útnefndur af Guði

til að útrýma hinum óguðlegu.

Það er svo miklu betra

en þegar Ben Laden gerir það.

 (stutt þögn og Saddam sest niður) 

Hvernig finnst þér?

 

PRESSMAN

Satt að segja er þetta litlu skárra en bókin þín.

 

SADDAM

Hún varð nú samt metsölubók og ekki bara í Írak heldur líka í Sýrlandi og Kuwait.

 

PRESSMAN

Hún varð metsölubók því allir vissu að hún var eftir þig þrátt fyrir að þú notaðir dulnefni. En af því þú minnist á Kúwait, hvað vakti eiginlega fyrir þér með að ráðast inn í landið.

 

SADDAM

Olía maður, olía. Hvað annað enn olía. Írak er og hefur alltaf verið sjónaspil um olíu. Fyrst var landið búið til vegna olíunnar fyrir norðan, svo var Kúwait hlutað frá Írak vegna olíunnar fyrir sunnan. Nú vilja þeir fá olíuna í miðjunni og til hliðanna.

 

PRESSMAN

Hvað gerðirðu við efna og sýklavopnin þín.

 

SADDAM

(brosir) Áttu við gereyðingarvopnin?

 

PRESSMAN

Já, gereyðingarvopnin.

 

SADDAM

Ég gereyddi þeim.

 

PRESSMAN

Hvenær.

 

SADDAM

Skömmu eftir að Blix kom fyrst í heimsókn. Ég vissi að karlinn mundi finna þau á endanum ef ég leyfði honum að leita.

 

PRESSMAN

Hversvegna trúðu þeir þér ekki?

 

SADDAM

Þeir trúðu mér. Kelly trúði mér, Blix trúði mér, Powell trúði mér, allir trúðu mér. Hvað varð um þá alla? Það skipti bara ekki máli, trúin á olíuna er allri annari trú yfirsterkari.

 

PRESSMAN

Líka hjá þér?

   

SADDAM

Ég trúi á olíuna. Hún á eftir að bjarga Írökum. Eftir að búið er að eyðileggja Írak mun hún bjarga Írökum.

 

PRESSMAN

Verður Írak eyðilagt?

 

SADDAM

Það er augljóst. Kúrdarnir fá norðrið, Shyhidar vestrið og Súníar miðjuna. Allir gera samninga við BP og einhverja í Dick Chany genginu en Írak verður bara til á gömlum kortum.

 

PRESSMAN

Vissirðu að þú mundir aldrei geta haldið Kúwait?

 

SADDAM

Það skipti ekki máli. Ég varð að reyna eitthvað. Djöfullinn var búinn að ná tökum á Sádunum, Sýrlendingum, Pakistönum, Líbanon og jafnvel Gaddafí var farinn að hlusta á hvíslið í honum.

 

PRESSMAN

Voru ekki flestir af þínum mönnum sem féllu í Kuwait með kúlur í bakinu?

 

SADDAM

Það nefnist á hermáli að reka flóttann. Hermennirnir sjálfir kölluðu það að fara heim.

 

PRESSMAN

Hatar þú þá Bush feðga persónulega?

 

SADDAM

Allir kræklóttu runnarnir eru ill tré og ill tré gata ekki borið góða ávexti. Það hefur Andi Guðs talað. Ég hata ill tré hvar sem þau vaxa.

 

PRESSMAN

Þú hefur nú einhverja skemmda ávexti í farteskinu sjálfur.

 

SADDAM

Er ekki að renna upp ljós fyrir þeim sem ekki sáu það áður, að það þurfti meira til en blíðlegt bros til að halda þessu landi saman. Ég studdi engin hryðjuverk, leifði Al-Kaída aldrei að starfa í landinu, gaf þeim aldrei peninga. Skemmdu eplin mín skemmdust þegar ég lét glepjast af smeðjunni í Rumsfield.

 

PRESSMAN

Hvað áttu við?

   

SADDAM

Rumfield lofaði gulli og grænum skógum, ef ég mundi vera þægur og leyfa olíunni að flóa ofaní bandarísk olíuskip undir verði OPEC-ríkjanna.

Þegar OPEC komst að þessu, urðu þeir vitaskuld brjálaðir og hótuðu að draga úr framleiðslunni hjá sér. Ég varð að fylgja þeim til að allt færi ekki í bál og brand því bæði Rússland og Kína keyptu og seldu á OPEC-verðum.

 

PRESSMAN

En hvað með alla peningana sem þú eyddir á sjálfan þig og áttu að renna til fólksins í landinu. Peningana sem komu inn vegna undanþágnanna sem sameinuðu þjóðirnar veittu á olíusölunni til að þú gætir bólusett börnin í landinu, fætt þau og klætt.

 

SADDAM

Hver átti að búa í þessum byggingum sem þeir kalla núna hallir ef ekki ég. Hvernig átti að borga hernum ef  ekki fyrir peningana sem fengust fyrir afurðir landsins. Hvort var verra að leifa meðlimum Bath flokksins að mata krókinn eða spilltum senditíkum sameinuðu þjóðanna? Og þeir sem hafa áhuga á bólusetningu barna ættu að drífa sig til Afríku.

 

PRESSMAN

Það að vandamál eru til staðar annarstaðar í heiminum gefur þér ekki rétt til að kúga fólkið þitt.

 

SADDAM

Hversvegna ekki? Ég var kosinn með miklum meirihluta atkvæða til að stjórna þessu landi. Kræklótti runninn fékk minnihluta atkvæða bandaríku þjóðarinnar en stjórnar henni samt. Hann segir að ég sé vandamál og kúgar fé út úr þinginu til að drepa fólkið sem hann segir að ég kúgi.

 

PRESSMAN

Tókstu persónulega þátt í að pynda óvini þína?

 

SADDAM

Já.

 

PRESSMAN

Hvers vegna? Ertu haldin kvalarlosta?

 

SADDAM

Sá sem ekki hefur séð aðra þjást, sá sem horfir á úr fjarlægð þegar aðrir þjást vegna hans, hefur engan skilning á þjáningu.

 

PRESSMAN

Svo þú naust þess ekki?

 

SADDAM

Ég naut þess að horfa á gamla vestra, ég naut þess að borða ítalskan mat, ég naut þess að sinda og reykja vindla frá Kúpu. Ég naut þess aldrei að yfirheyra slefandi  menn.

 

PRESSMAN

En allt þetta skiptir þig ekki máli lengur.

 

SADDAM

Þegar þeir hengja mig á eftir, byrja vandræðin fyrir alvöru.

 

PRESSMAN

Þín vandræði?

 

SADDAM

Bæði mín og útsendara Satans.

 

PRESSMAN

Svo þú ert ekki búinn að friðmælast við Guð.

 

SADDAM

Ég hef aldrei verið neitt sérstaklega trúaður. Íslam er trú hinna undirgefnu og ég hef aldrei verið undirgefinn. En forlögin fær enginn flúið því, þeir plotta, ég plotta og Guð plottar og hann er besti plottarinn af öllum, eins og skrifað stendur.

 

PRESSMAN

Þú getur vitnað í Kóraninn.

 

SADDAM

Ef þú getur ekki vitnað í Kóraninn skaltu ekki taka þátt í pólitík, alla vega ekki í pólitík mið-austurlanda.

 

PRESSMAN

Þegar ég kom inn varstu að biðjast fyrir.

 

SADDAM

Já, hvað með það?

 

PRESSMAN

Fyrir hverju varstu að biðja?

 

SADDAM

Ég hafði yfir hundraðasta og níunda vers í súru Kýrinnar. Það byrjar svona; Guði tilheyra austrið og vestrið; Hann leiðir hvern sem honum þóknast á hinn beina stíg.

 

PRESSMAN

Svo þú trúir þá ekki að guð Bush sé sami guð og þinn?

 

SADDAM

Guð kræklótta runnans heitir Satan, Guð minn heitir Guð og hann er mikill.

 

PRESSMAN

Nú bregður þú þér í trúargerfið.

 

SADDAM

Heldurðu að það sé of seint. (brosir) 

PRESSMAN

Hvað ætlarðu að segja við öll kúrdísku börnin sem þú lést Alí gasa, þegar þú hittir þau í paradís.

 

SADDAM

Hver segir að þau séu í paradís?

 

PRESSMAN

Þetta voru börn.

 

SADDAM

Þetta voru Kúrdar og þeir studdu Írani.

 

PRESSMAN

Þú hefur sem sé ekkert samviskubit, sérð ekki eftir einu eða neinu?

 

SADDAM

Það sagði ég aldrei.

 

PRESSMAN

Hverju sérðu þá eftir?

 

SADDAM

Að hafa ekki hjálpað Talíbönunum þegar Ben Laden bað mig um það.

 

PRESSMAN

Svo þú hefur þá átt í samskiptum við Alkaída?

 

SADDAM

Nei, Ben Laden hringdi og bað mig um að skaffa honum banka hér í Írak svo hann gæti flutt peninga á milli sem hann átti í Bretlandi.

 

PRESSMAN

Og þú neitaðir.

 

SADDAM

Já, neitaði og sagði honum að biðja bróður sinn sem var í bisnes með kræklóttu runnunum.

 

PRESSMAN

En nú eru Alkaída liðar komnir til Íraks.

 

SADDAM

Ben Laden er blankur. Hann lætur alla borga sjálfa nú til dags og  mest með lífi sínu sýnist mér. Hvað er klukkan orðin.

 

PRESSMAN

Það er enn  tími til stefnu. Hvað með Blair?

 

SADDAM

Hvaða Blair?

 

PRESSMAN

Þú veist við hvern ég á.

 

SADDAM

Ég svaraði bara eins og allir munu svara þessari spurningu eftir tvö ár.

 

PRESSMAN

Hversvegna tók hann þátt í stríðinu gegn þér?

 

SADDAM

Fyrst trúði hann Kondu Lísu, svo trúði hann þeim kræklótta, svo trúði hann BP. Svo trúði hann þvælunni úr CIA og eftir það trúði hann sjálfum sér þangað til enginn trúði honum. Svona er að trúa.

 

PRESSMAN

Hann heldur enn við þá sögu að hann hafi einlæglega trúað því að hann væri að gera rétt.

 

SADDAM

Ég held að gamli frasinn um að leiðin til helvítis sé vörðuð góðum ásetningi eigi ekki eins vel við um nokkurn mann og Blair.

 

PRESSMAN

Talandi um trú. Dagblöðin hér sögðu að þú hafir grátið þegar Talíbanarnir sprengdu í loft upp fornu Búddha stytturnar í Afganistan. Er það satt?

 

SADDAM

 Já, það er satt. Ég grét af hlátri af þessum vitleysingum. Þeir sprengdu þær aldrei í loft upp, heldur tróðust með nokkrar stórskotaliðsbyssur út í eyðimörkina og skutu á stytturnar þangað til þeir urðu skotfæralausir. Þeir stórskemmdu stytturnar en þær standa enn.

 

PRESSMAN

Berðu þá enga virðingu fyrir trú annarra?

 

SADDAM

Utanríkisráðherrann minn var kristinn. Það dugði honum nú lítið annarsstaðar en hjá mér.

  

PRESSMAN

Hvernig heldurðu að sagan eigi eftir að dæma þig?

 

SADDAM

Það fer vitaskuld eftir því hver segir hana. Annars er mér sama um söguna, mér leiddist hún í skóla og svo þegar ég fór að búa hana til sjálfur, sá ég að CNN var alltaf á undan mér að segja hana.

 

PRESSMAN

Hvar varstu þegar veröldin horfði á Bagdad í beinni standa í ljósum logum?

 

SADDAM

Í skotbyrgi undir höllinni að horfa á CNN.

 

PRESSMAN

Varstu hræddur.

 

SADDAM

Já já, dauðhræddur við að einhver spreng mundi hitta CNN myndavélina og ég gæti ekki fylgst með hvað var að gerast.

 

PRESSMAN

þú ert alltaf að snúa út úr. Svaraðu nú ærlega, varstu hræddur þegar sprengjurnar dundu á borginni.

 

SADDAM

Nei, ég var ekki hræddur, alla vega ekki við að deyja.

 

PRESSMAN

Ertu ekki hræddur við að deyja núna?

 

SADDAM

Eftir smá tíma verð ég hengdur. Þegar þeir koma að ná í mig verð ég skelkaður. Svo sprauta þeir mig fullan af lyfjum til að allt fari nú vel fram og svoleiðis verður það. Ég efast um að ég finni fyrir hræðslu, fullur upp að augum af morfíni.

 

PRESSMAN

Það fer að líða að lokum þessa viðtals.  Er eitthvað sem þú vildir segja í viðbót við það sem komið er?

 

SADDAM

Bara þetta: Kæri Íslendingar. Þrátt fyrir að hafa aldrei farið með vopnum gegn annarri þjóð í ellefu hundruð ára sögu ykkar ákváðu Halldór og Davíð að styðja runnarengluna í Bandaríkjunum í að ráðast á land mitt og þjóð. Þetta gerðu þeir þótt það lægi fyrir að yfir áttatíu prósent af íslensku þjóðinni væru á móti innrás í Írak. Þótt þeir séu báðir komnir úr umferð í stjórnmálum lands ykkar, er það ósk mín að þið styðjið hvorugan þeirra í næstkomandi forsetkosningum sem mér skilst að séu eftir tvö ár. Annar þeirra mun örugglega sækjast eftir að verða kosinn en ég er viss um að alla vega áttatíu prósent af þjóðinni finnst hann ekki eiga slíka upphefð skilið.

 

PRESSMAN

Og við látum þá lokið þessari beinu útsendingu frá fangelsisklefa Saddam Husayns. Góða nótt.  (kinkar kolli til áhorfenda, stendur upp og tekur í hönd Saddams. Tónlist og tiltlar renna yfir skjáinn. Útsendingu lýkur. Pressman  snýr sér að Diðrik sem kemur til hans) Er ekki best að vekja hann upp núna?

 

DIÐRIK

(snýr sér að Saddam) Lokaðu augunum.(Saddam lokar augunum) Ég ætla að telja upp að þremu og þegar ég nefni hana vaknarðu aftur. Einn, tveir, þrír. (höfuð Saddams fellur út á aðra hliðina og hann fer í enn dýpra dá)   

PRESSMAN

Er þetta eðlilegt?

 

DIÐRIK

Nei, það er eitthvað að gerast. Hann á að vera vaknaður. Saddam, heyriðu í mér.

 

SADDAM

(höfuð hans heldur áfram að vera út á hlið og rödd hans er orðin skræk) Já, ég heyri.

 

DIÐRIK

Þú verður...

 

SADDAM

(sprettur á fætur og lætur eins og hann sé skemmtikraftur á sviði)  Komið þið sæl og vansæl líka, því hér eru allir velkomnir og sumir rétt ókomnir að ég sé. Ha.  En eftir þeim getum við ekki beðið, því okkur liggur á. Sögu höfum við að segja og sögusviðið er þetta svið, því óneitanlega stend ég á sviði. En  þessu sviði ætla ég að breyta í annað svið, stærra og meira. Allt verður að vera stærra og meira en það sem raunveruleikinn gefur til kynna svo að hann hverfi í skuggann og sýndarveruleikinn lifni við. Þangað ætlum við að flýja um stund. Ég leyfi mér að kynna fyrir ykkur aðalpersónurnar og vona að þið hagið ykkur á viðeigandi hátt, takið þeim vel, klappið, hlægið og grátið á réttum stöðum. Annað væri óviðeigandi. (hann þagnar og fellur svo í stíl sinn aftur og sefur)

 

PRESSMAN

Hvað var þetta nú?

 

DIÐRIK:

Ég veit það ekki. Hann er greinilega að upplifa sig sem aðra persónu. (snýr sér að Saddam) Hvað sérðu? Hvað sérðu nú?

SADDAM

(hvíslandi. Hann heldur stöðugt höndunum frá sér með fingurna hálf krepptar eins og hann finni fyrir miklum sársauka. ) F-fólk.

DIÐRIK:

(bandar hendinni í átt til Pressmans sem að set á rúmið og horfir á.) Hvað heitir þú?

SADDAM

(öndunin verður áköf og óviðráðanleg og heldur þannig áfram): Ég
er.....að nálgast.....átjánda ár mitt.

DIÐRIK

Hvert er eiginnafn þitt. Hvað á ég að kalla þig?

SADDAM

Ég er herra minn dóttir móður Waterhouse.

DIÐRIK

Hvar áttu heima?

 

SADDAM

Hadfald.

DIÐRIK

Hvert er eiginnafn þitt, hvað á ég að kalla þig?

SADDAM

Ég heiti Joan

DIÐRIK

Ert þú gyft?

SADDAM

Nei.

DIÐRIK

Fara margir drengir á fjörurnar við þig?

SADDAM:

(Sár og kaldhæðnislegur hlátur.)

DIÐRIK:

Hvað hlægir þig?

SADDAM:

( ekkert svar)

DIÐRIK

Hvað ertu að gera nákvæmlega þessa stundina?

SADDAM

Ég stend í réttinum.

DIÐRIK

Hvað ertu að gera þar?

SADDAM

(hinn ókennilegi andardráttur eykst og verður óbærilegur.)

DIÐRIK

( reynir að sefa Saddam.) Við skulum hjálpa þér ef við getum.Við skulum ná í fleiri verjendur.

SADDAM

Það er of seint.

DIÐRIK

Hvað er of seint? Hversvegna ertu þarna?

SADDAM

Það er móðir mín, herra.

DIÐRIK

Já og hvað um móðir þína?

SADDAM

( spýtir illgirnislega fram í herbergið, og Pressmans bregður)

PRESSMAN

Hvað er eiginlega að gerast?

 

DIÐRIK

Hann hefur auðsjáanlega fallið í mjög djúpt dá og er að endurlifa minningar sem ég veit ekki hvaðan koma. Ég er að reyna að komast að því.

 

PRESSMAN

Þú skalt reyna að hraða þér. Við fengum aðeins leyfi fyrir útsendingunni.

 

DIÐRIK

Hvað um móðir þina Joan? Hversvegna ertu í réttinum?

SADDAM

( í  nær óheyranlegu hvísli) Það er henni að kenna að ég er hér.

DIÐRIK

Hvað segirðu?

SADDAM:

Það er hennar vegn..... sem ég

DIÐRIK

Hvað gerði hún? Og hvað ert þú ásökuð fyrir?

SADDAM:

Galdra. ( Hann  kastar orðinu villimannslega fram og andardráttur
hans dregur fram í herbergið allan hrylling þeirra tíma þegar dauðinn var
eina refsingin hæfileg þeim sem þá iðju stunduðu).

DIÐRIK

Ertu norn?

SADDAM

 Nei...nei... (hann missir andann af hryllingi)

DIÐRIK

Stundar móðir þín galdra?

SADDAM

Herra minn...hún heyrir öll.....til hinna gömlu trúar, herra minn,,,,,
en ekki ég...

DIÐRIK

Hverrar trúar ert þú?

SADDAM:

 ( svo lágt að varla heyrist) Ekki hennar....

DIÐRIK: Hvaða ár er núna, Joan, á hvaða ári erum við?

SADDAM.

Það er okkar herrans.... ár fimmtán hundruð og...

DIÐRIK

Og?

SADDAM

Fimmtíu.....

DIÐRIK:

Hvaða dómi ertu fyrir?

SADDAM:

( muldrar) Sex

DIÐRIK:

Ha ?

SADDAM

Fimmtíuog sex.

DIÐRIK

Hvaða rétti ert þú mætt fyrir?

SADDAM

Chelmsford

DIÐRIK

Chelmsford? Og hver er dómari?

SADDAM

Southcote.

DIÐRIK

Ef við þekkjum hann munum við reyna að ná til hans.

SADDAM

Bastarður.

 

PRESSMAN

Veistu nokkuð hvað hann er að tala um.

 

DIÐRIK
Nafnið Chelmsford kemur kunnuglega fyrir eyru í sambandi við
galdraofsóknir í Bretlandi á sextándu öld. Og það er eins og mig minni að þegar augun í nöfnin Waterhouse og Chelmsford hafi komið við sögu í réttarhöldum á þeim tíma.  

 

PRESSMAN

Hvernig veist þú svona mikið um galdraofsóknir

 

DIÐRIK

Ég las Para-sækólógíu og galdrar koma þar við sögu. Mig minnir að það hafi verið
réttað vegnað galdraákæru á hendur átján ára gamalli Joan Waterhouse og móður hennar Agnesar í Chelmsford á sextándu öld. Þetta eru fræg réttarhöld. Þær voru frá Essex, nánar tiltekið þorpinu Hatfield Peverell og  dómari réttarhaldsins var úr röðum lögmanna drottningar, John Southcote.

DIÐRIK:

(heldur  áfram að spyrja Saddam.)  Með þér í stúkunni er einhver annar. Hvað heitir sú persóna?

SADDAM

Francis.

 

DIÐRIK

(kinkar kolli til Pressmans)Þekkir þú séra Tómas Cole?

SADDAM

Hann talaði of mikið.

DIÐRIK

(hvíslar að Pressmans)Þetta var merkileg fullyrðing, því þessa séra Cole var getið í frásögninni
fyrir orðfimi í framburði sínum. Hver spurði spurninganna?

  

SADDAM

Meistari Gerard,..... lögmaður drottningar.

DIÐRIK

Þetta var einnig kórrétt. Lögmaður Drottningar var enginn annar en
dómsmálaráðherran sjálfur, Gilbert Gerhard.

DIÐRIK

Hversvegna halda þeir að þú sért galdranorn?

SADDAM

Það er Agnes.

DIÐRIK

Agnes, hver er Agnes?

SADDAM

Barnið lýgur.

DIÐRIK

Hversu gömul er Agnes?

SADDAM:

(eftir stutta stund, tuldrandi) Tel hana vera tólf.

DIÐRIK

Þekkir þú hana? Hvert er eftirnafn hennar?

SADDAM

Brown, Agnes Brown.

DIÐRIK

Hvað sagði barnið Agnes, að þú hafir gert?

SADDAM

Hún sagði..... Hún lýgur.

DIÐRIK

Hvað sagði hún að þú hafir gert?

SADDAM

Að ég hafi hrætt hana með svörtum hundi.

DIÐRIK

Hversvegna segir hún það?

 

SADDAM

Hún lýgur.....

DIÐRIK

Hversvegna lýgur hún?

SADDAM

Ég veit ekki hví....móðir mín á svartan hund. Hún á svarta
hundinn....ekki ég.....

DIÐRIK

Er móðir þín norn?

SADDAM

Já.

DIÐRIK
(gengur frá Saddam og tekur um arm Pressmans) Þetta er allt rétt. Í máli Joan Waterhouse var aðalvitnið illa þokkuð tólf ára stelpa sem nefnd var Agnes Brown. Dag einn er móðir hennar var að heiman, var sagt að Joan hefði komið til Agnesar og beðið hana um brauð og ost. Þegar bón hennar var hafnað, fór Joan heim og
sótti undan rúmi móður sinnar skepnu eina sem nefnd var Sathan, sem tók á sig mynd svarts hunds, til að hræða Agnesi og elta hana. Samkvæmt ákærunni á hendur Elísabetu Franssich og Móður Waterhouse, notuðu þær hinn sama Sathan í kattar og froskmyndum til ýmissa óhæfuverka. Agnes móðir Joan var fundin sek um galdra og hengd innan þriggja daga. Joan og Elísabet voru sýknaðar, en nokkrum árum seinna var réttað í Máli Elísabetar aftur og hún
þá sek fundin. 

(snýr sér aftur að Saddam) Hvers vegna heldur þú höndunum á þennan hátt?

SADDAM

Þær eru brenndar.

DIÐRIK

Brenndu þeir á þér hendurnar?

SADDAM

 Mmmmh..(auðsjáanlega að upplifa þjáninguna aftur) Það er
járnstöngin......

DIÐRIK

(við Pressmans) Hún þarna að tala um þolraunina að gangast undir dóm eldsins, þegar
hinum ákærða var gert að grípa um glóandi járnstöng.  Varstu pyntuð?

SADDAM

Mmmmmm

 

DIÐRIK

Hvernig varstu pyntuð?

SADDAM

 Nálar og.....

DIÐRIK

Nálar til að finna nornablettinn? Fundu þeir hann?

SADDAM

Nei, herra.

DIÐRIK

Fundu þeir nornablett?

SADDAM

Ég hef engan nornablett....af mér hefur enginn ári sogið.

 

PRESSMAN

(Kíkir taugaóstyrkur í gegn um lítinn glugga á klefanum.) Geturðu ekki farið að ljúka þessu. Þeir hljóta að fara að koma til að reka okkur út hvað úr hverju.

 

DIÐRIK

 þetta er allt mjög skiljanlegt með hliðsjón af siðum sextándu aldar. Hver norn átti að hafa á líkama sínum blett sem var sérstaklega næmur fyrir sársauka. Því voru nornir berháttaðar, rakaðar og stungnar um allan líkamann í leit að slíkum bletti. Samtímis var svipast um eftir auka geirvörtu, þar sem púkar gátu nært sig.

 

PRESSMAN

Já já, þetta er allt saman mjög merkilegt, en við verðum að ljúka þessu sem fyrst. Geturðu ekki vakið hann. Ekki viljum við að hann gangi dáleiddur í henginguna.

 

DIÐRIK

Jæja þá. (lýtur á klukku sína) Það er rétt við verðum að klára þetta. Joan heyriðu í mér?

 

SADDAM

Já

 

DIÐRIK

Ég vil fá að tala við Saddam.

 

SADDAM

(Reisir sig upp og talar eðlilega) Hér er ég.

 

DIÐRIK

Þegar ég tel nefni töluna þrjá, vil ég að þú vaknir. Skilurðu það?

 

SADDAM

Já

 

DIÐRIK

Einn, tveir, þrír.

 

PRESSMAN

(rétir Saddam höndina) Ég vildi bara þakka þér fyrir viðtalið, það var mjög fróðlegt.

 

SADDAM

(þeir takast í hendur) Þakka þér sömuleiðis. Það fór kannski út í aðra sálma en við bjuggumst við.

 

DIÐRIK

Mannstu eftir öllu sem gerðist.

 

SADDAM

Já, öllu sem okkur fór á milli.

 

DIÐRIK

Hefur þú orðið fyrir svona reynslu áður.

 

SADDAM

Ég sá þetta með auga hugans.

 (dyr klefans orpnast upp á gátt og inn koma verðir sem byrja að taka saman myndavélarnar og  fara með stólana út ) 

 

DIÐRIK

Vetu sæll. Það er leitt að við höfum ekki tækifæri til að kafa nánar ofaní þetta.

 

SADDAM

Það finnst mér ekki.

 

(Þeir Pressman og Diðrik hraða sér  út og Saddam sest á rúm sitt og horfir í gaupnir sér)

 

.

Endir

Að finna sitt sanna sjálf

 Fyrir meira en hundrað árum lýsti Bahá´u´llah, opinberandi Bahá´í trúarinnar því yfir að opinberun hans yrði aðal áhrifavaldurinn til sameiningar mannkynsins og stofnunar nýrrar heimsskipunar sem koma mun á alheimsfriði.  Fáir munu andmæla því að ef leiða á heiminn úr ríkjandi ástandi rósturs og átaka til friðar og einingar verða menn og mannlegar stofnanir að undirgangast róttækar umbreytingar.Hver sá sem í raun og veru hefur áhuga á heimsfriði verður að gaumgæfa hvernig sú umbreyting getur orðið. Með útbreiðslu Bahá´í trúarinnar um heiminn á tiltölulega skömmum tíma og hvernig hún  hefur sýnt fram á umbreytandi áhrif sín á líf fjölda manna og kvenna, hefur vaknað áhugi fyrir að skilja betur með hvaða hætti trúin gerir fólki sem gengst henni á hönd, mögulegt að umbreyta sjálfu sér og finna sitt sanna sjálf. Það verður að taka það fram að ekki er mögulegt að skilgreina eða skilja alla þá krafta víðfeðmrar opinberunar Bahá´u´lláh sem næra og stýra slíkri umbreytingu; en rit hans varpa  samt skæru ljósi á það með hvaða hætti trúin umbreytir lífi þeirra sem hana viðurkenna með því að losa úr læðingi það sem í manninum býr. Áhuginn á því hvernig mannleg geta er leyst úr læðingi er frekar persónulegur en fræðilegur, því milljónir manna þrá að verða það sem Bahá´u´lláh kallar “að fullu göfugir” frekar en að lifa í hlekkjum niðurlægingar.Auðvitað örva kenningar Bahá´u´lláh um þetta breytinga-ferli huga fólks, en þekking á þeim hefur einnig hagnýtan tilgang, því meðvituð þekking á því sem er að gerast innra með okkur sjálfum hjálpar til við að halda því sem áunnið er og gerir okkur mögulegt að skilgreina og sjá ný tækifæri til frekari vaxtar, tækifæri sem oft virðast ónauðsynleg og sársaukafull. Persónuleg umbreyting er megin ástæðan fyrir því að fólk laðast að trúnni, lætur fullvissast um sannleika hennar og gerist að lokum bahá´íar. Hvers vegna er augljóst. Þeir sem kynnast trúnni og finna fyrir umbreytingaráhrifum hennar verða fyrir reynslu sem sannar sig sjálf. Engin getur tekið þá reynslu af þeim og engin fræðileg rök geta gert hana ómerkilega eða óraunverulega.  Mesta gleði sem hægt er að upplifa er að finna að við erum að ná fram því besta sem í okkur býr. Slíkt eykur sjálfsvirðingu okkar, dregur úr árásagirni okkar og tryggir samhygð okkar. – allt eru þetta forsendur einingar og friðar. 

Eðli mannlegrar getu 

En hvað er það “besta” sem í okkur býr?  Bahá´u´lláh kennir að æðsta tjáning sjálfsins sé  fólgin í þjónustu. Hversu vel okkur tekst við þessa æðstu tjáningu veltur á hversu vel okkur gengur að leysa úr læðingi krafta okkar og getu. Ferilið sem við verðum að ganga í gegnum til að finna okkar sanna sjálf  fellst í að þroska grunngetu okkar og fella hana að þjónustu við mannkynið.  Þær daglegu ákvarðanir sem við tökum og  þær daglegu gjörðir sem endurspegla þetta ferli eru í eðli sínu trúarlegar því Bahá´u´lláh leggur að jöfnu störf unnin í anda þjónustu og lofgjörð til Guðs.  Sá sem byrjar að skilja andlegt eðli ferlisins mun ekki einungis uppgötva nýjar víddir í starfi sínu og lofgjörð, heldur mun hann einnig sjá trúarbrögð í nýju ljósi. Hann mun uppgötva það að þegar aflið sem knýr okkur til vaxtar, hverfur úr trúarbrögðunum, verða þau lítið annað en innantómar samfélagshefðir, kreddur og siðir sem koma í veg fyrir tjáningu mannsandans og hindra samfélagslega þróun. Þjónustunni við mannkynið er ljáð dýpt og gæði vegna eiginlegrar getu þess manns sem hana veitir. En hver er þessi “geta”? Bahá´u´lláh skilgreinir hana þegar hann skýrir að tilgangur sköpunar mannsins sé; að þekkja og elska Guð. Þetta eru hinir tveir frumkraftar eða “geta” mannsins, að þekkja og elska, og hér er hún greinilega tengd tilgangi okkar.- ástæðu tilveru okkar. Að finna sitt sanna sjálf, þýðir fyrir bahá´ía, að þroska getu sína til að þekkja og elska, í þjónustu við mannkynið. Þessi útskýring gefur hugmynd okkar um andlegleika meira vægi. Sá er andlegur sem þekkir og elskar Guð og einlæglega leitast við að bæta getuna til að þekkja og elska í þjónustu við mannkynið. Samkvæmt skilgreiningu; er það að hafa lokaðan huga og hafna því að líta á nýjar hliðar – það að hindra getuna til að þekkja eða bregðast við öðrum á hatursfullan hátt, – allt merki um andlegan vanþroska eða andlegan sjúkdóm. Allar aðrar dygðir má skilja sem tjáningu þessara frumkrafta að þekkja og elska í mismunandi myndum við mismunandi aðstæður. Getan til að elska inniheldur ekki bara getuna til að sýna ást heldur einnig að meðtaka ást, laða að sér ást. Ekki er hægt að hugsa sér að elska án þess elskaða. Ef við vitum ekki hvernig á að móttaka ást eða getum ekki þegið hana stöndum við í vegi fyrir þeim sem eru að reyna að þroska getu sína til að elska.  Að geta ekki þegið ást einhvers, upplifa margir sem höfnun og veldur miklum skaða, sérstaklega hjá ungum börnum.Getan til að þekkja felur í sér möguleikann til að læra og til að kenna.  Kennsla og lærdómur eru gagnkvæmar hliðar á getunni til að þekkja. Enginn getur verið góður kennari ef hann getur ekki lært af nemendum sínum og engin er góður nemandi sem ekki spyr kennara sinn spurninga svo bæði kennari og nemandi læri. Hvor þessara eiginleika styður og örvar myndun annarra eiginleika. Til að þekkja, verðum við að elska að læra og ef við viljum elska þurfum við að læra að elska og vera elskuð. Á þessum tveimur frumkröftum er þróun allra mannlegrar getu byggð.  Frá sjónahóli bahá´ía felur sönn menntun það í sér að laða fram og þroska þær eigindir sem í okkur búa. Því miður er stór hluti nútíma menntunnar meira fólgin í því að koma á framfæri upplýsingum,  en að laða fram eigindir. Af þessu sökum eru skólar fyrst og fremst staðir þar sem kennarar miðla staðreyndum og hugmyndum fyrir nemendur  að muna.  Afleiðingin er að prófskýrteini og gráður eru ekkert annað en sönnunargögn um að ákveðnu magni og vissri tegund upplýsinga hefur verið miðlað og þeim sem gráðuna hefur, tókst að sýna fram á að á mismunandi tímum á meðan á formlegri menntun hans stóð, gat hann geymt upplýsingarnar nógu lengi til að geta skrifað þær niður á prófdaginn. Slík skýrteini gefa ekkert til kynna um tilfinningar  nemandans eða getu hans til að elska og þess vegna lítið um (karakter) manngerð hans – orð sem lýsir getu hans til að nota þekkingu sína uppbyggilega og sýna mannkyni ást sína. Enn fremur hefur verið sýnt fram á það að ef getan til að elska er á einhvern hátt bæld, koma upp námsvandamál og þroski þekkingargetunnar skaðast. Þess vegna er hægt að fullyrða að sá skóli sem fylgir hinni þröngu “upplýsingamiðlunar” aðferð getur aldrei þjónað þörfum samfélagsins. Sönn menntun ætti að stuðla að þroska í átt að æðstu stöðu mannsins – þjónustu – og verður þess vegna að sinna öllum einstaklingnum og manngerð hans. 

Trú og þroski mannlegrar getu 

Eitt er að lýsa eðli mannlegrar getu og annað að leysa hana úr læðingi. Bahá´í trúin gerir hvorutveggja. Þegar hefur stuttlega verið fjallað um eðli mannlegrar getu. Við skulum nú kanna hvernig trúin vekur umbreytingaferlið og viðheldur því með að leysa mannlega getu úr læðingi . Meginuppspretta umbreytingarkraftsins eru rit Bahá´u´lláh. Lestur þeirra nærir trúna – og trú er fyrsta forsenda umbreytingar. Með trú er í stórum dráttum átt við afstöðu okkar til þess sem ekki er hægt að vita eða hins óþekkta og gerir okkur kleift að nálgast það á þann hátt að þekking okkar á því verður meiri. Trú er afar sérstakt samspil getunnar til að þekkja og getunnar til að elska. Í eðli sínu er trú það að elska hið óþekkta eða hið óþekkjanlega – að laðast að hinu óþekkta og getan til að nálgast það.  Þar sem Bahá´u´lláh staðfestir að Guð sé óþekkjanlegur, þarf trú til að laðast að honum og tengjast honum. Við höfum öll í okkur eðlislæga þrá til að tengjast öllu, að óendanleika alheimsins  meðtöldum. Þetta er eðlileg hliðarverkun þess að hafa vitund. Þar sem okkur finnst við vera ein og ótengd öllu öðru í alheiminum, erum við knúin til að komast að því hvar við stöndum gagnvart öllu öðru sem er til, einnig því sem er óþekkt eða óþekkjanlegt.  Mesti leyndardómur alheimsins gengur undir mörgum nöfnum; Alláh, Jehóva, Guð, Almættið. Þar sem að maðurinn hefur getu til að trúa – ákveðna afstöðu til hin óþekkjanlega – hefur hann í gegnum aldirnar brugðist við boðberum Guðs sem komu til að opinbera eiginleika þessa mesta leyndardóms alheimsins og svalað hinni kosmísku þrá okkar. Þannig þjónar trú afar mikilvægu hlutverki í tilgangi okkar, að þekkja og elska Guð.  Vel að merkja, ef frumkraftar getu okkar eru að þekkja og elska og ef við erum sköpuð í mynd Guðs hlýtur þekking og ást að vera meðal eiginleika hans. Bahá´u´lláh gefur það til kynna í þessu erindi úr Huldum orðum: Ó Mannssonur! Hjúpaður ómunaverund Minni og í aldinni eilífð kjarna Míns, þekkti Ég ást Mína til þín, því skóp Ég þig, greypti á þig ímynd Mína og birti þér fegurð Mína. 1. Ef Guð er óþekkjanlegur og við erum sköpuð í hans mynd, má þá ekki gera ráð fyrir að eitthvað í okkur sé óþekkt? Hið óþekkta í okkur er leynd geta okkar til að elska og þekkja. Í Dölunum sjö vitnar Bahá´u´lláh í vel þekkt persneskt skáld og  lýsir á mjög dramatískan hátt víðáttum hins óþekkta í okkur. Heldur þú þig vesælt mót, þótt í þér alheimur finnist?2  Í öðru versi segir Bahá´u´lláh; Þér eruð fjárhirsla Mín, því í yður hefi Ég varðveitt perlur leyndardóma Minna og djásn þekkingar Minnar. 3 Ekkert okkar þekkir hversu mikið við getum elskað eða hve mikið við getum lært. Rétt eins og við verðum að hafa trú til að læra um eiginleika Guðs verðum við að hafa trú til að læra eitthvað um sjálf okkur. Við verðum að elska – laðast að og hafa sérstaka afstöðu til – hins óþekkta í okkur sjálfum ef takast á að leysa það úr  læðingi.  Ef við tengjumst á fullnægjandi hátt hinu óþekkta í okkur sjálfum getum við tengst hinu óþekkta í öðrum. Með öðrum orðum; við verðum að viðurkenna aðra ekki bara fyrir það sem þeir eru, heldur fyrir það sem þeir geta orðið, annars stöndum við í vegi fyrir umbreytingu þeirra og vörnum þeim þess að finna sitt sanna sjálf. Þess vegna mun þeim sem hefur gefist upp á sjálfum sér, þeim sem hætt hefur viðleitni sinni og þess vegna svikið getumöguleika sína, finnast öll samskipti sín við aðrar mannverur vera truflandi, ófullnægjandi og jafnvel sársaukafull.  Að viðurkenna aðrar manneskjur og tengjast þeim aðeins á þeim forsendum sem eru til staðar hverja stund tryggir að einungis verður um að ræða yfirborðslegt samband. Ef þú villt öðlast djúpt samband við annað fólk verður þú að samþykkja það að í því búa óþekktir möguleikar og að sú viðurkenning er fólki uppspretta hugrekkis til að virkja þá.  Á persónulegri nótum, ef þú getur getur ekki viðurkennt óþekkta möguleika þína muntu aðeins vera fær um yfirborðslegt samband við aðra og ekki getað hjálpað þeim að virkja sína getu, né getur þú þroskað þína eigin. Þar sem geta mannsins er í raun grundvöllurinn að öllum vexti verður hún að njóta viðurkenningar annarra að því marki að viðkomandi finnist hann algjörlega samþykktur. Algjört samþykki annarra byggir upp sérstakt traust sem erfitt er að svíkja. Það er uppspretta milds þrýstings til að halda áfram viðleitninni og er nauðsynleg forsenda sannrar ástar og vinskapar.  Þessi tegund gagnkvæms þrýstings milli tveggja mannvera mun gera það samband andlegt og er nauðsynleg sérstaklega í hjónabandi. Hann er grundvöllurinn að Bahá´í hjónabandi. Þörfin fyrir gagnkvæmni í slíkum samböndum er undirstrikuð af Bahá´u’lláh í Huldum orðum:  Elska Mig, svo að Ég megi elska þig. Ef þú elskar Mig ekki, getur ást Mín á engan hátt náð til þín. Vit þetta, ó þjónn. 4  Í þessu versi býður Guð okkur, í gegnum opinberanda sinn að við elskum hann og viðurkennum hann þrátt fyrir það að hann sé óþekkjanlegur. Aðlöðun að hinum óþekkjanlega er kjarni trúar. Án trúar er engin aðlöðun að þessum mesta leyndadómi – Guði.  Við verðum fjarri leyndardómum okkar eigin sjálfs og aftengd kraftinum til að vaxa og þroskast. Tilvitnunin að ofan hefst á orðunum, Ó, verundar son og endar á, vit það ó þjónn. Í þessu stutta versi eru hinir tveir grunnkraftar að elska og þekkja aftur undirstrikaðir í samhengi við verund og þjónustu. Hún tengir saman ferlið “að verða” eða “leitast við að verða” og hinna æðstu stöðu, þjónustu.    

Kvíði og hið óþekkta 

Að mæta hinu óþekkta er ekki auðvelt. Tilhugsunin um það, sér í lagi þegar um er að ræða hið óþekkta í okkur sjálfum, veldur okkur alltaf kvíða. Sé hið óþekkta utanaðkomandi er það ávallt álitið ógn við öryggi okkar því það vekur upp í okkur spurningar sem varða hið óþekkta í okkur sjálfum – getum við eða getum við ekki ráðið við eitthvað óþekkt og utanaðkomandi? Kvíði ber öll merki um viðbrögð við ótta nema það að venjulega stýrist hann ekki af skýrri ástæðu.  Viðbrögð við ótta og kvíða einkennast bæði af því að orku er í skyndi veitt á líkamskerfið sem á að bregðast við ógn. Okkur gengur mun betur að bregðast við ótta því orsök óttans er venjulega ljós og hana má forðast eða fjarlægja. Þegar kvíði gagntekur okkur fer allt viðbragðskerfið af stað líkt og að um ógn sé að ræða þótt ekki sé vitað hvaðan hún kemur. Þegar ekki er hægt að beina viðbrögðunum að einhverju ákveðnu er erfitt að ákveða aðgerðir og kerfið veit aldrei hvort hættan er liðin hjá.  Kvíða má því skilgreina sem orku án markmiðs. Árangursríkasta leiðin til að bregðast við kvíða er að líta á þessa orku sem gjöf og finna áþreifanlegt markmið sem beina má henni að og styður jafnframt grunnmarkmið okkar sem er að þroska getuna til að elska og þekkja. Að ákveða hvert það markmiðskuli nákvæmlega vera er e.t.v. ein mest skapandi aðgerð sem hugsast getur. Hún felur í sér áhættu og skref inn í það óþekkta með efann á bakinu, en lika von um að uppgötva nýja möguleika eða nýjar takmarkanir (sem einnig eru hluti af veruleika okkar). Trú, er að laðast að því óþekkta í okkur sjálfum, að geta notfært okkur orkuna í kvíða okkar, með því að skapa markmið og hugrekki er að halda í þá átt.  Trú, efi, kvíði og hugrekki eru nauðsynlegur hluti umbreytingarferlisins – að leysa getu okkar úr læðingi. Ef ekkert væri óþekkt væri engin efi eða kvíði og án efa og kvíða væri engin þörf á trú eða hugrekki. Máttur Bahá´í trúarinnar til að umbreyta mönnum með því að leysa úr læðingi getu þeirra, er fólgin í þeirri staðreynd að hún kemur í veg fyrir að efi og kvíði fari úr böndunum og gefur um leið ástæðu og uppörvun til að mæta þeim á uppbyggilegan hátt með trú og hugrekki. Bahá´u´lláh segir sjálfur að megin uppspretta umbreytingarorkunnar komi frá því að viðurkenna orð hans – orð Guðs. Rit hans eru oft kölluð “hið skapandi orð” einmitt vegna þess að mönnum hefur fundist þeir vera skapaðir að nýju eftir að hafa komist í kynni við þau. Bahá´u´lláh leggur áherslu á að ef þú villt umbreytingu verðir þú að lauga  þig í úthafi orða hans. Við að lauga sig í því úthafi hefst umbreytingarferlið því þá skapast í okkur meðvitund um eðli og tilgang sköpunar okkar. Engin getur lesið orð Bahá´u´lláh án þess að finna hvernig getan til að þekkja og elska er vakin og þroskuð. Ef við höldum áfram að kanna ritin förum við að líta á okkur sjálf og umhverfi okkar öðrum augum. Og er við sjáum okkur og umhverfi okkar öðrum augum, breytist hegðun okkar.Breytt hegðun er áþreifanleg sönnun þess að við erum á ævintýralegri leið til að uppgötva það sem í okkur býr.  Ritin þjóna sem meðvirkt afl sem gerir okkur laus við ótta og klafa og hindra okkur í að taka hin áhættusömu en skapandi skref inn í hið óþekkta. Við vitum að fólk breytist oft við að verða fyrir sérstakri reynslu af einni eða annarri tegund. Að sökkva sér í úthaf orða Bahá´u´lláh er ekki bara að lesa þau, heldur reynsla sem getur verið svo sterk að hún losar fólk úr viðjum og beinir því í áttina að tilgangi sínum. Um leið og við erum laus úr lamandi viðjum þess sem aðrir segja um okkur, eru minni líkur á að við látum stjórnast af því og þróum þess í stað uppsprettu eigin viljahvata.  Ritin draga einnig úr almennum kvíða og efa, niður að viðráðanlegum mörkum með því að gefa skilning á sögu heimsins og því kreppuástandi sem ríkir og stöðugt versnar. Við þurfum ekki að láta sem kreppuástandið sé ekki til eða neita að horfast í augu við það. Skilningur á vandamálum heimsins dregur ekki aðeins úr  kvíða heldur  gefur einnig hugrekki. Sú staðreynd að Bahá´u´lláh gefur í öllum aðalatriðum leiðbeiningar um það hvaða markmið samræmast tilgangi sköpunar okkar, er einnig uppspretta hugrekkis fyrir okkur. Þær hjálpa okkur þegar við stígum hið skapandi skref að skilgreina þau markmið sem við ætlum að beina orku kvíðans að.  Við höfum í þessu sambandi val. Við getum annað hvort tekið þetta skref og skilgreint markmiðið og gert þannig umbreytinguna mögulega eða við getum hafnað því á meðvitaðan hátt og vonað að kvíðinn hverfi af sjálfu sér. Það liggur í augum uppi að sá sem hefur gnægð leiðbeininga um hvað skuli velja, er líklegri til að kjósa að það að skilgreina markmið sín. Ef þessi skilgreining fer ekki fram er líklegt að þessi orka kvíðans brjótist út í ofbeldi gegn öðru fólki. Viðbrögð fólks munu líklega draga úr möguleikum þess til vaxtar og þroska og einnig okkar sem það er að bregðast við.Þannig hvetja ritin á einstæðan hátt til trúar og hugrekkis og það er hluti af getu okkar til að þekkja og elska.  Trú og hugrekki tryggja áframhaldandi vöxt og þroska þessara tveggja grunnkrafta. Með öðrum orðum; ef þeir frumkraftar að þekkja og elska er notaðir rétt, af trú og hugrekki eykst getan En þetta er ekki öll myndin. Bahá´ú´lláh gerir ráð fyrir stofnunum í samfélaginu sem sem vernda og stuðla að umbreytingu mannkynsins. Bahá´í samfélaginu er ætlað að vera félagslegt umhverfi umbreytinganna. Vegna þess að Bahá´u´lláh leggur áherslu á einingu mannkynsins, eru öll Bahá´í samfélög samsett af fólki sem talar mismunandi tungumál, og eru af  mismunandi kynþáttum, þjóðerni og trúarlegum uppruna. Þessi fjölbreytileiki Bahá´í samfélagsins er öllum meðlimum þess tákn um hið óþekkta.- eða með öðrum orðum; Bahá´i samfélagið er samansett af fólki sem undir venjulegum kringumstæðum myndi ekki hafa neitt samneyti eða vinskap sín á meðal.  En þetta er ekki öll myndin. Bahá´u´lláh gerir ráð fyrir stofnunum í samfélaginu sem sem vernda og stuðla að umbreytingu mannkynsins. Bahá ´í samfélaginu er ætlað að vera félagslegt umhverfi umbreytinganna. Vegna þess að Bahá´u´lláh leggur áherslu á einingu mannkynsins, eru öll Bahá´í samfélög samsett af fólki sem talar mismunandi tungumál, og eru af  mismunandi kynþáttum, þjóðerni og trúarlegum uppruna. Þessi fjölbreytileiki Bahá í samfélagsins er öllum meðlimum þess tákn um hið óþekkta.- eða með öðrum orðum; Bahá´i samfélagið er samansett af fólki sem undir venjulegum kringumstæðum myndi ekki hafa neitt samneyti eða vinskap sín á meðal. Það er vel þekkt staðreynd að við veljum það að vingast við fólk sem hugsar eins og við, sem hefur sömu skoðanir og við, sama smekk og svipuð áhugamál. Í svo einsleitum hópi getur öll umbreyting auðveldlega staðnað þar sem að ákveðin gagnkvæm viðbrögð eru þróuð og engin hvati er til að þróa ný. Því er fjölbreytileiki eitt verðmætasta einkenni Bahá í samfélagsins.  Þegar einhver gerist bahá´i, gengur hann til liðs við fjölskyldu sem afar mismunandi fólk tilheyrir og  hann verður að vinna með og bindast því sterkum böndum. Það fyrsta sem hann kemst að er að gömlu viðbrögðin sem hann hefur komið sér upp, duga ekki lengur. Hver einstaklingur er fulltrúi hins óþekkta og allar tilraunir til að tengjast honum skapa orku (kvíða) sem setur af stað gagnkvæmt ferli þess að þekkja og elska af trú og hugrekki.  Þegar ný markmið, sem  á uppbyggilegan hátt nýta orku kvíðans, eru valin, munu okkur lærast ný viðbrögð. Hver ný viðbrögð eru hluti af leyndum eiginleikum okkar sem  eru að koma í ljós, - Mannleg geta leysist úr læðingi.  Með öðrum orðum býður Bahá´í samfélagið upp á meiri möguleika til að þekkja og elska  í umhverfi sem styður slíkan þroska, en finna má annars staðar. Almennt séð, fer hver bahá´i í gegnum ákveðna andlega þróun sem felur til að byrja með í sér umburðalyndi gagnvart fjölbreytileika samfélagsins. Með aukinni þekkingu verður umburðalyndið að skilningi. Þegar kærleika er bætt við blómstrar skilningurinn og vitund um gildi margbreytileikans verður ljóst. Vitundin um gildi margbreytileika er andleg og félagsleg andstæða einangrunarhyggjunnar.  Ferlið frá einangrunarhyggju til umburðarlyndis og skilnings og að lokum til vitundar um gildi fjölbreytileikans, hefur ávalt í för með sér kvíða og efa. Við erum oft í vafa um hvað við eigum að gera og ef við vitum það, langar okkur stundum ekki að gera það. Þetta eru prófraunir sem eru forsenda umbreytinga. Ábdu´l-Bahá sonur Bahá´u´lláh útskýrir að án prófrauna verði enginn andlegur vöxtur. Hér komum við að mjög mikilvægu atriði. Prófraunir reynast mörgum ofviða. Ábdu´l-Bahá segir að ef við snúum okkur annað en til Guðs til að leysa prófraunirnar, munu þær granda okkur. Ef við aftur á móti snúum okkur til hans og höfum þar að auki stuðning ástríkra samfélagsmeðlima, munum við sigrast á þeim. Fjölbreytileiki Bahá´í samfélagsins reynist mörgu okkar erfið prófraun að yfirstíga en er engu að síður nauðsynlegur andlegum vexti okkar.  Samtímis er handleiðsla Bahá´í stofnana og  einlægur ásetningur meðlima samfélagsins að viðurkenna hvern annan fyrir það sem þeir geta orðið frekar en það sem þeir eru, uppspretta hugrekkis til þess að prófraunirnar megi verða leið til andlegs þroska – til að leysa úr læðingi mannlega getu. Þetta er hin andleg merking mótlætis. Bahá´u´lláh staðhæfir að;  Ógæfa frá mér er forsjón Mín, hið ytra er hún eldur og hefnd, en hið innra ljós og miskunn. Hraða þér á hennar fund, að þú megir verða eilíft ljós og ódauðlegur andi. Þetta er boð Mitt til þín, breyt samkvæmt því. 5 Líf án kvíða og streitu felur ekki endilega í sér hamingju fyrir Bahá´ía. Slíkt líf er leiðinlegt samkvæmt Bahá í skilgreiningu. Hamingja í augum Bahá´ía er að takast á við prófraunir og vita hvar hugrekkið er að finna til að sigrast þeim þannig að getan til að þekkja og elska þroskist í þjónustu við mannkynið.  Að lifa í Bahá´í samfélaginu felur í sér að mæta prófraunum sem gefa tækifæri til að útfæra óhlutbundnar meginreglur í daglegu lífi okkar svo trú okkar grundvallist  á meðvitaðri þekkingu. Síaukin meðvituð þekking á því hvernig beita skuli meginreglum trúarinnar við raunverulegar aðstæður, treystir það sem áunnist hefur í andlegum þroska og er grunnurinn að áframhaldandi vexti. 

Fordómar – Hindrun á veginum 

Sameining mannkyns getur ekki orðið ef sérhver manneskja finnur ekki til einingar í sjálfri sér. Bahá´u´lláh benti á að hann gat ekki fundið neinn sem lifði í einingu hið innra sem hið ytra. Ef getan til að þekkja og getan til að elska eru ekki sameinaðar er ekki um einingu  þess innra og  ytra að ræða. Afleiðingarnar eru þær að orð og gjörðir eru í mótsögn við hvort annað. Þegar getan að elska rekst á við getuna að þekkja birtist það einnig hið ytra. Vísindi til dæmis, má líta á sem  tjáningu getunnar til að þekkja og trúarbrögð sem tjáningu getunnar til að elska. Bahá´u´lláh kenndi að vísindi og trúarbrögð verði að leiðast hönd í hönd annars muni árekstur þeirra valda miklum skaða.  Með orðinu “fordómar” er átt við um áreksturinn milli þessara tveggja tjáningarmáta. Fordómar er fullvissa (eins konar þekking) um að einhver ósannindi séu sönn, í bland við tilfinningalega staðfestingu á því (eins konar ást). Í öðrum orðum, eru fordómar tilfinningaleg þjónkun við ósannindi eða villu. Gjörðir sem grundvallaðar eru á þeirri þjónkun verða nánast ætíð til skaða bæði fyrir þann sem framkvæmir þær og þann sem verður fyrir þeim. Persónulegir fordómar eru hindrun á vegi tjáningar mannlegrar getu vegna þess að getan til að elska er notuð til að koma í veg fyrir getuna til að þekkja. Í grunninn má skilja alla sálræna og geðræna kvilla í ljósi þessara árekstra. Markmið meðferðar verður ætíð að vera að ryðja úr veginum þessari hindrun í átt að hinu sanna sjálfi með því að gera getunni til að elska mögulegt að styðja getuna til að þekkja og öfugt. Á félagslegu sviði, leiða fordómar í framkvæmd af sér skelfilegt óréttlæti, allt frá mismunun og aðskilnaði til skipulagðs ofbeldis og andúðar í formi styrjalda. Slíkt verður auðsjáanlega til þess að hindra alla getu samfélagsins til þroska.  Öllum vegatálmum í átt að sameiningu mannkynsins er haldið við af fordómum – af útbreiddri menningarlegri þjónkun við ósannindi. Þess vegna líta bahá´iar svo á að sameining mannkynsins sé samheiti fyrir afnám fordóma. Það verður að uppræta fordómana sem viðhalda þeim áður en vegatálmarnir að sameiningu eru rifnir niður. Hvers vegna er svona erfitt að uppræta fordóma? Ein ástæðan er sú að fólk er stundum ekki meðvitað um að það er haldið þeim. Í grunninn er þetta hroki – að vera ómeðvitaður um eigin fáfræði á sama tíma og maður lýsir því digurbarkalega yfir að afstaða hans sé réttlát og sannleikanum samkvæm. Hvorki fólks er í sorglegt ástand því það forðast ætíð að komast í þá aðstöðu þar sem það verður að horfast í augu við þann möguleika að það sé haldið fordómum. Hvernig á einhver að vita að hann sýni tilfinningalega þjónkun við ósannindi í formi fordóma, ef hann hefur aldrei orðið fyrir reynslu sem leiðir slíkt í ljós?  Á Persónulegri nótum, hvernig getur þú vitað að þú hefur fordóma gagnvart einhverjum sem talar aðra tungu eða hefur annan hörundslit en þú, ef þú hefur aldrei komist í kynni við slíkt fólk  eða orðið fyrir reynslu sem leiða mundi í ljós slíka villu?   Þetta er einmitt ástæðan fyrir því hversu nauðsynlegt Bahá´í samfélagið er til að uppræta fordóma stig af stigi. Það býður upp á möguleikana við hvert fótmál fyrir hvern og einn að komast að því hvar fordómar hans felast. Þetta er ástæðan fyrir því að baráttan fyrir einingu mannkyns á sér fyrst og fremst stað innan Bahá´í samfélagsins frekar en utan þess. Utan við samfélagið getur fólk einangrað sig frá aðstæðum sem sýna mundu fordóma þeirra og haldið áfram að hlusta aðeins það sem viðheldur bjöguðum skilningi og gerir þjónkun þeirra við ósannindi sterkari. Að uppgötva fordóma sína er bahá´ía ætíð prófraun og frá þeirri stundu sem honum verða þeir ljósir, verður hann að leitast við að uppræta þá. Ekki bara vegna þess að hann sýnir öðrum óréttlæti ef hann gerir það ekki, heldur vegna þess að andlegur þroski hans sjálfs veltur á því. Hvað gerist ef geta manns er hindruð – manns sem hefur ekki komist að því hvernig finna á sitt sanna sjálf eins eða annars vegna?  Sé viðkomandi óvirkur og innhverfur persónuleiki, mun hann líklega leita í gerviheima eiturlyfja og alkóhóls. Ef viðkomandi er virkur og úthverfur persónuleiki mun hann verða óvinveittur og árásargjarn og á það á hættu að lenda í fangelsi fyrir glæpi.  Aðalatriðið er einfalt: Sá sem er á leiðinni “að verða” - og  hvers geta til að þekkja og elska er í stöðugum vexti, -  mun ekki hlaupast undan skyldum sínum inn í gerviheimana né slást, meiða og drepa. Það er ómögulegt fyrir mannlega veru sem finnur að mannleg geta sín er að leysast úr læðingi að fara með stríði gegn nokkrum öðrum. Undir slíkum kringumstæðum er alls engin forsenda fyrir neinu ofbeldi. Sú er ástæðan fyrir því að Bahá´u´lláh gerir það tilkall að Trú hans og Bahá´í samfélagið verði til þess að alheimsfriður komist á.  

Ímynd Guðs og ríki hans á jörðu 

Hið óþekkta í sjálfum okkur, þessi óframkomna geta okkar, hefur verið nefnt ímynd Guðs. Það að finna okkar sanna sjálf merkir að við verðum að tengjast hinu óþekkta á þann hátt að meir og meir af því kemur í ljós. Það felur í sér að finna markmið sem hægt er að beina gegn kvíðatilfinningunni sem skapast við að standa andspænis hinu óþekkta. Allt þetta ferli á sér félagslega hliðstæðu. Það sem ímynd Guðs er fyrir okkur persónulega, er ríki Guðs á jörðu í félagslegum skilningi. Það ríki stendur fyrir það sem samfélagið getur orðið rétt eins og einstaklingurinn getur orðið ímynd Guðs. Þegar umbreyting einstaklinga með því að leysa úr læðingi mannlega getu, - þegar leynd geta til að elska og þekkja er skipulögð og tjáð á félagslegan hátt með því að uppræta fordóma meðal fjöldans, - miðar okkur í átt að stofnun Guðsríkis á jörðu. Opinberun Bahá´u´lláh fjallar ekki um umbreytingu einstaklingsins í einhverju tómarúmi. Slíkt væri afar erfitt ef ekki ómögulegt. Hún inniheldur miklu frekar uppdráttinn að uppbyggingu nýrrar heimsskipunnar. Þeirri uppbyggingu er stýrt og leiðbeint af Bahá´í stofnunum á þann hátt sem gerir mannlegu samfélagi fært að finna sitt sanna sjálf, ríki Guðs á Jörð. Viðbrögð okkar við kvíða og prófraunum í okkar persónulega lífi eiga sér félagslega hliðstæðu. Félagslegar stofnanir  verða fyrir prófraunum líka og þroski þeirra veltur á því hvort þeim tekst að stíga skapandi skref inn í hið óþekkta með nýjum lögum sem framfylgt er af nýrri tegund dómskerfis. Til að verða það sem við getum orðið andspænis erfiðleikum og prófraunum sjá bahá´íar ríki Guðs á jörð sem raunverulegt markmið sem vinna beri að með stöðugri viðleitni yfir langan tíma, frekar en óvirka bið eftir kraftaverki.  Þeir sem sýna þessa einlægu viðleitni finnst þeir vera virkir þátttakendur  í stærsta kraftaverki allra tíma- sem er meðvituð viðurkenning þeirrar skyldu að verða þekkjandi og elskandi þjónn mannkynsins til dýrðar Guði. Þannig sjá fleiri og fleiri leið Bahá´í kenninganna til að finna sitt sanna sjálf – til að endurspegla ímynd Guðs í lífi sínu og þar með finnur samfélagið sitt sanna sjálf – ríki Guðs á jörð.  Leiti ferðalangarnir eftir takmarki Hins Fyrirætlaða...sú staða á við um sjálfið – það sjálf sem er “ Sjálf Guðs sem stendur með lögum innra með honum”. Á þessu sviði er sjálfinu ekki hafnað heldur er það elskað; það er þóknanlegt og því skal ekki hafnað. Þó upphaflega sé þetta svið átaka, mun það að lokum ná hásæti dýrðarinnar....Þetta er svið þess sjálfs sem er Guði þóknanlegt. Skýrskotið til versins: Ó þú sál sem frið hefur fundið, / snú þér að Drottni þínum, þóknanleg og þóknandi honum:...Tak þér stöðu meðal þjóna vorra,/ Og gakk í paradís mína.” 6 Ó þjónar mínir! Gætuð þér skilið fyrir hvílíkum dásemdarverkum hylli minnar og veglyndis mér hefur þóknast að treysta sálum yðar, mynduð þér í sannleika snúa baki við öllu sem skapað er og öðlast sanna þekkingu á yðar eigin sjálfi, þekkingu sem jafngildir skilningi á minni eigin verund. Þér munduð verða óháðir öllu nema mér og munduð skynja, með ytri  og innri sjónum yðar, jafnt augljóst og opinberun skínandi nafns míns, þau höf ástúðar minnar og örlætis, sem ólga hið innra með yður. 7 

Tilv. Skrá: 

1. Bahá´u´lláh, Hulin orð, útg. 1987, A.Þ.B.Í. bls. 4
2. Bahá´u´lláh, Dalirnir sjö, Þýð.
3. Bahá´u´lláh, Hulin orð, bls. 21
4. Bahá´u´lláh, Hulin orð, bls. 4
5. Bahá´u´lláh, Hulin orð, bls.15
6. Bahá´u´lláh, Dalirnir sjö, Þýð.
7. Úrval úr ritum Bahá´u´lláh, útg. 1998, A.Þ.B.Í. bls 277-8

 

Að finna sitt sanna sjálf

 

Eftir: Daniel C. Jordan

Þýtt af SGÞ  

 

  

Hermilist trúleysingja

Eitt hef ég aldrei skilið. Hversvegna eru trúleysingjar að sækjast eftir að herma eftir trúarsiðum trúarbragðanna. Hversvegna skapa þeir ekki sínar eigin hefðir og siði ef þeir þurfa þá yfirleitt að hafa einhverjar hefðir og siði.  Í kristnum sið eru ákveðnar trúarlegar hefðir og siðir tengdir nafngiftum og staðfestingu trúarinnar (ferming). Í gyðingdómi fara fram svipaðar vígslur, þar á meðal umskurður sveinbarna. Ferming hefur t.d. ekkert með "manndómvígslu " að gera. Ef trúleysingjar vilja koma sér upp hefð fyrir manndómsvígslu, ættu þeir að þróa sínar eigin aðferðir við það og grundvalla þá hefð á einhverju sem þeir halda að hafi gildi fyrir sinn ungdóm.

Þetta tekur líka til hátíða trúarbragðanna. Trúleysingjar segjast ekki halda þessar hátíðir en halda þær samt, líklega með óbragð í munninum. Hversvegna koma þeir sér ekki upp eigin "siðmenntar hátíðum" og láta vera að agnúast út í þær kristnu, eins og þeir gera sumir hverjir. Stundum finnst manni eins og þeir vilji yfirtaka allt það sem trúarbrögðin hafa skapað, gerilsneyða það af Guði og guðshugmyndum og halda eftir hisminu sem eftir er.

 

Kahlil Gibran og Bahai trúin

 Kraftur hans kom úr einhverri uppsprettu andlegs lífs, annars væri hann ekki svona yfirþyrmandi, en fegurð og tign orðanna sem hann klæddi kraftinn, komu frá honum sjálfum.                                                                                              Claude Bragdon 

___________________________________________________________________

   Kahlil Gibran

Kahlil Gibran var fæddur í borginni Bsharri í Lebanon árið 1883. Strax í æsku var ljóst að hann bjó yfir miklum listrænum hæfileikum. Hann málaði og teiknaði og margar bóka hans eru myndskreyttar af honum sjálfum. Þegar hann var tólf ára fluttist hann ásamt foreldrum sínum til Boston borgar í Bandaríkjunum þar sem þau settust að. Tveimur árum síðar snéri hann aftur til Mið-Austurlanda og lauk þar grunnskólagöngu. Hugur hans hneigðist æ meir til lista og því ákvað hann að fara til Parísar og nema þar við hinn fræga listaskóla Ecole des Beaux Arts m.a. undir leiðsögn hins kunna franska myndhöggvara Auguste Rodin. Árið 1904 snéri Kahlil Gibran aftur til Bandaríkjanna. Hann hóf þá vinskap við Mary Haskell skólastýru í Boston sem hann skrifaði mörg einlæg og rómantísk bréf. Bréfin voru seinna gefin út árið 1972 í bókinni Spámaðurinn dáði; Ástarbréf Kahlil Gibran og Mary Haskel og einkadagbækur hennar. Fyrstu bækur Kahlil Gibran bera þess merki að hann er upptekinn af heimalandi sínu og stöðu sinni sem útlaga frá því. Bæði “Álfar Dalsins” (1910 ) og síðar “Brotnir vængir” og “Uppreisn andans” eru smásögusöfn. Í hverri sögu er aðal-sögupersónan ungur maður sem gerir uppreisn gegn lebanísku yfirstéttinni og kirkjunni. 

___________________________________________________________________

 New York 1912

Árið 1912 fluttist Kahlil búferlum til New York. Tveimur árum síðar þegar að heimstyrjöldin fyrri skall á, var tekið eftir skáldinu sem orti um landið sem þá þjáðist af hungursneyð. Margir urðu til að benda á að í skrifum hans væri að finna andlegan sannleika sem ekki væri beint tengdur trúarbrögðum. Víst er að skáldið átti í erfiðleikum að fóta sig meðal hefðbundinna trúarsöfnuða, því þrátt fyrir að hann játti kristna trú var hann bannfærður af Kristnu Maroníta kirkjunni í New York. Jafnframt sem Kahlil skrifaði, málaði hann og teiknaði af ákafa.  Fyrstu ljóð hans komu út árið 1914 á arabísku og voru þýdd mörgum árum seinna og gefin út í bók undir nafninu “Tár og bros”. Gagnrýnendur voru á einu máli um að í þeim væri samt að finna fleiri tár en bros. Fyrsta ritverk hans sem bæði var ritað og gefið út á ensku “Brjálæðingurinn; Dæmisögur hans og ljóð” (1918 ) Í New York bjó Kahlil Gibran á 51 West 10th street í Greenwich Village. Á þeim tíma og fram eftir öldinni þótti enginn listamaður í borginni nema að hann byggi í “þorpinu” eins og það var kallað.  Beint á móti Gibran að 48 West deildu tvær listakonur með sér húsnæði.Þær hétu Daisy Pumpelly Smythe og Juliet Thompson. Juliet sem þegar var orðin viðurkenndur málari var dóttir Ambrose White Thompson sem verið hafði góðvinur Abrahams Lincolns forseta.Til marks um hversu mikils hún var metin sem listamaður hafði hún eitt sinn verið fenginn til að mála Woodrow Wilson forseta Bandaríkjanna, þann sem átti stóran þátt í að stofna Þjóðabandalagið. Juliett hafði verið meðal nokkurra ungra listamanna sem Laura Clifford Barney bauð að koma til Parísar eftir aldamótin 1900 til frekari listnáms. Í París kynntist hún May Bolles, fyrsta bahaíanum í Evrópu. Hún hreifst af kenningum trúarinnar og gerðist bahai. Árið 1911 sótti hún heim ´Abdu´l-Bahá til landsins helga og reit um þá heimsókn sérlega hrífandi dagbók. Hús þeirra Juliet og Daisy var vinsæll samkomustaður bæði hárra sem lágra í listamannahverfinu. Meðal þeirra sem dvöldu þar um tíma, var Dimitri Marianoff, fyrrum tengdasonur Albert Einstein, sem dundaði sér við að skrifa þar bók um Bahá´í trúna. Kahlil Gibran varð einnig tíður gestur á heimilinu. Fjölmörgum árum seinna,  árið 1943, rifjaði Juliett upp í góðra vina hópi heima hjá sér, kynni sín af Kahlil Gibrran.

_______________________________________________________________

    Jula Thompson       48 West.

Meðal þeirra sem á hlýddu var frægur bahai kennari, Marzieh Gail. Marzieh skrifaði niður frásögn Juliet og þaðan er fengin eftirfarandi lýsing á skáldinu. “Hann var hvorki fátækur né ríkur,-einhvers staðar mitt á milli. Hann vann hjá einhverju Araba fréttablaði og hafði nægan tíma til að mála og skrifa. Hann var ágætur til heilsunnar á yngri árum, en hræðilega mæddur á þeim síðari, vegna krabbameins. Hann lést fjörutíu og níu ára. Hann vissi að líf hans endaði of snemma. Teikningarnar hans voru fallegri en málverkin. Þau voru mjög misturkennd, glötuð – dulræn en glötuð. Mjög skáldleg. Sýrlendingur kom með hann að finna mig – man ekki nafn hans. Khalil sagði alltaf að ég væri fyrsti vinur hans í New York. Við urðum mjög góðir vinir, og allar bækur hans, Brjálæðinginn, Forverann, Manssoninn, Spámanninn, heyrði ég í handritabúningi. Hann færði mér alltaf bækurnar sínar. Mér líkaði best við Spámanninn”  “Hvernig Gibran kynntist Bahá´í málstaðnum fyrst, ég skal segja ykkur nákvæmlega frá því hvernig það gerðist. Ég sagði honum frá málstaðnum strax og hann hlustaði. Síðan náði hann einhvers staðar í rit Bahá´u´lláh á arabísku. Hann sagði að þau væru frábærustu bókmenntir sem ritaðar hefðu verið, og að Bahá´u´lláh hefði jafnvel fundið upp ný orð. Það væri ekki til nein arabíska sem kæmi nálægt arabísku Bahá´u´lláh.En síðan eignaðist Meistari Khalil fylgjendur. Hann sagði mér að hann tilheyrði hinum upplýstu á persnesku. Stundum reis hann á fætur og sagði, til hvers þurfum við  opinberanda Guðs. Hvert okkar getur komist í beint samband við Guð. Ég er í beinu sambandi við Guð. –Hann gekk um í vestrænum fötum, með mikið svart hár,- krullað. “Hann var kominn af gamalli sýrlenskri fjölskyldu, Afi hans var einn af biskupunum. Ég held að hann hafi alltaf verið Grísk-kristinn. Ég sá Armenna og Sýrlendinga kyssa hendur hans og kalla hann meistara. Það var einkar slæmt fyrir Khalil. Hann átti sér hundruð fylgjenda.” ...”Hann var ástafanginn af vinkonu minni – en hann bara elskaði mig og ég elskaði hann – það var ekki “sú” tegund ástar. Hann var ekki elskhugi. Hann var ekki sú tegund manns. “Hann hafði háa og viðkvæma rödd og var nánast feiminn í framkomu, þar til að út úr honum braust þrumandi ræða.Ég veit ekki hvernig ég á að lýsa honum, nema að segja að hann var lifandi eftirmynd Charlie Chaplin. Ég sagði það stundum við hann. Það gerði hann hræðilega reiðan....” 

______________________________________________________________

 Ábdu´l-Bahá (Meistarinn) sonur Bahá´u´lláh opinberanda Bahá´i trúarinnar

 Þegar að Ábdu´l-Bahá kom til New York í nóvember árið 1912, heimsótti hann Juliet oft og hélt m.a. heima hjá henni fjölsóttan fyrirlestur.  Margir sóttust eftir að eiga með Ábdu´l-Bahá einkafundi. Þar á meðal Khalil Gibran.  “Tíminn leið. Ég sagði honum að Meistarinn væri væntanlegur. Hann spurði hvort ég gæti fengið Meistarann til að sitja fyrir hjá sér. Meistarinn gaf honum tíma kl: 6:30 einn morguninn. Hann teiknaði einstakt höfuð – Það leit ekkert út eins og Meistarinn, - mjög ólíkt. Mikill þróttur samt í öxlunum. Mikill ljómi í ásýndinni. Þetta var ekki andlitsmynd af Meistaranum, heldur verk mikils listamanns. Ég álít hann vera mikinn listamann.”  

Barbara Young segir í bók sinni “þessi maður frá Lebanon” að Gibran hafi sagt að nóttina fyrir komu ´Abdu´l-Bahá til vinnustofu hans, hafi honum ekki komið dúr á auga, því hann hefi vitað að ef hann sofnaði hefði hann hvorki haft auga né hendi til að vinna verkið. Juliet segir frá hvernig Gibran heillaðist af Meistaranum.

 “ Hann (Gibran) var mjög nægjusamur og hófsamur í einkalífi sínu. Hann hafði aldrei hitt meistarann fyrr, en þetta var upphafið að vinskap þeirra. Hann einfaldlega tilbað Meistarann. Hann var með honum hvenær sem hann mátti. Hann kom oft hingað til að sjá hann. Í Boston var hann oft með Meistaranum. En allt það er sem í þoku, það er svo langt síðan. Hann sagði mér samt tvær sögur sem finnast óborganlegar. Eitt sinn í Boston fóru þeir saman út að aka Meistarinn og Gibran. Allt í einu spurði ´Abdu´l-Bahá; hversvegna byggja þeir hús með flötum þökum? Þegar að Khalil svaraði ekki strax, svaraði Meistarinn sjálfum sé; “Vegna þess að þeir eru sjálfir hvelfingalausir”.  Öðru sinni var Khalil með Meistaranum, þegar að tvær ungar konur gengu í bæinn. Þetta voru einhverjar tískudrósir og þær spurðu mjög fánýtra spurninga. Ein þeirra vildi fá að vita hvort hún mundi giftast aftur. Meistarinn gekk óþreyjufullur um gólf, dæsandi og ranghvolfandi í sér augunum. Þegar að konurnar fóru varð honum að orði ,”gullhúðað skarn.”   Meistarinn hélt á braut og Khalil settist við skriftir á bókum sínum. En hann talaði oft um hann mjög vinsamlega og af ást. En hann gat samt ekki viðurkennt að hann sjálfur þyrfti á millilið að halda. Hann vildi sjálfur beint samband.” 

_________________________________________________

Á öðrum stað í frásögn sinni segir Juliett frá áliti sínu á þeim áhrifum sem skáldverk Gibrans urðu fyrir vegna kynna sinna af Bahái málstaðnum. 

  Vinnustafa Gibrans. 

 Teikning af Meistaranum eftir Gibran

“Ég held að það hafi ekki verið nein tengsl á milli ´Abdu´l-Bahá og “Spámannsins”. En hann sagði mér að hann hefði skrifað “Mannssoninn” undir áhrifum frá ´Abdu´l-Bahá frá upphafi til enda. Hann ætlaði að skrifa aðra bók með ´Abdu´l-Bahá sem aðalpersónu og þar mundu allir samtímamenn hans taka til máls. Hann dó áður en hann fékk skrifað bókina. Hann staðhæfði að ´Abdu´l-Bahá hefði haft áhrif á “Mannssoninn.” “Hann skrifaði bækur sínar í vinnustofunni hinumegin götunnar. Hann var vanur að hringja og biðja mig um að koma og hlusta á kaflana eftir að hann hafði lokið þeim”.

_______________________________________________________________

 

 

 Kunnasta verk hans “Spámaðurinn” kom út árið 1923. Sjálfur sagði Gibran um bókina. “Frá þeirri stundu er ég fyrst orti þessi ljóð á Líbanonsfjalli, hafa þau fylgt mér hvert sem ég hef farið. Ég lá yfir að fága handritið árum saman til að vera viss um að hvert orð væri það besta sem ég hefði upp á að bjóða.”  Bókin var sú fyrsta af þremur sem saman áttu að mynda eina heild. Sumir töldu að bókin ætti fyrirmynd í “þannig mælti Zaraþústra” eftir Nietzsche og aðrir í “Söng um sjálfan mig” eftir Walt Whitman. En þrátt fyrir einhverja ágalla er bókin langvinsælasta bók Gibrans og hefur verið þýdd á meira en 20 tungumál. Seinna eftir dauða Gibran komu hinar tvær bækurnar út “Garður spámannsins” og “Dauði spámannsins”  

Á meðan Ábdu´l-Bahá var í Banaríkjunum var gerð um hann stutt kvikmynd. Myndin var á sínum tíma sýnd víðsvegar á meðal bahaianna í vesturheimi. Kahlil Gibran fór að sjá myndina í fylgd Juliett og var jafnfram beðinn um að segja nokkur orð við lok hennar.

 “Hann sat við hlið mína á fremsta bekk og sá Meistarann lifna við fyrir augum sínum í þessari mynd. Og hann byrjaði að gráta. Við höfðum beðið hann um að segja nokkur orð þetta kvöld. Þegar að kom að honum að tala, náði hann stjórn á sér, stökk upp á sviðið og þá, drottinn minn, hágrátandi fyrir framan alla hrópaði hann; Ég lýsi því yfir að Ábdu´l-Bahá er opinberandi Guðs fyrir þennan dag...Þetta var nú ekki alveg rétt hjá honum, en samt. Hann hélt svo áfram að gráta og sagði ekki stakt orð meir. Hann komst niður af sviðinu og settist við hlið mér og grét og grét og grét. Að sjá myndina, færði hann til baka. Hann tók hendi mína og sagði “ þú hefur opnað dyr fyrir mig í kvöld, og síðan flýði hann mannfagnaðinn.Ég heyrði ekkert um málið eftir þetta. Hann minntist aldrei á það.

____________________________________________________________

   K. Gibran     Teikning af Meistaranum eftir Gibran.

 Árið 1928 kom út síðasta bókin sem hann skrifaði “Jesús, manssonurinn, orð hans og gjörðir, eins og þær voru skráðar og sagðar af þeim sem þekktu hann.”  Þann 10 Apríl 1931 lést Khalil Gibran, 48 ára að aldri, á sjúkrahúsi í New York. Banamein hans var krabbamein í lifur. Hann var grafinn í heimaborg sinni Bsharri í Lebanon, en síðan fluttur til Mar Sarkis klaustursins þar sem hann nú hvílir í helli sem lagaður hefur verið til, svo að hann líkist Marroníta kirkju.

Email að handan

Ég vissi að ég var að deyja. Ég vissi að ef ég lokaði augunum mundi ég aldrei opna þau aftur, aldrei. Ég mundi svífa inn í svefninn og einhvern tíman þegar allt væri eins og það átti að vera, mundi ég hætta að anda, hjarta mitt hætta að slá og heilastöðvarnar hætta að senda rafboð á milli sín. Það mundi slokkna á mér eins og þegar ég slökkti á útvarpinu.  

Ég hafði ekki fyrr leitt hugann sérstaklega að hugtakinu “aldrei.” Hvernig gat “aldrei” verið mögulegt. Ef þú hafðir óendanlega tíma og óendanlega möguleika, hvernig gat þá aldrei verið til? Fyrr eða seinna hlaut það sem “aldrei” átti að gerast að gerast. Bara spurning um tíma. 

En kannski var ég að rugla. Kannski hugsaði ég ekki lengur skýrt. - Í þrjár vikur hafði þróttlítill likami minn eins og af gömlum vana, haldið áfram að há fyrirfram tapað stríð. Dauðastríð. Ef til vill var það deyfingin sem ég fékk úr flöskunni sem hékk yfir höfði mínu sem fyrirmunaði mér skýra hugsun. Deyfingin sem ég vissi að mundi drepa mig áður en eitrið í blóðinu gerði það.  Ég renndi augunum yfir andlit fólksins sem sat í móðunni hringinn í kring um mig. Ég mundi ekki nöfn þeirra en vissi að þau voru börnin mín, komin til að kveðja. Einhver hélt um hönd mína og einhver strauk mér um vangann. Ég brosti. Æðruleysið var mér mikilvægt. Ef þau sæju að ég dæi með bros á vör mundi fráfall mitt verða þeim léttbærara. Ég kvaddi þau eitt af örðu í huganum og lokaði svo augunum. Ég var ekki hræddur. Ég fann hvernig síðustu skuggarnir liðu yfir augnlok mín, þungur andardráttur og snökt fólksins hvarf. Allt varð hljótt.    Mig dreymdi að ég væri heima í stofu, sæti í stól og horfði út um gluggann. Úti á blettinum fyrir aftan húsið voru börn að hoppa í parís. Það var sumar og börnin voru léttklædd. Sóleyjar og fíflar bærðust í golunni og húsflugur suðuðu í glugganum. Fyrir  framan húsið heyrði ég götuhljóðin og í eldhúsinu ómaði útvarpið. Andlát og jarðarfarir, heyrði ég þuluna segja.  Við það leystist draumurinn upp og ég vakna. Allt í kring um mig er fólkið mitt, allir sem ég þekkti og hafði eitt lífinu í námunda við. Ég veit að þetta er ekki móttökunefnd, heldur viðvarandi ástand. Frá hverjum og einum streymir gleði og kærleiki. Ég er umvafinn blíðu þeirra og ástríki. Vitund mín er sterkari og nákvæmari en nokkru sinni áður. það er enginn tími. Þar sem enginn tími er getur “aldrei” gerst eða öllu heldur “alltaf” var.  

Umhverfið er óstöðugt. Allt er á iði, eins og í móðu. Aðeins návist þeirra sem ég elsakði er tær. Skynjun mín er í samræmi við vitund mína, skýr hið innra um það sem ég er, hið ytra eins og hjá nýfæddu barni. 

Ég sé án sjónar, skynja án hugsunar, finn án tilfinninga.

Það var eins og ég hafi hingað til verið í kviksyndi með poka yfir höfðinu. 

Ég er frjáls, óbundinn af stað og stund. Ég finn fyrir takmörkunum, löngunum sem ekki var hægt að uppfulla,  þorsta sem ekki var hægt að svala, tómarúm sem ég þrái að fylla.

Heimurinn sem ég var hluti af, er horfinn.  Ég fylltist lotningu. Sköpunarverkið; heimur inn í heimi, alheimur inn í alheimi, allt meistaraleg sjónhverfing sem á sér ekkert upphaf og engan endi. Samt er hann sköpun, hugmynd í vitund Guðs sem er viðhaldið af  honum.

Guð, það er svo sannarlega til Guð.

Ég sjálfur er sál umlukt andanum. Sál mín er lífsaflið og andi minn líkami hennar, eins og útfrymi í kring um kjarnann.  Ég er neisti guðlegs anda sem tendraðist og öðlaðist sjálfstæða tilveru vegna ástar Guðs. Ég er sjálfstæður leyndardómur eins og Guð sem ekki er mögulegt að þekkja til fulls.  

Ást Guðs, þessi allt umlykjandi andardráttur sem gerir allt að einhverju. Ég þrái ekkert meir en að endurgjalda þessa ást og um leið skynja ég yfirþyrmandi getuleysi mitt til þess. Ég fyrirverð sjálfan mig fyrir  öll tækifærin sem ég lét fara forgörðum þegar ég átti enn möguleika á því að gera vilja Guðs af eigin hvötum og sýna honum ást mína í verki.  Nú var það of seint. Efnislegi heimurinn er leg sálarinnar.  Þar  beitti ég eigin vilja og sinnti í engu vilja Guðs.  Nú ólgar í mér löngun sem hvergi fær útrás. Ég þrái að endurgjalda ást Guðs, þrái að þjóna honum, en mig skortir tjáningarmáttinn. Ég er eins og ófægður spegill. Nú, þegar ljósið skín allsstaðar, gat ég ekki endurspeglað það.  

Í einni hendingu rann jarðneskt líf mitt upp fyrir mér. Hvert smáatriði er greypt í vitund mína, hvert augnablik þess er sem eilífð.

Hvílík blekking. Hvílík augljós blekking. Ég var minn eigin Guð. Ég var  hirðulaus líkt og alvaldur konungur í eigin ríki sem ekki þarf að svara fyrir gjörðir sínar. Ég lét eins og ég væri fullkominn og þyrfti ekki að ávaxta þá sjóði sem Guð hafði falið mér að ávaxta, mína eigin sál. Já, eins og væri Guð. Logar eftirsjárinnar gagntaka mig. Trú mín; fullvissan um tilgang handan blekkingarinnar, afstaða mín til hins óþekkta og óþekkjanlega sem stýrði gjörðum mínum og hugsununum er óskýr og andi hennar vanmáttugur. 

Ég sé að allt var hluti af blekkingunni og ég hluti af blekkingu meðbræðra minna.

Í útjaðri menningarinnar loga vitar Guðs, himneskar forskapaðar sálir sem lýsa upp sjóndeildarhringinn. Rétt eins og Guð faldi sig bak við Stóra hvelli, fela þeir sig í mannlegu gervi. Án gervisins verður ekki reynt á getu okkar til að þekkja þá, elska þá. Orð þeirra eru úthöf Guðs sem fáir fást til að sökkva sér í. Allavega ekki ég. Þeir varða veginn fyrir jarðarbúa í átt að guðlegri siðmenningu, í átt til Guðs. Stöku sinnum  gjóaði ég augunum af algjörri forvitni í áttina til þeirra, en hélt svo áfram kappróðrinum. Ég var um borð í flugmóðurskipi með eldsneytislausri vél og réri með árum ímyndanna minna og langana. 

Nú lýsa sálir boðberanna mér eins og sólir í hádegisstað og ég finn hvernig ylur þeirra veitir mér líf og ég veit að án þeirra væri ég kaldur sem hel.  Allt er þetta augljóst, yfirþyrmandi, sáraukafullt og einfalt. Ég kaus að synda í pollinum og hafði að engu lindina sem stóð mér til boða. Ég beindi þránni sem var mér ásköpuð til að elska og þekkja Guð að því að þekkja efnið og elska það.  Skynvit mín eru í algjöru samræmi við eigindir mínar. Ég finn anganina af þolgæðinu, heyri hörpuhljóma réttlætisins, finn bragðið af helguninni.  Ástin er ylur og þekkingin vatn. Samtímis eru allir þessir eiginleikar eins og litir sem greinist í ljósbroti kristals; mismunandi birting sama ljóssins, ástarinnar. 

Ég lofa Guð en finnst lofgjörð mín aumkunarverð. Ég get ekki annað því ég skynja að allt er ekkert í samanburði við hann. Jafnvel samanburðurinn sjálfur er hjákátlegur.  Hér í ríki Guðs verða einu framfarirnar vegna miskunnar Hans og fyrir milligöngu heilagra sálna. Ég vex fyrir atbeina þeirra og tek þátt í að dreifa ilminum af bænum þeirra yfir sköpunina.  

Bænin er andleg orka leyst úr læðingi sköpunarinnar, orka sem býr í nöfnum Guðs, orði hans og ígrundun þess. Þessari andlegu orku er umbreytt og beint í farvegi opinna huga og hreinna hjarta hvar sem þau finnast. Hún fær  útrás í vísindum og listum hins jarðneska heims. 

 

Og hvar er ég staddur?

Óravíddir heima Guðs teygja úr sér fyrir framan mig en ég er fótalaus.

Fegurð Guðs geislar allstaðar en ég er sjónlaus. Ilmurinn af nærveru Guðs gegnsýrir allt en ég hef ekkert þef eða bragðskyn. Aldrei hafði ég fallið í duftið af einskærri lotningu fyrir Guði. Í mesta lagi hafði ég beygt mig niður á gráturnar til þess að gera eins og aðrir og meira að segja fundist það hálf tilgerðarlegt. Nú veit ég hvað ég er. Nú veit ég hvers vegna. Ég veit að ég hefði getað svo gert svo miklu betur. Ég veit að sá tími er liðinn.

Ég hef ekki lengur frjálsan vilja.

Ófeigur Ófeigsson

Kveðja frá Jólasveininum - Sankti Nikulási

                   

Margt hefur verið um mig sagt og fjallað síðustu áratugina, en fæst af því sannleikanum samkvæmt.  Heilu kvikmyndirnar hafa verið framleiddar og sýningar uppfærðar þar sem persóna mín hefur verið notuð á óprúttinn hátt. Fyrirtæki sem eygja sér gróðamöguleika með því að bendla nafn sitt við mitt, gera það óhikað og eigna mér þá ýmissa eiginleika sem í raun eru mér framandi og alls-óskildir.

Ég ætla samt að vona að þið séuð ekki að taka feil á mér og hinum mörgu og misgóðu eftirlíkingum sem af mér hafa verið gerðar, einkar á seinni tímum. Í sannleika sagt eru þær orðnar svo margar og misjafnar, að það er ekki auðvelt að átta sig á hver og hvað ég í raun og veru er. Segja má að Íslendingar sjálfir hafi gengið hvað lengst í því að rugla fólk í ríminu, því hér er ég orðinn að fjölda óknyttadrengja sem hafast við á fjöllum og eru getnir af tröllum. Tröll hafa ætíð í mínum huga verið tákn hins lægra eðlis og hins dýrslega í fari mannsins, þó það sé nánast orðið hól að segja manninn dýrslegan á þessum síðustu og verstu tímum þegar maðurinn hagar sér oft miklu ver en dýr mundi nokkru sinni haga sér.

En svo við byrjum á byrjuninni þá var ég fæddur  6. Desember í borginni Myru í litlu Asíu, snemma á fjórðu öld. Foreldrar mínir voru Kristnir og faðir minn efnaður kaupmaður þar í borg. Allt frá fæðingu er sagt að ég hafi borið af öðrum börnum í kristilegu hátterni, og þær sögur sagðar af mér að þegar eftir að ég hafði verið skilinn frá móður minni á sænginni, hafi ég staðið upp og lofað Guð.  Í bernsku er sagt að ég hafi  neitað að sjúga brjóst móður minnar á föstudögum þegar öllum sannkristnum mönnum var ætlað að fasta. Ég segi þessar sögur hér, þó ég muni ekkert eftir þessu sjálfur, enda eflaust of ungur þá til að muna eitt né neitt. Hins vegar man ég eftir því þegar ég sem unglingur gerði mér grein fyrir fátækt meðbræðra minna og ríkidæmi föður míns. Þá tók ég til við að gefa fátækum af auði hans eins og ég mátti. Langfrægast þessara að mér fannst skylduverka minna, var þegar mér var sagt frá manni einum sem bjó ekki langt frá borginni og var svo fátækur að sagt var að dætur hans þrjár sem orðnar voru gjafvaxta, myndu fljótlega neyðast til að vinna fyrir sér á götum borgarinnar. Sagt var að honum mundi aldrei verða mögulegt að reyða fram það fé sem nauðsynlegt var í þá tíð að gefa í heimamund með dætrum sínum, til að gifta þær og tryggja þeim þannig heiðvirða framtíð. Faðir minn hafði skilið eftir sig talsvert fé sem ég reyndi eftir megni að ráðstafa til fátækra. Meðal muna í fórum hans voru þrír afar verðmætir gullknettir. Ég tók því til ráðs að laumast að húsi fátæka mannsins og dætra hans þriggja, þrjár nætur í röð og skildi í hvert sinn eftir einn gullknattanna. Þetta vildi ég gera á laun til að særa ekki stolt mannsins né gera dætur hans skuldbundnar mér. Þannig varð fátæka manninum kleift að gefa dætur sínar ásamt góðum heimamundi í sæmandi hjónaband. Einhvernvegin komst samt þessi saga í hámæli og löngu seinna eftir að ég hafði verið sæmdur nafnbótinni dýrlingur, gerðu veðlánarar mig að verndardýrlingi sínum og hnettina þrjá að merki sínu. Þess vegna má sjá enn í dag þrjá knetti hanga fyrir utan búðir veðlánara í flestum löndum heims, þar sem þeir þrífast á annað borð.

Snemma á ævinni ákvað ég að gerast þjónn Guðs og helga mig útbreiðslu trúar hans. ´Eg var því viðstaddur  í Níkeu árið 325 þegar Konstantínus keisari safnaði saman öllum helstu kennimönnum kristinnar trúar til að samræma kenningar kirkjunnar. Konstantín átti kristna móður, og hét hún Helena en sjálfur var hann ekki viss hvoru megin hann stóð, Krists eða heiðinna goða. Það var hann sem gerði sunnudag að hvíldardegi kristinna manna árið 321 en þeir höfðu haldið laugardaginn helgan fram að því. Seinna átti ég við hann nokkur samskipti því hann fór stundum með ofríki gegn þegnum sínum. Einu sinni hneppti hann í fangelsi þrjá unga prinsa sem ekkert höfðu sér til sakar unnið annað enn að vera af tignum ættum. Gekk ég þá fram fyrir skjöldu og fékk þá með fortölum lausa. Reyndar hélt Konstantín því fram seinna að ég hefði komið til hans í draumi og beðið drengjunum vægðar og aðeins eftir það, hefði hann ákveðið að láta þá lausa.  Vegna þessa atviks og annarra var ég löngu seinna gerður að verndardýrlingi barna og kórdrengja.  Þegar fram liðu stundir gekk ég undir biskups-vígslu. Skömmu eftir þann atburð varð uppskerubrestur í umdæmi mínu og fékk ég þá því framgengt að kaupskip nokkur sem voru á leið til Alexandríu hlaðin matvælum, lönduði þeim í Myru heimaborg minni. Ég lofaði  skipstjórum skipanna því að þeim yrði endurgoldið þegar þeir kæmu til Alexandríu af biskupinum þar. Allt gekk það eins og ég hafði fyrir sagt. Af þessum sökum hefur ankerið verið eitt af táknum mínum, því sjómenn urðu einnig til að ákalla nafn mitt þegar erfiðleikar steðjuðu að þeim. Sjómenn í hafnarborginni Bari á Ítalíu voru svo sannfærðir um mátt minn til að halda yfir þeim hlífðarskildi í stormi og stórsjó að þeir létu færa jarðneskar leifar líkama míns frá Myru, heimabæ mínum, þar sem þær höfðu verið jarðsettar, til borgarinnar Bari. Þetta gerðist árið 1089. Um leið og þeir fluttu beinin, létu þeir smyrja þau með ilmolíum. Þannig gerðist það að þegar þau voru flutt í land í Bari fann fólk af þeim góða lykt. Af þessum sökum var ég nokkru seinna gerður að verndardýrlingi þeirra sem fást við ilmvatna og ilmefna gerð. Í margar aldir var ég í hugum flestra Evrópubúa aðeins einn af fjölmörgum dýrlingum sem  ákallaðir voru í neyð. Hollendingar sem voru miklir sjófarar og kaupmenn voru hvað duglegastir við að halda nafni mínu á lofti. Í Englandi varð ég samt var við það fyrst, að farið var að setja mig í samband við fæðingarhátíð Jesús Krists. Kom það til af því hversu nálægt fæðingardagur minn, sem gjarnan var mynnst af börnum og sjófarandi kaupmönnum, var upphafi aðventunnar að kristmessu, eða jólum eins og hún er kölluð hér um slóðir. Þar var farið að kalla mig faðir Kristsmessu snemma á 19. Öld. Með Hollenskum innflytjendum barst ég svo til Bandaríkjanna og í upphafi þessarar aldar var farið að teikna mig á kort og auglýsingar í þessari mynd sem ég hef í augum flestra í dag. 

Rauði liturinn á Kápunni minni er auðvitað litur fórnarinnar, þó ég hafi óljósan grun um að hann hafi einnig verið valin af því að fyrirtækið sem fyrst varð til þess að nota ímynd mína í áróðri sínum, hafði einmitt valið þennan lit í vörumerki sitt. Fljótlega spunnust upp sögur um allt annan uppruna minn en raunin er á. Og þó að ég sé ýmsu vanur í þeim efnum og hafi orðið að sæta mig við ýmsar sögusagnir um persónu mína fram að þessu, þá finnst mér oft um þverbak keyrt. Í raun er ég ekki ósáttur við það útlit sem mér hefur verið gefið í meðförum kunnáttusamlegra teiknara. Og ég get ekki sagt að hugmyndin um mig í stórri smíðaskemmu á norðurpólnum við að smíða gjafir með aðstoð fjölda hjálparsveina sé mér beint ógeðfeld. En eitt vil ég samt þó segja að lokum; engin hreindýrategund sem við þekkjum getur flogið.

Mest um engla

"Efasemdamaður er sá sem veit hvað allir hlutir kosta en ekkert um verðleika þeirra" Oscar Wilde 

 "Gleymið ekki gestrisni, því að vegna hennar hafa sumir hýst engla án þess að vita."    (Hebreabréfið 13:2) 

Orðið engill er dregið af gríska orðinu angelos sem þýðir einfaldlega sendiboði. Orðið angelos,  á latínu angelus, er bein þýðing á hebreska orðinu malakh, sem notað er í gamla textamentinu yfir boðbera Guðs, bæði mennska og himneska. Margir halda að englar séu aðeins til í kristinni trú og gyðingdómi. Það er ekki allskostar rétt, því þó englum sé í öðrum trúarbrögðum lýst á dálítinn annan máta en við erum vön, getur engum dulist að átt er við sama fyrirbærið. Í Búddatrú eru englarnir ljósverur sem kallast Devas og í Japan trúir fólk á kvenlegar vængjaðar verur sem leika á hljóðfæri og nefnast Tennin. Hindúar kalla sína engla Asuras/Asparas og muslimir Shaitan eða Jinn. Í trúarbrögðum Soux indjána má finna frásagnir af svokölluðum eldfuglum sem samsvara til hefðbundinna lýsinga á englum og í grískri og rómverskri goðafræði má finna fjölda slíkra samsvarana. Isis, gyðja regnbogans er gott dæmi. Rómverski ástarengillinn, hinn vængaði Cubit og Hermes sem hafði vængi á hælunum eru önnur. Grísku verndarenglarnir (Horae) eins og Genus og Junovoru taldir hegða sér mjög áþekkt og þeir verndarenglar sem kunnir eru í kristinni trú. Grikkir trúðu því að hvert sveinbarn hefði sinn Genus og hvert stúlkubarn sinn Júnó. Þó að elstu heimildir um engil-líkar verur sé að finna í helgiritum Hindúa, (dakins/himnafetar) urðu persar fyrstir til að fjalla um engla sem fræðigrein svo vitað sé. Það voru fylgjendur Zoroasters hins forna persneska spámanns sem fyrstir skipulögðu himnana og íbúa þeirra og ákvörðuðu stöður þeirra og titla.  Margir eru þeirrar skoðunar að hugmyndir gyðinga og seinna kristinna manna um englaverur eigi rætur sínar að rekja til þeirra fræða. Um það hvernig sögur af englum og engil-líkum verum frá hinum ýmsu þjóðum heimsins, hafa fléttast og blandast saman og haft áhrif á núverandi hugmyndir fólks um engla er hægt að fara mörgum orðum. Til að rekja það allt þyrfti veigameira rit en hér er ætlunin að skrifa.Við skulum því halda okkur við það sem hefðbundnast er og nærtækast, eða hinar kristnu hugmyndir.  

    

Af mörgum ritningargreinum Biblíunnar má ráða að til eru mismunandi tegundir engla. Dionysius hét maður sem snúið hafði verið til kristni af Páli postula sjálfum. Dionysius tók að sér að skrifa niður það sem Páll hafði séð í vitrun þar sem honum var sýnt inn í hinn þriðja himinn, en á þeim tíma trúði fólk að himnarnir væru sjö talsins. Bókin sem Dionysius reit, De Hierarchia Celesti, varð er tímar liðu, árifamesta rit kristinna manna hvað engla og sess þeirra í sköpunarverkinu snertir. Í bókinni, sem var þýdd úr grísku yfir á latínu á elleftu öld af Jóhannesi Erigenda, er englum Guðs skipað í níu kóra sem síðan skiptast aftur í þrjár megin deildir. Hver deild hefur sitt sérstaka heiti og sinn tilgang. Af  texta Biblíunnar má ráða að englar eru ódauðlegar andlegar verur sem skapaðar voru á undan manninum og eru honum æðri bæði að vitsmunum og tign. Englum var gefinn eins og mönnunum frjáls vilji, sem varð til þess að 1/3 þeirra undir forystu Lusifers gerðu uppreisn í himnaríki og hugðist Lusifer taka sér stöðu æðri Guðs. Ætlunarverk Lusifer mistókst og honum var varpað ásamt fylgienglum sínum í Víti. Englarnir sem honum fylgdu eru kallaðir "fallnir englar" og síðar "árar, púkar, djöflar og demónar" Þeir hafast við í Víti ásamt Lusifer sem Kristur kallaði Satan, og reyna hvað þeir geta til að spilla fyrir mannanna börnum uns þeim verður grandað fyrir fullt og allt á hinum efsta degi. 

Fyrstu deildina, Ráðgjafana,  skipa Serafimar, Kerubimar og Hásætisenglar. Æðsti kór þessarar deildar eru Serafimar.Þeir eru næst allra hásæti Guðs almáttugs og hlutverk þeirra er að hringsóla í kring um það. Aðaleinkenni þeirra er eldur eilífrar ástar til Guðs og þeir eru því stundum nefndir "hinir brennandi". Frá þeim stafar slík birta að engir úr röðum annarra engla fá á þá litið. Í GT (Jesæa 6:1-3) er þeim lýst af Enok með sex vængi, tveir vængir hylja andlit þeirra, tveir fætur þeirra og tveir eru notaðir til flugs. Litur þeirra er rauður, litur ástarinnar.  Næst æðsti kórinn eru Kerubimar. Nafn þeirra merkir viska og/eða sá er biður. Þeir tilbiðja Guð látlaust í návist hans og er einnig falið það hlutverk að gæta hinnar guðdómlegu þekkingar og skrá hana. Þá var tveimur þeirra einnig falið að gæta inngöngunnar í aldingarðinn Eden að austanverðu, sem þeir og gerðu með logandi sverðum og vernduðu þannig lífsins tré frá ásókn manna. Þeir eru sagðir hafa fjóra vængi, en Heilagur Tómas Aquinas (1226-74), einn af lærðustu mönnum hins kristna heims taldi að bæði Serafimar og Kerubimar væru hreinar vitsmunaverur og því bæri að myndgera þá sem vængjuð höfuð eingöngu. Litur þeirra er hvítur. Hásætisenglar heita þeir sem þriðja kórinn fylla. Þeir eru líka þekktir undir titlunum Hjól og/eða hinir margeygu. Hjól vegna þess að þeir stýra stríðskerrum almættisins. Þeir eru englar réttlætisins þar sem þeir framkvæma skipanir Guðs. Í Ezeekiel 1:13-19 er þeim lýst sem fjórvængjuðum , fjórfésuðum (ljóns, uxa, arnar og mannsandlit) og  skínandi eins og fágað látún. Þeir hafa mannshendur undir vængjum sér og aðallitur þeirra er blágrænn.

Í annarri deild Guðsengla, Stjórnendum, eru Ríkisenglar, Dyggðaenglar og Valdsenglar. Fjórði kórinn Ríkisenglar, samkvæmt Dionysiusi, sjá um skipulagningu annarra englakóra og gæta auk þess borga og kirkjusafnaða. Þeir fá innblástur frá æðstu erkiengladeildinni og miðla þeirri þekkingu til hinnar þriðju en hafi ekki bein afskipti af mannlegu bjástri. Sagt er að Ríkisenglar séu klæddir í síðar hempur sem ná alla leið til jarðar. Hempurnar eru teknar saman í mittið með gullnu belti og á fótum hafa þeir græna sóla. Þeir bera gullstafi í hægri hendi og innsigli Guðs í þeirri vinstri. Aðrir segja þá bera möttul eða hnött. Litur þeirra er blár sem er tákn þekkingar.
 Fimmti kórinn Dyggðaenglar eru einnig kallaðir "hinir skínandi". Þeir eru englar kraftaverka, hvatningar og blessana og láta sig einkum þá varða sem eiga í erfiðleikum með trúna. Dyggðaenglar eru aðalmiðlarar tignar og hugrekkis. Englarnir sem birtust við upprisu Jesú eru taldir tilheyra Dyggðaenglum. Sjötti kórinn Valdsenglar eru líka þeir sjöttu í röð erkienglanna. Þeir eru sagðir vera fyrstu englarnir sem Guð skapaði. Þeirra er að gæta þess að ríki Guðs sé óhult fyrir árum og púkum og þeir vernda sálir manna fyrir hinu sama. Þeirra er einnig að leiðbeina framliðnum sálum við umbreytinguna eftir dauðan. 
 Þriðja engladeildin, Sendiboða,  telur Prinsengla, Erkiengla og Engla. Sjöundi kórinn Prinsenglar eru verndarar trúarbragða og eru einnig taldir gæta velferðar þjóða og þjóðhöfðingja heimsins. Einn þessara engla aðstoðaði Davíð við að leggja Golíat af velli. Þeir eru gjarnan klæddir að hætti hermanna í brjóstbrynju úr gulli.  Áttundi kórinn,  Erkienglar heita þeir sem hvað mest hafa með mannleg samskipti að gera. Þeir eru einnig best þekkta tegund engla. Fjórir þeirra eru nafngreindir í Biblíunni og er hver þeirra samkvæmt hefð settur yfir einn af himnunum sjö. Þeir sem nefndir eru í Biblíunni eru Gabríel, Rafael, og  Mikael. Samkvæmt hefðum teljast einnig til Erkiengla þeir Uriel, Jofiel, Zadkiel, og Samael. Samael er af sumum talinn vera Satan eða Lusifer (morgunstjarnan) prins hinna föllnu engla sem hann leiddi til uppreisnar gegn Guði. Í arfsögnum má einnig finna erkienglanöfnin Raguel, Sariel, Jerahmeel, Izidkiel og Kepharel.   

 

Erkienglar Guðs kunngera boðskap hans mönnunum og stýra herjum hans í baráttunni við hið illa. Sjö þeirra standa stöðugt við hásæti Guðs reiðubúnir til að bera mannkyni boðskap hans.    
 Mikael er nánast af öllum talinn foringi erkienglanna og herskara himnanna. Undir stjórn hans tókst að vinna bug á Lusifer og fylgjendum hans í mikilli viðureign sem átti sér stað á himnum í árdaga. Hann mun einnig leiða sálirnar sem frelsast munu á efsta degi úr hreinsunareldinum, og leiða þær til himnaríkis. Hann er sagður klæðast skínandi herklæðum og halda á vogarskál til að geta vegið hið góða og hið illa.
 Gabríel er sagður annar tignasti erkiengillinn. Hann er einn af hinum sjö erkienglum sem stöðugt standa í návist Guðs. Hann er sagður koma við sögu í mörgum tilvikum Biblíunnar m.a. á hann að hafa huggað Jesú í Gethsemane garðinum og verið einn af englunum þremur sem tilkynntu fjárhirðunum gleðitíðindin um fæðingu Jesu. Hans besta verk er talið vera er hann tilkynnti Maríu um að hún hefði verið valin til að fæða í heiminn sjálfan frelasarann. Mikil helgi hvílir á Gabríel í Islam, því það var hann sem færði Muhameð opinberunina sem rituð var síðan í Kóraninn. Helgisagnir segja einnig að það hafi verið Gabríel sem fékk það hlutverk að hugga Fatímu, dóttur Muhameðs, eftir dauða eiginmanns hennar Alí, með því að hvísla að henni huggunarorðum. Bókin "Hulin orð" sem Bahá´u´lláh, opinberandi Bahá´i trúarinnar reit er sögð hluti þeirra huggunarorða. Gabríel er verndarengill hvítvoðunga og árið 1921 var hann útnefndur verndarengill ljósvaka-fjölmiðla.     Rafael þýðir á Hebresku "Guð læknar". Rafael er sagður vera engillinn sem hrærði vatnið í Beþesta. Hann gætti Tóbíasar á ferð hans og er því fyrirmynd hins verndandi engils. Hann er verndari ferðalanga og pílagríma.   Uriel merkir á Hebresku "logi Guðs" eða "Guð er ljós mitt". Hann hefur tvo vængi og klæðist herklæðum. Hann heldur á bók sem gefur til kynna það hlutverk hans að túlka spádóma. Hann er sagður hafa verið engillinn sem birtist postulunum á leið þeirra til Emmaus eftir upprisu Krists. Hann gætir einnig grafar Krists. 
 Jofiel eða Zofíel eins og hann er einnig nefndur er verndari þeirra sem leita sannleikans. Nafn hans merkir "fegurð Guðs". Zofiel er stundum sagður vera leiðtogi Kerúbima og sé einn tveggja engla sem settur var til að reka Adam og Evu út úr Eden og gæta þess að þau snéru þangað ekki aftur.  Zadkiel merkir á Hebresku "réttvísi Guðs". Hann fer fyrir ríkisenglum réttlætis Guðs og tákn hans er hnífur vegna þess að hann stöðvaði hendi Abrahams þegar hann var að því kominn að fórna syni sínum Ísak.    Samael eða Satan þýðir á Hebresku "óvinur" eða "andstæðingur". Kabbalah, dulspekirit Gyðinga greina einnig frá nöfnum tíu erkiengla sem ritin segja að sé falið að gæta afkomenda trés lífsins. Englarnir heita Metatron, Ratziel, Tzafiel, Tzaqiel, Khamael, Rafael, Haniel, Mikael, Gabriel og Sandalfon. Í Kóraninum er getið um fjóra erkiengla. Þeir eru Azrael, Israfil, Gabríel og Mikael. Azrael er engill dauðans og er ábyrgur fyrir því að leiðbeina sálum þeirra sem deyja.  

 

 Israfil og aðstoðarenglar hans eru ábyrgir fyrir dómsdegi. Þegar að sá degur rennur upp mun Guð skipa þeim að opna lífsins bók þar sem líf allra er skráð. Níunda og síðasta kórinn  fylla svo allir aðrir englar sem til eru og er hver þeirra ábyrgur fyrir a.m.k. einni sál sem hann ber að gæta og vernda. Allir englar eru ákaflega fagrar og lýsandi verur. Þeir klæðast gjarnan kirtlum sem ekki gefa neitt kyn til kynna og eru auðþekktir af vængjunum sem þeir bera. Þó að þeir þjáist ekki geta þeir tekið þátt í sorg og gleði mannskepnunnar. Alltaf má kalla á aðstoð þeirra ef þörf krefur.

 

Titanic og Titan

              

Margt hefur verið skrifað um örlög skemmtiferðaskipsins Titanic sem fórst árið 1912.

Árið 1898 kom út skáldsagan "Futility" eftir Morgan Robertson. Bókin hefur verið endurútgefin og nafnbreytt og er kölluð "The wreck of the Titan".

Sagan fjallar um skemmtiferðaskipið Titan sem rekst á ísjaka í jómfrúarferð sinni yfir Atlantshafið.

Skipið sem í sögunni var talið ósökkvanlegt fórst og fjöldi manns drukknaði.

Í bókinni ferst Titan í Apríl mánuði eins og Titanic gerði.

Í bókinni farast 3000 farþegar en 2207 með Titanic

Í bókinni hefur Titan 24 björgunarbáta, Titanic hafði 20.

 

Hvaðan kemur Fiskurinn?

Fiskur er alþekkt kristið tákn. Vitað er að það var notað meira í frum-kristni en gert er nú til dags. Sumir halda að það sé skýrskotun í söguna þegar Jesús mettaði fjöldann með fáeinum brauðum og fiskum. Svo er ekki. Fiskurinn verður að kristnu tákni vegna þess að upphafsstafir helgititla Krists á grísku, stafa orðið "fiskur".    

Jesús Kristur, Guðssonur, frelsari; Iesous Christos, Theou Uios, Soter (ch og th eru einn stafur hvor um sig í grísku). Upphafstafirnir saman; ichthus, sem stafa orðið "fiskur" á grísku.

Shakespear og Biblían

            

Þegar að þýðingu The King James Biblíunnar var lokið árið 1610 var William Shakespear 46 ára.

Sumir halda fram að William hafi komið nálægt þýðingu hennar og sett mark sitt á hana með því að fela nafn sitt í 46. Sálmi.

Fertugasta og sjötta orð sálmsins er "shake" og fertugasta og sjötta orð talið frá enda sálmsins er "spear". Ekki á að telja viðbótarorðið "selah" með, enda seinni tíma viðbót.

Dæmið sjálf;

 Psalm 46... 1God 2is 3our r4efuge 5and 6strength, 7a 8very 9present 10help 11in 12trouble. 13Therefore 14will 15not 16we 17fear, 18though 19the 20earth 21be 22removed, 23and 24though 25the 26mountains 27be 28carried 29into 30the 31midst 32of 33the 34sea; 35Though 36the 37waters 38thereof 39roar 40and 41be 42troubled, 43though 44the 45mountains 46shake with the swelling thereof. Selah. There is a river, the streams whereof shall make glad the city of God, the holy place of the tabernacles of the most High. God is in the midst of her; she shall not be moved: God shall help her, and that right early. The heathen raged, the kingdoms were moved: he uttered his voice, the earth melted. The LORD of hosts is with us; the God of Jacob is our refuge. Selah. Come, behold the works of the LORD, what desolations he hath made in the earth. He maketh wars to cease unto the end of the earth; he breaketh the bow, and cutteth the 46spear 45in 44sunder; 43he 42burneth 41the 40chariot 39in 38the 37fire. 36Be 35still, 34and 33know 32that 31I 30am 29God: 28I 27will 26be 25exalted 24among 23the 22heathen, 21I 20will 19be 18exalted 17in 16the 15earth. 14The 13LORD 12of 11hosts 10is 9with 8us; 7the 6God 5of 4Jacob 3is 2our 1refuge. Selah.