Spámaðurinn sofandi

  Í dag eru til hundruð nýaldarlækna og bókstaflega þúsundir sjúklinga um allan heim sem nota lækningaaðferðir sem þróaðar voru af manni sem hafði enga læknisfræðimenntun og framkvæmdi árangursfyllsta starf sitt meðvitundarlaus. Þessi maður hét Edgar Cayce hinn sofandi spámaður Ameríku, einn af almerkilegustu sjáendum 20 aldarinnar.

Edgar Cayce var fæddur á bóndabæ nálægt Hopkinsville í Kentucky-fylki í Bandaríkjunum 18 mars 1877. Fyrstu teikn um skyggnigáfu hans komu snemma í ljós. 7 ára að aldri sagði hann foreldrum sínum af fundum sínum með látnum afa sínum. Og ýmislegt bendir til þess að hann hafi haft sýnir af engli. Cayce gekk ekki í skóla nema fram að áttunda bekk og 16 ára var hann farinn að vinna í bókabúð. Eins og margir ungir Ameríkanar lék hann hafnarbolta í frístundum. Eitt sinn við slíkan leik fékk hann mikið högg á bakið sem gerði hann órólfæran. Á meðan hann þjáðist í rúminu skipaði hann móður sinni skyndilega að útbúa og bera á eymslin frjókornaseiði sem hann tilgreindi, sem hún og gerði. Morguninn eftir reis Cayce á fætur og kenndi sér einskis meins. Hann mundi þó ekki eftir neinu af þessari reynslu sinni, sem seinna kom í ljós að átti eftir að verða einkennandi fyrir líf hans.

Árið 1898 þegar Edgar var 21 árs gerðist hann sölumaður fyrir bréfsefnisheildsala og með honum hafði vaknað áhugi á ljósmyndun, en jafnframt var hann á ystu nöf með að verða einn af fremstu læknamiðlum sem heimurinn hefur þekkt. Þá þróun má rekja til veikinda sem hann átti sjálfur við að stríða og honum flaug í hug að lækna mætti með aðstoð dávalds. Hann fór á fund eins slíks sem ekki tókst samt að lækna meinið. En í einum af dásvefninum, í djúpu dái, tók Cayce skyndilega að lýsa meðali sem lækna myndi mein hans. Læknislyfið hreyf og hann fór að velta því fyrir sér hvort hann gæti endurtekið leikinn og orðið öðrum til góðs.

Áður en leið á löngu varð honum mögulegt að losa sig við þjónustu dávaldsins því hann gat komist í dásvefn hjálparlaust og af eigin rammleik.
 

Lækningar Cayces eru allt of margar og vel sannaðar til að geta kallast umdeilanlegar í dag, en hann fékkst ekki við trúarlegar lækningar í þeim skilningi sem það orð er notað. Hann stundaði ekki handa-yfirlagningar eða tók fólk í meðferð. Hæfileikar hans fólust að miklu leiti í að sjúkdómsgreina, sem hann gat oft á tíðum gert án þess svo mikið sem berja sjúklinginn augum. Oft á tíðum stönguðust greiningar hans algjörlega á við hefðbundnar læknagreiningar. En aftur og aftur reyndist Cayce hafa rétt fyrir sér og læknarnir rangt. Meðhöndlunaraðferðir hans voru ýmiskonar, allt frá hefðbundnum laxerolíukúrum og smáskammta-læknisaðferðum, til frekar ótrúlegra læknisaðferða eins og inntöku á sængurmaurasafa.
 

En eitt höfðu aðferðirnar þó sameiginlegt, þær virkuðu. Þegar hann lést árið 1945 hafði hann meðhöndlað mörg þúsund sjúklinga með góðum árangri, sem oft hafði verið vísað til hans af þeim sem störfuðu í læknastétt. Skyggnin sem lá að baki lækningastarfsemi Cayces leiddi hann inn á undarlegar leiðir. Eitt sinn hafði hann t.d. upp á morðingja með hæfileikum sínum. Í því tilfelli féll á hann sjálfan grunur um að hafa framið morðið því einn af rannsóknarlögreglumönnunum sem málið rannsökuðu trúði ekki á skyggnigáfu og var þess fullviss að vitneskja Cayces gæti aðeins stafað af því að hann hefði sjálfur framið morðið.
 

Frá sjúkdómsgreiningum sínum fór Cayce að stunda lífgreiningu, það er, lagði mat á framtíð sjúklingana. Vegna þess að í vöku var Cayce ákaflega bókstafstrúaður kristinn maður olli það honum talsverðri truflun, þegar honum varð ljóst að í dái gat hann greint frá fyrri lífum einstaklinga og sett fram fyrnalanga sögu mannskynsins sem náði langt aftur til hins forna meginlands Atlantis.

Adhan, bænakall múslíma sem íslensk stjórnmálakona kallar "gól"

Adhan eða bænakall múslíma hefur verið í umræðunni upp á síðkastið. Bænakallið fer fram fimm sinnum á dag og er kallað af sérstökum bænakallara (Muezzin)  úr bænakallsturninum (minaret) sem jafnan er byggður utan á moskur (bænahús) múslíma. Það var Múhameð sem ákvað að nota skyldi mannsröddina til bænakvaðningar, frekar en klukkur eins og hinir kristnu gera og gerðu eða horn líkt og gyðingar gerðu. Sagt er að blökkumaður og fyrrum þræll Bilal ibn Ribahað nafni hafi verið fyrstur til að kalla til þessarar bæna. Bænakallið sjálft eru 7 eða átta setningar, eftir því hvort um er að ræða Shi´a eða Sunni moskur.

Bænakallið er tónun sem fylgir afar mótuðum reglum og setningafræði. Lengri og lengri þögn fylgir hverri setningu. Á helgidögum er algengt að tveir kalli út samtímis.

Bænakallið hljómar svona í lauslegri þýðingu.

Guð er mestur.

Ég ber þess vitni að enginn er drottin nema Guð.

Ég ber þess vitni að Múhameð er boðberi Guðs.

Hraðið ykkur til bæna.

Hraðið ykkur til velfarnaðar.

Hraðið ykkur til hins besta (þessari línu er bætt við hjá Shi´a múslímum)

Guð er mestur.

Það er enginn drottin nema Guð.

Það eru til leiðir til að egna fólk upp og misbjóða því á marga vegu.  Ein aðferðin er að smána trúarhefðir þess og kalla það sjálft uppnefnum.

Ég var afar hissa að sjá á bloggi þekkts forsprakka eins af stjórnmálaflokkum landsins kalla bænakall múslíma "gól" og "óhljóð" og taka undir með fólki sem nefnir bænakallið "hávaða" og múslíma sjálfa "hyski." - Þetta gerir viðkomandi á bloggsíðu sem er sífellt að bjóða fólki að ganga í flokkinn og hefur sérstakt innskráningarkerfi á síðunni til þess. - Fyrir utan að vera í stjórnmálum rekur þessi aðili víst einhverjar verslanir í landinu. Það er ekki hægt að skilja á viðmóti hans annað en hann sé að afþakka viðskipti við þetta "gólandi hyski." Hann þarf alla vega ekki að undra þótt múslímir landsins og jafnvel þeir sem láta sig mannréttindi almennt varða, beini viðskiptum sínum annað.

Atlantis

Hvernig varð goðsagan til.

Í kringum árið 590 fyrir Krist lauk gríski stjórnmálamaðurinn Solon við röð pólitískra og efnahagslegra umbóta í Aþenu. Til að gefa þeim tóm til að skjóta rótum fór hann í langferð til Egyptalands. Nákvæm lýsing á ferðalagi hans hefur því miður ekki varðveist en talið er að Solon hafi heimsótt stjórnarfarslega höfuðborg Egyptalands, Sais, sem stóð aðeins 16 km frá Naucratis einu Grísku hafnarborg landsins. Heimsókn Solons til Sais var söguleg. Hann hafði mikinn áhuga á liðnum tímum og gerði sér far um að ræða við fornfræðinga, skjalaverði og sagnfræðinga og ekki hvað síst, við presta gyðjunnar Neith.
Einn af þeim sagði honum einkennilega sögu af styrjöld sem geisað hafði í fornöld og af meginlandi sem sokkið hafði í sæ. Það lítur út fyrir að Solon hafi orðið djúpt snortinn af frásögninni sem honum var sögð til að sanna að sagnfræðileg gögn Egyptalands næðu lengra aftur en þau grísku.Ýmislegt bendir til þess að Solon hafi ritað hjá sér minnispunkta, ef til vill með það fyrir augum að setja saman skáldsögu um efnið þegar hann kæmi heim. Ef svo var tókst honum það ekki, en hann endursagði frásögnina góðum vini og ættingja, Dropidesi. Dropides sem var kominn fast að níræðu, sagði söguna barnabarni sínu Critiasi sem sagði hana sínu barnabarni Critiasi öðrum. Critias hinn yngri var náskyldur Platoni, manni sem lýst hefur verið sem mestum allra grískra heimspekinga. munnmæli þessi urðu heimildir Platons að frásögn sinni af Atlantis. Ef til vill hafa fylgt frásögn Critiasar minnisblöð Solons en þeirra er hvergi getið. Seinna ákvað Platon að deila þessum heimildum með heiminum og gerði það í tveimur ritverkum, Timaeus og Critias. Þó sagan væri brotakennd, varð hún grundvöllur að heilum iðnaði sem þrífst vel enn þann daginn í dag og er fyrsta og elsta heimild okkar um Atlantis.

Í Timaeusi eru frásagnarbrotin heillegri og hefjast á lýsingu hugmynda Egypta um endurtekningu hörmunga. Prestar gyðjunnar Neith skýrskota til grísku arfsagnarinnar um Phaethon sem eyddi öllu á jörðinni með eldi vegna þess að hann missti stjórn á vagni föður síns Heliosar. Þó að um táknræna lýsingu væri að ræða, fullyrti presturinn að hér væri raunsönn lýsingu á ferð um hvernig himinhnettirnir hefðu rekist saman á himninum og valdið mikilli eyðingu á jörðinni. Hann gefur einnig í skin að slíkir atburðir eigi sér stað með vissu millibili í alheimssögunni. Presturinn heldur síðan áfram að segja sögu forfeðra Salons Aþenubúanna, sem Egyftaland geymdi heimildir um allt að 9000 ár aftur í tíman. Á þeim tímum, sagði hann, var til í Atlantshafi, utan súlna Herkúlesar, eða Gíbraltar eins og þær eru kallaðar í dag, eyja nokkur stærri en Libya og Asía til samans. Yfir henni og fjölda smáeyja, ríkti voldugt herveldi hvers yfirráð teygði sig allt að ströndum norður Ítalíu. Herveldi þetta réðist inn í Egyptaland og Grikkland níuþúsund árum fyrir tíma Solons. Þegar styrjöldin braust út féll Egyptaland en borgríki Aþeninga héldu velli gegn ótrúlegum líkum og tókst að síðustu að snúa styrjöldinni sér í hag og frelsa nokkur af þeim ríkjum sem sigruð höfðu verið. Þetta voru erfiðir tímar fyrir Atlantis. Í kjölfar hernaðarósigrana gengu yfir heimaeyju þeirra svo öflugar jarðhræringar og flóð að allar herdeildir þeirra sukku í jörðu og sjálf eyjan Atlantis hvarf í djúp hafsins.
Samkvæmt frásögn Solons eins og hún er höfð eftir Platon gengu hörmungarnar yfir á einum degi og einni nóttu, og ollu því að Atlantshafið varð í langan tíma ósiglanlegt vegna misturs og leðju.

Í bókinni Critas útskýrir Plató arfsögnina um upphaf Atlantis og segir frá því hvernig guðirnir skiptu jörðinni í hluta til þess að skapa mannkynið. En lýsing hans á meginlandinu og íbúum þess líkist meira sagnfræði.
Hálfa leið eftir allri eyjaálfunni var frjósöm strandlengja. Nokkrum mílum í burtu í miðju eyjarinnar stóð lágt fjall, kannski ekki meira en hæð, en á henni byggðu eyjaskeggjar sína elstu borg. Borgin var umkringd þremur dýjum, sem arfsögnin sagði að guðinn Póseiton hafi grafið. Gnægð var af gróðri og dýralífi sem virðist hafa verið svipað og gengur og gerist í hitabeltinu.
Þar var unninn úr jörðu óþekktur málmur,oricalsinum, sem lýst er sem verðmætari en nokkuð nema gull. Borgin á hæðinni varð að höfuðborg landsins. Skurður var grafinn frá sjó að ysta díki og höfn í miðju landi búin til. Díkin sjálf voru brúuð á mörgum stöðum og margir minni skurðir grafnir milli þeirra og inn og útgönguleiðir varðaðar með turnum. Veggir voru reistir í kringum hvert díki. Ysti veggurinn var lagður kopar, miðveggurinn tini og innsti veggurinn oricalsinum. Í borginni mátti finna almenningsböð, jafnt sem einkaböð, gosbrunna og rennandi vatn, sem hitað var upp, og jafnvel reiðvelli. Úr grjótnámu ekki langt frá var höggvinn steinn svartur, rauður og hvítur sem notaður var í allar byggingar. Fyrir utan borgina fóru flutningar og áveita eftir þéttu neti skurða, sem voru svo stórir að Plató átti auðsjáanlega erfitt með að trúa að þeir hefðu verið gerðir af manna höndum.
Stjórnarfarslega var Atlantis samband 10 konungsdæma sem hvert um sig var sjálfstætt ríki en samt bundið saman með ákvæðum um að hvert þeirra skyldi útvega hermenn til að verja veldið í heild. Meirihluti atkvæða hinna tíu konunga var nauðsynlegur til þess að hægt væri að dæma Atlantisbúa til dauða.
Frásögn Platós kynnti undir ímyndunarafl bæði þeirra sem lásu og skrifuðu um hana. Nýleg áætlun gerir ráð fyrir að yfir 1000 bækur hafi nú verið gefnar út um Atlantis og er sú áætlun talin hógvær. Þessi ritverk má flokka í þrjá meginflokka. Þann sem leitast við að sanna að Atlantis hafi verið til, þann sem styður og lýsir lifnaðarháttum og menningu Atlantis og að síðustu þann sem afneitar því að Atlantis hafi verið til í raun og veru en leitar að öðrum sögulegum skýringum á arfsögninni.
Ein af þeim bókum sem fyllir fyrsta flokkinn og er ein af eldri útgefnu bókunum um efnið, er Atlantis, The Antediluvian World eftir Ignatius Donnelly. Donnelly sem gaf út bók sína árið 1882 var heillaður af líkum menningar- og tungumálaþáttum forn-Egypta og þeirra sem byggðu suður-Ameríku til forna. Hann benti á að báðar þjóðirnar hefðu byggt píramída, báðar smurðu lík sín og báðar réðu yfir háþróaðri stjarnfræði.
Arfsagnir beggja vegna Atlantshafsins geyma líkar frásagnir, jafnvel staðarnöfn eru lík. Til að skýra þessar sameiginlegu þætti gerði Donnelli ráð fyrir Atlantískri menningu sem breiddist samtímis út til austurs og vesturs þegar eyálfan sökk. Annan flokkinn fylla meðal annars rit Maddam Blavanský sem leit á sögu Atlantis sem hluta af 18 milljón ára sögu mannkynsins og rit Edgar Cayce hins fræga Ameríska sofandi spámanns, sem dró upp myndir af Atlantis sem í mörgum tilvikum líkjast stórbrotinni vísinda-skáldsögu. Cayce trúði því ásamt fjölda annarra dulrænna rithöfunda að í raun hefði Atlantis sokkið þrisvar og þeir atburðir sem Plató lýsir hefðu gerst þegar Atlantis sökk í þriðja og síðasta sinn. Í reynd hefðu þá síðustu leifar mikillar heimsálfu, sem náði frá Mexíkóflóa yfir í Miðjarðarhaf, verið að sökkva í sæ. Það eina sem eftir standi pp úr sé hluti Ameríku, Vestur-Indíum og Bahama-eyjar.Cayce kenndi að á Atlantis hefði þrifist hátæknivædd menning sem grundvallaði vísindi sín á kristöllum, vísindum sem nú eru týnd. Það eru greinilegar vísbendingar um það í ritum Cayces að síðustu hörmungarnar sem gengu yfir Atlantis hafi verið af mannavöldum og orsök mikils vopnabúnaðar sem nota átti til þess að frelsa kynþátt þræla undan tilbúninni og stökkbreyttri herraþjóð.
Þriðja flokkinn fylla bækur eins og bókin End of Atlantis eftir Prófessor Luce, sem bendir á að frásögn Platós af hinni týndu álfu eigi margt sameiginlegt með því sem við vitum um hábronsaldar menningu Aegeana. Siðmenning sú blómstraði löngu fyrr en Egypsku heimildirnar segja til um, en nútímafræðingar halda að ef til vill hafi Plató einfaldlega ruglast á eða ranglega þýtt níuþúsund ár fyrir níuhundruð. Ef svo er hafa hörmungarnar sem eyddu Atlantis átt sér stað í kringum 15oo fyrir Krist frekar en 9600 f.K. Svo einkennilega vill til að sé reiknað með tímasetningunni 15oo f.K. ber hana upp á þann tíma er ótrúlegar hamfarir sannanlega eyddu miklu heimsveldi, þ.e. Minoan-veldinu á eyjunni Krít. Hamförunum ollu mikið gos í eldfjalli á eynni Santorin 70 mílur norður af Krít. Þetta eldgos er talið hafa verið 5 sinnum öflugra en þegar eyjan Krakatoa sprakk í loft upp og sendi flóðöldur þvert yfir Kyrrahafið á síðustu öld. Öldur frá Santorin skullu án efa á Krít og ollu gereyðingu slíkri að hið gamla heimsveldi náði sér aldrei aftur á strik.

 

Af Hundtyrkjum og Módjökkum

Það er svo auðvelt að gerast sekur um fordóma án þess að vilja vera það. Sérstaklega þegar maður hefur takmarkaða reynslu af því að umgangast aðra kynþætti og fólk sem ekki er nákvæmlega eins og maður sjálfur.

Þegar ég var að alast upp kallaði fólk svört börn "svörtu kolamolana" með blíðuhreim eins og ekkert væri sjálfsagðara. Afi minn kallaði Tyrki alltaf HUNDTYRKIog var sjálfsagt alveg ókunnugt um að foringi sjóræningjanna frá Alsír sem komu til landsins 1627 og við kölluðum "Tyrki" var hollenskur. (JAN JANZOON)

Þegar ég var að alast upp litu allir gyðingar út eins og Fagin í ÓLiver Twist og kallinn í sjoppunni sem aldrei gaf neitt var kallaður Gyðingur. Maður gat verið "algjör Arabi" ef maður sveik einhvern, Arabar voru lúmskir kallar, alltaf með hnífinn á lofti tilbúnir til að stinga fólk í bakið.

Rússar voru illaþefjandi ruddar, Dani (bauna) talaði fólk um með óttablandinni lítilsvirðingu og svo voru menn fullir út um allan bæ eins Færeyingar á hvolfi.

Í Bandaríkjunum er fordómar svo landlægir að fólk virðist vera farið að sætta sig við það. Vona að sú staða komi aldrei upp á Íslandi. Þessi orð sem ég nefndi heyrast varla orðið. En Kanar eru snillingar í að finna ný uppnefni á fólk.  Þeir kölluðu Íslendinga Módjakka (Mojack- kemur af "more Jack") vegna betliáráttu íslenskra barna sem langaði í meira súkkulaði og tyggigúmmí. Þeir eiga uppnefni fyrir alla en flest þeirra eru bönnuð í sjónvarpi og dagblöðum landsins þrátt fyrir að málfrelsið sé þar eitt af undirstöðum samfélagsins.

Alhæfingar og palladómar eru mjög algeng árátta hjá íslendingum. Kannski af því að við sjálf erum tiltölulega einsleitur hópur. Þegar við þurfum nú að aðlaga okkur "öðruvísi"  fólki sem er að flytja inn í landið okkar, finnst sumum okkar að við þurfum engu að breyta þegar þörfin til að breyta er e.t.v. mest.

 

Verður blóðpollur frá Tíbet í sæti Íslands í öryggisráði SÞ?

Hvað er það sem gerir jafnvel stoltustu og einörðustu menn að örgustu heiglum og já-jarm-kindum þegar þeir komast í meirihluta og taka þátt í að mynda ríkisstjórn. Allt í einu heyra þeir ekki í fólkinu sem kaus þá og sjá ekki blikurnar í augum þjóðarsálarinnar.

Þótt 85% þjóðarinnar hafi á sínum tíma verið á móti stuðningi Íslands við innrásina í Írak, studdu þeir félagar Davíð og Halldór hana samt. Þá barði Samfylkingarfólk í hneisubumbur sínar. Þrátt fyrir að það stjórni nú  utanríkisráðuneytinu hreyfir það engum andmælum þótt ranglætið sem viðgengst í Tíbet blasi við þeim.  

Stjórnvöld ljá alls ekki máls á neinum mótmælum við yfirgangi Kína í Tíbet, af ótta við að missa stuðning þeirra við að fá sæti í öryggisráði Sameinuðu Þjóðanna. Halldór og Davíð seldu sál landsins fyrir fáeina mánuði af dvöl USA hers á landinu. Nú ætla stjórnvöld að selja samvisku landsins fyrir væntanleg metorð hjá SÞ og er sama þótt þau séu ötuð blóði saklauss fólks í Tíbet.

Hvað ætli að stór hluti þjóðarinnar vilji að Íslenska ríkisstjórnin hóti að hætta við þátttöku á ÓL ef Kínverjar draga ekki hersveitir sínar tafarlaust til baka úr Tíbet?

Ef til er Guð, hver skapaði þá Guð?

Það eru um það höldur hvort þurfi meiri trúarsannfæringu til að halda því fram að tilviljun ein ráði og hafi ráðið allir framvindu í mótun alheimsins og þróun lífsins í honum eða til að álíta að baki liggi áform vitsmunalegs frumafls. 

Og það er gömul saga og glæný þegar að trúmál eru rökrædd að trúlausir sjá tilviljanir einar þar sem trúaðir sjá guðlega forsjá og fyrirhyggju. Flestir trúleysingjar vilja beita skynsemi, rökum og vísindalegum aðferðum til að skilja alheiminn. Hinir trúuðu telja sig hins vegar hafa fundið sannleika sem er ofar allri rökhyggju og vísindalegri þekkingu.

Það samræmi sem sjá má mili vísinda og trúarbragða þegar litið er á trúarbrögð sem opinberuð sannindi og  vísindi sem uppgötvuð sannindi er hunsað af bæði trúuðum og trrúlausum af ótta við að þeir séu að svíkja sannleikann. Vísindaleg aðferð eru svo ný leið til að skoða alheiminn að margir þeir sem fylgja trúarbrögðum sem grundvölluð er á fornum trúartextum sem ekki gerðu mun á trúarlegum og veraldlegum sannindum, telja sannleikanum ógnað og þar með trú þeirra. Þeir sem hallir eru eingöngu undir vísindalegar aðferðir til að skoða alheiminn verða að sætta sig við að leið þeirra tekur aðeins til þeirra hluta sem hægt er að vega, meta og mæla og fær þar með suma til að ætla að annað sé ekki til. Kannski eru þeir haldnir óþarfa fordómum sem rekja má till rimmunnar sem varð á milli vísindahyggju-manna og kristinna í kjölfar erfiðara fæðingarhríða alvöru vísinda inn í heiminn.

Það er afar algengt að heyra trúleysingja spyrja trúaða rökleysu-spurninga eins og "ef Guð er til, hver skapaði þá Guð?" eða "getur Guð skapað svo stóran stein að  hann geti ekki lyft honum", sem er sama spurningin og "hvað gerist þegar ómótstæðilegt afl mætir óhagganlegri fyrirstöðu." Spurningarnar eru vitaskuld rökleysa því Guð er "apsolut" hugtak sem gerir ráð fyrir að ekkert sé æðra eða meira. Það er ekki hægt að hugsa sér alheim þar sem tvö "apsolut" öfl eru til samtímis.

Eins falla trúaðir oft í þá gryfju að reyna færa sönnur á mál sitt með því að vitna til trúarlegra sanninda eða sagna, sem ætlað er að koma á framfæri trúarlegum eða siðferðislegum boðskap, eins og um vísindalega sannaðar staðreyndir sé að ræða eða að trúarrit þeirra séu áreiðanlegar sögulegar heimildir. Sem dæmi er algengt að heyra "vel menntað" fólk halda því fram að jörðin sé rétt sex þúsund ára gömul og sköpunarsögurnar í GT séu bókstaflega sannar og vísindalega réttar.