Bankararnir í Cornwall

Um þessar mundir er ég staddur í Cornwall, sem er suðvestur hluti Bretlands. Hér er ströndin ögrum skorin og þorp eða bær við hverja vík. Sjóræningjar og smyglarar tengjast sögu hverrar kráar hér um slóðir en nú eru þær fullar af ferðamönnum enda Cornwall vinsæll ferðamannastaður á sumrum. Hér var fyrrum blómleg útgerð og námuvinnsla. Mest var unnið tin úr jörðu og ku saga námuvinnslu hér teygja sig aftur um árþúsundir, frekar en hundruð, eða allt frá því að Fönikíumenn sigldu hingað í leit að málminum sem notaður er til að búa til brons. Bretland var þá meira að segja kallað Cassiteriades eða Tin-Eyjar af Grikkjum og öðrum þeim sem bjuggu fyrir botni Miðjarðarhafsins. -

Í tengslum við námuvinnsluna urðu til margar þjóðsögur og hjátrú sem enn lifir meðal íbúa Cornwall, þar á meðal trúin á verur sem kallaðir eru upp á enskuna "Knockers".

Knockers eða bankarar eru taldir frumbyggjar landsins sem voru hér fyrir þegar að Keltar komu yfir sundið frá Frakklandi. Bankararnir unnu í námunum og voru samskipti við þá góð eða slæm eftir því hvernig komið var  fram við þá. Bankarar voru að sjálfsögðu ósýnilegir nema að þeir vildu sjálfir gera sig sýnilega og minna reyndar um margt á jarðálfa eða jafnvel svartálfa. Þeir gátu verið hrekkjóttir en ef þess var gætt að halda þeim ánægðum þóttu þeir til lukku.

Ein sagan af samskiptum manna og Bankara segir af námumanninum Tom Trevorrow. Hann hóf að grafa í námu sem talin var snauð af tini en kom brátt niður á æð sem hann vissi að gæti gert hann ríkan. Brátt heyrir hann kveðið innan úr grjótinu.

"Tom Trevorrow! Tom Treverrow!

Leave me some of thy fuggan for Bucca.

Or bad bad luck to thee tomorrow.

"Fuggan" er hefðbundið nesti námumanna í Cornwall, einskonar kaka gerð úr höfrum og svínafeiti og Bucca er annað orð yfir bankara og dregið af enska orðinu "puck" eða pjakkur. - Tom virti bankarana ekki viðlits og þegar þeir mæltu aftur voru þeir ekki eins vinsamlegir.

"Tom Trevorrow! Tom Treverrow!

We´ll send thee bad luck tomorrow,

Thou old curmudgeon, to eat all thy fuggan

And leave not a didjan for Bucca.

"Curmudgeon" merkir gamall illskeyttur karl og "didjan" smábiti eða moli.-

Þegar að Tom kom að námunni næsta dag hafði orðið mikið hrun í henni og öll tól hans oig tæki grafin undir.  Óhepnni virtist elta hann eftir það og hann varð á endanum að hætta námuvinnslu og gerast vinnumaður á bóndabæ. 

Kveðja frá Cornwall.

Fjársjóðurinn á Eikarey

Austurströnd Kanada er ekki endilega fyrsti staðurinn sem kemur upp í hugann þegar rætt er um falda fjársjóði. En í rúm 200 ár hafa fjársjóðsleitendur ekki haft augun af lítilli eyju skammt undan ströndum Nova Scotia. Hún er í Mahone flóa og heitir Eikarey. Miklum fjármunum hefur verið varið til að finna fjársjóðinn sem þar er talinn falinn og ekki færri en sex mannlíf hafa tapast við leitina að honum. Það sem er sérstakt við þennan fjársjóð er að enginn veit hver hann er þótt allir séu sannfærðir um að hann sé raunverulegur. Ég átti heima á þessum slóðum í tæp fimm ár og þótti alltaf merkilegt að heyra hvernig fólk talaði eins og enginn vafi léki á að þarna væri mikill fjársjóður og aðeins væri tímaspurning um hvenær hann fyndist.

Sagan hefst árið 1795, þegar að sextán ára gamall drengur gekk fram á einkennilega holu í jörðinni. Beint fyrir ofan holuna, hékk gömul tréblökk neðan úr risastóru eikartré, rétt eins og hún hefði verið notuð til að hífa eitthvað niður í holuna. Drengnum var kunnugt um hinar fjölmörgu sögur sem fóru af sjóræningjum á þessum slóðum og hvernig þeir voru vanir að grafa fjársjóði sína á afskektum eyjum og hann grunað strax að hann hafði rambað á einn slíkan. Daginn eftir kom til baka að staðnum ásamt tveimur félögum sínum og hóf að grafa. Þeir höfðu aðeins grafið niður fáein fet þegar þeir komu niður á hellugrjót. Tíu fetum þar fyrir neðan hellurnar komu þeir niður á trégólf. Bæði hellurnar og gólfið bentu til þess að um mannvirki væri að ræða. Áfram grófu þeir í gegnum gólfið heil þrjátíu fet niður án þess að finna neitt svo þeir ákváðu nóg væri komið og hættu frekari greftri á staðnum.

Mörgum árum seinna, snéru þeir aftur og í þetta sinn voru þeir vel búnir áhöldum og með auka mannskap og á stuttum tíma grófu þeir niður 90 fet. (30 metra) Á þeirri leið hjuggu þeir sig í gegn um nokkur viðargólf en komu loks niður á stein alsettan einkennilegum táknum sem þeir gátu ekki ráðið.  Seinna komu fram ráðning á merkingu táknanna og er hún sögð vera "fjörutíu fetum neðar eru tvær milljónir punda grafnar". Steininn hvarf fljótlega því miður en til er teikning af táknunum. Beint fyrir neðan táknasteininn var mold. Þeir stungu niður úr moldinni með kúbeini og komu strax niður á fyrirstöðu. Þegar þeir ætluðu að snúa sér aftur að greftrinum daginn eftir, var brunnurinn sem þeir höfðu grafið orðinn fullur af vatni. Það var sama hvað þeir reyndu til að ausa hann, ekkert gekk. Þeir reyndu að grafa sig niður við hliðina á brunninum en lentu í sama veseni með vatn þeim megin líka. Að lokum gafst leitarhópurinn upp fyrir vatnselgnum og yfirgaf pyttina tvo sem þeir höfðu grafið á Eikarey. 

Árið 1849 mætti annar hópur til leiks og síðan eftir hann annar og svo einn af öðrum allt fram á okkar dag. Allir leitarhóparnir hafa gert merkar uppgötvanir en samt ætíð verið hindraðir í að ljúka verkefninu. Flóð, hrun ganga og brunna, dauðsföll og önnur óheppni hefur alltaf komið í veg fyrir að fjársjóðurinn sem þeir trúa að sé þarna grafinn, hafi fundist.

Oft hefur verið reynt að bora í gegnum jarðlagið fyrir neðan vatnsborðið og hefur sitthvað komið í ljós við þær borannir. Einn borinn festi sig í hluta að gullkeðju og með öðrum kom upp á yfirborðið pappírs snifsi hvert á voru ritaðir tveir stafir.

Ýmislegt bendir til að fyrir neðan jarðlögin og fleiri trégólf sé tómarúm, skápur sem hafi að geyma fjársjóðinn, gull, bækur, hver sem hann er. Reynt var að víkka brunninn og grafa aðra brunna eða holur við hlið og allt í kring um upprunalegu holuna. En allar boranir hafa endað á sama veg, í mjúkum jarðvegi og vatni. Loks gerður graftarmenn sér grein fyrir að vatnið var leitt inn að göngunum í tveimur lágréttum göngum sem lágu fyrir neðan sjávarmál og var greinilega ætlað að virka sem varnagli. Allar tilraunir til að stífla þessi láréttu göng hafa mistekist. Snemma á síðustu öld var svo komið að vegna jarðrasks á svæðinu var upprunalegi brunnurinn týndur og enginn vissi fyrir víst hver af pyttunum var hinn upphaflegi peningapyttur.

Árið 1930 fóru fram umfangsmikill uppgröftur á staðnum en ekkert verðmætt fannst. Á hverju áratug síðan hefur maður gengið fyrir mann við uppgröftinn og farið hefur verið dýpra og víðara í hvert sinn. Og nú hafa komið upp ný vandamál. Deilur hafa risið um eignarétturinn yfir eynni og þar með fjársjóðnum og málið dregið fyrir dómstóla. Á meðan verið er að útkljá málið, sem nú hefur dregist um fjölda ára, er ekki leyfilegt að grafa eftir sjóðnum. Enginn veit enn með vissu enn hvort nokkuð er grafið á eynni.

Í aldanna rás hafa orðið til marga kenningar um hvaðan fjársjóðurinn á Eikarey er kominn. Ein, afar vinsæl segir að hann hafi tilheyrt hinum fræga sjóræningja Captain Kidd. Aðrir segja að þarna sé kominn hinn týndi fjársjóður Musterisriddaranna. En aðrir segja að þarna muni finnast allt ritsafn Shakespeare í upprunalegri útgáfu eða jafnvel hinn heilagi kaleikur. Sumar kenningarnar eru settar fram á afar sannfærandi hátt en hver sem er rétt, er ljóst að allir eru sammála um að djásnin á Eikarey séu afar mikilvæg og verðmæt. - Samt ekki nógu verðmæt til að eigandi þeirra kæmi og vitjaði þeirra eða segði einhverjum frá því hvernig mætti nálgast þau.

En þessar pælingar gera ráð fyrir að þarna hafi eitthvað verið falið til að byrja með. Það er ekkert víst. Ákveðnar vísbendingar eru um að upphaflegi pytturinn  afi verið náttúruleg dæld, að láréttu vatnsgöngin séu náttúruleg líka, trégólfin hafi getað verið fallin tré. Eftir allt saman er enginn tréblökk til í dag, ekkert pappírssnifsi, enginn gullkeðju biti, og enginn steinn eð leyndadómsfullum táknum. Allir þessir hlutir eru horfnir ef þeir voru nokkru sinni til. Og ef þeir uppgötvuðust einhverstaðar, yrði þrautin þyngri að sanna að þeir væru þessir ákveðnu hlutir. Staðurinn hefur aldrei verið rannsakaður af fræðimönnum eða fornleifafræðingum. Kannski verður það næsta skref í sögu Eikareyjar, að þegar eignardeilurnar hafa sjatnað, muni gefast tækifæri til að beita loks vísindalegum aðferðum til að rannsaka staðinn sem hingað til hefur aðeins verið grafreitur bjartra drauma um gull og græna skóga.

Fimmtugur á morgunn - Til hamingu með daginn Michael Joseph Jackson

Hann er frægasti einstaklingur á jörðinni samkvæmt fjölda skoðanakannanna sem gerðar hafa verið á síðastliðnum árum.

Líklega finnst öllum niðurstöðurnar svo ótrúlegar, hvernig er öðruvísi hægt að skýra fjölda þessara kannanna.

Já frægastur allra lifandi í heiminum og frægastur allra sem lifað hafa, frægari en Kristur og Buddha, frægari en Drottningin eða Diana prinsessa.

Hann heitir Michael Joseph Jackson (f. 29. ágúst 1958)og verður fimmtugur á morgunn.

En samt vita afar fáir hvernig hann lítur út í dag. Andlit hans hefur tekið miklum breytingum í fjölda lýtaaðgerða og hann hefur þann sið að fela það með grímu, treflum eða bak við risastór sólgleraugu.

Fyrir nokkrum mánuðum gekk sá orðrómur að hann hefði hug á að flytjast til Englands frá Dubai, þar sem hann hefur átt heimili eftir að hann hrökklaðist frá búgarðinum og dýragarðinum sínum Neverland í kjölfarið þess að hafa verið sýknaður af ásökunum um barnaníð fyrir þremur árum. 

Sagt var þá að hann hefði áhuga á að taka aftur upp samstarf við bræður sína þá Jermaine, Tito, Marlon og Jackie og endurreisa þar með Jackson five.

Sá orðrómur er nú að fullu niðurkveðinn, enda hefur komið í ljós að Michael hefur ekki talað við bræður sína síðan hann var sýknaður. -

Jafnframt fylgir sögunni að bræðurnir hafi gert sitt besta til að ná í Michael til að rukka hann um 840.000 dollara sem þeir segja hann skulda þeim í stefgjöld fyrir Jackson 5 tónlistina.

Búist er við að bræðurnir stigi allir á svið þegar þeir taka við viðurkenningu fyrir feril sinn á BMI Urban Awards samkomunni 4. sept. n.k. fyrir utan Michael að sjálfsögðu sem sagður er vera afar veikur og bundinn hjólastól um þessar mundir.

.

Bretar kunna að teigja á Ólympíudýrðinni

Almenningur var hvattur til að koma ekki á flugvöllinn til að taka á móti Ólympíuhetjum Breta í fyrra dag, þegar þær voru ferjaðir yfir frá Kína í endurskírðri þotu sem heitir nú "Pride" eftir breska ljóninu. (Stolt). Í viðbót við gullið nef þotunnar stóð á henni "Stoltir yfir að færa bresku hetjurnar heim"

Í gær og í dag, hafa staðið yfir látlaus hátíðarhöld í heimabæjum hetjanna, garðar hafa verið endurnefndir þeim til heiðurs, nýjar sundlaugar nefndar í höfuð þeirra, og sportvarningur ýmiskonar helgaður þeim.

Þessu mun líklega fram haldið alveg þangað til í Október, þegar allsherjar fagnaður er undirbúinn í London. Þá munu allar hetjurnar koma saman til að veifa verðlaunum sínum framan í pöpulinn þegar þeim verður ekið  á rauðum tveggja hæða  rútum um borgina.

Galdra-rokk og Rökkur-rokk

Oh, Cedric, I can't believe you are dead/ Oh, Cedric, now you're in 'Twilight' instead/ Oh, Cedric, vampires are no fun to haunt/ Oh, but Edward, you can bite me if you want"— "Cedric," by the Moaning Myrtles

Hvernig er betur hægt að tjá aðdáun sína og ást á bókmenntum en með að stofna hljómsveit og helga tónlistina söguhetjum uppáhalds bóka sinna.

Fyrir fimm árum var hljómsveitin Harry and the Potters stofnuð. Paul DeGeorge gítarleikari og söngvari hljómsveitarinnar rifjar upp í nýlegu viðtali við MTV hvernig hljómsveitin stóð í að dreifa bolum sem á stóð "Stofnaðu eigin hljómsveit um bækur". "Við vorum bara með öðruvísi hugmyndir um hvað hljómsveitir geta verið" segir Paul," við ætluðum ekki að stofna Galdra-rokk hreyfingu, hún bara þróaðist." Þessar hljómsveitir bera nöfn fengin beint úr Harry Potter bókunum. Hér koma nokkur dæmi;

• The Butterbeer Experience
• The Cedric Diggorys
• Celestial Warmbottom
• DJ Luna Lovegood
• Draco and the Malfoys
• Fred and George
• The Hungarian Horntails
• Justin Finch Fletchley
• Lauren from The Moaning Myrtles
• Nagini
• Oliver Boyd and the Rememberalls
• The Princess of Hogwarts
• The Remus Lupins
• Split Seven Ways
• Swish and Flick
• The Whomping Willows

Þeir sem hafa áhuga á að kynna sér hvernig herlegheitin hljóma geta valið sér lag eða lög af þessari síðu

Í dag eru starfandi ekki færri en 500 Galdra-rokk hljómsveitir sem koma fram í bókasöfnum, klúbbum,samkomum og Harry Potter ráðstefnum. Hreyfingin hefur getið af sér aðra undirdeild sem kallast Rökkur rokk (Twilight rock) "Hvers vegna kalla þeir þetta ekki blóðsugu-rokk" spyr DeGeorge."En það er frábært að sjá hljómsveitir sem velja sem þema bíómyndir og aðrar bækur"

Rökkur-rokk hljómsveitir eru ekki margar en sumar hafa þegar getið sér gott orð eins og The Bella Cullen Project, Bella Rocks og the Mitch Hansen Band. Þegar hefur borið á ríg á milli móður og afkvæmis, þar sem sumir óttast að Rökkur-rokkið muni taka yfir Galdra-rokk hreyfinguna.

Þegar að spurningu um tilvistarrétt rökkur rokks var varpað fram á Harry Potter Terminus ráðstefnunni fyrir skömmu, bauluðu þátttakendur. En þegar Matt Maggiacomo úr the Whomping Willows svaraði; "Hljóma þeir eins og  Hannah Montana?"  klöppuðu hlustendur.

"Rökkur rokk er eins Hannah Montana bókmenntanna útskýrði Alex Carpenter úr Remus Lupins." Ef þú tilheyrir ekki 14-16 ára hópnum er mögulegt að þú hlustir á það og að það festist í hausnum á þér. En það auðgar ekki líf þitt eins og Harry Potter gerir."

 

 

Flest Ólympíugull í 100 ár

Bretar eru alveg að springa úr monti þessa dagana. Í gær kom Ólympíuliðið þeirra til baka frá Bejiing með  uppskeruna 19 gullpeninga, 13 silfur og 15 brons. Samtals 47 verðlaunapeningar, sem er besti árangur Breta á Ólympíuleikum frá því að þeir héldu sjálfir leikanna 1908. Liðið kom í þotu og hafði nef hennar verið gyllt í tilefni árangursins og í dag standa yfir hátíðahöld vítt og breytt um landið þar sem heimabæir Ólimpíustjarnanna hylla sínar hetjur.

Þegar litið er yfir gullverðlaunalista Breta kemur samt eitt í ljós sem ég er ekki viss um hvernig eigi að túlka. Gullverðlaunin eru langflest fyrir greinar þar sem setið er á rassinum eða legið á maganum.

 

Ömurlegt atriði Breta á lokahátíðinni í Bejjing

Ég horfði með athygli á lokahátíðina í Bejjing í gær og gat ekki annað en dáðst aftur og aftur af því sem fyrir augu bar. Ljós og litir, form og líf, hljóð og andrúmsloft, allt hjálpaði til við að búa til undraheim sem lengi verður í minnum hafður. Lokahátíðin var ekki eins formleg og opnunarhátíðin og var ekki gert að fjalla um og mikla sögu Kína. Þess vegna fannst mér hún listrænt séð betri.

EN svo kom Boiris. Borgarstjórinn sem nýlega hrifsaði til sín borgarstjórastólinn í London og átti engan þátt í á fá leikana til Englands 2012. Hann kjagaði inn á leikvanginn og veifaði Ólympíufánanum yfir lýðinn og veifaði þess á milli til fólks á leikvanginum sem hann taldi sig þekkja.

Og það sem fylgdi á eftir var svo ömurlegt að ef það á að bera vitni því sem koma skal, býð ég ekki í það. 

Þau þrjú sem voru kosin til að taka við leikunum af hálfu Breta voru;  knattspyrnumaður hvers ferill er að enda, (ég segi ekki útbrunninn), tónlistamaður sem varð frægur fyrir að spila í hljómsveit sem er löngu hætt og söngkona sem vann hæfileikakeppni og hefur verið ýtt áfram í poppheiminum af tónlistarmógúl sem lofaði að sjá um hana.

Þau komu inn í rauðri tveggja hæða rútu sem Bretar gerðu sitt besta til að losa sig við af götum Lundúna fyrir fáeinum árum og þegar hann flettist sundur eins eftir sprenginguna þar í borg 7.7.05 birtust myrkvaðar útlínur (Skyline) Londonborgar.

Allt í kringum vagninn voru ósamhæfðir dansarar, dansandi dansa sem eru svo vinsælir í Bretlandi vegna þess að allir geta gert eins og þeim sýnist. Breska atriðið var í hrópandi ósamræmi  við agaða fjöldasýningu Kínverja, en það er staðreynd að engir eru betri í kóreugröffuðum fjöldaatriðum en Kínverjar nema kannski Kóreumenn.

Bretar heima fyrir tóku andköf af skömm og spurningin sem þeir spyrja sig er; eiga þeir virkilega enga menningu sem ristir dýpra en popp, rokk, tíska og fótbolti?

Skjaldbaka í hjólastól, Frú Dorrit og ný Ólympíugrein

Ótrúlegt en satt, hér getur að líta skjaldböku sem er útbúin hjólabúnaði sem hjálpar henni að komast um. Lömun í afturfótum olli því að hún komst hvorki lönd né strönd þangað til að aðstandendur dýragarðsins þar sem hún dvelst, smíðuðu handa henni "hjólastól". Hér er stutt myndband um skjaldbökuna sem ég fann á síðu National Geographics.

Myndin við hliðina er hinsvegar af lítilli borgarstjórnarskjaldböku sem er virkilega hægfara, af skiljanlegum ástæðum.

Þetta er auðvitað ekkert líkt græjunni sem skjaldbakan fékk en engu að síður flott. Svona ætla ég að fá mér þegar þar að kemur. Eiginlega er ég að vona að þeir taki það upp að keppa á svona tækjum og þá mundi ég byrja að æfa fyrir næstu Ólympíuleika

 

Og svo eitt í viðbót, eiginlega svona PS við alla Ólympíuleikaumfjöllunina. - Ég skil ekki fólk sem er að fetta fingur út í framkomu Dorritar forsetafrúar þegar hún var að fagna sigrunum yfir Pól eða/og Spánverjum.

Mikið hvað fólk getur verið forpokað að finnast hún ekki "virðuleg" og ásaka hana jafnvel um að "snobba niður fyrir sig".

Hefði verið betra að sjá hana hrista skartgripina upp í stúku eins og allt þetta konungborna lið gerir sem er svo virðulegt að það kúkar marmara.

Hún var ekki kosinn af okkur til neins, Ólafur kaus hana, fyrir konu og áður en hún giftist Ólafi var hún þegar kunn og mikilsmetin heimskona sem kunni sig við hvaða aðstæður sem var. Hvers vegna ætti hún að þykjast vera eitthvað annað en hún er bara af því að einhverjir Íslendingar eru vanir því af fyrirfólki sínu.

 

Dr. Phill skýrir ástæðurnar fyrir tapi Íslendinga

Dr. Phill sem staddur er í Frakklandi og fylgdist með leik Íslendinga og Frakka í sjónvarpinu þar, hringdi núna skömmu eftir að leiknum lauk og sagðist ætla að beita sér fyrir því að Bretar eignist alvöru handboltalið sem geti tekið þátt á næstu Ólympíuleikum sem verða haldnir í London 2012. Handbolti væri svo skemmtileg íþrótt þótt hann skildi ekkert í því hvers vegna völlurinn væri svona illa nýttur. Helmingur hans væri venjulega auður fyrir utan markmanninn í hverri sókn.

Hann sagðist senda Íslendingum hamingju óskir með silfurverðlaunin og um leið samúðarkveðjur vegna þess að þeir misstu af gullinu. Ástæðurnar fyrir tapinu sagði hann augljósar eftir að hafa kynnt sér málvöxtu; Af því bara. 

Íslendingar geta verið sáttir við silfur.

Úrslitin réðust í fyrri hálfleik. Íslendingar sáu aldrei til sólar, skoruðu ekki úr dauðafærunum, klúðruðu vítum og misstu boltann í hvert sinn í hendur Frakka sem refsuðu okkur miskunnarlaust. Seinni hálfleikur var örvæntingarfullur að hálfu íslendinga og þegar munurinn var orðin sjö mörk, og Óli klúðraði vítinu og átta marka munur staðreynd var lánleysi íslendinga algjört. Hvað eftir annað skall boltinn í stöngum franska marksins og þess á milli hirtu íslendingar hann úr neti eigin marks og 9 marka mun er ógerlegt að vinna upp í svona sterkri keppni.

Vissulega gera Íslendingar sér að góðu að vinna til silfurverðlauna en þegar leikurinn um gullið gengur út á að komast frá honum skammlaust frekar en að vinna, er það kannski einum of. Spurningin um hvort það hafi verið einskær heppni leitar sterkt á mann.

Samt verður aldrei sagt um Íslendinga að þeir kunni ekki að slá heimsmetin. Þeir brutu blað í sögu handboltans  með því að vera fyrsta smáþjóðin til að komast í úrslit í hópíþrótt.